Kinderen zijn terug van weggeweest.
En wouden weten wat ik gedaan had.
"Wow, naar een concert van P!nk! Da's wel cool!!"
"Alee vooruit, dan heb je een coole moeder."
"Euh... awel... ja...."
"Wat?"
"Dat is wel cool..... maar toch niet echt meer als ge al zo oud zijt zenne mama..."
En dat weten we dan ook weer...
De kinderen zouden in de krokusvakantie naar Hem en Trezebees gaan. Als compensatie voor het 'geen-tijd-hebben' met Kerst en Nieuwjaar.
Alleen op't vliegtuig, is ook niet de eerste keer.
Maar ze wouden niet.
Alleen vliegen.
Gaan misschien ook niet, maar dat zeggen ze niet zo plataf.
Nog niet.
Na veel gezaag werd het grote plan veranderd.
Hij en Trezebees zouden naar België komen. En van hieruit 'iets met de kinderen doen'.
Waarschijnlijk liefst iets waarbij ze hen zo vroeg mogelijk in bed kunnen stoppen en zelf zo laat mogelijk opstaan.
Of zoiets.
Zondag kwamen de kinderen na de obligate-5-minuten-skype huppelend naar beneden.
Changement de décor.
Hij komt naar België, om dan met hen terug te vliegen en doet hetzelfde als ze naar huis komen. Of zoals hij het zo mooi in zijn mail verwoordt: hij zal 'de kinderen begeleiden op de heen- en terugvlucht'.
Aaaaaaaaaah.
Zóóó schoon gezegd.
Maar hij kon het altijd al goed uitleggen.
Eén van zijn talenten.
Waarom Hij dat doet?
Omdat Trezebees wil gaan skiën tjiens. Ze gaan naar de bergen.
Uh-huh.
Met twee kinderen die nul-komma-niks van aangepaste kledij hebben.
Tenzij Hij denkt dat ze nog in die spullen van 3 jaar geleden kunnen.
Of Hij vergeten is dat het klimaat in België een ietsiepietsie klein beetje anders is. Zou best kunnen.
Is namelijk nog één van zijn talenten.
Dat vergeten.
Ik ben benieuwd hoeveel keer 'het grote plan' nog gaat wijzigen.
En zal blij zijn als het maart is.
Mijn ex-schoonmoeder heeft nog steeds de illusie dat ze toch beter af zou zijn geweest met een dochter.
Want met die zoons van haar kon ze niet gaan shoppen.
Huh.
Er zijn gigántisch veel redenen waarom ze beter af geweest zou zijn zonder die zoons van haar.
En ik zou die hier nu allemaal kunnen opsommen.
Maar dan wordt het hier nóg saaier dan gewoonlijk en dan zoude in slaap kunnen vallen en dat gun ik ulle niet.
(U gewoon steendood vervelen geeft mij namelijk meer voldoening.)
Bon.
Een dochter om mee te gaan shoppen?
ROFL!
Wie gelooft er daar nu nog in?
Een moeder gaat niet met haar dochters shoppen.
Nee-heee.
Zíj gaan met de moeder shoppen.
En zelfs dat klopt technisch gezien niet helemaal.
Ze gaan - als ge het helemaal correct wilt bekijken- met de bankkaart, Visa, Amex of whatever-kaart die met de moeder meekomt shoppen.
Zolang de kassa er maar 'ping' tegen zegt.
Cash doet 't em ook wel.
En er worden enkel spullen voor de dochters gekocht.
Tenzij de moeder er in slaagt om op minder dan 5 minuten tijd een kledingstuk te passen, naar de kassa te spurten en een bimbo uit de weg te duwen, om zich dan triomfantelijk zwaaiend met het kassaticket in de linker- en het plastiekenen zakje in de rechterhand een weg naar de uitgang te banen.
Kan niet zegt u???
Hah!
Ge had vandaag in den Inno in Gent moeten zijn.
Met de laptop van't werk in de zetel.
Overgeplaatst worden naar een inhouse-kantoor heeft zo zijn voordelen. Ook al is't een oud carriot, het doet wat het moet doen.
Nu toch. Met dank aan mijn IT-hulplijn ;-)
Boodschappen gedaan, want deze avond is't hier kookclub. Weliswaar in een uitgedunde versie, maar 't zal toch smaken.
Morgen met de kinderen naar de cinema.
High School Musical 3. Ben ik weer voor een dag of twee de beste mama van de hele wereld.
Of in ieder geval toch tot dat ik hen weer onder hun voeten geef. Wat meestal geen twee dagen later is, maar we blijven positief denken.
En maandag starten op de nieuwe plek.
Maar dat is nog ver weg...
Gisterenavond aan tafel de pieren uit de kinderen hunne neus getrokken.
Ze hadden nog helemaal niks van hem en Trezebees verteld. En ik moet 't niet allemaal horen, maar niks is toch maar ééééél weinig.
Blijkt dat hij zelfs nu meer aandacht voor Trezebees had dan voor hen. Dat ze bij wandelingen altijd met z'n tweeën achteraan bleven. (ooooooh.....romantisch!!)
Dat hij zijn best gedaan heeft om hen onder hun voeten te geven.
Oudste heeft te horen gekregen dat het moest gedaan zijn met elke dag chips te eten en alleen frisdrank te drinken (het arme kind krijgt begot maximum één keer per week een half bekertje Fanta...), want dat ze 'te dik' is.
Ze mochten zich niet vuil maken (ah neen, want anders zou blijken dat ze idd meer kledij nodig hadden! LOL).
Hij was nog veel strenger en veeleisender dan ik ben (en volgens vriendinnen ben ik al de moeite...).
En tijd om een keer met hen te spelen had hij ook al niet.
Niks nieuws onder de zon dus.
Of zoals Jongste 't zegt "Papa is helemaal juist hetzelfde als Pepe."
Dat hij in december niet komt, vinden ze niet erg.
En in het krokusverlof nog een keer alleen het vliegtuig nemen om tot bij hen te gaan, zien ze niet zitten. Beginnen spontaan én absoluut synchroon traantjes te plengen. Daar hebben ze lang op geoefend, maar ze doen het sùùùpergoed.
Maar wat ik bizar vind aan de hele tralala, is dat hij er zelfs niet in slaagt om 5 dagen per jaar de ik-ben-de-beste-super-symphatieke-en-verwen-jullie-rot-papa te spelen.
Alé. Geef toe.
Zo moeilijk is dat anders toch niet?
Cadeautjes meebrengen. Laat mogen opblijven. Een keer iets extra van snoepjes. Niet kwaad worden. Niet zagen over onbenulligheden. Beetje spelen.
Misschien moet ik hem een keer een handleiding bezorgen?
Dat zou misschien helpen.
Of zou gewoon wat tips geven al voldoende zijn?
Of...
Misschien is hij gewoon bang dat de kinderen dan meer bij hem zouden willen komen?
lol
Gisteren in de auto na het zwemmen met drie kinderen op de achterbank bracht vriendinnetje van Jongste het goede nieuws.
"Mijn mémé komt morgen ook pompoensoep maken op school!"
Ik
"Ah? En wie komt er dan nog helpen misschien?"
Na een volle twee seconden stilte:
"Euh?? Gij??"
Ooookéééé.....
"Jongste, misschien had je me dat moeten vertellen?? Hmm?? Dat is eigenlijk wel handig als ik zoiets weet, zodat ik ook wel op school zou zijn??"
Jongste:
"Ja, seg!Ik wist dat wel nog maar van vandaag hé! Ik zou da morgenvroeg wel gezegd hebben zenne. En daarbij als ge er niet zou zijn, laat ik die van't secretariaat bellen dat ge moet komen. Zo simpel."
Toen ze deze morgen klaar stond om in de auto te stappen, viel haren Euro dat ze nog een aardappelmesje en een plankje en een schort nodig had.
Mijn Oudste is een airhead en bij Jongste zit er volgens mij soep in dat hoofd van haar.
Pompoensoep.
Met balletjes.
Net vergadering met zorgcoördinator en leerkracht van Oudste gehad. En opgelucht buiten gekomen. Zonder frustratie.
Eindelijk.
Ze hebben naar mij geluisterd. Ze hadden iets heel anders in gedachten, maar gaan voort met wat ik belangrijk vind. Differentiëren op gebied van wiskunde is niet moeilijk, voor taal is dit iets anders. Een lui kind dat zeer goede resultaten haalt leren werken, is helemaal niet simpel. En toch zullen we't doen. Haar af en toe nen djoef geven, haar tranen (die er zullen komen) negeren en zien wat er uit komt. Wat momenteel bitter weinig is.
De school bestelt extra werkmateriaal. De meester zal er veel tijd en energie moeten instoppen. En Oudste die tot nu toe nog geen poot heeft moeten uitsteken, zal leren wat werken is.
Begrijp me niet verkeerd. Ik hoef geen super-intelligent kind dat altijd de beste resultaten van de klas haalt.
Oudste is niet super-begaafd. Ze heeft gewoon het geluk leerstof zeer vlug te verwerken. Met als grote nadeel dat gezien ze lui is, ze nooit heeft geleerd om iets te "leren".
Aan iets waarvan ze vermoedt dat ze het mischien-eventueel-niet-onmiddellijk-zou kunnen begint ze gewoon niet. Stel je voor dat ze moe zou worden. Of dat ze voelt dat ze het inderdaad niet zomaar kan oplossen. Hysterische huilbuien alom.
Meewerken in de klas en tonen dat ze ook iets weet? Zot zeker??
Eens zien hoe ze zal reageren op de differentiatie. En op het feit dat als ze de oefeningen in de klas niet afmaakt, ze huiswerk heeft. Huiswerk dat ze niet op 2 minuten kan afmaken. Én waarbij ze haar hersenen moet gebruiken.
Ik zet me schrap.
To be continued...
Als iemand hoort hoe weinig hij de kinderen nog ziet, krijg ik heel vaak de reactie dat hij later de rekening wel zal gepresenteerd krijgen door de kinderen.
En weette wa?
Volgens mij is dat niet zo. Ik geloof daar niet in.
Echt niet.
Ok. De band met mij zal veel sterker zijn, omdat hij slechts een stuk uit hun leven zal gekend hebben.
En ja, hij zal zich daar misschien ooit wel een keer als hij tot dat besef komt, slecht en schuldig bij voelen.
Maar dat de kinderen hem de rekening gaan presenteren?
Neen.
Ze zullen het naarmate ze ouder worden, steeds moeilijker krijgen. Omdat ze gaan beseffen dat het niet 'zijn werk' of 'de afstand' is waardoor hij 'geen tijd' heeft.
Een vriendin wiens vader gestorven is toen ze 10 was, zei me dat ze de situatie van mijn kinderen veel erger vindt. Want zij heeft nog steeds de zekerheid dat haar vader haar doodgraag zag. Die van mij zullen zich steeds blijven afvragen waarom hun vader hen niet belangrijk genoeg vindt om tijd aan te spenderen en daar nooit een antwoord op krijgen.
En toch.
Zal zeker Oudste telkens opnieuw moeite doen. Al loopt ze duizend keer met haar kop tegen een muur. En zal ik elke keer opnieuw de brokken oprapen.
Zal Jongste met haar ge-kunt-den-boom-in-mentaliteit minder laten blijken hoe het haar raakt, maar het er uiteindelijk even moeilijk mee hebben.
Zullen ze zich altijd optrekken aan elk sprankeltje aandacht van hem.
Zal ik vanop de kant toekijken en proberen de schade te beperken.
Want hij is en blijft hun vader.
En die bewuste rekening krijgt hij alleen als hij ze zelf maakt.
Soms vallen ze wel mee.
Als ze...
's morgens niet weigeren om uit hun bed te komen en dan nog durven beweren dat ze doorsliepen toen ik het licht aanstak en de dekens wegtrok.
niet tegen de sterren op liegen over het feit dat ze hun tanden gepoetst hebben.
niet aan mekaars haar trekken.
de boeken die ze nodig hebben voor hun huiswerk ook meebrengen van school.
niet tergend traag naar bed gaan en nog ik-weet-niet-welke-uitvlucht uit hun mouw schudden om niet te gaan slapen.
niet de hele dag door neuten
niet hysterisch krijsen omdat ik zeg dat ze gestraft zijn en geen tv mogen kijken.
mekaar niet afranselen.
niet selectief doof zijn.
aan tafel een keer gewoon eten zonder tralalala te maken van wat-ze-allemaal-niet-lekker-vinden.
de rommel die ze maken ook een keer opruimen
vijf minuten stoppen met zagen over het feit dat ze een hamster willen
's morgens op minder dan een half uur kleren kiezen
Mocht ik in mijn nederige stulpje behang aan mijne muur hebben, plakten zij er nu achter.
Alletwee.
Zeker weten.
Ze zijn weer thuis en ik heb het al geweten. Zucht.
Moest ze gisteren 'tussen 17 en 18 u' ophalen. Was supertrots dat ik er om 20 na vijf geraakt was en dus absoluut niet bij de laatste ging zijn.
Had je gedacht.
't Stikt hier blijkbaar met van die Wendy-ouders die het nodig vinden om gewone moeders zoals ik de loef af te steken en hun kinders een half uur te vroeg op te halen, zodat de mijne toch weer bij de laatsen achter bleven en ik 'Waar bleeeeef jij nuuuuuuu???' als begroeting te horen kreeg. Wetende dat ik echt wel al moeite heb moeten doen om hier op tijd weg te geraken. Hebben die dan helemaal niks anders te doen?? Genieten van dat laatste kindervrije-half-uur misschien??
Oudste is er in geslaagd om zonder vuile was naar huis te komen. Vijf dagen op paardenkamp en alleen propere kleren in de valies. Moet kunnen.
Of ze de hele week 't zelfde heeft aangehad??
ROFL.
't Kind slaagt er nog niet in om 3 uur aan één stuk dezelfde kleren aan te houden.
Niks vuil gemaakt??
As if. Tussen die paarden?
Ze heeft de waszak, die ze echt-de-waarheid niet meer in haar gigantische reiszak kreeg 'zo meegenomen'. 'En daar zitten AL mijn vuile kleren in mama!'
Vond al dat de reiszak ietwat leeg was.
Maar de linnen waszak heb ik niet gezien. Vuile kleren dus ook niet. Alhoewel, die van Jongste tellen voor 3.
Dus als er iemand een witte linnenzak vol met vuil goed dat niet van haar (of zijn) kreutel is, meegenomen heeft van op paardenkamp aan zee, stuur mij maar een mailtje.
Als alles gewassen en gestreken is welteverstaan. Dan laat ik weten waar ge alles moogt afleveren.
OK. 't Is ver gekomen.
Zo ver dat ik gisteren mijn gras heb afgedaan én het gras tussen, onder en in de haag met een grasschaar heb weggeknipt.
Werken in de tuin is niet abnormaal zegde?
Huh. Gij kent mij niet.
Ik werk niet in de tuin. Ik geef een damsel-in-distress-met-grasmachien-vertoning en laat buurman de rest van het jaar mijn skone pelouse kort houden. Buurman is momenteel niet zo blij met mij, maar da's een ander verhaal. En niet de reden dat ik zelf-eigenhandig het gras heb gekortwiekt.
Waarom ik dan gisteren wel in de tuin heb gewerkt?
Omdat een mens na drie volle weken met kinderen iets moet doen om de opgehoopte frustratie kwijt te raken. En omdat het grasmachien en haag niet tegenspreken.
Ik heb absoluut dringend nood aan een paar kinderloze dagen. Eigenlijk weken, maar ik zal het met dagen moeten stellen. Want na drie weken van 's morgens tot 's avonds met de kreutels is't genoeg geweest. Gaan werken met gezaag van Grote Smurf was er niks tegen. En zelfs ik kan mijn impressie van een supermoeder niet zo lang volhouden.
Maar morgen... aaaaaah, morgen.....
Morgen breng ik ze naar zee voor een paardenkamp. En ook al bellen ze dinsdag en laten ze Jongste blèren aan de telefoon, ik ga ze niet voor vrijdagavond ophalen.
NIET zeg ik u!
Ze blijven daar tot aan het einde.
't Is maar dat ze ginder gewaarschuwd zijn.
Ik ben deze vakantie goe bezig.
Met mijn impressie van een 'goei moeder'.
Vorige week ben ik met mijn bloeikens naar Technopolis geweest én naar de cinema. Én ze hebben toen buurmeisje kwam slapen nog 2 films mogen huren.
Omdat ik dan tenminste de hele avond rust had?? Sinds wanneer doet dat ertoe??? Hmmm???
Maar nu komt het beste.
Straks vertrekken we naar Centerparcs. Yay.
Alle dagen zwemmen (wat ik niet kan), fietsen, minigolf, naar de speeltuin sjezen, bewegen quoi. (de meeste beweging die ik normaal heb is van mijne zetel naar de trap trotten, om te roepen dat ze moeten stoppen met aan elkaars haar te trekken)
Dus als ge de volgende week in één van de vele centerparcs twee kinderen achterom ziet kijken en 'Allé mamaaaaaaa!!! Kom nuu-uuu-uuu!' hoort roepen, hebt er dan medelijden mee. Geeft ze nen bemoedigende-ik-weet-het-blik, of nog beter nen cocktail (mojito's doen het altijd wel).
Want ook al ben ik het niet, ik weet hoe ze zich voelt ;-)
Dez morgen, net nadat ik mij in zeven haasten vanuit mijn bed naar de badkamer had gerept om mij klaar te maken, kreeg ik een sms van hem.
"Is dat op de camping waar de kinderen zitten?"
Huh? Qué? U bedoelt???
"??Is wat op de camping??"
"Kompas Camping"
Ja, onnozelaar. Ik weet ook wel hoe die camping heet. En gij weet verdomme perfect op welke camping de kinderen zitten. Wa wilde nu eigenlijk?? Toch maar even naar Oma gebeld, en gehoord wat er daar deze nacht is voorgevallen.
En hem braaf een antwoord gestuurd.
"Ik wist nog van niks. Ja, dat is daar, maar knd hebben niks" Dat ik hem anders wel vannacht uit zijn bed had gebeld, heb ik er maar niet bij gezet.
"Mooi. Daarvoor moet ik híer zitten om dat wél te weten. Bedankt."
Het nadeel van iemand 15 jaar lang in uw buurt te hebben gehad is dat die pedante toon waarmee hij dingen zegt nooit uit uwen kop gaat en ge u bijgevolg veel te levendig voor uw eigen goed kunt voorstellen hoe dat zinnetje moet klinken.
Bon.
't Is niet mijn schuld dat hij om 9u op een zaterdagmorgen-zonder-kinderen-in-de-buurt niks beters te doen heeft dan op zijn pc te prutsen en 't nieuws te lezen. Kan er ook niet aan doen dat Trezebees waarschijnlijk koppijn had. Of dat ze vergeten is om brood te kopen en de muesli-pot leeg was.
Hij moet zijn frustratie over het feit dat zijn kinderen, die hij dit jaar al welgeteld 24 uur heeft gezien, er zomaar opeens niet meer zouden kunnen zijn niet op mij uitwerken.
Onder het motto 'anything he can do, I can do better' heb ik hem een antwoord gestuurd.
Pedant zijn kan ik ook.
En zelfs vele beter.
Einde van't schooljaar. Zoals vaak gaan de kinderen in groepjes iets doen in de klas, meestal een dansje of wat toneel. Naar goede traditie gaat dit bij 10-jarige-trienen gepaard met het nodige mag-wel-mag-niet-of-mag-toch-weer-wel-meedoen-machtsvertoon. Want alleen wie 'cool' is, mag erbij.
En wat doet mijn Oudste, die het hele gedoe beu is, dan? Bij de niet-coole-kinderen achteraan de klas triest zitten wezen, omdat zij nergens mocht aansluiten?
Vergeet het maar.
Met een als-ik-wil-dansen-dan-doe-ik-dat-houding gaat ze helemaal alleen voor de klas staan. Geen geleuter over welk liedje, welke pasjes en welke kleren en ze heeft er nog lol in ook. Komt stomverbaasd vertellen dat haar klasgenootjes niet geloofden dat ze echt meende... "Alé nu , mama, als ik dat zeg, doe ik dat toch gewoon, zo speciaal is dat toch niet??"
Dat weten wat ze wil heeft ze van mij.
Maar het absoluut ontbreken van enige schroom of verlegenheid en het pure gemak waarmee ze ongeacht de omstandigheden voor een groep haar ding doet, heeft ze zonder enige twijfel van hem.
't Kind beseft niet half hoe speciaal ze wel is.
Daarnet weer een fijn gesprek gehad met Oudste's juf.
't Kind heeft dit jaar al 5 nota's in haar agenda en 3 nullen voor huiswerk op haar rapport verzameld.
In't vierde leerjaar verdorie. Goe bezig.
De juf zag het er aan het begin van't jaar niet in, maar geeft nu toch de drie vorige scholen en leerkrachten gelijk. Ze is intelligent genoeg, maar 't komt er niet uit. 't Kan haar eigenlijk allemaal geen bal schelen. Haar laagste punten op toetsen en rapport zijn achten. Waarom zou ze dan inspanningen moeten doen? Agenda invullen??? Pfff. Lessen leren??? Zijde zot ja??? Brieven afgeven?? Kunde da niet zelf uit mijn map halen???
Het gaat zo ver dat ze zelfs bij leuke dingen zoals groepswerk of toneeltjes altijd degene is die haar spullen niet bij heeft, de tekst niet heeft geleerd....
Ik krijg van vriendinnen te horen dat ik veeeeel te veeleisend en streng ben, maar wat ik met dit jong moet doen, weet ik begot niet meer. Ze mag geen tv meer kijken 's avonds, het geplande verjaardags-bowling-feest gaat niet door, haar dansles staat op het spel..... en madam... die bleit en tiert een uur hysterisch alsof ze gekeeld wordt, vindt mij de slechtste-moeder-aller-tijden, gaat bij Hem en Trezebees wonen (tot ze zich herinnert dat Hij nog veel strenger en Trezebees een seut is) en is dan alles al weer vergeten.
Ik kan de school niet eens iets verwijten. Ze doen hun best en staan open voor oplossingen. Extra taken in de klas lukken niet, want madam werkt zo danig traag en is zo tam dat ze daar geen tijd voor heeft. Een jaar overslaan is ook weer op tafel gekomen, maar dat is ook geen oplossing, want daarvoor zou ze toch net iets beter moeten zijn.
Zucht.
Ik weet het ook niet meer.
Zet ze straks op Ebay.
"Kind met veel niet gebruikte capaciteiten. Als nieuw. "
"De capaciteiten moette
betalen, 't joenk krijgde er gratis bij".
Oudste komt de laatste weken naar huis met verhalen van een vriendinnetje wiens mama een nieuw lief heeft. Die verhalen gaan dan vooral over het niet-zo-geliefde-zoontje van dat nieuw lief. Net 10 zijnde blijkt dat toch niet zo'n populaire aanwinst in de familie en veeeele belangrijker dan zijn vader. ;-)
Eigenlijk had die mama had beter een lief met een super-toffe dochter genomen. Dan zat ik nu niet met gezaag.
Jongste zag het allemaal simpeler. "Mama zal wel een lief kiezen dat wij ook leuk vinden. En enen zonder ambetante kinderen. En als wij hem niet leuk vinden, dan maakt ze het uit."
En dan volgt er zo een blik van "en als dat niet lukt, pest ik hem wel weg... nah!"
Ik luisterde al lang niet meer. Af en toe hummen of knikken doet het ook.
Tot ze de vraag nog maar een keer herhaalde. Want vriendinnetjes zijn vaak pas op de hoogte als het eigenlijk al te laat is.... "Maar jij gaat het ons onmiddellijk zeggen hé mama??? Ja hé????"
Euhmmmmm.... mmmmmpppppfff......eeuueueueueuehhhh...
Ik lieg niet tegen mijn kinderen. Uit principe. Doe niet mee aan dingen verbloemen of ze dom houden.
Dus als ze vragen of Hij en Trezebees nóg minder tijd zullen hebben als ze beginnen kweken, krijgen ze van mij een eerlijk antwoord.
Ja dus. Maar dat dat dan niet aan hen ligt, want zij nog altijd leuke (Kuch kuch) kinderen zijn.
En als Jongste wil weten waar een condoom voor dient, krijgt ze ook een deftiger antwoord dan het bewaren-verhaal .
Maar mijn pricipes gaan ook maar zo ver. Ben niet katholiek en dus al zeker niet heiliger dan de paus.
Trouwens niet vertellen en liegen zijn twee héééél andere dingen.
Kan je ABSOLUUUUT niet vergelijken.
Komen niet eens bij elkaar in de buurt.
En ge moet verdorie ook niet alles aan die moeiallen hunne neus hangen.
Deze week, toen ik beslist had niet naar de fotoles te gaan, wegens geen zin, kwam Bjorn de strandjeanet-slash-babysit opeens binnen trippelen.
"Halooo-ooooo! Ik moest vandaag komeuh!"
"Euh....nee, Bjorn, gij moest niet kome(euhhhh)n."
"Oe??? Jaaa-aaa???"
"Ja. Bjorn. Ik zou u bellen."
"Mij belleuh?? Of smseuh? Aaa-aaah... Dus ik moest vandaag niet komeuh???" Zwaai-zwaai met het handje.
Hij snapt 't! Zijne Euro valt!
"Nee. Dus ge moogt NU naar huis. Ben zeker dat ge het heeeel druk hebt en andere dingen te doen hebt." HINT HINT HINT
"Neuu...Ik heb het niet druk zeuhhhhh."
Ikke wel verdomme!!!
"Hebt gij een nieuw brillekeuh? Jaaaa. Het stááát u. Maar wel een beetje donker. Hmmmm. Jaaaa."
" Mmmmh. Ok. Ik bel wel als ik weer een babysit nodig heb. Zal waarschijnlijk pas in september zijn."
"Oooooh. Zooooo laaaaaang?? Aleuh, amusseert u deze zomeur. Ik zal da óók doèn! Ik gaaa naar de Caraaiiebeuh. Da's zeker 2 uur vliegeuh. Jaa. met een vriendin. Maar ik moet wel eerst mijn hareuh lateuh knippeuh. Beejte korteur. Daar sta ik mee. Maar ik sta met alleusss." Zwaai-die-zwaai.
"Fijn Bjorn. Goe verlof."
"Maar eerst nog mijn exameuhs. Oooh... jaaa....amaaaai."
"Mmmmhh."
"En moette gij de heleu zomer werkeuh???"
"Nee Bjorn. Ik heb ook verlof."
Maakt dagge buiten zijt verdorie.
"Dada!!!"
"Yes! Eindelijk....."
Gezocht tegen september: een andere babysit. Eentje die geen half uur blijft plakken om zijne zeg te doen. Gene Bjorn-de-strandjeanet, want die krijgt bovendien de kinderen niet op tijd in bed.
Oudste zondag:
"En gij zijt zo de vrijdagavond naar de láte film geweest? En de zaterdagavond naar nóg een feest?? Hmmmm."
Ik: " Wat, hmmm???"
"Awel, ik wist eigenlijk niet dat oude mensen dat nog deden, zo weggaan en zo... naar feesten of zo...ge weet zo wel...èh??"
Euhhhhh..... nee......Ik-weet-dat-dus-wel-niet-zo.
Maar dat heb ik even in het midden gelaten.
Tot deze middag.
"Mamaa-aaaa??? Ben jij niet al te oud om te zitten sms-sen?"
"Dat doen toch vooral jongeren....Tieners en zo...???" voegde ze er liefjes aan toe, voor't geval mijn demente brein het nog niet gesnopen had.
Want behulpzaam is ze wel.
Zucht. En wat zeg je dan???
"Mama ziet jou óók graag schat."
Echt waar.
Ook al is ze stokoud en al half afgetakeld.
Want zij weet dat jouw tijd nog zal komen. En we zullen wel zien wie dan het hardste lacht.
Nah.
Ex en Trezebees zijn geweest. En weer vertrokken.
Hij is de kinderen zaterdag om 9u stipt komen ophalen en ik heb ze gisterenavond na de dansshow weer mee naar huis genomen.
Hij is nog altijd even belachelijk afstandelijk en zij zo mogelijk nog kinderachtiger. Ik had eigenlijk medelijden met dat schaap.
Ze wist zichzelf met moeite een houding te geven. Heeft heel vlug een gigantische zonnebril (wilter iemand haar vertellen dat die archi-lelijk is astubelieft??) opgezet toen ik in de buurt kwam, haar rosse lokken voor haar gezicht gedrapeerd (en vertelt dan ook dan ze wel een anti-rimpelcrème zou kunnen gebruiken, maar da's niet verwonderlijk na anderhalf jaar met hem...) en zich veiligheidshalve met haren rug naar mij gedraaid. Ze heeft niet eens zelf afscheid genomen van de kinderen en is in paniek vlugger beginnen lopen toen we in de parkeergarage toch plots in hun buurt kwamen.
Hij zag er met zijn coole-als-ge-20-zijt-kleren en halven baard eerder uit als nen gangster. Hij kon niet lachen met het feit dat ik zei dat hij wel meer mocht komen babysitten. Want dat ik nog wel van die weekends gelijk dit wil. Flauwerik. Als hij niet oppast, wordt hij even flauw als Trezebees. Of.... ahhhh... misschien is dan net de bedoeling!!!
En ik??
Ik stond erbij en keek ernaar.
En had de zeer bizarre indruk dat ik er niks mee te maken had.
Een moment waarvan ik had verwacht dat ik het vreselijk ging vinden, raakte me uiteindelijk helemaal niet. Ik voelde me een buitenstaander die stond te kijken naar een hilarische opvoering.
Een héél bizar gevoel.
Bizar, maar voor herhaling vatbaar.
