dinsdag 31 oktober 2006

Blauw

...heb ik mij vandaag geërgerd. Twee keer raden door wie... Jaaaa-aaa!! Gewonnen!!!

Deze morgen heb ik een mail gestuurd, met de mededeling dat 'het pakket' er nog altijd niet was en hoe dat nu kon. We hebben toch nog nooit moeilijkheden gehad met UPS??
Hij zou dat 'nakijken'. Een beetje later belt hij (hij mag dat, ik niet, want hij is te belangrijk om op zijn werk te storen). Dat het pakket pas zondag met het vliegtuig vertrokken is.
Hé? Je had het toch donderdag al bij UPS afgeleverd?

Toen kwam het antwoord.... Neen, ik heb het met de post verstuurd, niet met een koerierdienst, veeeeeel te duur. AAAAAAAARRRRRRGGGGGHHHHHHHH!!!!!!!!!!! Dat doet die in een land waar ELK pakket dat ooit toekwam 'per ongeluk' was opengedaan en waar algemeen bekend is dat wat ze kunnen gebruiken eruit gehaald wordt. 'Maar ik heb het wel verzekerd, voor 350€'
SH*T..... Mijn twee paar hoge laarzen, mijn twee winterjassen, 3 broeken, mutsen en sjaals voor de kinderen en een handtas. Die handtas heeft hij verdomme zelf gekocht en daar moest ik voorzichtig mee zijn en mocht ik bijna niks insteken 'omdat ze zou vervormen en die was duur!!!' 350Euro?? Daar is nog niet de helft mee gedekt.

's Middags belt hij, natuurlijk als wij aan het eten zijn. 'Ik stoor toch niet? ' Jawel, maar dat zou dan ook de eerste keer zijn dat ge u dat aantrekt. Pfff
'Hebt ge mijn mails gelezen?' Nee. Ik heb écht wel andere dingen te doen.
'Dan hebt ge nog niet naar de advocate gebeld?' Euhhhh... waarom? 'Om te vragen of ze onze suggesties al aan het incorporeren zijn. ' Hij gebruikt zooo graag moeilijke woorden.
Heb hem, na 10 minuten te hebben geluisterd naar geroep en aggressief gedoe over 'nog te regelen zaken', zeer kalm gezegd dat als hij een afspraak wil, hij zelf kan bellen naar de advocate. Hij nog kwader natuurlijk, hij kan er al niet tegen dat ik ijzig kalm blijf als hij roept.

En dan... heb ik de telefoon gewoon ingelegd. Ik kon het gewoon niet meer opbrengen om er nog naar te luisteren, had er absoluut genoeg van. En hij heeft NIET terug gebeld! Dat is ook de eerste keer. Zal doorgehad hebben dat ik écht niks meer nodig had.

Resultaat: ik loop nu al de godganse dag de muren op, gewoon door die onnozelaar. Vreselijk.

Wedden dat hij nog geen afspraak gemaakt heeft??

maandag 30 oktober 2006

Gillen

Na veel proberen, heb ik deze voormiddag eindelijk iemand aan de lijn gekregen in verband met een huis dat te huur staat.

Ik vroeg beleefd wat meer info, omdat de advertentie wel héél beknopt was. Bleek dat het een oud huis was, 'nog van de bomma', dat ze vernieuwd hadden en nu verhuurden.
'De verwarming is nieuw, een hele nieuwe badkamer tot de tegeltjes en de leidingen toe, zélfs de kranen zijn nieuw mevrouw!' Euh... de oude kranen terug plaatsen zou wel echt belachelijk zijn als je zoveel moeite gedaan hebt om 'tegeltjes tot aan het plafond' te zetten. De keuken is ook nieuw; mét toestellen ingebouwd! Ah ja? Welke dan? Euh.. een gootsteen (werkt die dan op electriciteit of gas?) een oven, een kookplaat en zelfs ook een dampkap!! (Olé!)
Het huis heeft drie slaapkamers, één heeeeeele grote, daar kan een groooooot bed en een groooooote kast in en ge hebt nog plaats over! Eén gewone slaapkamer, maar daar kan ook een tweepersoonsbed in (en dan geen plaats meer over zeker?) en een kleine, maar die is wel gezellig. Ik word allergisch aan het woord 'gezellig'.

Eigenlijk moet ge een keer naar het huis komen kijken, mevrouw. Wanneer zou dit voor u en uw echtgenoot kunnen? (Echtgenoot??? Heb ik niks over gezegd!)
Die echtgenoot zal wel niet meekomen, want ik ben gescheiden.
Aaaah... Euhhhhmmmm.... Jaaaaa-aaaa......
Is dat dan een probleem???
Awel.... Euhhhhmmmm...... Mhhhhhhhhh.... Financieel is dat toch wel zwaar hoor zo'n huishuur....
Excuseer? (Die denkt zeker dat ze een villa in Antwerpen of Brabant verhuurt ipv een oud huis in Oost-Vlaanderen) Ik kan dit financieel echt wel aan hoor mevrouw.
Mmmmmhhhh. En hoeveel kinderen had u ook al weer? Want dat kamertje is toch écht wel heeeeeeel klein... en het huis is wel niet nieuw... en jaa.... euhhhmmmm....

Grrrrrrr...... ' VIJF KINDEREN VAN ZES VERSCHILLENDE MANNEN!!!!!!!!!!!! EN WIJ HETEN FLODDER!!!'

Dàt had ik willen zeggen. Trut.


zondag 29 oktober 2006

Huizenjacht

Toen ik eind juli op zoek ging naar een huurhuis, dacht ik (naief zoals ik ben) dat dit tegen midden september wel in orde zou zijn. Ook dacht ik (nog altijd naief en niet van de wereld wetend) dat ik toch wel een hoog bedrag als budget had en dus minder 'concurrentie' zou hebben in die prijsklasse..... niet dus.

Een niet onbelangrijk probleem is dat er zeer weinig huizen in 'mijn' prijsklasse (800€/ maand. Geef toe...toch niet slecht???) te huur zijn. Voor een nieuw of recent huis met 3 slaapkamers en tuin, vragen ze soms zelfs meer dan 1000 €. Hmmm...Slik.
Wat je wel vindt: rijhuizen voor 600€ met 'knusse woonkamers en verwarming op gas'. Oftewel: een zeer kleine living en gaskachels uit de jaren stillekens. Ook op de markt: huizen die charmant (vervallen), sfeervol (lelijk) of karaktervol (vervallen en lelijk) zijn.

Toen ik (heel lang geleden) in België een huis huurde, gold het principe van 'eerst komt, eerst krijgt'. Nu hebben sommige makelaars (nee..ik noem geen namen...) in navolging van al die missverkiezingen op tv ook een 'huurdersverkiezing' opgesteld.
In de eerste ronde mag je naar het huis in kwestie gaan kijken en jezelf bij die makelaar (de meest vreselijke man) verkopen en daar komt net als bij de miss-verkiezingen veel, zelfs heeeel veel volk op af.
De tweede fase is de vragenronde. Waar werk je, sinds wanneer, hoeveel kinderen en hoe oud, vorige huurhuizen??? Enkel je schoenmaat hoeven ze niet te weten. Kan nochthans van belang zijn om te weten wie er op grote voet leeft, toch? Met mijn maatje 37, zou ik dan misschien nog wat punten scoren.
Degenen met de meeste punten op 'solvabiliteit' en 'onderhoudskunst' worden aan de eigenaar voorgesteld, die dan na iedereen 4 weken aan het lijntje te hebben gehouden, de gelukkige kiest.
Ik hoef er niet bij te vertellen dat ik als alleenstaande moeder niet genoeg punten scoorde bij 'solvabel', en het 'onderhoud' ook wel niet zou aankunnen.....uiteraard! Nee hoor, ik ben HELEMAAL niet boos of verbitterd!

Aan de huizenzoekers: als je toch met z'n tweeën werkt en zo een hoog bedrag aan huur spendeert, zou je dan niet beter iets kopen of bouwen? Toch zonde om elke maand zoveel geld gewoon buiten te smijten?? Geen goed idee??

Aan de eigenaars die via verkiezingen op zoek gaan naar solvabele deftige huurders: ik hoop dat uw zeer chique getrouwde huurders, met goede jobs en hoge inkomens de slechtste betalers ooit zijn.

vrijdag 27 oktober 2006

Ziek

Vandaag niks te melden, buiten dat ik ziek ben. Mijn keel doet pijn, mijn hoofd staat op springen en ik heb het heel erg koud.
Gelukkig voor mij zijn m'n ouders deze namiddag weer thuisgekomen. Op momenten zoals deze is het wel luxe om bij ze in te wonen (ja, dat wil ook zeggen dat dit niet altijd zo is....).

Ik kruip met mijn dekentje in de zetel, stop straks de kinderen nog vlug in bed, maar moet verder helemaal niets meer doen.

Oh, en het pakket is nog altijd niet toegekomen. Hij heeft er gisterenavond zelfs al voor gebeld. Zou het opvallen dat ik zijn berichtjes aan het negeren ben????

donderdag 26 oktober 2006

Frustratie

Nu zit hij de hele week ergens god-weet-waar in Amerika en nog slaagt hij er in mij te ergeren.

Blijkbaar heeft hij zonder zijn 'super-veel-beter-dan-mij-nieuw-gevonden-lief' (heeft hij mij zelf verteld, dat ze zooooo goed is, dus ik heb het uit betrouwbare bron!) te veel tijd, want hij stuurt elke dag wel een sms. Met de vraag of het pakket dat hij na twee maanden beloftes eindelijk heeft opgestuurd al is toegekomen, hoe het gaat (?!?!) en om mij weer wat 'opdrachtjes' te geven. Brieven doorsturen, telefoontjes doen, mails sturen....

NEE!! Het pakket is er nog niet. Ik zal wel een seintje geven als het is toegekomen en vermits ik (nog) niet dement ben, hoef ik daar niet elke dag aan te worden herinnerd.
En zijn delegeren ben ik ook beu. Ik heb daar 15 jaar aan meegedaan. Alles wat hij beloofde te doen, na twee maanden uitstel zelf gedaan, vond dat toen ook niet zo erg. Maar nu denkt die dat ik dat nog ga blijven doen.

In september hadden we een afspraak bij de advocate. Toen hij al drie weken lang wist dat dit voor hem niet zou lukken, moest ik bellen om die te verleggen. Hij kon niet, vermits hij de volgende dag naar het buitenland vertrok. Ik denk dat het Timboektoe was en ze daar geen telefoons hebben.
Ik rijd nog steeds met mijn buitenlandse nummerplaat, omdat de auto op zijn naam staat en ik hier dus niet zomaar een nieuwe plaat en verzekering kan aanvragen. Dat zou al sinds begin augustus 'in orde komen'. Tot dit weekend, nu moest ik het deze week zelf doen, want hij moet naar het buitenland...
Het kindergeld wordt nog steeds niet op mijn rekening gestort, hij heeft in die 3 maanden 'nog geen tijd gehad' om dat te regelen.
De cavia's van de kinderen moeten naar België worden overgebracht, liefst voor ze doodvallen omdat hij ze geen eten geeft (wat ik ook uit betrouwbare bron heb, nl onze poetshulp die ze gelukkig wel eten geeft...) Mijn oudste heeft zelfs al opgemerkt dat hij het al 1000 keer beloofd heeft en niets doet. Wie moest dit deze week in orde brengen...juist ja.

Een week geleden heeft hij het bewerkte contract teruggestuurd naar de advocate, nadat hij het twee weken had laten liggen.... Krijg ik gisteren toch wel een sms met de vraag of ze al gereageerd had, want het was toch al een week.... Nee dus. Volgende sms 'Belt dan nu zelf naar haar.' Euh... Heb even gegild..

DOE HET ZELF!!!!!!

Deze morgen..biep biep... 'Is het pakket toegekomen?'
Weet ge wat??

NEEEEEEEE!!!!!

woensdag 25 oktober 2006

School

Vandaag was het in de klas van mijn jongste 'openklasdag'. We mochten dus een keer een voormiddag gaan kijken wat ze zo allemaal doen.

De school hier valt in geen jaren te vergelijken met de Amerikaanse waar ze de vorige jaren zaten. Deze morgen bleek dat de tijd er inderdaad heeft stilgestaan, want mama's die er zelf nog op de schoolbanken gezeten hebben, bevestigden mijn vermoeden dat er nog niets veranderd is.
Mijn jongste is eind november geboren en zat vorig jaar in het Amerikaanse syteem dus in Pre-kindergarden, of hier de 2de kleuterklas. Nu zit ze in het eerste leerjaar. In een klas met 'vintage' banken. Zijn zeker weer in de mode, zelfs het gaatje voor de inktpot is er nog.

We hebben eerst een mooie uitleg gekregen van de directeur over hoe we onze kinderen tijdens het huiswerk altijd positief moeten benaderen en dan mochten we naar de klas. Voor de speeltijd rekenles, erna taal.

Eén jongetje werd tijdens de les ziek en moest in de klas overgeven. In plaats van hem te helpen, deed de juf de deur open en zei 'Maar allé! Wat doet gij nu, ga dan toch naar buiten!!' Dat het kind daarvoor twee trappen naar beneden moest lopen, leek haar geen probleem.
Ze zouden tonen hoe een dictee verliep. Allemaal stil zijn en goed luisteren. OK. 'En zie maar dat het juist geschreven is!!' Hé???
Ik wist af en toe niet waar ik het had. Een paar jaar weg uit dit systeem doet toch je ogen opengaan. De andere ouders bleken er niet echt problemen mee te hebben. 'Ze is wel wat streng, maar ok...'


Op mijn oogappel had ze gelukkig niets aan te merken. Ze is braaf en heeft absoluut geen problemen met de leerstof. Maar ze is wel zéér stil en vaak verdrietig. In de klas hangt een 'humeur'-meter en zij is altijd triest.... ik dacht dat mijn hart ging breken. En de juf?? Die zei 'Maar daar kan ik wel niets aan doen, hé? Ze is braaf en zeker niet lastig en dat is wel het voornaamste!'

Misschien moet de directeur zijn 'positief benaderen speech' toch ook een keer aan zijn leerkrachten geven. Ik heb de indruk dat er in deze school nog veel ruimte voor verbetering is.
Ik troost me met de gedachte dat ze hier niet blijven en dat het alleen maar beter kan.
@ Geertrui: blijven zoeken!!! ;-)

dinsdag 24 oktober 2006

Bezoek

Vandaag bezoek gehad van een vriendin met haar dochtertje. Vermits mijn ouders een midweek weg zijn is gezelschap meer dan welkom en dat van een goede vriendin zeker.

Een hele namiddag gekletst. Over de scheiding, maar ook over onze kinderen, het werk waar we elkaar hebben leren kennen, Belgische scholen, televisie, blogs.... Lekkere (bedankt!) appeltaart gegeten, tas thee gedronken.
Maar door haar aanwezigheid vooral zeer ontspannen de dag door geraakt. Ik weet dat het kan. Niet elke dag, niet altijd, maar af en toe lukt het.

Als ik (uiteindelijk..ooit een keer...) een huis vind in de regio waar ik wil gaan wonen, zal ik veel dichter bij haar in de buurt zitten. Dan hoeft ze geen uur te rijden om even binnen te springen en zullen we elkaar hopelijk vaker zien.

(Maar het toch wel deugd om te weten dat iemand een uur wil rijden om bij me langs te komen.)

maandag 23 oktober 2006

Herinneringen

Het is soms moeilijk uit te leggen dat het ergste aan deze situatie voor mij niet is dat hij er niet meer is, maar wel dat de kinderen en ik ons leven kwijt zijn.
Ik mis hem eigenlijk niet. Het is raar hoe snel 'graag zien' weg kan vallen. Net alsof er een knop wordt omgedraaid en die gevoelens in rook opgaan. Of eigenlijk vervangen worden door ongeloof, gekwetsheid en frustratie. Ik mis het wel om deel te zijn van een koppel, iemand te hebben die je zonder veel woorden begrijpt, iemand graag te zien. Ik mis wat we samen hadden, niet hem als persoon.

Wat echt pijn doet zijn de herinneringen, niet alleen speciale momenten zoals gemaakte reizen of verjaardagen, niet enkel onze trouwdag of geboorte van de kinderen.
Maar de herinnering aan mijn artclass op dinsdag, UN Day-viering op de Amerikaanse school, sushi als lunch met vriendinnen, Jazzdance lessen op woensdagmiddag waarbij ik bleef kletsen in de cafetaria, zaterdag op restaurant met de kinderen, af en toe lesgeven op de Amerikaanse school, 'playdates' en 'sleepovers' en de 'pumpkin competition' voor Halloween, scouts op dinsdag, yoga op woensdag met m'n Zweedse vriendin, de taallessen die ik volgde, een praatje slaan met de juffen, om 8 uur op school moeten zijn voor Nederlandse les, zelfs boodschappen doen op maandag...

Bij alles dat ik in mijn handen krijg dat verwijst naar ons vorige leven, krijg ik nog steeds tranen in mijn ogen. Foto's of de naamkaartjes die vorig jaar op hun 'locker' hingen veroorzaken een wolkbreuk. De kinderen vergaat het niet veel beter. Zij huilen nog elke dag omdat er steeds dingen zijn die ze missen, omdat ze nog altijd terug willen naar de vorige school, omdat ze hun vriendjes missen, omdat het ook bij hen nog steeds heel erg veel pijn doet.

We zijn onze houvast en structuur kwijt. Terwijl je net die broodnodig hebt om zo'n moeilijke periode door te komen. Vaak hoor je dat mensen een zware klap verwerken door zich aanvankelijk heel erg aan de routines vast te klampen. Ik ben ervan overtuigd dat ik al veel verder zou staan als ik die structuur en routine niet kwijt was. Nu dobberen wij momenteel nog steeds een beetje doelloos rond, we zijn wel op zoek, we proberen, maar het lukt nog niet zo goed.

Scheiden is vreselijk moeilijk. Verhuizen en een nieuw leven opstarten ook. De twee gecombineerd wens je zelfs je ergste vijand niet toe.

zondag 22 oktober 2006

'zon'dag

Vandaag met de kinderen mijn zus en haar gezin gaan 'lastigvallen'.

Zalig. Niets moet, alles mag. Gewoon zitten en samen eten, de kinderen laten spelen, glaasje wijn en later koffie en cake.
Heb zelfs een half uurtje in de zetel liggen slapen.

Vermits ik haar al een tijdje niet gezien had, kon ik bij haar nog een keer mijn frustraties kwijt, zonder dat zij er voor de twintigste keer naar moest luisteren. Zij staat er ook iets verder af dan mijn ouders die eigenlijk heel erg 'mee' lijden.

Fijne dag gehad. De tweede al deze week....er is nog hoop.

@ a: Ik denk dat je telepathische gaven hebt. Hij moet deze week blijkbaar de hele week weg voor zijn werk en wou vandaag de kinderen even zien. Omdat ik had laten weten dat ze niet thuis zouden zijn, heeft hij dan gisteren een tiental minuten met hen gebeld. En dat ging veel beter dan die 20 min op msn.

zaterdag 21 oktober 2006

Belgische belastingen

Vermits je midden in een scheiding nog niet genoeg aan je oren hebt, helpen de Belgische belastingsregels daar wel even bij. Kwestie dat je je niet zou gaan vervelen.

Volgens de Children's Bill of Rights (artikel 2) is elk kind gelijk, ongeacht ras, taal , nationaliteit...maar ook 'property' of 'status'. Niet in België, ah neen! Daar heb je als kind van gescheiden ouders pech, indien je vader een hoog inkomen heeft en daar een deftig deel van aan jou wil geven. Want dan moet je in dit fijne land belastingen betalen op wat je van je vader krijgt en heb je blijkbaar geen recht op dezelfde (hoge) levensstandaard als deze die je zou hebben indien je ouders samen bleven.

Volgens de Belgische wet mag een ouder die alimentatie betaalt dit aangeven bij de belastingen, waardoor hij/zij wat minder belastingen moet gaan betalen. Maar het zou natuurlijk België niet zijn als ze dit geld niet vlug ergens anders zouden recupereren...waar? Bij die kinderen!
Een kind van gescheiden ouders mag maar een bepaald bedrag alimentatie per maand krijgen, eens je daarboven zit, betaalt het kind belastingen. Daar stopt het bovendien niet. Dat kind is ook niet meer 'ten laste' van de ouder waarbij het woont, want heeft 'een eigen inkomen'.

Dus de ouder die alimentatie betaalt, heeft al belastingen betaald op zijn loon, het kind betaalt op datzelfde bedrag nog een keer belastingen en de moeder die werkt ziet haar netto inkomen dalen, want ze heeft geen kinderen meer ten laste....

In de praktijk blijkt dit weinig problemen op te leveren, omdat bij de meeste scheidingen voor 'co-ouderschap' wordt gekozen, zo de kosten gedeeld worden en niemand een hoog bedrag aan de andere ouder zou moeten betalen. Of één ouder krijgt het hoederecht, maar het inkomen van de andere is niet hoog, het gaat uiteindelijk om een 600€ per kind per maand. Dit probleem duikt dus alleen op bij situaties zoals de mijne, waarbij je alleen instaat voor de opvoeding en de andere ouder genoeg verdient om een hoog bedrag te betalen.

Dan ben je volledig afhankelijk van de goodwill van die ouder, moet je gaan uitrekenen hoeveel de kinderen 'mogen krijgen' zonder belastingen te moeten betalen en alles 'op zijn Belgisch' proberen regelen. Veel achterpoortjes dus, en toch trachten het op papier te krijgen, zodat hij binnen een paar maanden niet van gedacht kan veranderen.

Doodmoe word ik daar van. Maar me vervelen... daar krijg ik zo geen tijd voor.

vrijdag 20 oktober 2006

Rotdag

Ik heb vandaag officieel uitgeroepen tot 'rotdag'.

Het begon deze morgen al aan de ontbijttafel met 2 huilende kinderen, die 'terug' willen, hun vriendjes missen, de Amerikaanse school veel beter vinden.... Ik had gehoopt dat deze momenten zouden minderen naarmate de tijd verstrijkt, maar het wordt gewoon elke week erger. Toen we uit België verhuisden, hadden ze ook wel af en toe heimwee, maar toen kon ik ze afleiden met al het leuke dat we in ons 'nieuwe land' konden doen. Nu heb ik weinig te vertellen.
Ik weet ook niet meer wat ik daar op moet blijven zeggen. Veel meer dan 'ik weet het' en 'mama mist ook haar vriendinnen en spullen', kom ik niet. Heb er vandaag bijgezegd dat dit ook mijn keuze niet was, maar dat hun vader hiervoor gekozen heeft en wij daar nu niets aan kunnen doen. Ik ben het beu altijd maar positief te moeten blijven, uiteindelijk is het gewoon de waarheid.
Van ellende ben ik, toen ze naar school waren, gewoon terug in mijn bed gekropen om een keer goed te janken. Ik vrees dat er vandaag nog veel water gaat vloeien.

Deze voormiddag dan te horen gekregen dat de eigenaar van het huis dat ik echt graag wou huren na een maand eindelijk beslist heeft wie het krijgt. Ik niet natuurlijk. Ik had wel niet veel hoop, maar het zou toch wel een fijn zijn als ik af en toe wat geluk mag hebben.
Na 3 maand huizenjacht ben ik het kotsbeu. Ik wil een deftig huis, naar mijn goesting en waar ik mij goed kan voelen en ik wil het NU!!!

Gisteren was het weer een keer 'msn-dag'. Eén keer per week en als hij 'tijd' heeft héél af en toe twee keer, zet hij zich 20 minuten aan de pc om met de kinderen te 'spreken'.
Natuurlijk maken ze dan ruzie om 'wie nu iets mag intikken' of 'wie te dicht bij de webcam zit'. En hij??? Verbreekt dan gewoon de verbinding 'want ze luisteren toch niet'. Resultaat: 2 hysterisch huilende kinderen, want 'papa zet gewoon de computer uit!'.
Mama mag het weer oplossen, zeggen dat ze geen ruzie mogen maken, troosten. Hij komt vijf minuten later weer online, want weet dat de miserie dan ver gedaan is en zegt voor de duizendste keer 'Sorry hoor, ik doe ook mijn best!' G*dver.....

Life sucks. Big time.

donderdag 19 oktober 2006

Beetje zon

De zon heeft vandaag letterlijk en figuurlijk geschenen.
Ik ben met een vriendin de stad ingetrokken. Samen gegeten, mijn hart goed gelucht, gewinkeld, koffie gedronken, een broek voor mijn oudste gekocht... Maar vooral ook gelachen en af en toe over andere dingen gepraat.

Ik merk dat ik meer en meer een gesprek kan voeren dat voor één keer eventjes niet over de scheiding gaat. En al komen we er toch altijd weer op terug, via de kinderen of andere punten, heel af en toe gaat het er niet over of kan ik er grapjes rond maken. Toen we een paar weken geleden afspraken, had ik het veel moeilijker en moest ik moeite doen om niet telkens te beginnen wenen.

Alleen bij het naar huis gaan, heb ik het vaak nog lastig. Weten dat zij naar haar gezin gaat, vanavond haar echtgenoot ziet, iemand heeft om dingen mee te delen... ik gun het haar van harte en ben toch jaloers.

woensdag 18 oktober 2006

Goede raad

Het is niet te geloven hoeveel 'goede raad' ik de laatste maanden gekregen heb. Veel mensen menen het goed en helpen echt, maar sommigen zouden toch beter hun 'raad' voor zichzelf houden.

Iets wat ik meerdere keren gehoord heb, is dat ik hem moest 'pluimen', de beste advocaat nemen die hem zou 'uitwringen', mij 'zeker niet laten doen' en zorgen dat hij niks meer over had.
Groot was de verbazing als ik zei dat helemaal niet te willen. Dit kan ik gewoon niet, maakt niet uit hoe kwaad en gekwetst ik ook ben. Ik heb geen zin om mijn woede en frustraties in een vechtscheiding te stoppen, zal die wel op een andere manier kwijtraken (hier??) Ik wil ook zelf bepalen wat ik doe en zeg en dit niet via een advocaat laten verlopen.
Natuurlijk wil ik financieel mijn deel wel krijgen en natuurlijk wil ik ook mijn spullen. Maar om daar nu voor met modder en vuiligheid te gaan smijten en de kinderen daar tussen te plaatsen, nee bedankt.
Ik wil mijn kinderen tonen dat je ook op een volwassen manier conflicten kan oplossen, ook al valt het me vaak moeilijk. Tot nu toe zijn we er ondanks veel frustraties en ergernissen toch in geslaagd om de meeste knelpunten uit te spreken en tot een compromis te komen en ik kan alleen maar hopen dat dit zo blijft.

Vaak krijg ik ook te horen dat 'ik niet de enige gescheiden vrouw ben' en er 'veel alleenstaande mannen op zoek zijn'... Maar het beste was toch de kennis die me zei dat ik wel veel geluk had. Hij heeft me aan de kant gezet, terwijl ik nog vrij jong ben en bovendien heb ik het geluk dat ik er nog jonger uitzie dan ik ben....Dat vergroot mijn kansen om iemand te vinden blijkbaar beduidend! Wat ben ik nu toch blij dit te weten...

Meerdere vriendinnen hebben me telkens weer aangespoord om toch te beginnen schrijven. Aan hen is deze blog te danken (en zij zitten er nu mee dat ze het nog 'moeten' lezen ook ;-))

Bedankt aan degenen die me écht steunen en laten weten dat ze aan me denken, degenen die naar me geluisterd hebben terwijl ik snotterend aan de telefoon hing (en zelfs nog terugbelden!!), degenen die steeds maar blijven herhalen dat ik een 'sterke vrouw' ben, al geloof ik het zelf niet, degenen die mailtjes stuurden om te weten hoe het ging, zelfs al kennen ze mij niet echt... jullie zijn de lichtpuntjes in mijn donkerste dagen.

dinsdag 17 oktober 2006

12 weken geleden...

..of hoe je 15 jaar op 5 minuten van tafel veegt.

Neem je gezin en ga voor je werk een paar jaar in het buitenland wonen.
Breng ze tijdens de zomermaanden naar de luchthaven met de plannen dat je zelf twee weken later komt om samen op vakantie te gaan.
De avond voor je vertrekt, praat je via msn met je (dan nog) vrouw, want die wil natuurlijk dat je nog bepaalde spullen meebrengt.
Zeg haar dan dat je wil scheiden, de reden 'doet er niet toe' en als ze geen woord meer kan uitbrengen door het huilen, zet je de pc maar af.
Wanneer je de volgende dag bij je gezin aankomt, blijf je vooral doodkalm en vraag je zeer zakelijk aan je vrouw hoe ze dit 'praktisch' denkt te regelen. Geef na veel gezaag van je (nog steeds) vrouw toe dat je iemand anders hebt die er (uiteraard) 'niet toe doet'.
Schakel je verstand uit, zodat je het half uur dat komt het gehuil van je kinderen kan aanhoren en vertrek.

Zorg ervoor dat je de volgende dagen zo weinig mogelijk contact hebt en blijf vooral koel en zakelijk. Regel onmiddellijk een advocate. Geen geruzie, geen geroep...

Simple comme bonjour...toch?

Nu...

Denk ik de ene dag dat het allemaal wel lukt, maar heb ik de volgende met moeite genoeg energie om me uit bed te slepen.

Ben ik blij dat we geen ruzie maken of via advocaten communiceren en alle afspraken zonder te veel problemen geregeld worden. Maar ook heel erg kwaad omdat ik niet eens de kans gekregen heb om tegen hem te roepen en tieren.

Hoor ik mezelf beleefd blijven terwijl ik met hem spreek, omdat ik mijn zelfrespect niet wil verliezen, terwijl ik eigenlijk de smerigste verwijten naar zijn kop zou willen gooien.

Woon ik met de kinderen bij mij ouders, omdat ik zelf geen huis heb, waardoor ik enorm veel steun heb en er niet alleen voor sta en waardoor de kinderen hopen aandacht en liefde krijgen. Wil ik toch mijn 'eigen' stek en 'mijn' spullen die nog altijd in het buitenlandse huis staan.

Ben ik bijna 10 kilo lichter, maar in tegenstelling tot misschien veel vrouwen compleet onverschillig ten opzichte van mijn 'nieuwe lijn'.

Mis ik het leven dat ik had opgebouwd, mijn vrienden en mijn omgeving ontzettend, voel ik me hier soms compleet verloren en wil ik terug. Maar voel ik ook aan dat terugkeren voor mij onmogelijk is geworden, niet enkel omdat hij dit niet wil, maar omdat het om alle verkeerde redenen zou zijn.

Wil ik wel vooruitkijken en de toekomst tegemoet zien, maar word ik daar ook doodsbang van.

Heb ik toch de moed gevonden om weer te bloggen en hoop ik zo wat van me 'af te schrijven'. Merk ik dat ik veel minder onbezorgd ben, elke zin drie keer lees en de stukjes een paar uur laat staan voor ik ze op de blog zet.

Voel ik me alsof ik vastgeplakt zit aan een jo-jo en constant op en neer ga...