Herinneringen
Het is soms moeilijk uit te leggen dat het ergste aan deze situatie voor mij niet is dat hij er niet meer is, maar wel dat de kinderen en ik ons leven kwijt zijn.
Ik mis hem eigenlijk niet. Het is raar hoe snel 'graag zien' weg kan vallen. Net alsof er een knop wordt omgedraaid en die gevoelens in rook opgaan. Of eigenlijk vervangen worden door ongeloof, gekwetsheid en frustratie. Ik mis het wel om deel te zijn van een koppel, iemand te hebben die je zonder veel woorden begrijpt, iemand graag te zien. Ik mis wat we samen hadden, niet hem als persoon.
Wat echt pijn doet zijn de herinneringen, niet alleen speciale momenten zoals gemaakte reizen of verjaardagen, niet enkel onze trouwdag of geboorte van de kinderen.
Maar de herinnering aan mijn artclass op dinsdag, UN Day-viering op de Amerikaanse school, sushi als lunch met vriendinnen, Jazzdance lessen op woensdagmiddag waarbij ik bleef kletsen in de cafetaria, zaterdag op restaurant met de kinderen, af en toe lesgeven op de Amerikaanse school, 'playdates' en 'sleepovers' en de 'pumpkin competition' voor Halloween, scouts op dinsdag, yoga op woensdag met m'n Zweedse vriendin, de taallessen die ik volgde, een praatje slaan met de juffen, om 8 uur op school moeten zijn voor Nederlandse les, zelfs boodschappen doen op maandag...
Bij alles dat ik in mijn handen krijg dat verwijst naar ons vorige leven, krijg ik nog steeds tranen in mijn ogen. Foto's of de naamkaartjes die vorig jaar op hun 'locker' hingen veroorzaken een wolkbreuk. De kinderen vergaat het niet veel beter. Zij huilen nog elke dag omdat er steeds dingen zijn die ze missen, omdat ze nog altijd terug willen naar de vorige school, omdat ze hun vriendjes missen, omdat het ook bij hen nog steeds heel erg veel pijn doet.
We zijn onze houvast en structuur kwijt. Terwijl je net die broodnodig hebt om zo'n moeilijke periode door te komen. Vaak hoor je dat mensen een zware klap verwerken door zich aanvankelijk heel erg aan de routines vast te klampen. Ik ben ervan overtuigd dat ik al veel verder zou staan als ik die structuur en routine niet kwijt was. Nu dobberen wij momenteel nog steeds een beetje doelloos rond, we zijn wel op zoek, we proberen, maar het lukt nog niet zo goed.
Scheiden is vreselijk moeilijk. Verhuizen en een nieuw leven opstarten ook. De twee gecombineerd wens je zelfs je ergste vijand niet toe.
4 opmerkingen:
Dat is het net, een dubbele rouwperiode. En misschien ook wel heel veel onbegrip, want... er zijn er zoveel die scheiden en... je bent toch terug in je eigen land en... je hebt je ouders en je familie, dat kan toch zo moeilijk niet zijn? Dat maakt het nog erger, hoe leg je dat uit aan mensen die zelf nooit verhuisden naar een andere cultuur en weer terugkwamen en al die emotionele turbulente periodes niet hebben meegemaakt. Ik las ooit dat de culture shock bij het terugkeren na enkele jaren gewoond te hebben in het buitenland waar je je naderhand thuis voelde en een nieuw leven had, moeilijker is. In jullie situatie kan ik goed geloven dat je je hopeloos verloren voelt.
Ik hoop voor jullie dat tenminste de school veel begrip toont voor de meisjes en is dit niet, ga maar eens op tafel kloppen en probeer met hand en tand de situatie duidelijk te maken. Als je dochtertjes zich daar goed gaan voelen dan zal dit ook weer een stapje in de goeie richting zijn, want dan komen ze content naar huis en dan ga jij je ook weer beter voelen. Onderschat de rol en de verantwoordelijkheid niet van de school, ze slijten daar trouwens hele dag hun broek. En ook, als het hen echt eens niet afgaat, hou ze dan eens een dagje thuis, een snipperdag om eventjes te bekomen, neem de bus of trein naar de zee of de dierentuin en ga daar eens goed fastfood eten, kinderen vinden dat fantastisch, op school hoeft niemand dat te weten.a.
Je bent inderdaad in een situatie verzeild geraakt waar niemand voor zou tekenen. Jongens toch, wat moet het hard zijn. Ik kan het me gewoon niet voorstellen.
Het feit dat je kinderen zo ongelukkig zijn maakt het voor jou waarschijnlijk nog dubbel zo erg.
Is er op school al een beetje begrip bij de leerkrachten? Maar ja, dan nog, het hele systeem is anders eh.
Ik hoop dat je volgende week een beetje van de herfstvakantie zal kunnen genieten met je dochters.
Ik kan mij alleen maar aansluiten bij de vorige commentaren. Ik kan me niet beginnen een voorstelling te maken bij wat jullie allemaal door moeten maken. Als je als expat in een nieuw land komt is er overal opvang, iedereen staat voor je klaar en op school hebben ze volledige aandacht voor je kind(eren). Nu moet je het allemaal alleen redden, in een omgeving die niet meer zo eigen en vertrouwd is en bovendien uit zijn gezinsverband is gerukt. Meid, wat wens ik jouw kracht en sterkte toe.
Wat
Sabine, misschien moet je op zoek gaan naar nieuwe routines hier? Een cursus volgen (lang leve het semestersysteem, in januari kan je weeral van start gaan), je kinderen in een club laten gaan?
Tip: uitstapjes maken in eigen land. http://www.vlaanderen-vakantieland.be/ Neem daar eens een kijkje met de kinderen, en zie eens wat je samen met hen kan gaan 'ontdekken'. Zo maak je België misschien ook weer aantrekkelijk voor ze?
Je mag ook bij mij altijd komen koffiekletsen, maar ik denk dat ik nogal ver van je woon (provincie Antwerpen, Turnhoutse Kempen). Maar als jullie hier in de buurt op ontdekking gaan, dan wil ik gerust tijd maken hoor!
Een reactie posten