Goed geprobeerd...

Jongste wou vorig weekend niet met hem praten en heeft dat ook zo gezegd. In plaats van 10 minuten Skype om de zoveel weken, bleven er nog 5 over.

Dus is hij een super-actie gestart.
Eerst een e-card voor elk van de kinderen, die hij ondertekende met zijn voornaam. En deze week alweer gevraagd om de kinderen te kunnen spreken. Einde van de actie.
Dan dacht hij dat ze nu wel super-enthousiast zouden komen vertellen. Juist ja. LOL

Oudste heeft hem eerst laten weten dat hij niet met zijn voornaam moest tekenen 'Ge zijt wel nog altijd mijn papa!! Duh-huh!!'
En Jongste heeft gezegd dat ze het kaartje gezien heeft en wil wel spreken, maar niks te vertellen had, dus ze weer weg ging. lol. (Leedvermaak?? Ikke?? Zou niet durven!!)

Hij moet nu opeens een overzicht van de schoolvakanties hebben, terwijl hij deze zomer enkel over Kerst sprak. Zegt tegen de kinderen dat hij misschien naar België zal komen en dat ze dan samen naar de eerste kleine van zijn broer kunnen gaan kijken, want 'dan zien ze die ook'. Dat die broer op 2 minuten van hun school woont en dat ze dat kind ook wel via zijn ouders kunnen zien, speelt geen rol in zijn grote geheel.
Dat hij die broer misschien 2 keer per jaar zag, is ook niet van belang.
Het enige dat telt is dat hij een lokmiddel zou hebben om de kinderen bij hem te krijgen. Want zij hadden al gezegd dat ze tijdens het allerheiligenverlof bij Opa en Oma gaan logeren.

't Begint hem nu blijkbaar toch te pikken. Hmm.

Zo opeens. Raar.

Ik weet het!

Misschien is Trezebees zwanger en heeft ze geen aandacht meer voor hem?

The saga continues

Ik dacht van nu zo ongeveer met een Belgische nummerplaat rond te rijden. Na meer dan een jaar geleden naar België te zijn terug gekeerd, zou dat toch wel mogen. Of dat zou ne mens toch denken.

Voor alle politie-venten of -madammen onder u: Jaaaaa-aaaaaa! Ik weet dat je maar 6 maand met een buitenlandse plaat mag rondtuffen. Ga bij 't ministerie klagen. Ik ga niet met de fiets, want bezit niet eens zo'n ding.

Vorige week had mijn spiksplinternieuwe nummerplaat moeten toekomen.

NOT.

In de plaats daarvan kreeg ik al mijn papieren mooi terug met de mededeling dat ik toch eerst nog naar de schouwing moet. Omdat de auto vroeger op Zijn naam stond en niet op de mijne, dat verandert de reglementering. Laten ze mij nu weten. Beter laat dan nooit zeker??

Dezelfde dag kreeg ik ook een fijne brief van een ander super-werkend ministerie met de mededeling dat als ik niet binnen de 20 dagen na de datum van de brief een reglementaire inschrijving kan voorleggen ik een ik-weet-niet-wat-voor boete ga krijgen.

Moet ik nog zeggen dat ik gegild heb?? Nee??

Zeker van?

Ik wil het anders nog wel een keer doen.

AAARRRRHHHHHHHHGGGGGG!!!!!!!

Niet van mij

"Mamàààààà!!! Waar is dat roze briefje??"
"Euuhmmm....huh???"
"Om in te vullen!!"
"Wat invullen???"
Diepe zucht..."Awel mijne naam enzo."
"Mmmmmm. Jaaa. Mhhhh. Weet niet??"
"Maar mamààààà!! Dat briefje met die foto van de kinderen die lopen!!!"

En eindelijk zie ik een lichtje. Ze bedoelt het formuliertje voor de schoolveldloop.
"Oh, dat. Schatteken, dat ligt al lang in de papierbak."
En even denk ik nog dat ik dit probleem weer vlug van de baan gekregen heb. Tot Jongste haar ik-ben-super-boos-en-zal-het-u-laten-horen-huilbui bovenhaalt.

"Waarom ween je nu???"
"Morgen is wel de laatste dag dat we ons kunnen inschrijven en straks mag ik door ùw schuld niet meedoen!!"
"Qué???" "U bedoelt???" Even weet ik echt niet waar ik het heb, tot ik het begrijp.

"Maar schatteken, dat is op een woensdagnamiddag, dus die kinderen gaan daar niet minder voor in de klas moeten zitten. Ze moeten gewoon 's morgens naar school en daar dan langer blijven in plaats van naar huis te komen. Begrijp je?"

Zij wel, maar ik had het duidelijk toch niet begrepen. Haar blik heeft het me vlug aan mijn verstand gebracht.
Mijn Jongste gaat vrijwillig meedoen aan een veldloop. Ze gaat er zelfs een vrije woensdagnamiddag voor opofferen. En dat met een moeder die in haren tijd een keer ze oud genoeg was, haar ouders bewerkte om maanden op voorhand een oog- of tandartsafspraak te plannen om toch maar onder dat verdomde lopen uit te geraken. Ik wist effe niet waar ik het had.

Tot Oudste langskwam .
"Ga jij ook meedoen met de veldloop??"
Verontwaardigde blik. "Zijde zot ja??"

Er zijn toch nog zekerheden in't leven.

Vraagtekens

Af en toe sturen jullie (mijn dierbare lezers) me een mail of schrijven commentaar op mijn schrijfsels. Meer dan eens krijg ik te lezen dat iemand bewondering voor me heeft, of geïntrigeerd is door de manier waarmee ik met dingen omga. En elke keer opnieuw vraag ik me af waarom nu eigenlijk??

Zou ik mezelf beter voorstellen in m'n blog en irl veel meer klagen??
Nope. Zou van m'n zus heel terecht nogal vlug de wind van voor krijgen! Uiteindelijk belanden alle frustraties op de blog, om ze dan zo vlug mogelijk te vergeten, dus lezen jullie meer gezaag dan de mensen van mij te horen krijgen.

Doe ik dan echt iets dat bewondering verdient?? LOL! Dan moeten jullie wel elke alleenstaande-werkende-mama-die-zichzelf-voorbijloopt bewonderen. En wie heeft daar nu tijd voor?

God ja... ik heb MS. So what?? Ik ben bij de gelukkigen die weinig motorische symptomen heeft en met veel rusten, vroeg gaan slapen, wat pijnstillers, aanpassen van mijn ritme en de kids af en toe bij oma en opa dumpen min of meer gewoon kan voortdoen. Of dat al dan niet zo zal blijven...dat zie ik dan wel als het zo ver is.

Ik vermoed dat ik gewoon het geluk heb de karaktertrek te hebben content te zijn met wat ik heb. Het beste bewijs daarvan is toch wel dat ik het 15 jaar met hem heb uitgehouden ;-)) En chance dat hij zijn schuldgevoel (dat ik af en toe een beetje moet voeden) afbetaalt, waardoor ik financieel momenteel geen zorgen heb.

Dus heb maar niet te veel bewondering of respect. Allemaal niet nodig. Zou alleen maar naar mijne kop kunnen stijgen en dan wordt ik nog een grotere verwaande trien dan ik al ben!

Resultaat

Ik was één van de enigen die de foto's thuis gemaakt had. 't Valt op dat die kinderloos zijn oftewel ne vent/madam hebben om bij die kinderen te blijven. Want ik zou niet weten waar ik de tijd moet gaan halen om voor foto's 'eventjes' naar Brussel of Oostende te gaan rijden.
Heb dan maar onmiddellijk gezegd dat mijn producties onder 'huis- tuin- en keukenfoto's' vallen.

Commentaar van de fotograaf die de lessen geeft op mijn fotookens: deze van de bladeren moet verticaal, want 'straalt dan meer kracht uit'. Daar kan ik hem nog in volgen.

Die van de lamp vond hij maar niks, onder het motto: goed geprobeerd, doe het nog een keer en misschien lukt het dan.
LOL

Maar hij vond iets dat ik er maar had bijgestoken, omdat ik er anders geen vijf had, een 'creatieve foto'.

Volgens hem 'had ik ondanks mijn beperkingen (ie de kinderen niet zomaar aan de kapstok kunnen hangen), goed gebruik gemaakt van wat er aanwezig was.'

Over deze foto 'is duidelijk nagedacht' want ik heb gezorgd voor een 'andere wijze' van schaduwen fotograferen (mijn kinderen doen onnozel) en gelet op het feit dat ook de ondergrond 'interessant' is door de barsten en verschil in structuur in het asfalt en de grassprietjes die voor kleur zorgen.'

AS IF!!!

Ik heb deze foto op een rappeke gemaakt, omdat de kinderen ook wat aandacht wouden. Maar dat wel niet aan zijn neus gehangen, beetje hummen en knikken doet het altijd ;-))

Opdracht 1

Vorige week in de fotografieles onze eerste opdrachten gekregen. Vandaag moeten we 5 foto's meebrengen onder de noemer 'licht en schaduw'. Doelstelling: leren werken met je camera.

De voorbije twee lessen heb ik eigenlijk niet echt iets bijgeleerd. Het ging vooral rond kennismaking en bespreken van wat foto's. Het is duidelijk de bedoeling van de leerkracht dat we nu vooral experimenteren en al doende leren (dat hoop ik tenminste...lol).Ik heb hier in ieder geval de godganse tijd met mijn camera rondgehangen, heb mijn statief en de handleiding zelfs uitgehaald en héél veel aan de knoppekens gedraaid.

Ik zal vanavond wel horen wat het wordt. Ik heb in ieder geval geprobeerd zijn doelstelling te bereiken, of mijn foto's dan al dan niet binnen zijn thema vallen, laten we eventjes gemakshalve terzijde.


Dit zijn 2 van mijn 5 gepruts-resultaten. Het is vandaag absoluut onder het motto 'en als't niet goed is, ik heb er nog!' ;-))

Slapen

'Mamàààà, ga jij nu alwéér slapen????'
Mijn Jongste gisteren, met een diepe zucht erachteraan, toen ik 's namiddags mijn o-zo-nodige extra uurtje (of twee) slaap wou halen.

Hoe leg je aan een kind uit dat haar mama veel moet slapen, zonder haar de balast mee te geven dat mama eigenlijk ziek is? Want mijn kinderen zijn nog steeds compleet onwetend over het MS-gehalte dat een deel van mijn leven bepaalt.

En ik wil dat graag nog wat langer zo houden. Alleen is dat nu niet meer zo evident, werken in combinatie met al hun buitenschoolse activiteiten en het huishouden wegen zwaarder door dan ik had gehoopt.

Uiteindelijk maar verteld dat sommige mensen gewoon heel veel slaap nodig hebben en anderen niet. En dat ik toen ik in het eerste leerjaar zat ik ook 's namiddags in de klas in slaap viel.
Ze heeft toch eerst naar Oma en Opa gebeld, om bevestiging te krijgen, alvorens ze de slappe lach kreeg. Hilarisch vindt ze het. In het eerste leerjaar in slaap vallen!!

Vandaag kon ze met veel verve aan Buurmeisje uitleggen dat ze stil moet zijn, want 'Mama slaapt, omdat ze in het eerste leerjaar ook altijd in slaap viel!'

Pover

't Is triestig. Hééél pover. Magertjes zou ik zelfs durven stellen.

En dan heb ik het over jullie voorstellen voor mijn blind date.
Buiten mannen die zich als 'fall back' opgeven, of al een lief hebben, maar wel ne keer een 'babbel-lunch' willen inlassen, kwam er bitter weinig uit de bus.

Reden?? Pffff... Jullie kennen gewoon geen single mannen? Of toch geen half-deftige ;-) Of alleen venten die op zoek zijn naar een madam om huisje-tuintje mee te spelen en hunne was en plas te doen. Misschien kent ge er wel, maar durft ge ze niet op mij afsturen? Of er zijn niet echt zo veel single mannen als men soms wel laat uitschijnen?

O-o-o-f..... ik ben gewoon te difficil?? Te veeleisend? Te onafhankelijk?

Zucht.

Het zij dan maar zo.
Zal een andere manier moeten vinden om aan mijn entertainment te komen ;-)

Gezond verstand

Ik sta weer een stap verder in het oplossen van Oudste's pestprobleem.

Vorige week al mijn stoute schoenen aangetrokken en een paar moeders van meisjes uit haar klas aangesproken.
Zonder namen te noemen verteld wat er zoal gebeurde en dat het mij niet kon schelen hoe seuterig mijn dochter wel is, maar dat dit me echt te ver ging. Ook gezegd dat ik haar weerbaarder probeer te maken, uitleg dat ze het met bepaald gedrag uitlokt en dat ik niet verwacht dat alle kinderen haar vriendin zijn. Maar wel dat ze haar moeten gerust laten en tenminste een beetje respect voor anderen hebben en dat ik echt wel hulp nodig had om dit te kunnen oplossen.
Tot mijn grote verbazing heeft één van de moeders rechtuit gezegd dat ze aan de hand van mijn verhalen kon opmaken dat haar dochter en voor iets tussen zat. Bleek dat dit kind twee jaar geleden zelf gepest werd. De moeder was er niet goed van.

Die kinderen zijn thuis duidelijk een keer goed de les gespeld. De moeders zijn zelf zo ver gegaan dat ze ouders van andere kinderen uit de klas ook op de hoogte gebracht hebben, want een meisje wiens mama ik helemaal niet gezien heb, heeft zich bij Oudste verontschuldigd.
Geen scènes of beschuldigingen waar ik zo bang voor was, enkel gezond verstand en een oplossing.

Vandaag dan nog een keer bij de directeur geweest, die de leerkracht op de hoogte gaat brengen en alles in de gaten blijft houden. De mededeling gekregen dat ik zelf natuurlijk ook op tijd aan de alarmbel moet trekken, want hij gaf toe dat het vaak zo geniepig gebeurt, dat niemand er op school weet van heeft.
Met hem ook de testen van deze zomer besproken en me weer gerealiseerd waarom ik deze school gekozen heb ;-)

De voorbije week is alles heel goed gelopen. Oudste gaat weer zonder problemen naar school, verdraagt kritiek zonder zich constant geviseerd te voelen, speelt weer op de speelplaats, antwoord op opmerkingen zonder te beginnen janken en voelt zich duidelijk beter.

We kunnen er weer effen tegen...

Fatal mistake

Hij had deze week een mailtje gestuurd met de vraag naar de resultaten van de testen die de kinderen deze zomer gedaan hebben en de overschrijving van de echtscheiding. Dat hij daar maar 2 weken na datum mee afkomt, mogen we al als een succes beschouwen.
Omdat ik 2 dagen later nog niet had geantwoord, kreeg ik dezelfde mail nog een keer geforward.

Ik wou eerst vanalles op mail zetten, maar omdat ik hem toch ook op de hoogte wou houden van de pestproblemen die we met Oudste op school hebben, had ik gemaild dat hij maar een keer moest bellen.

En wat roepen we dan in koor??
'NIET DOE-OE-OE-OE-OE-OEN!!!'
En daar op de achterste rij???
Ik hoor jullie ook wel! 'DOM KALF!! DWAZE TRIEN!'.

Twee minuten later telefoon.
Zijn commentaar op het feit dat Oudste gepest wordt, is dat het haar eigen schuld is, want ze lokt het met haar seuterig gedrag uit. En dat Jongste autistische trekken zou hebben, dat heeft hij deze zomer ook gezien, want ze wou nooit 'echt' met hem spreken.

Het is duidelijk nog niet bij hem opgekomen dat dit hééééél misschien ééventueel zou kunnen komen omdat een zesjarige niet echt een band heeft met iemand die ze twee keer per jaar ziet. En dat Jongste sowieso al zeer selectief is in wat ze tegen wie vertelt. En dat het misschien raar is dat hij dat vroeger dan toch nooit heeft opgemerkt??
Verder mag Oudste nog zo'n grote seut zijn als maar kan, dat is geen excuus om haar steeds weer te pesten. (Ik zal het leren Geertrui!!!) En ja, ik werk ook aan haar weerbaarheid en hoe ze er mee moet leren omgaan, maar die pestkoppen moeten ook te horen krijgen dat dit gewoon niet acceptabel is.

Hij had dan natuurlijk nog een hele resem dingen die opeens superdringend moesten worden geregeld en allemaal commentaar op wat ik wel of niet moest doen, financiële tralala waar hij weer mee afkwam, kritiek op de kinderen die hij met moeite een week gezien heeft...

Ik had er gewoon genoeg van. Ik slik veel, maar het recht om zo'n kritiek op de kinderen te geven, heeft hij vorig jaar verspeeld.
Heb mijn 'bleitkraan' opengezet en gezegd 'dat ik echt wel mijn best deed' en 'niet tot last wou zijn' en 'het werken in combinatie met de zorg voor de kinderen fysiek toch wel héél zwaar is'....

Ne vent is toch dom.
Ik heb de fout hem te laten bellen al veel te veel gemaakt. Maar in mijn 'bleitkraan-truc' trapt hij al 16 jaar.
Zo plotseling kan hij dan wel beleefd zijn. En heeft hij 'begrip' voor mij (AS IF!!!).

Maar ik heb toch niet meer naar zijn gekreft moeten luisteren. Het doel heiligt de middelen en ik was stom, maar hij nog veeeeeel stommer!

Huiszanger

Herman is deze week onze privé huiszanger. Hij zingt wel de hele tijd hetzelfde liedje.

's Morgens op tijd op mijn werk komen, lukt bijna....als je niet op een kwartier kijkt. En ook niet op een half uur. En Herman maar zingen vanachter in mijn auto. Opzij, opzij, opzij... Maar de file bleef staan.

Om half vier stipt vertrokken omdat Oudste om half vijf naar de muziekles moest. Maak plaats, maak plaats, maak plaats... Herman had er nog lol in. En om half zes naar de pianoles. In hetzelfde gebouw???? Alé gij!! LOL!! Dan zou ze daar gewoon zelf naartoe kunnen gaan! In een andere straat natuurlijk. We hebben ongelofelijke haast. Zucht.

Ik had net genoeg tijd om ze weer thuis bij de babysit af te zetten en naar mijn eerste les van de fotografiecursus te vertrekken. Opzij, opzij opzij, want wij zijn haast te laat.. Herman was het nog niet beu. Daar net op tijd binnengesprongen. Te snel rijden... pfff snel is relatief want ... We hebben maar een paar minuten tijd.

En vandaag...de kinderen op school opgepikt, terug naar Gent gereden om alle spullen voor de muziekschool te vinden en een piano te huren (yay!! Gelukt!! Bij een yummie man dan nog. Die mag hier altijd de piano komen stemmen ;-)) De ontbrekende schoolspullen gekocht en eindelijk naar huis gekomen. Nu nog die stapel zien gekaft te krijgen. We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan

En Herman... die zingt onverstoorbaar verder.

En weer dooooooorgàààààn!

Alé vooruit

Dag één van het nieuwe schooljaar zit erop. En ook de vuurdoop van mijn ex-schoonouders om de kids op school te gaan halen.

Ik heb vorige week mijn stoute schoenen aangetrokken en ze gebeld. Vond dat gezien ze wel de kinderen willen zien als het hun past, ze daar ook iets voor mochten terug doen. Dus heb ik gezegd dat Hij had verteld dat ze zeker wel bereid zouden zijn om te helpen nu ik ga werken.

Aaaaah...euhhhh...ja zoetjen...euhhhhh. en welke dag zou dat dan zijn???? Niet de woensdag, dan ben ik thuis! (en weet ik dat e een stuk verder rijdt om de andere kleinkinderen te gaan halen!)
Ze moesten er eens 'over denken'.

Na een nachtje rijp beraad, hebben ze besloten dat ze de kinderen op maandag zouden ophalen en naar de dansles brengen, want die is bij hen in't dorp. De muziekles op dinsdag en donderdag is bij ons in't dorp en toch wel een héél lange dikke 10 minuten rijden. Stel u voor. Veuls te ver.

Vandaag de kinderen gaan ophalen. En wie belde toen ik daar stond?
Hij.
Of all people.

Als hij evenveel (of weinig) naar zijn ouders belt als vroeger, is dat misschien één keer om de 3 weken. Maar dan doet hij dat verdorie wel als ik daar juist ben en hem nog niet laten weten heb dat door 'ziin voorstel' de kinderen bij zijn ouders zouden zijn. Kwam compleet uit de lucht vallen natuurlijk toen zijn vader de kinderen riep.

Toch wel beetje een Oeps moment.

Beetje veel zelfs.

Oeps. LOL.

Feestjen

Gisterenavond stond mijn verjaardagsfeestje op het programma. En ik kan besluiten dat:

• Hoewel veel van mijn vrienden in het buitenland wonen, er hier in den Belgique ook nog mensen blijken te wonen die zich voor mij (of den drank en het eten...) willen verplaatsen.
• Dat ze dat zelfs doen als ze nog maar net terug gekomen zijn van een reis.
• Ze ook nog een keer super cadeaus mee hadden.
• Ze heel mooi in koor gezegd hebben dat het eten lekker was.
• Het weer voor één keer ook heeft meegespeeld, want dat we tot 1h buiten gezeten hebben.
• Er genoeg alcohol in den aperitief zat.
• Ze het eten daarom natuurlijk lekker vonden!
• De buurmeisjes nog net op tijd waren voor het dessert.
• Er niet meer veel over is van de chocoladetaart.
• Mijn huis al bijna weer is opgeruimd.
• De afwezigen ongelijk hadden.
• Ik ervan genoten heb.

In't kort: mijn 'verloren' verjaardag van vorig jaar is ingehaald en ge zijt allemaal uitgenodigd om volgend jaar weer mee te komen vieren!