GODVERDOMME!!!!!!

Ok ik schrijf hier niet veel meer. Geen tijd, geen zin. Whatever.

Maar kom nu effe gillen.
En krijsen.
En tieren.
Heeeeeeeel erg hard.
Want 't is van doen.

Die godverdomse lullige loser van een ex van mij heeft de kinderen de godganse krokusvakantie gouden croissants, kreeft en kaviaar en oesters te eten gegeven. En is er zeker mee naar een drie-sterren-restaurant geweest.
Uh-huh.

Hoe ik dat weet?

Gezien aan het bedrag dat ik deze maand NIET op mijn rekening krijg.
Hij heeft de alimentatie namelijk aangepast.
Omdat hij de kinderen 8 dagen eten heeft moeten geven.

Zal hem zegggen dat stomme Trezebees volgende keer naar den Aldi mag gaan. Of dat ik hen zelf wel een rantsoen zal meegeven.
Zal mij veel goedkoper uitkomen.

GODVERDOMMMMEEEEEEEE!!!!

Jojo

Mijn voorbije jojo-week:

ziek - niet ziek - ziek - niet ziek - ziek
En alle zever tussenin zoals mottig - beetje beter - spierpijn - hoesten - koorts en lege hoestsiroopflessen in het midden van de nacht er ook nog bij.

up - down - up - down
Met tussenstopjes bij 'beetje blij' en 'gaat wel' en 'niet zo erg'

druk - saai - druk - saai - druk - saai
Mijn vrienden hebben de afspraak gemaakt om alles op dezelfde dag te plannen denk ik. En ik heb de slechte eigenschap om alles te willen doen. Ziek of niet ziek. Ik zou ne keer iets kunnen gemist hebben...

Ik heb hier veel te veel tijd om mij met onnozele dingen bezig te houden.
En dat komt niet goed...

't Wordt verdorie tijd dat ik werk begin te zoeken.

Changement de décor

De kinderen zouden in de krokusvakantie naar Hem en Trezebees gaan. Als compensatie voor het 'geen-tijd-hebben' met Kerst en Nieuwjaar.
Alleen op't vliegtuig, is ook niet de eerste keer.
Maar ze wouden niet.
Alleen vliegen.
Gaan misschien ook niet, maar dat zeggen ze niet zo plataf.
Nog niet.

Na veel gezaag werd het grote plan veranderd.
Hij en Trezebees zouden naar België komen. En van hieruit 'iets met de kinderen doen'.
Waarschijnlijk liefst iets waarbij ze hen zo vroeg mogelijk in bed kunnen stoppen en zelf zo laat mogelijk opstaan.
Of zoiets.

Zondag kwamen de kinderen na de obligate-5-minuten-skype huppelend naar beneden.
Changement de décor.
Hij komt naar België, om dan met hen terug te vliegen en doet hetzelfde als ze naar huis komen. Of zoals hij het zo mooi in zijn mail verwoordt: hij zal 'de kinderen begeleiden op de heen- en terugvlucht'.
Aaaaaaaaaah.
Zóóó schoon gezegd.
Maar hij kon het altijd al goed uitleggen.
Eén van zijn talenten.

Waarom Hij dat doet?
Omdat Trezebees wil gaan skiën tjiens. Ze gaan naar de bergen.
Uh-huh.
Met twee kinderen die nul-komma-niks van aangepaste kledij hebben.
Tenzij Hij denkt dat ze nog in die spullen van 3 jaar geleden kunnen.
Of Hij vergeten is dat het klimaat in België een ietsiepietsie klein beetje anders is. Zou best kunnen.
Is namelijk nog één van zijn talenten.
Dat vergeten.

Ik ben benieuwd hoeveel keer 'het grote plan' nog gaat wijzigen.
En zal blij zijn als het maart is.

Pfffff.

Ik heb het gehad.
Smijt de handdoek in de ring.
Geef het op.
Heb geen zin meer.
't Is gewoon genoeg geweest met dat minimalisme.
Veel te moeilijk.

Zal er vijf kiezen uit de foto's die ik heb en al ben ik er niet 100% content mee, ik heb deze week slechtere foto's gezien in de les. En buizen doen we in die opleiding nooit, of 't moet al heel erg zijn.

Zal als ik wat meer tijd en weer goesting heb, wel nog opnieuw proberen. Omdat het dan niet 'moet'.

Waarom dat stom liedje daar nu bijstaat, weet ik niet. Ik krijg het er niet af en heb eigenlijk geen goesting om nog verder te prutsen.
Zet uw geluid af. Dan hebt ge daar geen last van.

Vraag

Ik heb mij vandaag ik-weet-niet-hoeveel keer afgevraagd waarom-in-godsnaam-en-ik-ben-niet-eens-gelovig ik ook weer wilde gaan werken.
En in welke vlaag van zinsverbijstering dat toen een goed idee leek.

Ik heb het antwoord nog steeds niet gevonden.

Die ene collega mag blij zijn dat ze vandaag verlof had. En morgen nog heeft.
Met een beetje geluk ben ik tegen maandag genoeg afgekoeld om mijn grieven op een beleefde manier op tafel te smijten.

Wat eigenlijk toch wel jammer is...

Ik een slecht karakter??
Waar haalt ge't??

Zoek

Het is zoek.

Mijn gedacht over wat ik nu eigenlijk misschien zoek.
Of niet zoek.
Maar misschien zou moeten zoeken.
Of ook niet.

Zucht.

Moette weten dat ik tot een half jaar geleden niet zocht. En compleet content was met dat niet-zoeken. Had daar geen behoefte aan.
Alleen was dat buiten de vent gerekend die toen beslist heeft om mij te vinden.

En de enige zekerheid die me nu overblijft is dat -ook al had ik het niet zelf gezocht- dit niet was wat ik niet-zocht.
Dat en de twijfel.
Die knaagt aan het contentement over het niet-zoeken.

Ik weet niet of ik wil zoeken.
En al helemaal niet wàt ik dan wel zou zoeken.
Laat staan waar.

Weet wel heel goed wat ik níet wil zoeken, maar geef toe, daarnaar op zoek gaan zou pas onnozel zijn.

Tenzij ik op voorhand zou weten dat hetgene-ik-wel-zou-willen-zoeken ernaast zou staan.
Dàt zou de zoektocht vergemakkelijken.
Vooropgesteld dat ik dan tenminste weet langs welke kant van hetgene-ik-niet-zoek het staat natuurlijk. Liefst met duidelijke links-rechts instructies als't effe kan. Kwestie van vergissingen uit te sluiten.

Pfff.
Zoeken.
Het is zo mijn ding niet.

Telefoon

Consulente of zoals 't nu heet 'consultant' (same shit different name) zijnde, mag ik ontelbare keren per dag den telefon opnemen.

Met aan de andere kant van de lijn uitzendkrachten, den vakbond, de mama van den uitzendkracht-die-niet-uit-zijn-bed-kan-wegens-een-kater, de papa van 't-meisken-wiens-brommer-niet-rijdt, de vrouw van den uitzendkracht-die-half-dood-in-zijn-bed-ligt-maar-wel-nog-op-stap-kan-gaan of de teamleader om te vragen waar de boven vermelde brave menschen uithangen.

Die gesprekken beginnen dan meestal met 'Is't bij den interim??'
En vervolgens 'Ja maar welken interim zijde gij???' (En neen, het feit dat ze zelf gebeld hebben maakt dit géén domme vraag! Hoe komde erbij!?!)
Om dan verder te gaan met 'Madam. Het is voor't volgende.'

Mijn probleem?

Mochten ze hierna nu nog uitleggen wat het 'volgende' dan wel is, zou ik blij zijn. Maar meestal moet ik eerst een hele litanie aanhoren voor ik te weten kom wat ze willen.
En ik heb daar niet de tijd, noch het geduld voor.

Dus als ge de volgende keer naar 'den interim' belt. Zegt gewoon direct wat ge wilt.
Met zo weinig mogelijk woorden.

Is uwe vent ziek?
Ok dan.
Ik hoef niet alle details van de voorbije nacht in uw toilet.
Ik weet toch dat hij gewoon geen goesting heeft om te komen werken.

Start uwen brommer niet?
Het kan mij niet schelen welk kabelken ge nodig hebt en hoe lang de garage daar op moet wachten.
En ik hoef vooral niet te weten hoeveel dat gaat kosten, want NEEEEE ik bepaal uw loon niet!

Kort en bondig is de boodschap.
Want ook al denkte dat ik daar achter mijne bureau niks te doen heb, als uw contract gemaakt, uw maaltijdcheques uitgedeeld en uw ziektebriefkens verwerkt zijn, dat is niet zo.

Écht niet.

De consultants in Vlaanderen zullen u dankbaar zijn.
Maakt er voor mijn part uw kerstcadeau van.
Of uw goed voornemen voor 2009.

This sucks

Een kinderloos weekend.
Vol met plannen.
Feesten.
Yay!

Of toch niet.

Want mijn lichaam heeft anders beslist.
Vindt dat ik beter thuis in mijne zetel of bed blijf. Heeft geen zin in feesten, ambiance en veel te laat gaan slapen.
Zegt dat ik moet rusten.

Meestal luister ik daar niet naar.
Roep dat het de pot op kan en dat pijnstillers voor iets uitgevonden zijn.
Maar morgen wordt Jongste 8. Zit mijn huis vol volk. En kan dat kind een prikkelbare, ambetante, doodvermoeide moeder wel missen.
Slingers en taart en cadeautjes wil ze.

Dus slik ik mijn frustratie en coleire in.
Want af en toe wint mijn moederinstinct.

Bweurk

Niks te vertellen.
Alleen gezaag.

Over't werk.
Over de kinderen.
Over 't weer.
Over het gebrek aan inspiratie.

Heb er weer effe genoeg van.
Moet de hele dag met een lach op mijn gezicht geplamuurd po-hoo-hoooo-sitief blijven.
Heb geen fut meer om dat hier ook nog effe te doen.
En zie niet in waarom dat zou moeten.

Dégoutante klootzak

Hij is daarnet de kinderen komen oppikken.
Den dégoutante klootzak.
Ik had het moeten weten. Zag nochthans al dat hij stijf stond van de stress toen hij uit de auto stapte. Ken die blik en dat bleek-getrokken gezicht maar al te goed.

Reizen en twee dagen in de auto met Trezebees waren blijkbaar geen rozegeur en maneschijn. De wittebroodsweken zijn daar na twee jaar gepasseerd. Allemaal samen: "Ooooooh...... "
En ze heeft nóg altijd niet geleerd hoe ze hem moet kalmeren. Tsssss.
Of ze is er gewoon te tam voor.
De 't-is-einde-van't-jaar-stress op zijn werk er bij en het vooruitzicht dat hij nu tot zondag met zijn ouders en de rest van de familie weggaat, meer moet dat niet zijn om diene rotte vent compleet opgepierd te krijgen.

Maar wie krijgt de shit op haren kop?
Just ja.
Dégoutante klootzak.

Omdat Trezebees 40 valiezen nodig heeft voor 5 dagen. En zijn kleren weer veel meer plaats innemen, gezien de kilo's er al lang weer bij zijn. En de valies van de kinderen dus niet meer in de koffer van zijnen dikken-niet-van-mij-maar-van-de-firma-auto kon.
"I'm sorry, maar dat gaat er niet in" was alles dat er nog uit kwam. (Die I'm sorry zet hij voor elke zin. Heeft hij blijkbaar veel vandoen...) Naast gekaffer op mij dat ik dat dan in orde moest brengen en dat ik dat toch wel kon weten zeker?
Hij wist verdomme dat de kinderen bagage zouden hebben. Dacht dat ze met een rugzakje gingen afkomen of wat? Bij alles wat ik opperde op thuis te laten, kreeg ik het bitsige antwoord dat ze dat wel nodig hebben.
Alsof ik dát nog niet wist.
't Was lang geleden dat hij mij voor de kinderen heeft staan uitkafferen. Moet hij vooral nog veel doen. Ze zullen daar blij mee zijn.

Heb uiteindelijk alles in 2 kleinere tassen gepropt. 't Was nog niet wat zijne-majesteit-den-dégoutante-klootzak wou, maar gezien Oudste al bijna stond te janken, heeft hij zijn bakkes gehouden.

En op zo'n moment ben ik blij dat ik dit maar maximum twee keer per jaar moet doen.

Had ik jullie trouwens al op de hoogte gebracht van het feit dat het een dégoutante klootzak is?
Nee?

Het is een ongelóófelijk dégoutante klootzak.

En het wordt er met ouder worden niet beter op.

Rekening

Als iemand hoort hoe weinig hij de kinderen nog ziet, krijg ik heel vaak de reactie dat hij later de rekening wel zal gepresenteerd krijgen door de kinderen.

En weette wa?
Volgens mij is dat niet zo. Ik geloof daar niet in.
Echt niet.

Ok. De band met mij zal veel sterker zijn, omdat hij slechts een stuk uit hun leven zal gekend hebben.
En ja, hij zal zich daar misschien ooit wel een keer als hij tot dat besef komt, slecht en schuldig bij voelen.
Maar dat de kinderen hem de rekening gaan presenteren?
Neen.

Ze zullen het naarmate ze ouder worden, steeds moeilijker krijgen. Omdat ze gaan beseffen dat het niet 'zijn werk' of 'de afstand' is waardoor hij 'geen tijd' heeft.
Een vriendin wiens vader gestorven is toen ze 10 was, zei me dat ze de situatie van mijn kinderen veel erger vindt. Want zij heeft nog steeds de zekerheid dat haar vader haar doodgraag zag. Die van mij zullen zich steeds blijven afvragen waarom hun vader hen niet belangrijk genoeg vindt om tijd aan te spenderen en daar nooit een antwoord op krijgen.

En toch.
Zal zeker Oudste telkens opnieuw moeite doen. Al loopt ze duizend keer met haar kop tegen een muur. En zal ik elke keer opnieuw de brokken oprapen.
Zal Jongste met haar ge-kunt-den-boom-in-mentaliteit minder laten blijken hoe het haar raakt, maar het er uiteindelijk even moeilijk mee hebben.
Zullen ze zich altijd optrekken aan elk sprankeltje aandacht van hem.
Zal ik vanop de kant toekijken en proberen de schade te beperken.
Want hij is en blijft hun vader.

En die bewuste rekening krijgt hij alleen als hij ze zelf maakt.

En toch...

Ik heb het voelen aankomen. Wist het eigenlijk al lang.
Mag ondertussen ook al wel.
En toch...

Toch fret ik ook deze keer weer mijn kas op.
Krijs en tier ik uit pure frustratie.
En wil ik zijnen en Trezebees haren oh-zo-schonen-kop tegen de muur rammen om daarna spijkers in hun ogen te priemen en haar krullen af te knippen. Krabben en bijten wil ik.

Ze verbreken dit jaar hun record.
Gaan de kinderen welgeteld 4 dagen gezien hebben. VIER. En een jaar telt bij mijn weten nog altijd meer dan 300 dagen.

Die ene dag in mei, was om goed te maken dat het deze zomer 'niet paste' om de kinderen tot bij hen te laten komen.
In de herfstvakantie gaan ze met zijn familie een weekendje weg. En dan mogen de kinderen mee. Drie vollen dagen. DRIE! Nog een geluk dat zijn ouders en de rest van de boel mee is om ze bezig te houden, want stel u voor dat zij dat zouden moeten doen! Een mens mag het niet gedroomd hebben. Ge zou er voor minder op slag medelijden mee krijgen.

En dan wat ik eigenlijk al wist maar niet wou weten. Is nu niet meer iets dat ik met mijn slecht karakter over hen denk of veronderstel. De afspraak dat de kinderen elk jaar met Kerst bij mij zijn en met Nieuwjaar bij hem gaat niet door.
Of hij lastig doet en ze ook een keer met Kerst wilt? En dat ik daar toch niet zo moeilijk over moet doen? Gij leest deze blog nog niet lang zeker?
Ze willen de kinderen niet met Nieuwjaar.

En nee, met Kerst ook niet.
Krijg er zelfs geen uitleg voor. 't Is gewoon niet van doen. Ze komen niet naar België. Zullen ze in de plaats 'waarschijnlijk' in het krokusverlof laten overkomen.
Tot er iets tussenkomt en dat ook niet meer past zeker.

En als het wel doorgaat hebben ze meteen een excuus om ze in de zomer niet te moeten zien. Want dan hebben ze in 2009 hun quota van vier dagen al gehaald.

Averechts

Ben nooit degene geweest die meedeed met 'den hoop'.
Heb altijd wel mijn eigen gedacht gehad.
Zat met mijn neus in de boeken in plaats van buiten te lopen.
Haalde met weinig moeite goeie punten terwijl dit echt niet cool was en had een dikke buis op sport.

Of ik veranderd ben?
Du-huh.

Heb hier regelmatig een vent rondlopen die mij graag ziet. Mij. Of all people.
Enen die zelfs met mijn kreutels overweg kan. Oudste vindt hem super en Jongste wil hem niet eens buiten pesten. Wat voor dat kind veel wil zeggen.
Nen vent die niet zaagt en kreft. Zelfs niet nu hij al een groot deel van al mijn défauts kent.
Maar die wel naar mijn gezaag luistert.

Zou volgens mijn single vriendinnen content moeten zijn.
Krijg te horen dat er zo niet veel rondlopen.
Tenzij ik me volgens eentje met véél minder wil tevreden stellen zijn als't op de sex aankomt. Ze spreekt uit ervaring zegt ze ;-)

En ik?

Ik begin te hyperventileren als hij hier meer dan 4 dagen op rij is.
Krijg hartkloppingen als hij over iets dat meer dan 2 maand verder ligt begint.
Panikeer als zijn moeder vraagt wanneer ze mij een keer te zien krijgt.
Voel me benauwd en verstikt en jaag hem met mijn verschrikkelijk-ambetant-non-communicatief-ik-heb-meer-ruimte-nodig-gedrag de bomen in.

Averechts ben ik.

Behang

Soms vallen ze wel mee.

Als ze...

's morgens niet weigeren om uit hun bed te komen en dan nog durven beweren dat ze doorsliepen toen ik het licht aanstak en de dekens wegtrok.
niet tegen de sterren op liegen over het feit dat ze hun tanden gepoetst hebben.
niet aan mekaars haar trekken.
de boeken die ze nodig hebben voor hun huiswerk ook meebrengen van school.
niet tergend traag naar bed gaan en nog ik-weet-niet-welke-uitvlucht uit hun mouw schudden om niet te gaan slapen.
niet de hele dag door neuten
niet hysterisch krijsen omdat ik zeg dat ze gestraft zijn en geen tv mogen kijken.
mekaar niet afranselen.
niet selectief doof zijn.
aan tafel een keer gewoon eten zonder tralalala te maken van wat-ze-allemaal-niet-lekker-vinden.
de rommel die ze maken ook een keer opruimen
vijf minuten stoppen met zagen over het feit dat ze een hamster willen
's morgens op minder dan een half uur kleren kiezen

Mocht ik in mijn nederige stulpje behang aan mijne muur hebben, plakten zij er nu achter.
Alletwee.
Zeker weten.

Eeeeloo???

Ook nog op mijn werk. Telefoontje gedaan zoals er in een interimkantoor veel te veel gedaan worden. Die van het type en-waarom-zijde-gij-nie-in't-fabriek-hmmmm????

"Eeellllooo???""
eelloo toe joe toe
"Goeiemorgen. Sabine van Interim-Huppeldepup. Jij bent niet op je werk? Én je hebt niet eens verwittigd??"
" Pff. Ja. Nee. Kon d'er niks aan doen. Ben eigenlijk te moe."
Watte??
"En ik denk dat ik morgen ook nog te moe ga zijn, maar maandag ben ik er weer. Daar moogde op rekenen. Ja. Maar nu ben ik te moe. Echt wel."
G*dv*rd*mm* En ik ben nie moe zeker??
"Weette wa? Je mag maandag ook uitslapen. Hoeft helemaal niet meer te komen werken. Dan word je ook niet meer moe. Ik vervang je wel."
"Eeej trut! Ik heb da geld wel nodig!"
Huh? Nu opeens wel of wa?
"Da zal dan toch niet hééél erg nodig zijn, anders lag je nu niet meer in je bed. Slaapwel!"

En nu zeggen ze in't fabriek dat die nieuwe-van-den-interim nog viezer is dan de oude.
En die oude kon er al wat van.
Lol.

Te

Te veel drank dit weekend.
Te weinig slaap.
Te veel zever in mijne kop.
Te veel beseffen waarom het ook weer was dat ik niet op zoek was naar ne vent.
Te veel info over te veel uitzendkrachten waarvan ge niet weet wat de voor- of achternaam is en ge bijgevolg "Oy, you!" moet roepen, want Nederlands is veuls te moeilijk.
Te veel ploegbazen van te veel groen-blauwe-roze-met-witte-stippen-ploegen in te veel verschillende zones van't fabriek.
Te weinig tijd om het allemaal te kunnen onthouden.
Te veel ziektebriefkens en in te vullen papieren voor de economische werkloosheid van vorige maand.
Te veel activiteiten van de kinders die allemaal nog moeten worden geregeld.
Te moe om helder te kunnen denken.
Te weinig tijd en ruimte voor mezelf.

Maar dat laatste.
Daar kan ik iets aan doen.

De rest van de week is voor mij.
Morgenavond koken en kletsen met een vriendin, vrijdag op stap met een ander.

En 't weekend... daar vind ik ook nog wel iets voor.

Bweurk.

Wat ik niet leuk vind aan mijn nieuw-twee-dagen-oude -werk.

Dat ik met mijne rug naar mijn twee collega's zit en ze dus de hele tijd kunnen meekijken op mijn scherm.
Dat de ene het dan ook nodig vindt om commentaar te geven op wat ik doe.
Dat ik dat niet van doen heb om te beseffen dat ze me héééél nauwlettend in't oog houdt.
Dat ik - omdat ik daar toch maar effekens ben - geen deftig werk mag doen.
Dat ze dan beter een stagiar had gevraagd.
Dat ze 's middags hun eten op een kwartier tijd naar binnen steken en dan weer verder werken.
Dat het uur middagpauze blijkbaar niet moet worden opgenomen, maar 5 minuten vroeger naar huis vertrekken om de massa vanuit 't fabiek voor te zijn absoluut onmogelijk is.

Wat ik wel leuk vind?
Euhhhhh...
Dat ik daar om 16u mag vertrekken en dat dan ook hééééél stipt doe???
En dat ik daar maar 'effekens' moet werken?
Dat ik weet dat 't niet op alle kantoren zo is.
Want dat ik dan nooit zo zot zou zijn geweest om daar weer te beginnen.

Kregelig

Ik ben met verlof. De kinderen zijn niet thuis. En ik ben al op sinds 8u.
Waarom?
Ha!

Omdat De-snooze-knop-Vent deze morgen niet uit bed geraakte en Q-music 3 keer binnen een half uur op MAXIMUM VOLUME naast mijne kop gebléérd heeft.

Ene keer vind ik niet erg.
Na de tweede keer kan ik ook nog terug in slaap vallen.
Maar diene derde keer is er voor mij gewoon teveel aan. Dan ben ik klaarwakker. Gedaan met slapen. En dan krijgt een verwonderde "Hoe? Stade gij op?"-vraag alleen een héél boze blik als antwoord.

Kregelig ben ik.
Ambetant.
Een onvervalste zaag.

D'er zullen meer dan twee tassen koffie aan te pas komen. En veel liedjes om op mijn gisteren-zelf-voor-mijn-verjaardag-gekochte Ipod te zwieren.
Zal er een word-weer-goed-gezind-playlist van maken ;-)

Iemand suggesties?

Nood

OK. 't Is ver gekomen.
Zo ver dat ik gisteren mijn gras heb afgedaan én het gras tussen, onder en in de haag met een grasschaar heb weggeknipt.
Werken in de tuin is niet abnormaal zegde?
Huh. Gij kent mij niet.

Ik werk niet in de tuin. Ik geef een damsel-in-distress-met-grasmachien-vertoning en laat buurman de rest van het jaar mijn skone pelouse kort houden. Buurman is momenteel niet zo blij met mij, maar da's een ander verhaal. En niet de reden dat ik zelf-eigenhandig het gras heb gekortwiekt.

Waarom ik dan gisteren wel in de tuin heb gewerkt?
Omdat een mens na drie volle weken met kinderen iets moet doen om de opgehoopte frustratie kwijt te raken. En omdat het grasmachien en haag niet tegenspreken.

Ik heb absoluut dringend nood aan een paar kinderloze dagen. Eigenlijk weken, maar ik zal het met dagen moeten stellen. Want na drie weken van 's morgens tot 's avonds met de kreutels is't genoeg geweest. Gaan werken met gezaag van Grote Smurf was er niks tegen. En zelfs ik kan mijn impressie van een supermoeder niet zo lang volhouden.

Maar morgen... aaaaaah, morgen.....
Morgen breng ik ze naar zee voor een paardenkamp. En ook al bellen ze dinsdag en laten ze Jongste blèren aan de telefoon, ik ga ze niet voor vrijdagavond ophalen.
NIET zeg ik u!
Ze blijven daar tot aan het einde.
't Is maar dat ze ginder gewaarschuwd zijn.

Trouw

Een tijd geleden had mijn teerbeminde zus het lumineuze idee om maar ne keer met haar lief en vader van de twee vruchten dezer liefde te gaan trouwen. Ne mens doet al raardere dingen in het jaar dat ze 40 worden en 10 jaar samen zijn. Ik vermoed dat 't lief ook wel iets in de pap te brokken had, maar heb daar geen bewijzen van.

Nog wat later had er iemand (ikzelf??? moh neu gij!!! zot!) het nog-lumineuzere idee dat ik fotograaf kon spelen.
En ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik dat wel zag zitten. Uhuh.
Tot ik op't stadhuis tegelijkertijd fotookens moest maken en een papier onder mijne neus geschoven kreeg alwaar ik mijn handtekening moest op zetten. Geen flauw idee wat er op stond. Voor zover ik weet, kan mijn zus volgende maand afkomen met een betalingsplan van een fonds voor die bloeikens van haar. Of zo.

Het feit dat er nog andere would-be-fotografen de hele tijd voor, naast en achter mij kwamen staan, bemoeilijkte de uitdaging nog een ietsiepietsie hééééél klein beetje meer.
Maar ik heb me niet van mijn stuk laten brengen en heb moedig doorgezet. A la guerre comme à la guerre.

En nu zit ik nu met een stuk of 200 foto's waar ik in moet schiften, die moeten worden bewerkt en waar ik idealiter een paar deftige foto's moet uithalen. Wat ons brengt bij het probleem. Dat 'deftige' dan vooral.
Zucht.

Ik vrees dat ik er nog een ietsiepietsie-veel-beetje tijd voor ga nodig hebben.
En misschien beter eerst met Photoshop zou leren werken.
Ook geen slecht gedacht.

Of zouden ze al content zijn met nen mooi-ingekaderden-foto van de blommen?