GODVERDOMME!!!!!!

Ok ik schrijf hier niet veel meer. Geen tijd, geen zin. Whatever.

Maar kom nu effe gillen.
En krijsen.
En tieren.
Heeeeeeeel erg hard.
Want 't is van doen.

Die godverdomse lullige loser van een ex van mij heeft de kinderen de godganse krokusvakantie gouden croissants, kreeft en kaviaar en oesters te eten gegeven. En is er zeker mee naar een drie-sterren-restaurant geweest.
Uh-huh.

Hoe ik dat weet?

Gezien aan het bedrag dat ik deze maand NIET op mijn rekening krijg.
Hij heeft de alimentatie namelijk aangepast.
Omdat hij de kinderen 8 dagen eten heeft moeten geven.

Zal hem zegggen dat stomme Trezebees volgende keer naar den Aldi mag gaan. Of dat ik hen zelf wel een rantsoen zal meegeven.
Zal mij veel goedkoper uitkomen.

GODVERDOMMMMEEEEEEEE!!!!

Rekening

Als iemand hoort hoe weinig hij de kinderen nog ziet, krijg ik heel vaak de reactie dat hij later de rekening wel zal gepresenteerd krijgen door de kinderen.

En weette wa?
Volgens mij is dat niet zo. Ik geloof daar niet in.
Echt niet.

Ok. De band met mij zal veel sterker zijn, omdat hij slechts een stuk uit hun leven zal gekend hebben.
En ja, hij zal zich daar misschien ooit wel een keer als hij tot dat besef komt, slecht en schuldig bij voelen.
Maar dat de kinderen hem de rekening gaan presenteren?
Neen.

Ze zullen het naarmate ze ouder worden, steeds moeilijker krijgen. Omdat ze gaan beseffen dat het niet 'zijn werk' of 'de afstand' is waardoor hij 'geen tijd' heeft.
Een vriendin wiens vader gestorven is toen ze 10 was, zei me dat ze de situatie van mijn kinderen veel erger vindt. Want zij heeft nog steeds de zekerheid dat haar vader haar doodgraag zag. Die van mij zullen zich steeds blijven afvragen waarom hun vader hen niet belangrijk genoeg vindt om tijd aan te spenderen en daar nooit een antwoord op krijgen.

En toch.
Zal zeker Oudste telkens opnieuw moeite doen. Al loopt ze duizend keer met haar kop tegen een muur. En zal ik elke keer opnieuw de brokken oprapen.
Zal Jongste met haar ge-kunt-den-boom-in-mentaliteit minder laten blijken hoe het haar raakt, maar het er uiteindelijk even moeilijk mee hebben.
Zullen ze zich altijd optrekken aan elk sprankeltje aandacht van hem.
Zal ik vanop de kant toekijken en proberen de schade te beperken.
Want hij is en blijft hun vader.

En die bewuste rekening krijgt hij alleen als hij ze zelf maakt.

Zekerheden

Ooit zaten we met z'n vieren in een kantoor. Twee vanvoor en twee vanachter. Allemaal met man-huisje-tuintje-al-dan-niet-kinderen.Vier vrouwen in één ruimte. Met veel onnozel gezever en evenveel gezaag.

Ik ben als eerste vertrokken.
En als eerste gescheiden.

Vorige zomer was nummer twee aan de beurt. Hoewel ik het wel kon verwachten omdat ik de evolutie met stukken en beten had gevolgd, heb ik toen moeten slikken.
Toen ik deze week mijn mailbox opende, bleek dat ook het huwelijk van de collega achteraan niet meer is. Terwijl wij net dát koppel als ideaal zagen. En ik vermoed dat we niet de enigen waren.

Blijkt dat degene die toen het hardst en luidop aan haar relatie twijfelde, de enige is waar ze wel nog stand houdt.

Er zijn geen zekerheden meer in't leven...

Weer thuis.

Mijn spruiten zijn sinds gisterenavond terug thuis.

Wa nieuws??

Niets wereldschokkends.
Hij gaat trouwen met zijn Trezebees. (oooooh!!! what a surprise!! Dit had ik nu ECHT niet verwacht... ) maar ze weten nog niet wanneer. Het is ook nog een beetje een geheim. Want alleen zij, haar moeder en de kinderen weten het.
En nu ook het hele www. Yay.

En in die vijf dagen hebben ze eigenlijk niet veel gedaan. Een dag naar de zoo, is naast winkelen en wat op het strand wandelen, zowat de enige activiteit. Om te gaan zwemmen hebben ze blijkbaar 'geen tijd' gehad.
Of dit te maken heeft met het feit dat Hij de kinderen 's morgens voor de tv parkeert en tot 11u, met gesloten deur en 'do not disturb'-instructies, met Trezebees in bed blijft??
Maar nee jong! Aléééé. Beetje serieus blijven hé!

Klachten van de kids??
Ja.
Dat ze elke dag om 9u in hun bed moesten en op Oudejaar maar tot 10u mochten opblijven. En dat zijn commentaar was dat dit van mij ook zou moeten ?!?

Haren thee is misschien niet meer zo lekker, maar de rest smaakt blijkbaar nog altijd naar meer ;-)

5 keer slapen

Ze zijn weer weg. Voor hun tweede jaarlijkse bezoekje bij de papa en zijn aanhangsel.

Hij en Trezebees zijn gisteren in België toegekomen.
Maar Hij is de kinderen pas deze avond komen ophalen. Ik denk dat ze nog van de jetlag moesten bekomen na die 2 uur durende vlucht, een mens zou van minder een dag wachten om zijn kinderen die hij een half jaar niet heeft gezien te komen halen.

En natuurlijk zullen ze ook wel gaan shoppen zijn. Geef toe, wie neemt daarbij al zijn kinderen mee?? Goed zot moette daarvoor zijn.... en ik spreek uit ondervinding ;-)
Trouwens, de kinderen blijven tot dinsdag bij hen. Vijf volle dagen.... vandaag daar ook nog bijnemen, zou echt wel van het goede teveel zijn.

Trezebees zal bij zijn ouders zitten wachten tot hij haar daar komt ophalen. Ze moet wel heel veel schrik van mij hebben, als ze liever daar alleen blijft, dan hier vijf minuten op mijn oprit in de auto te moeten zitten. Nog een geluk dat 't kind geen Nederlands spreekt en Mémé en Pépé geen Engels.
Ze zou eens moeten weten dat we hier staan lachen en onnozel doen hebben. (Alles om maar niet aan de kids te tonen dat ik dit niet leuk vind...) Hij mag zelfs niet tegen mij spreken als hij van thuis uit de kinderen via Skype wil zien en zij in de buurt is. 't Is ook een Trezebees voor iets....

En verder???

Is Hij duidelijk weer verdikt. En hij kan er niet mee lachen.
Dus zal zijn alcoholconsumptie wel weer gestegen zijn en is haren thee toch niet zo lekker meer. Of heeft hij bij haar toch ook 'geen tijd' meer om naar de fitness te gaan.
't Heeft lang geduurd... zijn 'betere en gezondere levenswijze'.
LOL

Nog 5 keer slapen....

en dan is mijn huis niet meer te groot en leeg.

Goed geprobeerd...

Jongste wou vorig weekend niet met hem praten en heeft dat ook zo gezegd. In plaats van 10 minuten Skype om de zoveel weken, bleven er nog 5 over.

Dus is hij een super-actie gestart.
Eerst een e-card voor elk van de kinderen, die hij ondertekende met zijn voornaam. En deze week alweer gevraagd om de kinderen te kunnen spreken. Einde van de actie.
Dan dacht hij dat ze nu wel super-enthousiast zouden komen vertellen. Juist ja. LOL

Oudste heeft hem eerst laten weten dat hij niet met zijn voornaam moest tekenen 'Ge zijt wel nog altijd mijn papa!! Duh-huh!!'
En Jongste heeft gezegd dat ze het kaartje gezien heeft en wil wel spreken, maar niks te vertellen had, dus ze weer weg ging. lol. (Leedvermaak?? Ikke?? Zou niet durven!!)

Hij moet nu opeens een overzicht van de schoolvakanties hebben, terwijl hij deze zomer enkel over Kerst sprak. Zegt tegen de kinderen dat hij misschien naar België zal komen en dat ze dan samen naar de eerste kleine van zijn broer kunnen gaan kijken, want 'dan zien ze die ook'. Dat die broer op 2 minuten van hun school woont en dat ze dat kind ook wel via zijn ouders kunnen zien, speelt geen rol in zijn grote geheel.
Dat hij die broer misschien 2 keer per jaar zag, is ook niet van belang.
Het enige dat telt is dat hij een lokmiddel zou hebben om de kinderen bij hem te krijgen. Want zij hadden al gezegd dat ze tijdens het allerheiligenverlof bij Opa en Oma gaan logeren.

't Begint hem nu blijkbaar toch te pikken. Hmm.

Zo opeens. Raar.

Ik weet het!

Misschien is Trezebees zwanger en heeft ze geen aandacht meer voor hem?

Een glas

Vandaag is het net één jaar geleden dat hij zijn bom gedropt heeft.

En omdat veel mensen toen zeiden dat ik nog zou opkijken over waar ik een jaar later zou staan, doe ik dat vandaag maar eens.

*Kijkt op*

Het heeft lang geduurd, bloed, zweet en tranen gekost en heel vaak zag ik het echt niet zitten. Maar vandaag kan ik zeggen dat ik content ben. Niet super-gelukkig (maar dat was ik in mijn huwelijk heel vaak ook niet...) maar zeker niet meer zo doodongelukkig zoals vorige zomer.

De kinderen en ik hebben ons evenwicht terug gevonden. Ik heb genoeg sociale contacten om te genieten van de keren dat ik alleen ben, ik heb het vooruitzicht van eindelijk een cursus fotografie te volgen, ben geen triestig depressief a-sociaal geval geworden, heb heel tof werk gevonden waar ik bijna elke dag wel één of andere promotie krijg ;-), de scheiding is officieel, ik ben voor veel minder dingen afhankelijk van hem...

Ik heb een jaar 'overleefd' en kan nu weer beginnen met echt leven.

Ge moogt allemaal een glas komen drinken om te vieren. Santé!

Druk-Druk-Druk...

Een weekje vakantie met de kids....juist ja.

Gisteren naar Plopsaland geweest met z'n drieën. Een zalige dag gehad. Heel goed weer, geen druppel regen, nergens langer dan een half uur moeten aanschuiven...
Ik ben 's avonds tot de vaststelling gekomen dat ik al een lange weg heb afgelegd het laatste jaar, want al die 'happy couples' rond mij, vond ik niet eens erg. Wij waren ook blij en gelukkig.

Vandaag stond geboekt als 'testdag'. Gepland om te bekijken wat de oorzaak zou kunnen zijn van Jongstes schoolmoeheid. Oudste is ondertussen ook getest en ik heb veel, heel veel, om over na te denken. Nog een keer bedankt voor alle moeite en goede raad Elke!

Morgen blijven we thuis. Opa komt helpen een aantal dingen in de tuin en garage op orde zetten. En vrijdag mag ik hun valiezen maken, want zaterdagmorgen moeten ze op tijd op de luchthaven zijn om naar hem en super-veel-beter-dan-mij-lief te vertrekken.

Volgende week wordt nog een week om even op mijn tanden te bijten, maar daarna heb ik het eerste jaar alleen 'overleefd'. Grappig dat ook net gisteren de bevestiging kwam dat onze EOT goedgekeurd is en we dus officieel gescheiden zijn. Nu moet dat nog in het bevolkingsregister worden aangepast en dan is het echt.

We zijn er bijna, we zijn er bijna.... maar nog niet helemaal ;-)

Rechtbank

Deze morgen mijn contract voor volgende week getekend. En deze namiddag voor de tweede keer naar de rechtbank.

Een uur voor de afspraak kreeg ik een sms-je van hem met aanwijzingen over hoe ik het beste zou rijden en waar het juist was. Ik geraak al bijna een jaar overal waar ik moet zijn zonder zijn hulp, blijkbaar beseft hij dat nog niet goed.
Vandaag had ik trouwens het geluk dat de vriendin waarmee ik 's middags gaan uiteten ben me tot aan het gerechtsgebouw (en terug weg) gebracht heeft. Maar dat heb ik wel niet aan zijn neus gehangen. Het vinden is trouwens simpel, als je in de buurt bent, gewoon de massa volgen ;-) 't Was weer aan de lopende band te doen.

Hij was de vriendelijkheid zelve, was zeker bang dat ik niet zou tekenen en hij nog niet met zijn 'nieuw gezin' zou kunnen starten.
Terwijl we nog even moesten wachten, heb ik wat over de kinderen gesproken. (Jaja, ik ben altijd zo dwaas om toch dingen te willen vertellen...) Hij zou de 'volgende keer' dat hij naar België komt, langer blijven en tijd maken voor hen (net zoals het voor vandaag gepland was lol) en sprak zelfs al over de regeling voor de kerstvakantie.
Toen ik vertelde dat Oudste nog altijd piano wil leren spelen, zei hij dat hij zou meebetalen om er één te kopen. Ik dacht dat ik van mij stoel ging vallen, heb mij niet kunnen inhouden en geantwoord dat het dan zeker zoals bij de trampoline zou zijn?
Hij vond het niet grappig.

Net zoals vorige keer deed het mij niets om daar even mijn handtekening te zetten. De scheiding is voor mij al maanden geleden gebeurd, dat officieel papiertje heeft voor mij weinig betekenis.
Ik voel me eerder opgelucht, ben blij nu van die rompslomp te zijn verlost, weer iets om van de to do-lijst te schrappen en ik kan verder.

Mysterie

Hij en super-veel-beter-dan-mij-lief hebben nu ook internet thuis. En een webcam... dus gaat hij de kinderen nu 'nog meer' kunnen spreken.

Zondag heeft hij in de namiddag een sms gestuurd en gebeld op mijn gsm. Maar omdat wij in de tuin bij mijn ouders zaten, had ik dat niet gehoord.
Toen we op weg waren naar huis, belde hij al weer. Mijn gsm zat in mijn handtas die op de grond naast mij lag en waar ik op de autostrade echt niet achter ga vissen. Thuisgekomen zag ik dat hij ook al twee keer naar het thuisnummer gebeld had.

Ik had de auto nog maar net uigeladen, de kinderen in bed gestopt en hij was daar alweer... Ik ben dan maar braaf geweest en heb ze nog even terug laten opstaan. Na een kwartiertje heb ik toch geroepen dat ze moesten gaan slapen.

Zo veel keer bellen, vooral vermits hij tot nu toe in het weekend nooit tijd had (en dan zie ik nog niet de keren dat hij hier thuis gebeld heeft, zonder een bericht achter te laten), vond ik toch maar raar.

Tot deze morgen.

De kinderen vertelden dat hij de kat van super-veel-beter-dan-mij-lief had laten zien en toen ik vroeg of ze ook met haar gesproken hadden, bleek dat ze voor haar werk naar het buitenland was.
Geen wonder dat hij zoveel tijd had.

Meneer zat 'zielig' alleen, niemand om hem gezelschap te houden en niks beters te doen dan zijn ex te 'stalken' om ook een keer met de kinderen te kunnen spreken.
Ocharme, hoe triest.

lol

Show

De kinderen geven in mei een show met de club waarbij ze dansen.

Dit valt net op de avond voor de communie en vermits hij dan toch in België is, heeft hij aan hen beloofd dat hij zou komen kijken.
Omdat ik straks de ticketten moet gaan kopen (en omdat ik niet aan mijn ontgoochelde dochters wil uitleggen waarom hij niet komt), heb ik hem maar een mailtje gestuurd met de vraag of ik er voor hem ook één moet bezorgen.

Ja dus, maar meneer wil wel apart zitten.

Ik vraag mij toch af hoe lang hij dat kinderachtige gedrag gaat volhouden. Voor zover ik mij herinner, ben ik wel degene die zonder discussie aan de deur gezet is. In mijn leefwereld zou dit willen zeggen dat hij moeite moet doen en ik kwaad mag zijn. Hij leeft duidelijk ergens anders.

Mijn jongste heeft hem gisteren gevraagd of hij toch ook naar ons huis komt op haar communie en niet alleen naar de kerk. Hij heeft maar weer een keer zijn standaard-antwoord 'Dat zullen we dan wel zien' boven gehaald.

Ik heb er genoeg van dat alle moeite van mijn kant moet komen en hij gewoon de verongelijkte vent kan spelen, terwijl ik altijd de goei en vriendelijke moet zijn. Ik heb geen flauw idee wat zijn probleem is, maar heb zo het gevoel dat hij en/of super-veel-beter-dan-mij-lief écht wel denken dat ik hem nog terug zou willen. Zijn ego kennende, verwondert mij dat absoluut niet. Ze kunnen zich waarschijnlijk niet voorstellen dat ik mij zo gewoon mogelijk probeer te gedragen voor mijn kinderen, terwijl ik hem ook het liefst van al naar de maan zou sjotten en nooit meer terug zien.

Misschien moet ik maar een lijstje opstellen van alle komende feesten en kunnen we ze 'eerlijk verdelen'. Ik krijg de verjaardagen. Hij krijgt de trouwfeesten (die er volgens de kinderen nu toch niet komen). De shows en dergelijke zullen we elk om beurten doen (maar gezien hij toch geen tijd zal hebben, krijg ik ze binnenkort allemaal...)

Of misschien koop ik straks maar gewoon een kaartje voor de allerlaatste rij op het bovenste balkon...

Gisteren...

was een heel lange dag.

Eerst nog een paar boodschappen gedaan en dan naar Gent getrokken. 's Middags lekker gegeten. Ik ben er zelfs in geslaagd een cadeautje te vinden! Weer iets minder op mijn to do lijst.

Om 15h naar de rechtbank, waar hij al zat te wachten. Ik had wel verwacht dat er veel volk ging zijn, maar zo een toeloop??
Ik vond het grappig om de koppels te bekijken. Sommigen zaten zo ver mogelijk van elkaar verwijderd en keken elkaar zelfs niet aan. Eén vrouw is al snotterend buiten gekomen, met haar bijna-ex in het kielzog. Die vent zijn air en blik bekijkend, had ik het idee dat ze er beter vanaf is, maar dat kon ik haar maar moeilijk zeggen ;-)

Ik heb mijn bijna-officiële-ex onder zijn voeten gegeven omdat hij alweer geen tijd voor de kinderen gemaakt heeft, gezegd dat hij verdomme kon zien dat hij zijn belofte nakomt en hier is voor de communie en dat als hij nog één keer allusie maakt op 'hoeveel hij wel voor mij betaalt' ik de kat van super-veel-beter-dan-mij-lief in de pot kom steken. Hij kon er nog om lachen, maar heeft de boodschap gekregen.

Ik heb mij nog moeten haasten om het allemaal gezegd te krijgen, want we na een 5-tal minuten wachten, was het al onze beurt. Een tafel met een man en een vrouw aan, vragen 'of we wel wisten waar we mee bezig waren en dit nog wouden verderzetten??' een papier onder uw neus om te tekenen een ander papier met datum en tijd dat je terug moet komen en dan gaat het belletje voor de volgende... 'Nummer 52 is klaar aan de beehouwerij'
Wij stonden nadien nog wat te praten en ook een ander bijna-niet-meer-getrouwd-koppel zag toch het grappige van de situatie in. Mij deed het tekenen van dat blaadje in ieder geval niets. Of ik nu op papier wel of niet officieel gescheiden ben, verandert weinig aan de situatie zoals ze is.
Ik was gewoon blij dat ik weer en keer mijn gedacht tegen hem heb kunnen zeggen, dat wij toch 'normaal' konden praten en dat ik zo vlug naar huis kon vertrekken, dan had ik nog even tijd voor de cursus begon.

Toen ik daar toekwam, bleek dat er iemand was waarmee ik nog gestudeerd heb. Tussen het knopen en kralen kiezen door gezellig gekletst. De groep was sowieso fijn, gezien bijna iedereen alleen gekomen was en er geen 'kliekjes' tussen zaten.
Omdat we eerst de knopen moesten aanleren, had ik aan het einde van de avond nog maar 3(!!) parels op mijn ketting. Maar wel een heel leuke avond gehad.
Ik heb veel gelachen, kreeg van de eigenares de opmerking dat ik wel heel sociaal was en tegen iedereen sprak (lol!!), heb het telefoonnummer van die vriendin om een keer af te spreken en ik sta op de wachtijst om in mei nog een cursus te doen.

Alleen heb ik vandaag een hele dag nodig gehad om te recupereren, want ik ben echt doodmoe.

Things...

to do, people to see.... Dat is wel mijn motto van vandaag.

Deze middag ga ik met de vriendin, die een maand geleden verjaarde en waarvoor ik straks nog het cadeau moet gaan kopen, eten in Gent.

Om 15h mag ik voor de eerste keer op de rechtbank gaan tekenen om officieel gescheiden te zijn. Hoera! Het nadeel is dat hij er ook moet zijn en ik dus naar zijn gezever zal moeten luisteren. (Iemand een i-pod die ik kan lenen?)
Maar oké, hij zal ook naar mijn gezaag moeten luisteren. Hij heeft gisteren namelijk aan mijn jongste beloofd dat hij in België zou zijn voor haar communie. Tot nu toe heb ik er altijd voor gezorgd, dat ze niet wisten dat hij kwam en dus ook niet teleurgesteld konden zijn, omdat hij voor hen geen tijd had. Als hij deze belofte niet houdt, krab ik zijn ogen uit.
Ik hoop alleen dat ik daar niet te lang moet zitten wachten. Het tekenen zelf gaat volgens mij heel rap... we zullen zien.

Deze avond komt één van de buurmeisjes babysitten en ga ik dit doen. Kwestie van ook een keer buiten te komen.

Normaal

Ik heb de kinderen dinsdag avond naar zijn ouders gebracht, ze een zoen en knuffel gegeven aan de auto, van ver mijn hand opgestoken en vlug weer ingestapt.

Woensdag kwam zijn vader hem met de kinderen brengen naar de plaats waar we afgesproken hadden. Hij heeft het me dan toch bespaard dat ze tot bij mij thuis zouden komen.
Hij was compleet ambetant, zijn vader heb ik een hand gegeven, maar dat was het dan ook. Ondanks de gietende regen, ging hij eerst met zijn koffers te voet gaan, in plaats van in de auto te stappen.

Ik ben de kinderen naar 'Moeke' gebracht. Hij wou niet mee, terwijl die mensen nooit een negatief woord over hem zeggen. Ze luisteren naar mijn gezaag, geven soms hun mening, maar moeien zich absoluut niet. Voor haar tellen vooral de kinderen. Hij is dan maar in de gietende regen blijven wachten.

Toen had ik er genoeg van.
Als ik normaal kan doen, terwijl ik degene ben die zonder pardon buiten gezet is, dan is dat toch wel het minste dat ik van hem mag verwachten. Ik heb hem dan ook gezegd dat hij zijn puberaal gedrag nu mag stoppen en gewoon doen. Ik stuur toch ook geen verknipte foto's op? Of steek haar kat toch niet in de kookpot?? Ik zeg geen negatief woord over hem of haar tegen de kinderen (de blog telt niet, die lezen ze nog niet)? Wat wil hij dan nog meer?
Ik heb gezegd dat ik hoop dat hij content is met super-veel-beter-dan-mij-lief, maar we wel twee kinderen hebben en 15 jaar samen geweest zijn en dat zijn deadline nu ook verstreken is en hij zich een beetje volwassen mag beginnen gedragen.

Als bij wonder lijkt het te hebben geholpen. Hij heeft normaal gedaan. We hebben over de kinderen gesproken en over wat voor werk ik zoek. Hij moest natuurlijk wel weten of ik alle verzekeringen wel in orde had gebracht en of ik niet te veel nieuwe dingen op 'zijn' pc had gezet en of ik mijn bankzaken wel goed opvolgde en of ik wel toekom met mijn alimentatie (LOL alsof ik daar ja op ga zeggen!)...en... en... Maar dat schrijven we voor één keer onder 'bezorgdheid'. Een mens moet de dingen toch een beetje positief bekijken?? Ik heb ook niet altijd geantwoord, maar gewoon met hem gelachen.

Nu kan ik alleen maar hopen dat het zo blijft.
En anders geeft ik hem wel weer onder zijn voeten.

Geen zin

Straks breng ik de kinderen naar zijn ouders. Ik zie er als een berg tegenop, heb geen zin, zie het niet zitten om naar daar te gaan.....zucht.

Ik vertik het om daar binnen te gaan. Heb helemaal geen zin om naar hun gezaag te luisteren. Ik weet nu al dat ze alleen maar negatief over hem en super-veel-beter-dan-mij-lief gaan doen, met de illusie dat ik daar in trap. Zijn moeder heeft zelfs al met een excuus naar mijn ouders gebeld en dan een heel verhaal opgehangen, over hoe ze alleen maar problemen met hem gehad heeft en hoe ze hem zo weinig mogelijk willen zien, zeker niet met 'haar'. Ze weet wel niet dat ik de mails zie, waar ze hem zegt 'heel veel groetjes' aan haar te doen. Pff. Na 15 jaar heb ik mijn buik vol van hun vals gedoe. Hij zal dan vanavond wel gezaag op zijn bord krijgen hoe 'onbeschoft' ik wel ben...vind ik niet erg, lol.

Hij stuurt de laatste dagen mails met vanalles in dat hij mij ook gewoon morgen zou kunnen vertellen, over cd's die hij nog gevonden heeft tot financiële regelingen. Ik denk dat hij weer vriendelijk doet, omdat hij bang is dat ik anders morgen niet ga tekenen of zo. Daar zal zeker iets over in zijn boek staan. Want het valt echt op, dat hij dit elke keer doet als we weer papieren in orde moeten maken, dan krijg ik precies geld extra. En anders belt hij om te vragen hoeveel hij nu weer 'exact' moet betalen. Het 'exacte' bedrag hadden wij afgerond, waardoor hij 12 Euro per maand meer stort, maar daar moet hij altijd toch nog eerst voor bellen, zodat ik dit goed besef, dat ik MEER krijg!

Toch raar hoe je 15 jaar met iemand samen kan geweest zijn en die persoon dan plots helemaal niet meer kent.
Ik zal blij zijn als hij morgenavond weer weg is en ik mijn leven weer voor mij heb. Dan kan ik met de kinderen van de rest van het verlof genieten en leuke dingen doen.