Geen zin

Straks breng ik de kinderen naar zijn ouders. Ik zie er als een berg tegenop, heb geen zin, zie het niet zitten om naar daar te gaan.....zucht.

Ik vertik het om daar binnen te gaan. Heb helemaal geen zin om naar hun gezaag te luisteren. Ik weet nu al dat ze alleen maar negatief over hem en super-veel-beter-dan-mij-lief gaan doen, met de illusie dat ik daar in trap. Zijn moeder heeft zelfs al met een excuus naar mijn ouders gebeld en dan een heel verhaal opgehangen, over hoe ze alleen maar problemen met hem gehad heeft en hoe ze hem zo weinig mogelijk willen zien, zeker niet met 'haar'. Ze weet wel niet dat ik de mails zie, waar ze hem zegt 'heel veel groetjes' aan haar te doen. Pff. Na 15 jaar heb ik mijn buik vol van hun vals gedoe. Hij zal dan vanavond wel gezaag op zijn bord krijgen hoe 'onbeschoft' ik wel ben...vind ik niet erg, lol.

Hij stuurt de laatste dagen mails met vanalles in dat hij mij ook gewoon morgen zou kunnen vertellen, over cd's die hij nog gevonden heeft tot financiële regelingen. Ik denk dat hij weer vriendelijk doet, omdat hij bang is dat ik anders morgen niet ga tekenen of zo. Daar zal zeker iets over in zijn boek staan. Want het valt echt op, dat hij dit elke keer doet als we weer papieren in orde moeten maken, dan krijg ik precies geld extra. En anders belt hij om te vragen hoeveel hij nu weer 'exact' moet betalen. Het 'exacte' bedrag hadden wij afgerond, waardoor hij 12 Euro per maand meer stort, maar daar moet hij altijd toch nog eerst voor bellen, zodat ik dit goed besef, dat ik MEER krijg!

Toch raar hoe je 15 jaar met iemand samen kan geweest zijn en die persoon dan plots helemaal niet meer kent.
Ik zal blij zijn als hij morgenavond weer weg is en ik mijn leven weer voor mij heb. Dan kan ik met de kinderen van de rest van het verlof genieten en leuke dingen doen.