zondag 31 december 2006

Nodig eens een eenzame uit

Onder dat motto hebben mijn zus en betere wederhelft vandaag drie 'eenzamen' uitgenodigd.

De kaastaart staat in de oven, de paprikasoep staat op. Straks beginnen we aan de hapjes en het hoofdgerecht. De kinderen spelen en kijken met één oog naar Cars.
Samen in de keuken, kletsen over god en klein pierken. Geen stress over wat er allemaal op tijd klaar moet, of de tafel wel gedekt is, en het huis wel opgeruimd. Betere wederhelft blaast de luchtmatrassen op zodat we er deze avond enkel moeten inrollen.

En nu vinden we het wel tijd worden om de witte wijn open te doen.

Allemaal een schitterend nieuw jaar toegewenst en Santé!

zaterdag 30 december 2006

Gesprek

Nadat ik met de kinderen gebeld had.

Hij (zeer koel en afstandelijk, moet waarschijnlijk als super-veel-beter-dan-mij-lief in de buurt is): 'Kunnen we dan afspreken voor dinges.'

Ik: 'Dinges??'

Hij: 'Ah ja, voor hoe we het gaan regelen voor het terugkomen van de kinderen.'

Ik (in gedachten: Ik rijd verdomme niet weer voor u, doet het zelf!): 'Gij brengt ze zondagvoormiddag naar hier en ik zorg dat ik er ben?? Zoals afgesproken??'

Hij: 'Mhh, ja, maar wij moeten zondagavond al terug zijn, dus ja, dan zou ik ze toch morgenavond brengen. Zeg maar hoe laat het u past, rond 17h of zo?'

Had ik het niet gedacht. Toen ik 2 weken geleden opmerkte dat hij liever oudejaar met zijn madam viert dan met de kinderen, werd hij kwaad...
Vier nachten zal wel al lang genoeg geweest zijn zeker?

Eigenlijk had ik moeten zeggen dat dit niet kon, omdat ik al plannen had voor deze avond (as if!!!) en dat hij zich aan de afspraken moet houden. Maar hij weet heel goed dat ik dat nooit zou doen, omdat ik de kinderen wel mis.

Ze komen dus vandaag al naar huis.
Geen lege bedden meer deze nacht en echte knuffels ipv langs de telefoon. Yes!

vrijdag 29 december 2006

Dagen vullen

Deze week worden mijn dagen gevuld met naar meubelwinkels rijden, kiezen, plannen, meten, rekenen en opnieuw plannen omdat mijn budget het niet trekt...

Vandaag brengen we het gekochte al naar het nieuwe huis.
Ik hoop dat de schilder eindelijk is langsgeweest en ik daar dan definitief binnen kan. De eigenares wou ook eerst nog met haar zus gaan kuisen. Ik laat ze maar doen, want ik heb zo de indruk dat die last heeft van de kuisziekte. In het contract staat zelfs specifiek dat ik elke maand mijn dampkap in de keuken moet kuisen. Hoeveel keer ik de badkamer moet poetsen heeft ze er wel niet bijgezet ;-)


Vandaag bel ik nog een keer naar de kindjes, dan hoor ik ze toch ook weer even en dan hoef ik alleen morgen nog op te vullen.

Een vriendin zei me gisteren dat ze de manier waarop ik met het verblijf bij hun vader om ga, moedig vindt. Ik vrees dat ik helemaal niet zo moedig, sterk of flexibel ben, als jullie lijken te denken.
Hij heeft door voor zichzelf te kiezen, mij geen keuze gelaten. Ik moet de kinderen op de eerste plaats zetten, alles vanuit hun standpunt bekijken en niet vanuit het mijne. Ik probeer gewoon zo rationeel mogelijk met de situatie om te gaan, omdat alle emoties, woede en frustratie errond gewoon te uitputtend en onleefbaar zijn.

Puur zelfbehoud dus...

woensdag 27 december 2006

Telefoon

Ik heb ze eventjes aan de lijn gehad.

Ze waren heel blij met de cadeautjes die hij voor hen gekocht had en super-veel-beter-dan-mij-lief valt blijkbaar ook heel goed mee.
Ze heeft lekker eten gemaakt (vis zoals jij maakt mama!!) en staartjes in hun haar en 'ze is grappig, we moeten veel lachen!' 'En we zijn niet meer boos op papa omdat de cavia's dood zijn.'

Ik ben hier gelukkig mee, want ik weet dat ik als 'mama' sowieso een streepje (of DIKKE streep) voor heb. De kinderen hebben al zoveel te verwerken dat ze elk beetje liefde, gezelligheid en huiselijke warmte kunnen gebruiken en als ze dit van hem en super-veel-beter-dan-mij-lief krijgen, dan hoef ik mij tenminste geen zorgen te maken als ze daar zijn.

Ik geloof niet dat ze zich ooit zoveel aan haar zouden kunnen hechten dat ze een 'bedreiging' vormt, vermits ze haar toch zeer zelden zullen zien en àls dan denk ik dat dit eerder ligt aan mij en niet aan haar.

Ik zal deze nacht in ieder geval geruster slapen, wetende dat ze zich goed voelen.

dinsdag 26 december 2006

Weg

Ze zijn weg.

Hij is ze deze morgen komen ophalen. Een uur later dan voorzien, maar dat lag niet aan hem. Dat lag aan mij, ik had het afgesproken uur natuurlijk niet kunnen onthouden. Dat blijft dan toch hetzelfde.

Nu aftellen tot zondagmorgen, want dan brengt hij ze terug. En tussendoor eens bellen, maar vandaag niet...

zaterdag 23 december 2006

Deadline

Hij is er toch weer in geslaagd mijn goede week te verpesten.

Toen hij deze middag met de kinderen sprak, bleek dat hij deze week hun cavia's niet zou meehebben zoals beloofd, maar niet wou vertellen waarom. Ik wist natuurlijk onmiddellijk wat er aan de hand was. Hij zei dat hij er niet over wou praten waar de kinderen bij waren en het mij alleen zou vertellen. Ja, hallo!!! Dat zal wel, en ik het weer mogen oplossen zeker?
Na lang aandringen heeft hij dan toegegeven dat ze dood zijn, maar het is ABSOLUUT niet zijn schuld! Hij heeft geen FLAUW idee wat er zou kunnen zijn gebeurd, want hij heeft er ZOOOO GOED voor gezorgd.
Voor de verandering weer twee hysterisch huilende kinderen.

Hij beweerde zelfs tegen mij nog dat hij ze om de twee dagen eten ging geven. Meenemen naar het appartment van 'super-veel-beter-dan-mij-lief' heeft hij zogezegd niet gedaan, omdat zij al een kat heeft? Huh??? Ik heb nog nooit gehoord van een kat die cavia's zou eten, maar allé.
En van die om de twee dagen eten geven geloof ik geen snars. Toen ik daar onverwacht in september toekwam, hadden ze geen eten en was er zelfs niks in huis om ze te geven. Volgens onze poetsvrouw was dit ook niet de eerste keer...
Trouwens, als hij dan toch om de 2 dagen in het huis kwam, bij de pc, waarom had hij dan niet meer dan 1 keer per week contact met de kinderen via msn???

Ik was RAZEND. Heb hem verweten dat hij zelfs dat niet voor de kinderen kon doen, terwijl ik het hem meerdere keren gevraagd heb om toch alstublieft voor die beesten te zorgen. Ik was zo kwaad, dat ik zelf zat te janken. Ik heb hem ook gezegd dat hij een egocentrische kl**tz*k is.

En toen....toen heeft hij mij gezegd dat hij een 'deadline' gaat stellen aan 'mijn gedrag'. Hij heeft er blijkbaar genoeg van dat ik mijn frustraties op hem uitwerk en hem zeg wat ik van hem vind. Het moet nu gedaan zijn, ik heb blijkbaar tijd genoeg gehad.
Jahaaa.... hij is er wel de oorzaak van, van het hele gedoe. Ah neen!! Zijn gedrag ligt aan de manier waarop ik hem behandel, hij heeft toch wel al elke maand voor ons betaald zeker???

Voilà. Dat weet ik ook al weer. Hij mag doen wat hij wil en ik moet zwijgen, want hij betaalt.

Sofie en Katrien hebben (alweer) de grootste miserie over zich gekregen en geluisterd naar mijn geraas. Tegen dat ik met een andere vriendin aan de lijn hing, ging het alweer beter en kon ik alweer wat lachen.

Ik weiger om hem mijn Kerst te laten verpesten.
Tegen de kinderen heb ik heel eerlijk gezegd dat ik 'denk' dat hij er niet goed voor gezorgd heeft en ik daar heel kwaad om ben. En dat ze in het nieuwe huis ook een nieuw huisdier mogen hebben.


En nu.. ben ik mijn frustratie kwijt, ga ik een glas wijn drinken en niet aan diene vent denken.

vrijdag 22 december 2006

Vakantie

Eindelijk vakantie voor de kinderen.

Deze voormiddag hadden ze nog een oersaaie mis, waar mijn jongste herder moest spelen in het kerstverhaal en mijn oudste ziek geworden is... Nog een geluk dat de ouders van het eerste leerjaar uitgenodigd waren om te gaan kijken, zo kon ze onmiddellijk mee naar huis.
Niet dat het echt de moeite was om naar te kijken, de kinderen vielen bijna in slaap van verveling. Ik had me een mis in schoolverband toch wel iets kindvriendelijker voorgesteld.

Ze hebben afscheid genomen hier op school en de juf van mijn oudste heeft tegen m'n vader een hele litanie afgestoken van hoe slim en braaf en lief en mooi mijn kinderen toch wel zijn en hoe ze niet begrijpt hoe 'hij' hen dit heeft kunnen aandoen... Pffff. 'Too little, too late' zou ik zo zeggen.

Ik ben er ondertussen in geslaagd alle cadeautjes te vinden, alleen voor mijn zus had ik niet direct een tweede optie...(en ja, het is een leuk cadeau, maar neen, ik denk niet dat je er twee van wil). Het is dus, met veel heen en weer bellen, anders opgelost.

'Hij' heeft ondertussen ook gebeld dat er schot komt in het organiseren van de verhuis. De firma komt op 2 januari de inboedel opnemen en op 5 en/of 8 januari inpakken. Dan zouden ze tegen het einde van die week in België moeten geraken. Dat wil dus zeggen dat we maar 1 week hoeven te 'kamperen'.
Hij wil wel dat ik ook nog naar ginder ga om de dingen verder te verdelen en te sorteren (weer zoiets dat hij in oktober ging doen en ik nu op mijn kap krijg). Heb gezegd dat ik dat zou doen, maar dat hij dan het vliegtuigticket mag betalen. Ik wil wel gaan, kwestie om niet te veel voor verrassingen te staan als ik dozen mag uitpakken, maar ben ook niet zo dwaas dat ik elke keer dat hij roept, ga springen.

De volgende weken worden dus goed druk. Huis zo veel mogelijk in orde brengen, nog op en af naar ons 'oude huis', de verhuis zelf....

Maar nu eerst alle cadeautjes inpakken en Kerst vieren.

donderdag 21 december 2006

Nog cadeautjes

Gisteren een hele fijne namiddag gehad met mijn twee kadetten.
Ze wisten zelf goed wat ze wel of niet wouden kopen en ik denk dat we er toch in geslaagd zijn dingen te vinden die niet duur waren, maar wel gebruikt zullen worden. Geen 'kassewachters' zoals we dat noemen.

Ik ben zelfs een paar keer tot 'beste mama van de hele wereld' uitgeroepen, tot groot plezier van de mensen die voor of achter mij in de rij aan de kassa stonden. Eén mevrouw zei me 'Amaai madam, die zijn met weinig content en nog braaf ook!' Ik had de kinderen toen net elk een diadeem met wiebelende kerstfiguurtjes op gegeven en gezegd dat als ik 1.5 Euro daarvoor moest betalen, ik dan wel maar genoeg geld meer had voor 1 wafel...vonden ze niet eens erg.
Ik heb de vrouw maar niet verteld dat dit vaak ook niet zo is ;-)
(en de kinderen hebben wel elk een wafel gekregen, zo erg ben ik ook niet...)

Deze middag tot de vaststelling gekomen dat ik en de betere wederhelft van mijn zus hetzelfde cadeau voor haar gekocht hebben. Oeps.
Hij kan het blijkbaar makkelijker wisselen, dus zal dat doen, maar ik kan morgen nog op zoek naar iets anders, terwijl hij moet werken. Dus zal hij (of hun kinderen toch) het cadeau geven dat ik eigenlijk gekocht heb, ik geef het cadeau dat ik nog moet gaan zoeken en dan rekenen we dat onderling af .... of zoiets toch.

Ik weet niet goed waarom veel mensen een hekel hebben aan cadeautjes kopen. Ik vind dat net het fijnste van kerstmis. We vieren kerstavond altijd bij mijn ouders thuis en heel vaak kunnen de cadeautjes niet allemaal onder de boom. Sinds de kinderen erbij zijn, wordt het alleen nog erger. Meestal zijn we twee uur bezig om alles uit te pakken, ondertussen gezellig hapjes etend. Voor duurdere cadeaus wordt er gewoon samengelegd, maar dan krijgt die persoon vaak nog wel iets kleins, anders is dat zoooo triest.... Vooral de kinderen krijgen veel verschillende pakjes, want dat is veel leuker dan een groot cadeau.

Dus mag ik morgen nog een keer op stap. Ik moet voor mijn eigen kinderen nog iets vinden, voor die van mijn zus ook nog iets bij en voor mijn zus zelf dus...

En morgen na school gaan we alles inpakken, want dat doen we ook zelf, de kinderen hebben gisteren hun papier gekozen. En dan alles onder de boom leggen tot zondag.

woensdag 20 december 2006

Kerstcadeautjes

De vorige jaren hebben de kinderen elk voor een deel van de familie cadeautjes gekocht op de kerstmarkt in de Amerikaanse school. Ze kozen zelf voor wie ze iets zouden kopen en kregen een (zeer beperkt) budget van mij. Het voordeel was dat alle spulletjes weinig geld kosten en ze dit helemaal alleen konden doen (met een beetje hulp van de juf)
Oma en opa en mijn zus en betere wederhelft oefenden al op voorhand om 'Oh wat mooi' en 'Dat wou ik nu al altijd!!' te zeggen. ;-) Hun blije, fiere gezichtjes zien, was nog het grootste cadeau.

Nu willen zij ook weer zelf spullen kopen en pakjes maken, maar alleen zal het niet lukken. Geen kerstmarkt hier op school...
Dus gaan we deze namiddag op stap. Doel: leuke, kleine pakjes om onder de kerstboom te leggen, allemaal met een beperkt budget.

Plezant wordt het zeker, mama en kindjes op stap. Ik ben benieuwd waar we mee thuiskomen...

maandag 18 december 2006

Moe

Ik ben moe.
Niet dat ik vandaag fysiek zoveel gedaan heb, maar psychisch wel.

Deze voormiddag met de kindjes naar hun nieuwe school geweest. Ze zijn super-enthousiast. Zouden het liefst van al 'NU NU NU' daar al gaan.
Ik heb even met de juf van mijn jongste kunnen praten en die had onmiddellijk veel begrip voor de situatie. Ze staat wat achter op gebied van rekenen, maar toch wou ze niet dat ik in de vakantie te veel met haar ging werken. Zij zou er wel wat extra aandacht aan geven in januari.
Toen ik vertelde dat ze nog regelmatig verdrietig is, zei ze ook dat ze hierin zo veel mogelijk ging helpen, 'de bedoeling is in de eerste plaats toch dat je dochter zich goed voelt, dan komt de rest ook wel in orde'.... Fijn toch om zoiets te horen. Het geeft in ieder geval veel moed.

De oudste mocht zelfs in de klas blijven terwijl ik de papieren ging invullen en heeft op de speelplaats haar vriendinnetje dat in de kleuterklassen bij haar zat (op een andere school ) gezien. Toen we vertrokken had ze al 5 vriendinnen...dat komt dus ook wel goed ;-)

Daarna als verrassing nog naar het nieuwe huis geweest. Nu hebben ze dit ook gezien en zitten ze vol wilde plannen over hoe ze hun kamer gaan inrichten. Het feit dat ze alles 'wat klein' vinden, zal zo ook wel vlug overgaan. In vergelijking met waar we vorig jaar woonden, is alles wel klein. Ik denk vooral aan het feit dat ik nu geen 3 dagen per week een huishoudster heb...
Wel grappig om mijn oudste te horen zeggen waar ik alles moet zetten en hoe 'we' het gaan organiseren... Ze is duidelijk niet van de melkboer.

Om 17h bij de notaris om de akte van de EOT te gaan tekenen. Ambetante vent. Gelukkig was onze advocate daar ook, die is tenminste menselijk en symphatiek, raar dat zij deze man heeft aangeraden. Hadden we alles bij die notaris moeten regelen, dan denk ik niet dat we al zo ver zouden gestaan hebben. Maar we moesten blijkbaar langs de notaris omdat er onroerend goed aan te pas komt. Pfff. Hij was al niet tevreden dat we hem niet betrokken bij de verkoop. Ik gun hem geen extra geld.
Na een uur tekst voorlezen, zei die man gewoon plataf 'En hoe denken jullie hier te betalen?? Dat is dan 1000 Euro.'
'Hij' zei zeer koeltjes 'Elk de helft, zoals voorzien' en toen ik zei dat we met een overschrijving zouden betalen werd er al gezucht. Als die man verwachtte dat ik met 500 Euro op zak loop, had hij ons maar moeten verwittigen.

Bon, de papieren zijn getekend. Nu nog twee keer naar het gerechtshof en de kous is af. Eigenlijk ben ik wel blij dat het redelijk vlot verlopen is. Zo'n sessie is echt slopend, 4 keer was voor mij genoeg. Wat moet dat dan zijn als je niet overeen komt en maanden aan een stuk ruzie zit te maken.

De opmerking van de advocate hierop was 'Je moet dat wél kunnen zonder ruziemaken.' Ik heb het maar als een compliment genomen, want ik had er een nodig.


zondag 17 december 2006

Veto

Pfff.Wie had dat nu verwacht.

De kinderen hebben het idee om dan maar thuis te blijven geveto-ed (of zoiets).
'Voor één keer dat we eindelijk wat leuke dingen gaan doen, zouden we mogen thuisblijvven, terwijl we anders altijd naar die stomme school moesten!'

De oudste heeft geen toetsen meer, gaat knutselen en mag het afscheid van 'mijnheer directeur die op pensioen gaat' voorbereiden, de jongste mag herder spelen in het Kerstverhaal en gaat een kerstfeestje vieren in de klas. 'En ik heb zelfs geen turnen meer mama!!' Dat is pas niet eerlijk!'

Ik had ze inderdaad beter wat vroeger thuisgehouden. Ze zijn slimmer dan ik ben.

zaterdag 16 december 2006

Bezoekrecht

Volgens onze overeenkomst heeft hij minimum 1 weekend per maand (van vrijdag- tot zondagavond) en de helft van de schoolvakanties bezoekrecht. Verder hebben we ook vastgelegd dat hij de kinderen ook elke keer, dat hij tussendoor in België is, mag zien.

In de praktijk loopt dit helemaal anders. De voorbije 5 maand heeft hij de kinderen exact 5 dagen gezien. Twee keer een dag in augustus en twee keer een 'weekend' van zaterdagmiddag tot zondagnamiddag. Want de vrijdag al naar hier komen 'kan niet'.

Nu moeten we maandag bij de notaris zijn en dacht ik dat hij ze dan dit weekend zou willen zien. Het 'hoeft niet', want hij ziet ze dan toch 'lang' in de kerstvakantie. Ah. Juist.

Ondertussen weet ik ook wat 'lang' in zijn taal betekent. Hij komt met 'super-veel-beter-dan-mij-lief' met de auto naar hier. Een tochtje dat in de zomer zo ongeveer 15 uur duurt... Ze komen de 26ste, wat dus wil zeggen dat hij de kinderen pas de 27 ste zal komen ophalen (vermoed ik). Maar nu komt het beste: ze vertrekken 31 dec, want willen 's avonds al terug 'thuis' zijn. Dus zal hij ze wel de 30ste al terug brengen.
Ik die nog even dacht dat hij vermits de kinderen op Kerst bij mij zijn, toch oudejaarsavond met hen ging vieren... Goed zot ja!! Veel leuker om met 'super-veel-beter-dan-mij-lief' te gaan feesten dan bij zijn kinderen te zijn toch??

Dus gaat hij 3 nachten en bijna 4 dagen zijn kinderen zien en ervoor moeten zorgen, ik weet echt niet of dat gaat lukken... zooooo lang!!!

vrijdag 15 december 2006

Shoppen

Mijn ouders zijn gisterenavond al naar huis gekomen, zo kon ik vandaag toch nog op stap met mijn zus. Zonder bij de directeur om een doosje te moeten gaan vragen!!

Veel rondgereden, deze middag lekker gegeten. Alleen nog niet veel cadeautjes gekocht. Hmmm. Zal dus nog wel op pad moeten gaan voor kerstavond.
In ieder geval weet ik nu wat ik nog allemaal moet kopen, dat is al heel veel waard.

Hij heeft ook gebeld om te laten weten dat het bedrijf de verhuis heeft goedgekeurd. Nu nog de praktische regelingen in orde krijgen en hopen dat ze toch nog mensen vrij hebben om begin januari te komen inpakken. Dan zouden we niet te lang moeten 'kamperen' in het nieuwe huis.

donderdag 14 december 2006

Alweer school...

Misschien ligt het aan mij, of aan het 'te lang onder invloed van het Amerikaanse syteem' te zijn geweest, maar ik krijg het op mijn heupen van de verbetermethodes hier op school.

Mijn oudste heeft al meer dan een week elke dag toetsen te maken, die ze dan 's avonds meekrijgt naar huis. Want ze verbeteren alles classicaal (dan heeft de juf minder werk). Dat vind ik nu nog niet zo erg, maar de punten.....grrrrrr.

Op een rekentoets had ze 0/5 bij hoofdrekenoefeningen, terwijl alle uitkomsten correct waren...Hé??? Stond er een dikke rode nota bij 'Je hebt het voorbeeld met tussenstappen niet gevolgd!!!!'
Dus omdat het kind een veel moeilijkere weg gekozen had om de oefeningen (juist!) op te lossen, krijgt ze geen punten....

Gisteren metend rekenen ' gebruik zo weinig mogelijk munten om 50 Eurocent te maken' Er stond een rijtje met ..x1cent, ..x 2 cent, ...x 5 cent, ...x 10 cent, ...x 20 cent en ...x 50 cent. Ze had bij 1, 2, 5 en 10 '0 x...' ingevuld en bij 20 en 50 1x...
Resultaat: 0/2. Die nullen invullen is overbodig, dus geen punten.

Gelukkig heeft het arme kind ook lang genoeg 'onder invloed van het Amerikaanse systeem' gezeten, want zij vind die punten niet belangrijk. Wij prijzen haar in ieder geval (op z'n Amerikaans) de hemel in.

Deze morgen waren de kinderen allebei 'zooooo ziek, mama, we moeten écht thuisblijven!' Mama's 4 beurten om thuisblijfbriefjes te schrijven zijn (voor de jongste toch) bijna op. Ik heb in geen jaren zoveel briefjes geschreven...

We tellen af... nog 6 keer naar de 'brolleschool'...

woensdag 13 december 2006

Doosje

Ik zou vrijdag met mijn zus op stap gaan om kerstcadeautjes te kopen. Omdat mijn ouders er niet zijn, zou ik de kinderen dan voor één keer boterhammen laten eten op school. Ik had mijn oudste gezegd om dit toch al vandaag tegen de juf te zeggen, komt ze mij daarnet vertellen dat dit niet kan. Pardon??

Ah neen. Als de kinderen op school blijven eten, moet je 2 weken op voorhand cash geld meegeven in een plastieken doosje (speciaal daarvoor, mag absoluut voor niks anders gebruikt worden!!!) met een (nog specifieker) briefje bij.
Mijn reactie was dat ze toch niet bleven eten, ze zouden zelf eten meebrengen. Ja maar mama, dat kan ook niet, want je moet betalen voor het gebruik van de refter en dat moet ook op voorhand met geld in het plastieken doosje!

Ze hebben hier blijkbaar nog nooit gehoord van een rekening die je met de kinderen meegeeft en waarbij je dan geld kan 'overschrijven' of 'storten' op een bankrekening. Pure science fiction. Veeeel te ingewikkeld. Wie weet of dat ook echt wel terechtkomt waar het moet...

Resultaat: ik mag vrijdag gewoon thuisblijven en volgende week tussendoor ergens cadeautjes gaan kopen ipv gezellig met mijn zus op stap te gaan.
Zucht.

Ik vraag me toch af wat ouders doen die plots echt dringend weg moeten. Bij de directeur gaan smeken om een plastieken doosje??

Beta-blogger

Ik ben vrij vlug nadat ik deze blog begonnen ben, kunnen overstappen naar de nieuwe beta-versie. Het grote voordeel daarvan is dat er weinig gevaar was dat er iets zou verloren gaan, omdat er nog bijna niks was, het nadeel dat ik nu met een versie zit waar de 'bugs' nog uitmoeten.

De layout van de blog veranderen is zelfs voor mij nu supersimpel, geen html-codes meer, hoera!!! Dingen verplaatsen, kleuren kiezen ed duurt maar heel even, een post opladen gaat supersnel en zonder problemen.
Mar ik ben wel al de werkbalk boven mijn post-venster kwijt geweest, krijg ik vaak posts in verschillende lettergrotes...allemaal niet zo erg.

Wat wel vervelend is, zijn de problemen bij de comments.
Ik heb al een paar mailtjes gekregen van mensen die gewoon geen comment meer kunnen achterlaten en dan opeens weer wel. Of zelfs eerst wel en dan niet meer... Of zoals Elke gisteren, dit enkel onder 'anonymous' of 'other' kunnen doen.

Op de Blogger-help pagina staan een aantal problemen vermeld, maar deze zijn zogezegd allemaal verholpen...euh...niet dus.
Ik denk dat er niets anders opzit dan gewoon af te wachten en te hopen dat het allemaal inderdaad zal verholpen zijn eens alle blogs naar de beta versie zijn overgeschakeld en ondertussen wat op het forum gaan snuisteren of er tips te vinden zijn. Voor Elke heb ik zo al gevonden dat de oorzaak ligt bij het feit dat zij (waarschijnlijk?) nog niet met de nieuwe versie werkt.

Ik geef een seintje als de zoektocht nog iets oplevert.


dinsdag 12 december 2006

Hulp

Hoe meer ik nadenk over wat ik allemaal in het huis wil doen, hoe meer ik besef dat het alleen niet gaat lukken.

Ik kan wel lampen kiezen en kopen, maar ze ook allemaal ophangen zodat ze ook nog aangaan als je op de schakelaar drukt...hmmm.
Het systeem om een dressing te maken dat ik bij Ikea wil kopen, is handig. Het nadeel is dat er daarvoor stangen in het plafond moeten worden vastgemaakt en dat de schuiven, planken en roedes ertussen gemonteerd moeten worden...dubbele hmmmm.
Ik weet welke gordijnenroedes ik wil, maar om die bij alle vensters ook deftig gemonteerd te krijgen, dat is iets anders. Ik ben niet erg goed in het op ladders staan en een boormachine is nu ook niet mijn favoriete spul.
Het tekort aan kastruimte in de smalle keuken, zou ik voor een deel willen oplossen door planken. Zo'n soort die vastzitten aan de muur, zonder dat je de steun ziet. De kinderen hebben die ook op hun kamer. Euh...alweer gaten boren...
Toen we de vorig keer verhuisd zijn, heb ik de nieuwe zetel en de boekenkasten zelf in mekaar gestoken. Daar heb ik geen moeite mee.
Maar nu denk ik dat ik drie dagen lang gaten moet gaan boren.

Ik ben dus op zoek naar Chinese vrijwilligers.
H komt al lampen ophangen, C heeft haar betere wederhelft al opgegeven om te komen helpen. J heeft dan weer de pech de betere wederhelft van mijn zus te zijn, dus die is er ook aan voor de moeite.

Nog iemand die zich verveelt en zo graag een beetje gaatjes wil boren en planken/fotokaders/lampen ophangen? Geef maar een seintje. Ik heb genoeg muren, lampen en planken voor iedereen!

maandag 11 december 2006

Loslaten

Een vriendin had me deze zomer gezegd dat ik echt terug moest beginnen schrijven. Zo zou ik op een moment dat ik het gevoel had niet vooruit te gaan, bij het herlezen van mijn schrijfsels merken dat er wel al veel zou veranderd zijn.

Ze had natuurlijk gelijk.
Ik merk inderdaad na twee maanden al een verschil met de posts die ik eerst schreef. Af en toe gaat het ook al niet meer over hem of de scheiding, maar gewoon over iets anders in ons leven.
Ik merk ook bij mezelf dat ik nu veel gemakkelijker dingen op de blog zet, terwijl ik eerst alles drie keer las. Hij heeft al een sterk vermoeden dat ik weer beginnen bloggen ben en of hij nu meeleest of niet, maakt me nog maar weinig uit. Ik zorg er bewust voor, dat men hem niet aan deze blog kan linken. Ik beweer ook niet objectief te zijn. Dit is mijn kant van het verhaal. Als hij de zijne wil laten horen, moet hij zelf maar een blog starten.

Dit toont aan dat mijn leven weer stilletjesaan vorm begint te krijgen. Dat we de goede richting uit gaan. En toch....

Heb ik het nog altijd ontzettend moeilijk om mijn vroegere leventje los te laten en verder te gaan. Ik blijf steeds weer omkijken, door spullen die ik zie liggen, herinneringen, foto's, mails van vriendinnen die ginder wel nog zijn. Ik houd bewust nog maar met enkele contact, omdat ik heel goed weet dat ik er nu niet meer bijhoor, maar daar niet elke keer weer met mijn neus op gedrukt wil worden.

Heb ik soms het gevoel dat ik alles in een waas doe en er niet altijd echt bij ben. Ik leef eerder op automatische piloot.

Voel ik me nog steeds zeer vaak alleen. Ook al zijn de pijn en het verdriet niet meer zo onmenselijk groot en duidelijk als eerst. Ze zittten er nog en lijken niet van plan vlug weg te gaan.

Het lichtje aan het eind van de tunnel is er wel, maar zit nog zo ver weg...

zondag 10 december 2006

Kerstboom

De sint is weg, dus daarnet met de kinderen de kerstboom gezet. Voor het eerst sinds zeer lang zullen mijn eigen kerstspullen in de doos blijven. Maar volgend jaar haal ik ze er dan met dubbel plezier uit...

De kerstspullen van oma en opa zijn pure nostalgie. Een deel ervan waren nog van mijn grootouders en veel heb ik als kind nog gekozen in de winkel en zelfs later zelf gekocht. Mijn zus en ik hadden toen we ouder waren, de gewoonte om elk jaar iets nieuws bij te kopen.
Hier dus geen 'mode'-kerstboom met wit en zwart(??) zoals op tv uitgelegd, want rood en goud zijn blijkbaar helemaal 'out', paars of mauve kan nog net. Toch niet aan mij besteed.
In onze boom hangen alle kleuren door elkaar, grote en kleine bollen, houten spulletjes, twee soorten gekleurde lichtjes... En twee grote bollen met elk een foto van de kinderen op. Die heeft mijn jongste vorig jaar op school gemaakt, een halve isomobol volgeplakt met glinsters en een foto. Kitschiger kan niet, maar wel heel leuk.

Morgen ga ik naar de winkel, spulletjes kopen om nog twee bollen bij te maken met de klein mannen van mijn zus erop. Dan hangen alle kleinkinderen in de boom. En toch ook nog een doos nieuwe bollen uitzoeken...want de boom is toch wel heel groot en er is nog plaats en het is al zo lang geleden...

zaterdag 9 december 2006

Moeilijk (vervolg)

Gisteren belde hij om te zeggen dat ik zelf maar moest regelen en beslissen wat ik zou doen met de uitnodiging. Goed nieuws en slecht nieuws dus. Goed omdat ik zelf kies en hij mij steunt, slecht omdat hij zo wel weer de verantwoordelijkheid om mij afschuift.

Ik heb uiteindelijk besloten om te gaan, maar vroeger dan de andere uitgenodigden en op voorwaarde dat zijn ouders er niet zouden zijn en ik bij de kinderen bleef.
Zo kon ik vertrekken voor zijn andere broer met kinderen toekwam en liep ik niet het gevaar van mij gal tegen mijn ex-schoonouders te gaan spuwen. Want ik weet dat ik mij niet zou kunnen inhouden, maar wil dit niet met de kinderen in de buurt. De reactie van zijn tweede broer en diens vrouw wil ik ook niet horen. Nu niet en later ook niet.

De kinderen hebben cadeautjes, chocolade en koekjes gekregen, hebben pannenkoeken gegeten en waren blij. We hebben vrij algemeen over verschillende zaken gesproken, maar vooral over de kinderen en het nieuwe huis. Ze lijken oprecht contact te willen houden met de kinderen, maar zich ook zeer goed te realiseren dat als ze de kinderen nog willen zien, het via mij zal moeten gebeuren en dat als ik 'nee' zeg, ze bij hem ook niet moeten gaan klagen.

Ik besef wel zeer goed dat ik blij mag zijn dat ik op dit gebied wel steun krijg van hem. Want grootouders kunnen inderdaad bezoekrecht eisen en zeer moeilijk gaan doen. Ik denk niet dat ze het zo ver zullen drijven, want het 'wat gaan de mensen denken' gehalte bij hen is enorm. Dus zullen ze het met mij moeten regelen volgens mijn voorwaarden.

Waarschijnlijk dat ze daarom zo omzichtig met me omgaan. Het is een keer iets anders om in hun ogen 'de goeie' te zijn, ben dat zo absoluut niet gewoon.

Er staat 'super-veel-beter-dan-mij-lief' wat te wachten.

LOL

vrijdag 8 december 2006

Commentaar

De juf van mijn oudste heeft deze week iets verkeerds gegeten. Ze is echt niet in haar gewone doen...

Gisteren 3 toetsen uit de map gehaald met zoals bijna altijd (zegt de superfiere mama) weer schitterende punten. Het minste was een 9. Op een steloefening dan nog wel, waarbij punten vaak subjectief zijn.

Bij elke toets stond 'prima' of 'bravo'... dat was al een prestatie op zich van de juf! Een positief woordje!! Maar bij de steloefening heeft ze zich toch wel overtroffen:

'Je zou moeten schrijfster worden en boekjes maken met je eigen tekeningen. Want dat kan je ook zo goed!'

De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

donderdag 7 december 2006

Wachten...

...op iets dat iemand anders voor mij moet regelen. Ik ben er absoluut niet goed in. Ik regel het veel liever zelf, dan weet ik tenminste wanneer het in orde komt en hoe alles afgesproken is.

Hij weet al maanden dat hij de verhuis zal moeten regelen, maar heeft er nog niets voor gedaan. Dus twee weken nadat ik eindelijk een huis gevonden heb, sta ik nog geen stap dichter bij de eigenlijke verhuis.
Hij moet eerst nog op 'het werk' laten weten dat we gescheiden zijn. Want daar weten ze nog van niks. Juist ja.

Ze hebben écht niet gezien dat hij al maanden geen trouwring meer draagt en dat ik of de kinderen nooit meer op kantoor komen. Het is NIEMAND opgevallen dat hij opeens een baard en andere (afschuwelijke, maar allé...) haarsnit heeft. HELEMAAL NIEMAND ziet dat hij nu wel aan sport doet en vermagerd is en zich helemaal anders kleedt. Nee hoor!! Natuurlijk niet!!! Zijn team bestaat voor ongeveer 80% uit vrouwen en die hebben daar HELEMAAL geen oog voor, die zijn ABSOLUUT blind voor die dingen.

Het ergste is dat hij dat zelf ook echt gelooft. Erg gewoon. Zijn commentaar daarop is, dat het niet is omdat mij zo'n dingen onmiddellijk opvallen, dat dit bij alle vrouwen zo is. Hmmm. Toont aan hoeveel hij van vrouwen begrijpt. Niet bijster veel dus.

Dus moet ik wachten.
Gisteren heeft hij (eindelijk) de personeelsdienst in Brussel ingelicht. Die moeten nu op hun beurt de expat-dienst in Parijs op de hoogte brengen, dan kunnen die een dossier openen. Als zij klaar zijn, zullen ze zijn kantoor inlichten en dan mag zijn assistente de verhuisfirma's contacteren om te zien wanneer die nog eventueel even tijd hebben.
Maar hij heeft er wel bijgezegd dat het 'prioritair' is!! Dat zou ook de eerste keer zijn dat ze daarvan onder de indruk zijn. Dat hij beter de hele molen al wat vroeger in gang had gezet, komt blijkbaar niet in hem op...

Zucht.

Ben benieuwd wanneer ik eindelijk mijn spullen zal hebben.

dinsdag 5 december 2006

Ikea

We komen uit een zeer groot huis en gaan naar een, naar Belgische normen, gemiddeld huis.

Probleem is dat er dus voor veel van de spullen geen plaats is en ik op zoek moet naar andere opbergmogelijkheden. Verder moeten er een hele hoop lampen komen en gordijnenroedes. De gordijnen zelf kan ik wel opnieuw gebruiken en we hebben er zo veel dat ik nu zelfs met de helft daarvan toekom ;-)

Dus zijn we vandaag naar Ikea geweest. En ik moet toegeven dat ik het nog leuk vond ook. Voor velen blijkt dit een verschrikking te zijn, maar ik doe niets liever dan daar op mijn gemak rondsnuisteren en alles bekijken. Zeker op een weekdag als het relatief rustig is en vooral na 15h dan, als iedereen weg moet om de kinderen op te halen.

Wat me wel opviel is hoe de jaren 70 echt nog meer terugkomen. In de woonkamers zie je vooral hele wandmeubels staan, liefst in het wit... Ik zag zo de kast van toen ik vroeger klein was, maar weet toch niet of ik dat zo zie zitten.

Resultaat: ik weet welke kast ik in de gang zal zetten, heb het systeem om van de berging boven een dressing te maken gevonden, weet welke gordijnenstangen ik wil (nu nog de ramen meten) en heb al wat meer ideeën voor de smalle keuken.
En ik heb me kunnen inhouden om kaders en vazen en andere spullen te kopen.... maar dat komt de volgende keer dan wel...

maandag 4 december 2006

Computer-analfabeet

Toen ik gisteren een stukje op m'n blog zette, bleek de werkbalk boven het post-venster verdwenen te zijn.

Vroeger zou ik gewoon gewacht hebben tot hij thuis was om dat even vlug op te lossen. Nu moet ik noodgedwongen zelf op zoek. Tot mijn eigen verbazing lukt het vaak nog ook.
Na deze morgen een half uur in de help files te hebben gezocht, ben ik op het forum gaan lezen. Leek mij aannemelijk dat ik niet de enige was met dit probleem....Hoera!! Het probleem bleek zeer simpel op te lossen. Gewoon even F5 drukken.
Ik heb de info fijn kunnen doorgeven aan Ilse en was eigenlijk best wel fier. Als ik iemand anders een tip kan geven ivm met pc's, dan gaan we er duidelijk op vooruit! Ik weet nog niet veel, maar leer wel bij.

Ik heb hem jaren alles laten doen, misschien uit gemakzucht, maar ook omdat ik het toch nooit goed genoeg deed. Er is ook altijd wel een snellere, betere, gemakkelijkere manier dan de weg die ik met veel moeite vind.

Maar dat kan mij nu een keer absoluut niks schelen!

zondag 3 december 2006

Weekend

Dit weekend staat helemaal in het teken van de kinderen.

Gisterennamiddag nog een keer koekjes gebakken, deze keer om zelf op te eten. Ze hebben de smaak te pakken en zouden het liefst altijd meeprutsten in de keuken.
's Avonds hadden we de tafel volgezet met 'hapjes': grijze garnalen, kertomaatjes, olijven, kaas, guacamole en natuurlijk ook wat chips en cola. Want eindelijk zouden ze kunnen kijken naar het 'Junior Eurovisiesongfestival'. Dat de Belgische kandidaat net iets ouder is dan mijn oudste en een 'coole' jongen, zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Het was in ieder geval leuk, vooral toen omdat mijn jongste meerdere keren haar luchtgitaar heeft bovengehaald.

Vandaag was het feest voor de jarige.
Weer cadeautjes, lekkere taart gegeten, veel gekletst, daarna nog kaas en wijn. Alleen was het feestvarken niet helemaal 'in haren haak'. Ze is nog steeds een beetje ziek en weet vaak geen blijf met zichzelf. Ik merk dat mijn oudste de scheiding al een stuk meer verwerkt heeft dan de kleine pruts. Gelukkig kreeg ze genoeg aandacht van alle aanwezigen.

Het valt me op hoe ik alles meer en meer in functie van de kinderen doe. Waarschijnlijk zal dit zo wel blijven in ons 'nieuwe leven', zij komen nog veel meer dan voordien op de eerste plaats.

vrijdag 1 december 2006

Moeilijk

Mijn schoonbroer, met wie ik in die 15 jaar absoluut geen contact had, maar die wel dooppeter is van onze oudste, wil nu dat de kinderen volgende week naar zijn 'sinterklaasfeest' komen.

Ik heb de laaste 4 maanden geen teken van leven van mijn (bijna ex) schoonfamilie gehad en vond dat ook goed zo. Ik was nooit goed genoeg, hij trouwens ook niet en voor de kinderen hadden ze al helemaal geen interesse. De eerste keer dat we terug naar België kwamen, hebben ze de kinderen zelfs niet gezien wegens 'geen tijd'. We zagen ze één keer per jaar, hij belde om de twee à drie weken even om er van af te zijn, nietzeggende telefoontjes...
Het zijn gewoon mensen die meer met zichzelf begaan zijn dan met iemand anders. Ik zou honderden voorbeelden kunnen geven, maar het feit dat ze toen hij na een licht herseninfarct in het ziekenhuis werd opgenomen zelfs niet telefoneerden, wegens 'te duur' (en het was nog binnen Europa, niet naar China...) typeert hen volledig. Ik kreeg toen boze emails omdat ik hen niet belde.

Nu moet ik dus beslissen of ik de kinderen volgende week breng. Een dikke driekwartier op en af rijden, een chinese vrijwilliger zoeken om mij twee uur onderdak te geven, want ik ben niet mee uitgenodigd... ik weet het zo niet.
Ik wil de kinderen liefst zo ver mogelijk bij hen vandaan houden, gewoon omdat ik geen vertrouwen heb. Ik wil niet weten hoe ze hen gaan uitvragen en wat voor commentaar ze te horen gaan krijgen. Misschien reageer ik ook wel te fel en loopt het zo'n vaart niet.... maar dat heb ik de voorbije jaren ook vaak gedacht en ik kwam zeer vaak bedrogen uit.

Zucht. Eerst maar proberen te weten te komen wie er gaat zijn....