Moeilijk
Mijn schoonbroer, met wie ik in die 15 jaar absoluut geen contact had, maar die wel dooppeter is van onze oudste, wil nu dat de kinderen volgende week naar zijn 'sinterklaasfeest' komen.
Ik heb de laaste 4 maanden geen teken van leven van mijn (bijna ex) schoonfamilie gehad en vond dat ook goed zo. Ik was nooit goed genoeg, hij trouwens ook niet en voor de kinderen hadden ze al helemaal geen interesse. De eerste keer dat we terug naar België kwamen, hebben ze de kinderen zelfs niet gezien wegens 'geen tijd'. We zagen ze één keer per jaar, hij belde om de twee à drie weken even om er van af te zijn, nietzeggende telefoontjes...
Het zijn gewoon mensen die meer met zichzelf begaan zijn dan met iemand anders. Ik zou honderden voorbeelden kunnen geven, maar het feit dat ze toen hij na een licht herseninfarct in het ziekenhuis werd opgenomen zelfs niet telefoneerden, wegens 'te duur' (en het was nog binnen Europa, niet naar China...) typeert hen volledig. Ik kreeg toen boze emails omdat ik hen niet belde.
Nu moet ik dus beslissen of ik de kinderen volgende week breng. Een dikke driekwartier op en af rijden, een chinese vrijwilliger zoeken om mij twee uur onderdak te geven, want ik ben niet mee uitgenodigd... ik weet het zo niet.
Ik wil de kinderen liefst zo ver mogelijk bij hen vandaan houden, gewoon omdat ik geen vertrouwen heb. Ik wil niet weten hoe ze hen gaan uitvragen en wat voor commentaar ze te horen gaan krijgen. Misschien reageer ik ook wel te fel en loopt het zo'n vaart niet.... maar dat heb ik de voorbije jaren ook vaak gedacht en ik kwam zeer vaak bedrogen uit.
Zucht. Eerst maar proberen te weten te komen wie er gaat zijn....
7 opmerkingen:
Je titel vat het helemaal samen : moeilijk seg. Ik ken mezelf en zou waarschijnlijk te koppig zijn om toe te geven.
Wat willen je kinderen? Als zij zelf een keuze maken kan jij er niets aan doen eh.
Mijn eerste reactie zou ook zijn om niet te gaan. Maar... als de grootouders de kinderen willen zien, dan kunnen zij (bij een scheiding) naar de jeugdrechtbank stappen om bezoekrecht te eisen.
Maar:
- het gaat hier om de peter, niet om de grootouders
- zo snel stapt men niet naar de rechtbank
- hoe 'open' staat de rechter tegenover zo'n verzoek (omdat ze hun kleinkinderen voordien ook niet gezien hebben).
Compromis: je gaat, maar je staat er op dat je zelf ook aanwezig mag blijven (want ik veronderstel dat de andere aanwezige mama's ook niet moeten oprotten?).
Maar je kan ook besluiten om er niet op in te gaan omdat de kinderen het momenteel emotioneel nog steeds moeilijk hebben, én zij daar toch wel (weer) in een vreemde omgeving zullen terechtkomen, bij mensen waar ze geen emotionele band mee hebben, én dat zonder hun moeder...
(ik denk dat ik voor dat laatste ga)
-
In mijn eerste reactie zou ik ook niet gaan, ik zou beginnen met een zeer goed excuus te gaan zoeken, desnoods iets organiseren met een vriendin ofzo. Ten eerste omdat je verteld dat zo al geen hechte band had en ten tweede en veel belangrijker dat jullie nu in een zeer erg moeilijke en labiele psychologische periode zitten, alles zoveel mogelijk bij het normale en rustige houden is het beste denk ik.
Natuurlijk zal je ex het te weten komen als je niet gaat en zou hij daarover kunnen beginnen zagen, daarom lijkt mij een gegrond excuus uitvinden een goed idee. Een leugentje voor bestwil.
Maar als jij toch zou willen gaan, om wat voor reden dan ook, dan zou ik er ook op staan om er bij te blijven, ik zou mijn kinderen voor geen goud alleen laten nu, ze hebben je nodig meer dan ooit.
pff. moeilijk, jammer genoeg zal je nog voor zulke momenten te staan komen. Leg maar een lijst van excuses aan die je kan raadplegen.a.
kan je hier de term "keep your friends close but your enemies closer" niet toepassen?
Ik vrees dat je ze nooit zal kwijtgeraken dus stel ik voor dat je de klein amnnen laat gaan. Misschien kan jij ook iets te weten komen.
De kinderen weten van het feest en vooral de oudste wil gaan. Ik wil het haar ook niet ontzeggen, maar weet dat ze haar zullen uitvragen en daar heb ik het moeilijk mee. Mijn ex geeft mij de vrije keuze, als ik njet zeg, is het ook zo...alleen beseft hij ook heel goed dat ik dat niet zal doen zonder er een paar dagen over te broeden.
Ze zullen wel gaan, met dien verstande dat als er ook maar iets is dat mij niet aanstaat, het de laatste keer geweest is. En die boodschap zal hij hen duidelijk overbrengen. Misschien ben ik te braaf??? Ik ben wel al blij dat ik niet de enige ben die liever 'haar kop' zou uitwerken ;-)
Wordt vervolgd...
Ik wil wel chinese vrijwilliger spelen om u op te vangen.;-) Wanneer is het juist?
Cindy
Hm, inderdaad moeilijk. Maarja, als de kinderen graag willen gaan, zou ik het hun ook niet ontzeggen denk ik. Wel jammer dat ze voordien zo weinig interesse in jullie hadden!
Een reactie posten