Ik heb het deze week lastig.
Het feit dat ik horendol wordt van het geruzie van de kinderen, daarom meer en meer begin te roepen en zij nog lastiger worden helpt er ook niet aan. Ik zou zo graag 's avonds eens kunnen zeggen dat ik een uur 'vrijaf' neem en 'hij' ze maar eten moet geven en naar bed brengen. Niet dat ik dat vroeger zo vaak kon, hij was altijd laat thuis of in't buitenland, maar toch...
Bovendien is mijn 'sociaal' leven echt niet veel soeps. Ik mis mijn vriendinnen, het feit van altijd wel iemand te kunnen opbellen om iets samen te doen. Met het hele gezin bij elkaar gaan eten in't weekend, samen op restaurant gaan, iets leuks doen... Want dat is allemaal weggevallen.
's Avonds, tijdens vakanties en in het weekend doet iedereen dingen met het gezin of met een ander gezin, maar niet met alleenstaande mama's.
Als koppel wordt je veel gemakkelijker uitgenodigd, want dat heeft de man des huizes ook iemand om tegen te spreken. Ik vermoed in ieder geval dat dit de reden zou zijn. Of misschien klopt de tafelschikking niet als je iemand alleen vraagt?? Het ironische aan de hele situatie is dat we vroeger en zeker als expat, vaak uitnodigingen afsloegen, omdat we liever een keer gewoon thuis bleven.
Toen ik in het begin in het buitenland toekwam, was ik soms verbaasd over hoe vlug ik mensen leerde kennen en hoe sociaal iedereen wel was. Soms was het enkel oppervlakkig, maar ik had geen moeite om vrienden te maken.
Hier is dit veel moeilijker. Mensen zeggen goeiedag, maar dat is het ook. Iedereen heeft zijn vriedenkring en vaak gaat die heel ver terug, kennen ze elkaar al van vroeger op school. Ze hebben niet echt behoefte om nog tijd en energie in iemand anders te steken. Zeker niet als die dan nog midden in een scheiding zit.
Ik heb nog nooit zoveel gepoetst als de laatste weekends, gewoon omdat ik eigenlijk niks beters te doen heb. Erg toch?
Nadat een vriendin me opgebeld had, omdat ze gezien had dat ik compleet over mijn toeren was, vond ik dat het echt wel genoeg geweest was.
Ik heb de kinderen in de auto gezet, we zijn de zitzakken gaan kopen die ik ze al weken had beloofd en we zijn naar mijn zus getrokken. Daar heb ik eens goed mijn hart kunnen luchten, wat kunnen lachen met onnozele dingen, de kinderen hebben gespeeld en ze hebben ons zelfs te eten gegeven ;-)
En ik kan er weer even tegen.
Tot volgend weekend, want dan zijn de kinderen op kamp met de KSJ en nemen mijn zus en haar betere wederhelft mijn mee om een stapje in de wereld te zetten. Iets om deze week naar uit te kijken.
Toch fijn om een zus (met fijne betere wederhelft) te hebben. Wij maakten vroeger ook veel ruzie, misschien komt het voor die van mij ook nog goed ;-)
Dit las ik deze week in een boek:
'I'm smiling because you are my sibling, I'm laughing, because there's nothing you can do about it!'