woensdag 28 februari 2007

Disco

Mijn oudste moet discokleren meehebben op KSJ-weekend.

Ze hadden het mooi voorgesteld, een wijde broek, een fluohemd, een zonnebril en een pruik... Dat komt wel in orde, hé mama??? Ja toch???

Mmpgrpfffff

Ik heb wel veel ideeën, maar zo superhandig ben ik ook weer niet.
Ik had zaterdag gezien dat er nog carnavalspullen in de speelgoedwinkel lagen, maar die waren nu natuurlijk nét opgeruimd. Zucht.
Even 'Geertruidoorn' en oma bellen..

Resultaat: ik heb zeer flitse zilveren en roze (met draadjes aan) stoffen voor zeer weinig geld in een winkel gevonden, een flashy zonnebril gekocht en omdat oma en opa toch vandaag zouden komen, zal zij helpen knippen en naaien.
Ik weet in ieder geval weer wat te doen. Maar ondertussen blijft de strijk en de rest van het huishouden wel liggen. Twee dagen ziek, wat extra werk en alles loopt in't honderd. Als er iemand zich geroepen voelt...;-)

Nu maar mijn (alweer) ziek kind goed verzorgen, zodat ze overmorgen tenminste genezen is en mee kan op weekend.
Met disco-kleren in de valies.

dinsdag 27 februari 2007

Vasten

Mijn jongste deze morgen aan de ontbijttafel:

'Mama, het was gisteren wel zo'n speciale dag voor jezus. Zo met van die dingen die rond zijn hoofd vliegden. En nu mag je geen choco eten, dus ik neem salami.'

Ik: 'En ga je dan de hele tijd vasten? Dan mag je ook geen koeken meer eten.'

'Euhh??? De juf zei snoep!' (Simpel voor haar, wat al dat suikerzoets vindt ze niet eens lekkker.)

'Nee schat, dan mag je tot aan Pasen geen snoep of choco en ook geen koeken eten.'

'Hoe lang is dat dan?? Twee keer slapen of zo??'

Mijn oudste: 'Maar nee kieken! Veeeeeel langer, wel 40 keer of zo!'

'Euh... mama, ik ga dan misschien zo voor 1 week vasten denk ik. Zou dat geen goed idee zijn? Da's toch ook al lang genoeg eh??'

'En...oh ja mama, ik begin wel van gisteren erbij natuurlijk!'

Lol.

maandag 26 februari 2007

Bah

Twintigduizend dingen te doen en ik ben ziek. Bah.

Gisterenavond voelde ik me al ellendig, vandaag niet veel meer gedaan dan in de zetel gelegen en medicatie geslikt. Zo was ik toch nog in staat om de kinderen op school te gaan halen en naar de dansles te brengen. Die hadden ze vorige week al gemist omdat mijn oudste toen ziek was en ik wou het hun niet weer ontzeggen.

Nu stop ik ze allebei in bed en kruip met mijn fleece dekentje weer in de zetel.

Bah. Ik vind ziek zijn echt vreselijk.

zaterdag 24 februari 2007

Zus en zo

Ik heb het deze week lastig.

Het feit dat ik horendol wordt van het geruzie van de kinderen, daarom meer en meer begin te roepen en zij nog lastiger worden helpt er ook niet aan. Ik zou zo graag 's avonds eens kunnen zeggen dat ik een uur 'vrijaf' neem en 'hij' ze maar eten moet geven en naar bed brengen. Niet dat ik dat vroeger zo vaak kon, hij was altijd laat thuis of in't buitenland, maar toch...

Bovendien is mijn 'sociaal' leven echt niet veel soeps. Ik mis mijn vriendinnen, het feit van altijd wel iemand te kunnen opbellen om iets samen te doen. Met het hele gezin bij elkaar gaan eten in't weekend, samen op restaurant gaan, iets leuks doen... Want dat is allemaal weggevallen.
's Avonds, tijdens vakanties en in het weekend doet iedereen dingen met het gezin of met een ander gezin, maar niet met alleenstaande mama's.

Als koppel wordt je veel gemakkelijker uitgenodigd, want dat heeft de man des huizes ook iemand om tegen te spreken. Ik vermoed in ieder geval dat dit de reden zou zijn. Of misschien klopt de tafelschikking niet als je iemand alleen vraagt?? Het ironische aan de hele situatie is dat we vroeger en zeker als expat, vaak uitnodigingen afsloegen, omdat we liever een keer gewoon thuis bleven.

Toen ik in het begin in het buitenland toekwam, was ik soms verbaasd over hoe vlug ik mensen leerde kennen en hoe sociaal iedereen wel was. Soms was het enkel oppervlakkig, maar ik had geen moeite om vrienden te maken.
Hier is dit veel moeilijker. Mensen zeggen goeiedag, maar dat is het ook. Iedereen heeft zijn vriedenkring en vaak gaat die heel ver terug, kennen ze elkaar al van vroeger op school. Ze hebben niet echt behoefte om nog tijd en energie in iemand anders te steken. Zeker niet als die dan nog midden in een scheiding zit.

Ik heb nog nooit zoveel gepoetst als de laatste weekends, gewoon omdat ik eigenlijk niks beters te doen heb. Erg toch?

Nadat een vriendin me opgebeld had, omdat ze gezien had dat ik compleet over mijn toeren was, vond ik dat het echt wel genoeg geweest was.
Ik heb de kinderen in de auto gezet, we zijn de zitzakken gaan kopen die ik ze al weken had beloofd en we zijn naar mijn zus getrokken. Daar heb ik eens goed mijn hart kunnen luchten, wat kunnen lachen met onnozele dingen, de kinderen hebben gespeeld en ze hebben ons zelfs te eten gegeven ;-)
En ik kan er weer even tegen.
Tot volgend weekend, want dan zijn de kinderen op kamp met de KSJ en nemen mijn zus en haar betere wederhelft mijn mee om een stapje in de wereld te zetten. Iets om deze week naar uit te kijken.

Toch fijn om een zus (met fijne betere wederhelft) te hebben. Wij maakten vroeger ook veel ruzie, misschien komt het voor die van mij ook nog goed ;-)

Dit las ik deze week in een boek:
'I'm smiling because you are my sibling, I'm laughing, because there's nothing you can do about it!'

vrijdag 23 februari 2007

Normaal

Ik heb de kinderen dinsdag avond naar zijn ouders gebracht, ze een zoen en knuffel gegeven aan de auto, van ver mijn hand opgestoken en vlug weer ingestapt.

Woensdag kwam zijn vader hem met de kinderen brengen naar de plaats waar we afgesproken hadden. Hij heeft het me dan toch bespaard dat ze tot bij mij thuis zouden komen.
Hij was compleet ambetant, zijn vader heb ik een hand gegeven, maar dat was het dan ook. Ondanks de gietende regen, ging hij eerst met zijn koffers te voet gaan, in plaats van in de auto te stappen.

Ik ben de kinderen naar 'Moeke' gebracht. Hij wou niet mee, terwijl die mensen nooit een negatief woord over hem zeggen. Ze luisteren naar mijn gezaag, geven soms hun mening, maar moeien zich absoluut niet. Voor haar tellen vooral de kinderen. Hij is dan maar in de gietende regen blijven wachten.

Toen had ik er genoeg van.
Als ik normaal kan doen, terwijl ik degene ben die zonder pardon buiten gezet is, dan is dat toch wel het minste dat ik van hem mag verwachten. Ik heb hem dan ook gezegd dat hij zijn puberaal gedrag nu mag stoppen en gewoon doen. Ik stuur toch ook geen verknipte foto's op? Of steek haar kat toch niet in de kookpot?? Ik zeg geen negatief woord over hem of haar tegen de kinderen (de blog telt niet, die lezen ze nog niet)? Wat wil hij dan nog meer?
Ik heb gezegd dat ik hoop dat hij content is met super-veel-beter-dan-mij-lief, maar we wel twee kinderen hebben en 15 jaar samen geweest zijn en dat zijn deadline nu ook verstreken is en hij zich een beetje volwassen mag beginnen gedragen.

Als bij wonder lijkt het te hebben geholpen. Hij heeft normaal gedaan. We hebben over de kinderen gesproken en over wat voor werk ik zoek. Hij moest natuurlijk wel weten of ik alle verzekeringen wel in orde had gebracht en of ik niet te veel nieuwe dingen op 'zijn' pc had gezet en of ik mijn bankzaken wel goed opvolgde en of ik wel toekom met mijn alimentatie (LOL alsof ik daar ja op ga zeggen!)...en... en... Maar dat schrijven we voor één keer onder 'bezorgdheid'. Een mens moet de dingen toch een beetje positief bekijken?? Ik heb ook niet altijd geantwoord, maar gewoon met hem gelachen.

Nu kan ik alleen maar hopen dat het zo blijft.
En anders geeft ik hem wel weer onder zijn voeten.

Vakantie

Ik had voor deze week een hele lijst to do's.

Uiteindelijk zijn we al vrijdag en het enige dat ik gedaan heb is mijn ruiten gekuist. Maar dat was dan ook écht heel erg nodig. Verder heb ik vooral de kinderen uit elkaars haren gehaald.

Ongeloofelijk hoe die deze week al ruzie hebben gemaakt. Vroeger konden die een hele dag samen spelen, zonder dat we ze hoorden. Vaak hadden ze zelfs geen tijd om aan tafel te komen. Nu gaat er geen half uur voorbij zonder dat er geroepen, gehuild en aan de haren getrokken wordt.

Doodmoe word ik daarvan.
Als ik zeg dat ze dan maar elk apart moeten spelen, wordt er nog luider geroepen en gehuild. Want ze willen samen spelen, maar elk volgens haar regels. Dus dat lost ook niks op. Straffen helpt voor 5 minuten, een beloning beloven geeft me een half uurtje rust... zucht.

Het enige moment dat ze geen ruzie maakten, was toen we Monopoly speelden. We hebben het spel over twee dagen gespreid en toen de jongste bijna failliet was, hebben ze hun geld en straten samen gelegd. Wat fijn om overal kastelen (we hebben de Disney-versie) te zetten en mama te laten betalen!! (Mama vond het ook niet erg, zo raakte ik tenminste veel geld kwijt en kon ik verliezen, anders speelden we nu nog.)
In de cinema gisteren konden ze ook geen ruzie maken, dat moeten we meer doen. Maar dan moet ik wel oordopjes hebben voor de rit er naartoe ;-)

Het zal wel beteren zeker? Nadat het eerst nog erger wordt of zo....


woensdag 21 februari 2007

TV

Ik merk dat ik de laatste tijd meer en meer met een gevoel van plaatsvervangende schaamte naar tv zit te kijken. Veel zenders tonen al langer programma's waarbij ik me afvraag of die mensen wel goed beseffen dat half Vlaanderen (de rest is slimmer dan ik en kijkt wijselijk naar Canvas) naar hen zit te kijken, maar nu worden we er elke avond wel mee gebombardeerd. En ik ken nog niet de helft ervan.

Met de voorrondes van Idool die gisteren weer gestart zijn kan ik meestal nog lachen. Uiteindelijk zie je die mensen maar 2 minuten vals zingen en weet je voor de rest niks over hen, dus dat blijft nog beperkt. Tenzij ze voor hun auditie luidkeels verkondigen hoe goed ze wel kunnen zingen, dan is de afgang weer dubbel zo groot.
Voorrondes van Miss-verkiezingen vind ik ook best grappig, kandidates die verkondigen dat ze 'dans une friteuse' werken (misschien de mijne???) en hun 'manager' meebrengen... te erg voor woorden.

Maar de 'kuis-mijn-huis' en 'zoek-voor-mij-een-partner' programma's gaan mij toch te ver. Ik hoef niet te zien dat iemand z'n keuken zo vuil is dat er muizennesten in een oud pak meel zitten en er kakkerlakken van onder de kasten gekropen komen. Ik wil niet weten dat de lakens op het bed er al zo lang opliggen dat je de kleur bijna niet meer ziet. Alleen al de trailers van die programma's zijn voor mij echt te veel, daar word ik al misselijk van. Je hoeft mij niet te vertellen wat er nog in aan bod komt.

Het allerergste vind ik toch nog 'Hou van ons' waarbij kinderen zogezegd op zoek gaan naar een partner voor vader/moeder. Na een interviewronde kiezen ze twee personen uit die elk bij hen op weekend mogen komen. Bij de vrouwen zie je dan vaak dat ze, nadat ze de man in kwestie 2 uur gezien (en 5 glazen champagne gedronken) hebben, verklaren 'vlinders in de buik te hebben' en de 'toekomst roze tegemoet te zien'. Want het 'klikt' écht wel!! Groot is dan natuurlijk ook de ontgoocheling als de kinderen uiteindelijk voor de andere vrouw kiezen om met papa op 'date' te gaan.

De Idool- en Miss-kandidates kan ik nog volgen, die denken een carrière te kunnen beginnen en BV te worden. Bij de poetsvrouwen heb je (als je de schaamte overwint) een proper huis.
Maar de datingprogramma's???
Ik begrijp zeer goed dat het niet makkelijk is alleen, maar om nu zo ver te gaan en écht te geloven dat je de man van je leven gaat vinden (via VTM?!?!?) dat je ook nog je kinderen erbij betrekt, dàt snap ik niet.

Echt niet.

dinsdag 20 februari 2007

Geen zin

Straks breng ik de kinderen naar zijn ouders. Ik zie er als een berg tegenop, heb geen zin, zie het niet zitten om naar daar te gaan.....zucht.

Ik vertik het om daar binnen te gaan. Heb helemaal geen zin om naar hun gezaag te luisteren. Ik weet nu al dat ze alleen maar negatief over hem en super-veel-beter-dan-mij-lief gaan doen, met de illusie dat ik daar in trap. Zijn moeder heeft zelfs al met een excuus naar mijn ouders gebeld en dan een heel verhaal opgehangen, over hoe ze alleen maar problemen met hem gehad heeft en hoe ze hem zo weinig mogelijk willen zien, zeker niet met 'haar'. Ze weet wel niet dat ik de mails zie, waar ze hem zegt 'heel veel groetjes' aan haar te doen. Pff. Na 15 jaar heb ik mijn buik vol van hun vals gedoe. Hij zal dan vanavond wel gezaag op zijn bord krijgen hoe 'onbeschoft' ik wel ben...vind ik niet erg, lol.

Hij stuurt de laatste dagen mails met vanalles in dat hij mij ook gewoon morgen zou kunnen vertellen, over cd's die hij nog gevonden heeft tot financiële regelingen. Ik denk dat hij weer vriendelijk doet, omdat hij bang is dat ik anders morgen niet ga tekenen of zo. Daar zal zeker iets over in zijn boek staan. Want het valt echt op, dat hij dit elke keer doet als we weer papieren in orde moeten maken, dan krijg ik precies geld extra. En anders belt hij om te vragen hoeveel hij nu weer 'exact' moet betalen. Het 'exacte' bedrag hadden wij afgerond, waardoor hij 12 Euro per maand meer stort, maar daar moet hij altijd toch nog eerst voor bellen, zodat ik dit goed besef, dat ik MEER krijg!

Toch raar hoe je 15 jaar met iemand samen kan geweest zijn en die persoon dan plots helemaal niet meer kent.
Ik zal blij zijn als hij morgenavond weer weg is en ik mijn leven weer voor mij heb. Dan kan ik met de kinderen van de rest van het verlof genieten en leuke dingen doen.

zaterdag 17 februari 2007

Er zijn ook Belgen die het kunnen!

De kinderen hebben gisteren hun eerste rapport gekregen op de nieuwe school en ik was meer dan aangenaam verrast.

Wel punten van toetsen, maar geen klasgemiddelde of 'rangschikking' van de kinderen en geen totaalpercentage, enkel een leidraad van 'gewenste' punten bij elke toets. Die geven aan wat je kind zou moeten behalen om vlot naar het volgende lesdeel te kunnen overgaan. Zo kan je als ouder onmiddellijk zien of er bij bepaalde leerstof problemen zijn, wat onaangename verrassingen aan het eind van het schooljaar vermijdt.

De leerkracht heeft net als bij de Amerikaanse rapporten een stukje geschreven over wat ze nu juist allemaal geleerd hebben in de klas, wat er nog aan bod komt en een korte beoordeling van het kind.
Maar het meest opvallend was de positieve toon van beide rapporten, echt bijna op zijn Amerikaans. Zelfs de directeur heeft er commentaar op geschreven. Over hoe goed ze zich op school hebben aangepast en hoe hij daar zeer blij mee is.

Deze rapporten lijken een mengeling van de Amerikaanse versie en de 'oude' Belgische methode. Wel punten maar op een manier dat je er iets aan hebt én uitgebreide, positieve commentaar zonder in de superlatieven te gaan zoals de Amerikanen doen.

De school heeft de rapporten blijkbaar nog maar recent aangepast, omdat ze dit echt nodig vonden. Ik ben in ieder geval super tevreden en kan alleen hopen dat dit in de meederheid van de Vlaamse scholen zo wordt gedaan.

donderdag 15 februari 2007

Boekenwurm

Ze is terug, mijn boekenwurm.

De maanden na de scheiding kreeg ik mijn oudste niet meer aan het lezen. Na twee bladzijden had ze er elke keer al weer genoeg van, was het boek niet leuk, te veel lawaai, had ze beters te doen, kon ze zich niet concentreren...

Ik ben elke avond blijven voorlezen, soms in het Nederlands, maar ook in het Engels.
En nu....eindelijk... moet ik 's avonds weer opletten dat ze niet om 23h nog ligt te lezen, neemt ze haar boek weer mee op weg naar school (al duurt de rit maar 5 minuten), hoor ik 's morgens zeer vroeg haar licht aangaan en krijg ik haar niet uit haar bed omdat ze eerst 'alleen nog dàt blad' wil lezen, hoort ze mij niet als ik iets zeg 'want het is zo spannend', gaat ze spontaan weg van de tv....

Ik moet toegeven dat ik me zorgen gemaakt heb en dat dit een hele opluchting is. Ik denk (hoop) dat het feit dat ze nu wel weer leest, een teken is dat ze zich weer beter voelt en de hele situatie goed aan het verwerken is.

Hoera.

woensdag 14 februari 2007

Duh-huh!

Ok, hij heeft gelijk. Ik ben oerdom. Maar dat wist hij natuurlijk al veel langer. Ik had meer tijd nodig om het te beseffen, juist omdat ik zo oerdom ben.

Het was gisteren weer het moment voor de obligate 10 minuten aan de telefoon met de kinderen. (alhoewel...10...de jongste haakt na 2 al af...)
Ik had aan de kinderen gezegd dat hij volgende week even in België zou zijn, maar dat ik niet wist hoe lang ze hem zouden kunnen zien.
'Maar het is toch vakantie mama?? Mogen we dan niet gaan van u misschien??' (Hoera, ik ben weer de 'vieze'.)
Mijn oudste heeft dus maar tegen hem gezegd, dat ze met hem bij zijn ouders wil gaan slapen en dat zijn ouders hen dan maar moesten terugbrengen als hij daar geen tijd voor had en dat hij dat dan maar verder met mij moest regelen. Voilà.

Hij 'Ik kom wel heel laat aan de dinsdagavond, dus zult gij ze dan maar naar mijn ouders moeten brengen en dan zorg ik wel dat ze woensdagvoormiddag terug zijn.'
'Hallo??? Ik naar uw ouders??? Uw eerste plan was toch ook om ze dinsdagavond te komen ophalen?? Om 7.30??'
'(Haalt na een hele diepe zucht zijn ik-zal-het-nog-één-keer-traag-uitleggen-stemmetje boven) Ik heb nooit gezegd dat ik ze dinsdag zou komen halen, ik ging ze de woensdagmorgen om 7.30h komen halen en naar school brengen!!!! Mijn vliegtuig landt trouwens veeeeeel te laat, ergens rond 21h of zo.'

Ik heb mij dus opgejaagd omdat hij de kinderen maar een paar uur in de voormiddag wou zien, terwijl hij oorspronkelijk een HALF UUR in de auto op weg naar school had gepland. Zo erg had zelfs ik het niet verwacht. Dom. Dom. Dom.

Uiteindelijk heb ik maar weer toegegeven om de kinderen naar zijn ouders te brengen, maar hij houdt ze wel tot 13.30h de woensdag. Ik doe het ongeloofelijk tegen mijn goesting, maar mijn oudste wil het zo graag.

Wat hij wel is vergeten, is dat ik zijn ticketten voor de reis via mail heb gekregen en doorgestuurd. Dus dat ik weet dat hij om 18.30h landt. En dat ik met mijn erwtenverstand ook weet dat we niet op 3 uur van de luchthaven wonen (wat in België geografisch trouwens een uitdaging zou zijn).
Ik dom?? En hij dan??

Duh-huh!

dinsdag 13 februari 2007

Doelen

Mijn goede voornemen voor dit jaar was dat ik mezelf doelen zou stellen om ons 'nieuwe leven' wat structuur te geven én (niet onbelangrijk) dat ik deze ook zou verwezenlijken.

Mijn eerste doel was simpel. De naschoolse activiteiten van de kinderen georganiseerd krijgen. Genoeg te doen, veel klasgenootjes in dezelfde groepen, dus de turnles en KSJ waren zo in orde. Ik heb zelfs dansles voor allebei gevonden. Bij een groep in het dorp naast ons waar ze niemand kenden, maar naar goede expat-kinderen-mentaliteit vonden ze dat absoluut geen probleem. 'Dan maken we toch gewoon nieuwe vriendjes mama, duh-huh!'
Ze willen ook nog muziekles, maar dat zal voor september zijn. Trop is teveel.

So far so good.

Mijn tweede doel blijkt niet zo simpel. Mijn leven weer wat vorm geven, liefst vorm die voor een keer niets met de kinderen te maken heeft. Een part-time job, wat cursussen....zo moeilijk kan dat nu toch niet zijn. Pfff.

Voor het soort job dat ik wil (en waarvan 'hij' altijd heeft beweerd, dat ik er zeer goed in zou zijn, maar misschien is dat nu niet direct de meest betrouwbare referentie...lol), moet ik dringend mijn computerkennis bijschaven en zijn er niet veel PT vacatures. De cursussen die ik zou willen volgen gaan allemaal 's avonds door, waardoor ik dan weer met het probleem van opvang zit.

Ik ben op zoek gegaan naar online cursussen en heb die ook gevonden bij de VDAB.
Maar... daarvoor kan ik me nog niet inschrijven, want mijn rijksregisternummer klopt niet met mijn adres. En zolang 'meneer de polies' hier niet is geweest om vast te stellen dat ik hier wel degelijk woon (daar wacht ik nu al bijna 2 weken op), krijg ik geen nieuwe identiteitskaart. Bovendien zijn de cursussen voor een nieuwere versie van de software dan ik op de pc staan heb, dus zou ik dat eerst nog moeten up-daten en in de winkel vind je vooral nog recentere versies, dus welke koop je dan...?

Als ik dan al een keer mijn CV doorstuur, krijg ik ofwel te horen dat de job al is ingevuld (HAALT DAT DAN VAN UWE SITE NONDEDOMME!) of 'on hold' staat. Dàt vinden ze ook heel tof.

Ik heb zo stilaan het gevoel dat ik in cirkelkens draai. Word er helemaal tuureluurs van.

Dus heb ik maar de deadline voor 'doel 2' met een maand verlegd. Krijg anders veel te veel stress en dat willen we niet ;-)

Maar ik doe het wel hoor....misschien opgedeeld in 'sub-doelen' of zo ??

maandag 12 februari 2007

Liefdesverdriet

Mijn oudste moet deze lente nog 9 worden, dus ik dacht dat ik er nog een tijdje van zou gespaard blijven....niet dus. Vrijdag was ze daar met haar eerste 'echte' liefdesverdriet.

Na amper 5 weken op de nieuwe school, bleek ze al enkele weken een vriendje te hebben, die 'zoooo grappig, en leuk en ook heeeeeel gevoelig is, echt waar mama!'. Vrijdag bleek het meisje uit haar klas, dat volgens haar jaloers was, er toch in te zijn geslaagd hem af te snoepen.
Groot verdriet dus. Zelfs mijn jongste kon haar niet opbeuren. Uiteindelijk ze is van miserie om 19h huilend in haar bedje gekropen.

Ik wist even niet goed hoe ik daar nu op moest reageren.
Ik vind het natuurlijk vreselijk dat ze verdrietig is, maar wil het ook niet erger maken dan het is, het gaat maar over een kalverliefde van een kind van 8. Ik wou wel niet dat ze het gevoel kreeg, dat ik haar niet serieus nam.
Het voordeel is dat ze er (nu nog wel) met mij over komt praten. Zo heb ik haar kunnen overtuigen dat het wel niet leuk is, maar ook niet het einde van de wereld. En dat ze ook niet boos moet blijven op het vriendinnetje.

Toen ik zei dat dit waarschijnlijk nog zal gebeuren, vroeg ze mij of het bij mij al gebeurd was dat iemand anders mijn 'lief' afnam..... en in één adem voegde ze eraan toe dat 'super-veel-beter-dan-mij-lief' niet telde, want die kon er HELEMAAL NIKS aan doen dat 'hij' bij ons is weggegaan, dat heeft ze tijdens de vakantie héél goed aan de kinderen uitgelegd. Zij had daar NIKS mee te maken.
'En mama, ik ben niet zoals jij, want als hij S. laat vallen en bij mij terug komt, neem ik hem wél zenne!'

Wat is ze toch nog heerlijk jong en naief .

vrijdag 9 februari 2007

Begrijpen

Binnen twee weken komt hij naar België, want we moeten op woensdag bij de notaris papieren gaan tekenen.

Hij zou de kinderen dinsdagavond om 19.30h komen halen en woensdagmorgen dan naar school brengen. Het feit dat ze normaal tijdens de week om 20h in hun bed zitten en dat het alweer niet 'nodig' was om een dag verlof te nemen zodat hij ze langer kan zien, heb ik dan maar even zo gelaten.

Maar ik was uit het oog verloren dat het die week krokusverlof is en ze niet naar school moeten. Dus heb ik hem dat laten weten. Naief als ik ben, dacht ik dat hij content zou zijn ze enkele extra uren te kunnen zien.
Zijn (letterlijk) antwoord: 'Zal ik ze dan komen halen voor de woensdagvoormiddag, of heb je een ander voorstel?' Opeens is het blijkbaar niet meer nodig om ze de avond voordien al te zien en bovendien denkt hij nog dat ik hem ga vertellen wat hij moet doen.

Als ik mijn kinderen twee maanden niet zou hebben gezien, zou hij op zijne kop kunnen staan, maar ik zou ze zo vlug mogelijk gaan ophalen. Het half uurtje voor het slapengaan, voorlezen en babbelen in bed en het 's morgens samen opstaan (zeker in de vakantie) zou ik niet zomaar afgeven.

Hij vindt het misschien al genoeg ze om 10h te komen halen, waarschijnlijk naar een winkel te gaan, iets te gaan eten en ze weer af te zetten? Vermits hij bij zijn ouders blijft die op 10 min van mijn deur wonen, moet hij zelfs geen omweg maken, dus dat kan de reden al niet zijn. Misschien zal hij zooo moe zijn van de zeeeeer lange vlucht, dat hij tot de volgende dag wil wachten?? Of staat er in zijn boek dat je vooral uw ex moet laten beslissen over zo'n dingen en is dit zijn versie van 'niet moeilijk doen' ??

Misschien moet ik ook maar een keer die boeken lezen, dan begrijp ik het misschien.

donderdag 8 februari 2007

Mannen!!!

De instalateur is gisterennamiddag mijn verwarming komen herstellen. Wel pas nadat mijn 'huisbazin' hem een keer gebeld had met de vraag wanneer hij van plan was te komen...

Bleek dat de ketel een code toont en dat je aan de hand van de handleiding (die hij vakkundig op zolder verstopt had) kan zien wat er juist aan de hand is. Die code gaf aan dat er niet genoeg water was. Hij probeerde mij uit te leggen dat ze was uitgevallen omdat er teveel lucht in zat.
Hij voegde water bij, voor dat hij de lucht eruit liet en keek dan even raar omdat het wijzertje na de ontluchting weer een te laag waterpeil aangaf. Toen ik opmerktte dat dit wel normaal was en de ontsnapte lucht door water moest worden vervangen om de druk weer op peil te krijgen, zei die man 'Amaai gij zijt nogal rap weg met techniek!!'. (Nee, maar ik ken wél wat elementaire fysica.)
Als de verwarming nog een keer uitvalt, hoef ik niet op hem te wachten. Dit kan ik ook. Pfff.

Wat later belde een vriendelijk man van Ivago, onze 'vuilnisdienst' waar ik een kaart voor het containerpark aangevraagd had.
Hij legde uit dat er per adres maar één kaart gegeven wordt en wou de naam van mijn man. 'Of uw partner of zoiets mevrouw!' Euh... Waarom???
'Awel, ge krijgt maar één kaart, ziet ge?'
Ik 'zag' het dus helemaal niet.

Bleek dat ze die kaart ALTIJD op naam van de man zetten en daarom belde hij. Want ik had enkel mijn naam doorgegeven en bij de gemeente hadden ze hem gezegd dat er op dit adres 4 mensen gedomicilieerd waren, dus daar zou dan wel een man bij zitten zeker? Niet dus.
Het heeft even geduurd voor hij doorhad dat er hier echt geen man te vinden zou zijn en dat de gemeente hem verkeerde info gegeven had.
'Ah ja, dan zullen we dat maar op uw naam zetten, zeker?'

Ik zie echt niet in waarom zo'n kaart niet op naam van de vrouw kan staan. Wat maakt dat nu eigenlijk uit?? Ik ken trouwens vrouwen die veeeeel meer naar het containerpark gaan dan hun echtgenoot. Hé Geertrui??

woensdag 7 februari 2007

Koud

Gisteren heeft het hier gesneeuwd, deze morgen vriest het en om het nog een beetje fijner te maken, is onze verwarming uit solidariteit uitgevallen.
Wat ik ook doe, alle radiatoren blijven ijskoud en het warm water is ook al niet meer overtuigd van zijn temperatuur.

Uiteindelijk heb ik toch de eigenares aan de lijn gekregen, die me het nummer van de installateur gegeven heeft, zodat ik die kon opbellen.
Daar had ik een vriendelijke dame aan de lijn die alles genoteerd heeft en het zou 'doorgeven'. Dus mag ik nu op zijn Belgisch de hele dag thuis zitten wachten en hopen dat er vlug iemand komt.

De buren hebben blijkbaar al twee keer hetzelfde probleem gehad. Misschien dat ik daar een keer ga bellen en horen of zij ondertussen al weten hoe ze het moeten oplossen.

dinsdag 6 februari 2007

'Onbezorgd'

Gisteren zijn de kinderen voor de eerste keer naar de dansles hier geweest. De jongste gaat van 17 tot 18h, de oudste van 18 tot 19.30h. De hele avond heen en weer rijden voor mama dus.

Omdat het maar 10 min rijden is, valt dit wel nog mee, dan ben ik maximum een half uurtje weg, maar dat is in totaal nog bijna 1.5 uur. Ze willen ook niet altijd meer meekomen om elkaar weg te brengen en omdat de oudste nu toch bijna 9 is, laat ik haar al alleen thuis.

Toen ik de oudste moest gaan halen, wou mijn kleinste ook niet mee. Zij is ook al groot genoeg om alleen thuis te blijven! Ik had hen vorige week getoond, hoe ze mij met de nieuwe telefoon vlug kunnen opbellen. Uiteindelijk heb ik het haar nog maar een keer getoond en ze thuis gelaten. Denkende dat in uiterste nood onze buren er ook nog zijn.

Natuurlijk kwam de laatste groep later dan voorzien uit de les, waardoor ik even moest wachten. En toen ging mijn gsm.

'Mama, waar blijf je nu toch?'
'Ik wacht op je zus, ze zijn een beetje te laat. Scheelt er iets misschien?'
'Ja, ik ben zooo onbezorgd over jou en daarom moést ik echt bellen!'
'Je bent onbezorgd???'
'Alléé ja, je wéét wel mama!! Ik moést gewoon bellen. Kom je nog naar huis?'
'Ja schat, binnen 10 minuten zijn we daar. Dat heb je al geleerd op de klok toch?'
'Ja, 10 minuten ken ik al lang, ik ben geen baby meer, zenne! En voorzichtig rijden hé! Dada!'

Ze worden veel te vlug groot.

zondag 4 februari 2007

Frieten

Ik had aan de kinderen beloofd dat we vandaag frieten zouden eten.

Dus ben ik gisteren in de muur dozen gekropen die de garage nog steeds vulden, op zoek naar de frietketel .
Resultaat: niksmendalle. Of jawel, een garage die nu nog meer overhoop staat, doordat ik geen plaats heb om de nu wel al uitgepakte spullen te zetten. Ik denk dat ik wel vijf dozen had waar bloempotten van op mijn terras in zaten.... met alle aarde er nog in. En dan nog een stuk of vier met rommel die samen met zijn oude schoenen en kleren naar het containerpark en kringloopwinkel moeten, dozen met voedingsmiddelen die allemaal ver voorbij de bruikbaarheidsdatum zijn, pakken werkgerief (ik kan er een doe-het-zelf zaak mee beginnen).... maar geen frietpot.

Hij is nadat ik in het huis geweest ben, duidelijk nog een keer met super-veel-beter-dan-mij-lief langs geweest om te kijken wat ze nog konden gebruiken. En alles waarbij ik niet expliciet had gezegd dat ik het wou, kwam blijkbaar in aanmerking, niet alleen de frietpot. Dingen sorteren en bepaalde spulletjes van de kinderen zelf deftig inpakken, zoals hij beloofd had, is er niet van gekomen. Ze hadden zeker wel 'beters' te doen.

Op zich vind ik het niet eens zo erg, die frietketel is nu ook niet zo belangrijk. Morgen schaf ik mij een nieuwe aan en dan eten we frietjes.
Alleen had ik graag gehad dat hij zich toch een beetje volwassen zou kunnen gedragen en mij gewoon laten weten wat hij nog genomen heeft. Dan moet ik er tenminste niet keer op keer tevergeefs naar zoeken.
En dat hij in plaats van alle rommel en dingen die hij niet meer wou te laten verhuizen zelf ginder zijn spullen zou weggedaan hebben. Meer dan genoeg mensen daar die het zouden kunnen gebruiken.

Maar misschien heeft hij het hoofdstuk over zich volwassen gedragen en beloftes nakomen nog niet gelezen in zijn boeken?

zaterdag 3 februari 2007

Communiekleren

Mijn jongste doet in mei haar eerste communie.

Ik heb met hem genoeg discussies gehad over het al dan niet katholiek zijn. We zijn niet praktiserend, ik ben zelfs niet gelovig. Maar ik ben van mening dat het haar geen pijn doet om met de klas mee te doen en dat ze later oud genoeg zal zijn om zelf te beslissen. Bij hem hebben ze de kerk er thuis zodanig ingeramd dat hij er bijna een degout van heeft, bij mij was het allemaal veel 'losser'.

Ik besef dus dat ik niet rechtlijnig ben en meedoe voor't gemak, maar daar heb ik dus geen problemen mee. Ik vind het belangrijker dat ze 'christelijke' waarden meekrijgt dan dat ze katholiek is. Die waarden zijn trouwens over de verschillende godsdiensten hetzelfde. Het feit dat ik mijn dochter van 6 zou afzonderen in de klas, zonder dat ze zelf duidelijk begrijpt of kan uitleggen waarom, speelt voor mij een veel grotere rol. Dat ik daarmee wel gelovige mensen tegen de schenen trap, is dan maar zo. De paus zegt ook zo veel waar ik mij aan erger.

Maar ik wou het eigenlijk hebben over de kleren.

Iedereen is hier al vanaf begin januari op jacht. Ik vond dat natuurlijk belachelijk. Tot ik gisteren naar winkels ging kijken 'om een idee op te doen' en te horen kreeg dat alles al bijna weg was!
Echt waar!! De nieuwe collectie is een drietal weken binnen en voor communiekleertjes heb je nog nauwelijks keuze. Ik denk dat iedereen mekaar hier zo opjut, dat ze allemaal de eerste week dat de kleren binnen zijn, naar de winkels crossen om toch maar de eerste te zijn. Pffff.

Uiteindelijk heb ik mijn jongste gisteren maar onder de arm genomen en ben naar een winkel gegaan die en vriendin had aangeraden. Ik ben ook met kleertjes buiten gekomen.

Alleen.... heb ik ze haar deze morgen nog een keer laten aandoen en vind ik het toch niet dat.
Nu loop ik al de hele tijd te twijfelen of ik ze nu ga wisselen of niet. Ik weet ook zelf niet goed wat ik er nu niet mooi aan vind.

Komt ervan als je doodmoe, opgejut door anderen rap-rap beslissingen neemt.

Zucht.

Update:
Net terug van de winkel. Het kleed zelf ruilen ging niet omdat er niet echt iets was om het voor te ruilen. Bovendien waren ze niet echt toeschietelijk om het te doen. Ik heb dan toch de bloes geruild voor een veel soberdere cache-coeur. Maakt het geheel toch al veel minder 'druk'. Alhoewel de drie verkoopsters HELEMAAL niet zagen wat mijn probleem nu eigenlijk was, het 'moet écht zo hoor'.
Mijn dochter vindt het in ieder geval 'super-super-mooi', dat is ook al veel waard.

vrijdag 2 februari 2007

eigen schuld dikke bult

Ik had beter moeten weten.

De voorbije weken ben ik steeds maar bezig, uitpakken, opruimen, spullen kopen, heen en weer lopen-rijden-rennen...dingen regelen. En ik weet dat ik moet rusten, maar dat is zo saai en dan blijft alles liggen...

Gisteren samen met G de kasten in mijn hall (van Ikea...alweer) ineen gestoken. Al moet ik er eerlijkheidshalve bijzeggen dat zij vooral het werk gedaan heeft. Ik heb al een aantal spullen van Ikea ineen gevezen, maar zij heeft duidelijk nog pakken meer ervaring, vooral met scharnieren ;-)
In plaats van daarna wat te rusten, 'moest' ik natuurlijk nog de garage verder opruimen, want straks komen ze mijn diepvries (die ik woensdag tussen de soep en de pattaten nog vlug gaan kopen ben, want het was de laatste dag van de solden) leveren.
Ik was zo druk bezig dat ik bijna was vergeten de kinderen eten te geven, alhoewel die hard genoeg roepen dat ze HONGER hebben, en om 21h lag ik compleet uitgeteld in mijn bed.

Ik wist toen al dat ik vandaag pijn zou hebben, dus heb al maar de pijnstillers klaargelegd. Ik neem zeer tegen mijn zin medicatie, maar zal vandaag toch moeten, anders kom ik de dag niet door, vrees ik.
Terwijl ik op mijn diepvries wacht, ga ik pannenkoeken bakken voor de school. Ze zochten mama's om dit te doen voor lichtmis en zouden laten weten of jij het moest doen of niet, want blijkbaar hebben ze altijd te veel kandidaten. Ik denk dat ze mij er maar bijgezet hebben onder het motto 'die nieuwe mag ook iets doen' ;-) Daarna moet ik die naar school brengen, nog spullen kopen voor de kinderen hun naschoolse activiteiten, naar de supermarkt, mijn huis opruimen (kuisen zit er vandaag niet in), niet vergeten de spullen van mijn oudste klaar te zetten (want die gaat bij een vriendinnetje slapen) en ... en .... en... en eigenlijk wil ik het liefste gewoon in mijn bed liggen.

'Eigen schuld dikke bult ' zou mijn jongste zeggen. En ze heeft nog gelijk ook.