Two

Deze rotte week drie dagen bijna-dood-ziek in mijn bed/zetel gehangen. Kan me niet herinneren wanneer ik de laatste keer zo ziek was. Yuck.
Maar om te vieren dat ik me beter voelde en om het wentelen in zelfmedelijden te stoppen ben ik vrijdag op stap geweest met een vriendin in Brugge en 's avonds in Gent met date nummer 2.

Meneer woont wel op meer dan een uur van mijn deur.
Ik ga die afstand niet afleggen met het risico een freak voor me te krijgen waar ik binnen de 5 minuten van af wil. Dus als hij mij in levende lijve wou aanschouwen, mocht hij tot in Gent sjezen. Wat hij 'met alle plezier' deed. Oohhhh.....

Hij was mooi op tijd (een half uur te vroeg bleek later...) op de afgesproken plek en heeft me (na eerst even bang te zijn geweest dat ik het schepsel was dat stond te wachten toen hij uit de parkeergarage kwam) meteen herkend.

Ik weet na gisteren hoe venten zich voelen met een vrouw tegenover hen die alleen maar wat blaadjes sla heen en weer schuift op haar bord.
Pfff.

Een voorgerecht was al niet van doen.
Zijn hoofdgerecht heeft hij niet helemaal opgegeten.
't Mijne was al op tegen de tijd dat hij 5 frieten had ingeslikt.
Dessert??
Euh... een koffie graag.
Okeeee.
Even voor alle duidelijkheid.
Koffie is GEEN dessert. Ook niet als er slagroom op ligt en ze zeggen dat het dan een cappuccino is.
Echt niet!!!

Hij was na twee glazen wijn en twee pils al redelijk vrolijk.
Ha! Komt ervan als je niet eet!

Hij heeft 'zich ziek voelen' als verdediging aangebracht. Maar is wel tot na middernacht blijven zitten.
En wil mij terug zien.
Krijg sms-jes en mails en veel aandacht...

Goh.
Pffffff.
Hmmmm.
Weette wat?
Ik zal er een keer over nadenken.....

Illusie

Mijn ex-schoonmoeder heeft nog steeds de illusie dat ze toch beter af zou zijn geweest met een dochter.
Want met die zoons van haar kon ze niet gaan shoppen.
Huh.

Er zijn gigántisch veel redenen waarom ze beter af geweest zou zijn zonder die zoons van haar.
En ik zou die hier nu allemaal kunnen opsommen.
Maar dan wordt het hier nóg saaier dan gewoonlijk en dan zoude in slaap kunnen vallen en dat gun ik ulle niet.
(U gewoon steendood vervelen geeft mij namelijk meer voldoening.)

Bon.
Een dochter om mee te gaan shoppen?
ROFL!
Wie gelooft er daar nu nog in?

Een moeder gaat niet met haar dochters shoppen.
Nee-heee.
Zíj gaan met de moeder shoppen.

En zelfs dat klopt technisch gezien niet helemaal.
Ze gaan - als ge het helemaal correct wilt bekijken- met de bankkaart, Visa, Amex of whatever-kaart die met de moeder meekomt shoppen.
Zolang de kassa er maar 'ping' tegen zegt.
Cash doet 't em ook wel.

En er worden enkel spullen voor de dochters gekocht.
Tenzij de moeder er in slaagt om op minder dan 5 minuten tijd een kledingstuk te passen, naar de kassa te spurten en een bimbo uit de weg te duwen, om zich dan triomfantelijk zwaaiend met het kassaticket in de linker- en het plastiekenen zakje in de rechterhand een weg naar de uitgang te banen.

Kan niet zegt u???
Hah!
Ge had vandaag in den Inno in Gent moeten zijn.

Typen zonder

Het nadeel van erkelooooos zijn is dat ik mijn laptop terug moet geven aan mijn erk.
En dat de kinderen de vaste pc boven niet meer lossen.
Toeme toch.

Dus ofel moet ik rap erk zien te vinden aarbij ik een laptop krijg, ofel moet ik er toch maar zelf enen aanschaffen.
Eentje aarbij de el erkt.

Ge eet niet hoe lastig dat dat is. Een niet erkende.
Zeker als er drie 's in u achtoord staan.
Of als ge op het ilt surfen.
Of hoezeer ge die mist, bij het typen van blogstukjes of tijdens onnozel gechat.
Nóg lastiger ordt het bij het chatten met een halve fles ijn in u vingers.
Gegarandeerde hilariteit aan de andere kant.

Zou een mailtje kunnen sturen naar Dell.
Met de vraag mij een laptop te leveren aar de erkt.
Vrees alleen dat ik ventjes met itte jassen in de plaats zou krijgen.
Allemaal omille van die stoeme .

Dju toch.

Ontsierd

Ik had ze al gevoeld toen 's morgens de wekker veel te vroeg naar mijn goesting lawaai begon te maken.
Toen was't nog maar een kleine tinteling.

Effe dacht ik -ongeloofelijk naief- dat ik in de voormiddag nog op een rappeke tot bij de apotheek zou geraken. Maar 't was twee uur voor ik het wist en toen stond ze er al in volle glorie te pronken.

Op mijn onderlip.

Die ambetante dikke koorstblaar.

Loemp - Part II

Mijn vriendin (Ikke niet. Zij. Uh-huh.) verdient deze keer een prijs. Nen sjieken prijs. Voor het overtreffen van haar eerdere loempigheid.

Haar bankkaart-die-ze-op-de-Kouter-had-achtergelaten werd via haar oud kantoor waar ze nog aan gelinkt is van in den tijd voordat ze naar het buitenland vertrok, naar het filiaal van haar bank dichter bij huis gestuurd.
Waar ze deze gisteren heeft opgehaald.

Om in het voorbijgaan aan de self-bank nog even wat cash af te halen.

En een paar uur later in een winkel in Gent tot de vaststelling te komen dat de kaart alweer niet meer in haar portefeuille zat.
Maar in de selfbank-automaat.
Van de bank waar ze die kaart twee minuten voordien aan het loket had opgehaald.

Oeps.

Ze vraagt zich nu wel af of de man aan het loket in staat zou zijn zijne lach in te houden als ze die kaart vandaag gaat ophalen.

Ze zal het jullie laten weten.

Update: de mens heeft niet gelachen. Hij wou misschien wel, maar heeft zich serieus gehouden. (zegt mijn vriendin...)

Loemp

Een voorbeeldje in het grote-hoe-loemp-kan-een-mens-zijn-verhaal.

Op zaterdag gaan shoppen in Gent.
Uw auto parkeren in de enige parkeergarage waar je alleen met cash geld kan betalen, wat u nooit bij zich hebt. Terug moeten keren naar de Kouter, vermits zich daar de dichtbijzijnde geld-afhaal-faciliteit bevindt.
Uw bankkaart in den automaat laten zitten. En buiten zijn voor dat ding de kans heeft op te beginnen piepen van verontwaardiging.
Kan bij iedereen voorvallen.
Maar geen vier keer.
En al zeker geen vier keer in dezelfden stommen automaat.
U bent gewaarschuwd, geld afhalen op de Kouter in Gent is geen goed idee.

Op maandag naar de Makro gaan op zoek naar een verjaardagscadeau voor uw moeder. Zorgen dat je thuis op tijd vertrekt, wegens nog de kinderen moeten gaan ophalen ook. Onderweg vloeken over het slechte weer. En op de parking tot de vaststelling komen dat je, naast je ingeslikte bankkaart, ook geen Makro-kaart meehebt. Want die ligt ergens 'veilig' weggeborgen in een schuif. Twee exemplaren zelfs. Kwestie van ze niet kwijt te spelen.

Ook nog op maandag bij de uitvoering van plan B voor het cadeau de garage uitrijden nog voor uw super-deluxe-automatische-poort de kans heeft gehad om zich uit de voeten te maken.
Eén kapotte auto-antenne en een bluts in de poort als gevolg.

Oh en natúúrlijk gaat dit niet over mij.
Du-huh.
Gaat over een vriendin.
Mmm-hmm.
Wiens naam ik hier uiterààrd niet ga bekend maken.

Ze zal met haar gedachten elders gezeten hebben...

Uitleg

Ik heb een vraag. En zoek een uitleg.
Een antwoord op het waarom.

Welke waarom?
Den dezen.

Waarom krijg ik in een weekend met 5 (vijf!!) vrije dagen enkel uitnodigingen om iets te doen op die ene dag dat ik al iets gepland heb??
Hmmmmm????

En kom nu niet met de dwaze uitleg dat mijn vrienden wisten dat ik die dag niet kon en me juist daarom meevragen.
Duh-huh.

Zoooooo triestig is het hier nu ook weer niet gesteld.
Nét niet.
;-)

Lieve

Lieve Lieve.
Ik ben ontgoocheld. Echt waar.

Zaterdagavond hadden gij en uwe Nic-met-hoed-want-'t-was-koud-en-zonder-haar-waarschijnlijk-nog-vele-kouder ons zo mooi welkom geheten in't restaurant waar wij binnen en jullie buiten gingen. Ge hebt zowaar de deur voor mij open gehouden.
We mochten jullie plaats innemen. Naast de verwarming. Maar vooral weg van de deur.

Mijn gezelschap heeft zich op de stoel van uwen Nic gezet. Omdat ze dat ne knappen vind. Ik eerlijk gezegd niet zo, maar nen sympathieken is't zeker! Absoluut!
Ik heb op uwen stoel gezeten. En gehoopt. Maar duidelijk tevergeefs.
De kruimels van jullie kroepoek en brood hebben we gekregen. En de druppel gemorste kerrie-saus. (Was die trouwens lekker? Zo na één druppel was dat niet zo duidelijk...)

Maar ik... ik had liever wat anders gekregen.
Eén klein, ietsiepietsie mini kruimeltje van uw talent en inspiratie. Met een hééééél kleintje zou ik al zoooo content geweest zijn.
Ge hebt er toch meer dan genoeg? Moogt er zelfs mee op den televies komen showen.

Dàt hoef ik niet. Al kreeg ik nen helen boterham van uw talent. Echt niet. Ge moet dus niet eens bang zijn dat ik concurentie zou worden. Kom nog niet tot aan uw hielen. En zo'n kruimeltje of zelfs een heel brood zou daar nog niet voldoende voor zijn.
Gewoon niet meer mijn hoofd moeten breken over wat-ik-nu-weer-zou-kunnen-fotograferen-voor-de-cursus. En veel belangrijker. Hoe?? Want wat er op staat doet het uiteindelijk niet. 't Is de manier waarop.

En nu zijn we woensdag. Ge kunt dus niet zeggen dat ik niet geduldig gewacht heb.
Maar weette hoeveel foto's ik sindsdien al heb gemaakt?
Nul-komma-nul. Geen enkele.
Omdat mijn inspiratie op is. Weg. Foetsie.
En eigenlijk heb ik die wel nodig om een thema voor mijn eindwerk uit mijn mouw te schudden.

Dat ge geen kruimeltje aan mij gegeven hebt, dàt kan ik nog begrijpen. Als elke pseudo-fotografe-trien daarom komt vragen, hebt gij binnen de kortste keren alleen nog droge beschuiten over.
Maar dat ge het mini-beetje talent en inspiratie dat ik wél had in't voorbijgaan meegenomen hebt, dàt .... dàt vind ik nu echt te ver gaan.
Dus gelieve het terug te geven.

Vandaag nog als't kan.

Alstubelieft.

Binnen

Zou vandaag met kameraad op stap gaan. Maar die heeft gisteren gebeld om te laten weten dat hij ziek is.

Eigenlijk denk ik dat hij helemaal niet ziek is.
Hij heeft gewoon een ongelóófelijk knappe blonde gevonden die nét vandaag vrij is. Eén met van die benen tot aan haar oksels, bambi-ogen en krullende, glanzende lokken tot aan haar middel. Dus gaat hij daarmee uit. Tuurlijk gaat hij dat allemaal niet aan mijne neus hangen. Alhoewel hij mij wel mag komen vertellen of't de moeite was ;-)

Dus blijf ik vandaag thuis. Omdat ik morgen sowieso alweer op de lappen ben én mij eigenlijk zelf niet honderd procent voel.
Ik ben naar den delijs geweest, heb de dode muizen uit mijn frigo gehaald en die weer gevuld met eetbaar spul. Ga mijn meest comfortabele kleren met dikke kousen aandoen en kom voor de rest van de dag niet meer buiten.

In de zetel met mijn boek. Daar zal je me vinden.
Of achter de pc.

Niet dat ge mij zou zoeken.
Maar toch.
Ge weet maar nooit...

Brandhout

Iemand heeft deze week weer een stok mijn richting uit gesmeten. Omdat ze mijn blog de moeite vindt. Of eigenlijk omdat alle anderen dezen stok al gekregen hebben. Maar toch merci Maai!

Er hangt zelfs een opdracht aan de stok.
"Shock the world with 6 unspectacular quirks of nobody else than your lovely self."
Pff.

Een 'quirk' is volgens den Oxford hetzelfde als 'foible'.
Wat hij dan weer uitlegt als 'slight peculiarity or defect of character, often one of which a person is wrongly proud'.
Huh!
Defecten heb ik genoeg. Meer dan zes. Maar of die binnen de categorie 'slight' vallen, is sterk te betwijfelen. En dat ik een rare ben, heb ik al meer dan genoeg gehoord. En uiteraard ben ik daar fier op! 't Zal wel zijn!
Maar dat nu nog een keer in't lang en in't breed op't www uitsmeren? Pfff.

Iets dat de wereld shockeert? Over mij?!?
As if.

"Lovely" is ook al niet iets dat op mij van toepassing is.

Blijft 'unspectacular'.
Dát kan ik leveren.

Een héle saaie onspectaculaire blogpost.

Die jullie wel helemaal gelezen hebben.
Wat mij troost, want dat wil zeggen dat jullie ook niks spectaculairs te doen hebben ;-)

Oh, wie wil mag dat brandhout hier meenemen.
Ik heb namelijk geen open haard en ook gene hond die er blij mee zou zijn!

Productief-part II

Momenteel geen zin om mijn zieleroerselen hier te smijten, da's toch altijd maar hetzelfde gezaag en geneut.
'k Heb geen dwaas gezever over mijn werk of uitzendkrachten, gezien ik fijn thuis zit.
En zelfs over de kinderen heb ik niks te vertellen.

Dus moette ulle content stellen met fotookens.

'Movement in colors' was de volgende opdracht.
En dit een deel van het resultaat. De rest staat - as always - weer elders.

En nu zou ik moeten beginnen aan de opdracht 'huid'.
Tien foto's van huid. En dat moeten er dan liefst nog interessante zijn ook. In een module over 'kleur'.
Pffff.
Zie't zitten.

Not.

PS Iemand een tattoo die ik mag vereeuwigen???

Excuus

Mijn blog is boos.
Vindt dat ik hem te veel verwaarloos de laatste tijd.

Dat ik met moeite bij de pc geraak, is blijkbaar geen excuus.
Dat ik 's avonds veuls te moe ben, want dat op-mijnen-allenen-consulentje-spelen-voor-75-interims-in-'tfabriek veel meer energie kost dan secretaresseke van Grote Smurf zijn, vindt hij ook een flauw uitvlucht.
Als ik opper dat september volgeperst zat met activiteiten van de kinderen regelen en het van onder't stof halen van mijn camera omdat de cursus weer is gestart, haalt hij zijne neus op.
Dat ik niet op een ander ga en zelfs geen tijd had om gewoon blogs te lézen, is precies maar een magere troost.
En als ik zeg dat ik niks interessants te vertellen heb, krijg ik de repliek dat dat nooit het geval is geweest.

Dus laat ik hem maar mokken. Maakt toch niet uit wat ik zeg. 't Zal wel koelen zonder blazen.
Venten.
Allemaal hetzelfde ;-)

To do

Vijf dagen zonder kinderen. Met een to do-lijst en veel goei voornemens. Ik ging ne keer wa doen. En ge ging nogal versteld staan. Amaai nog nie!

De dressing uitmesten. Want gezien Jongste dit jaar nog 8 wordt, zijn kleren voor 4 tot 6 jaar niet zo heel echt meer van doen.
Mijn papierwerk dat over de bureau, mijn slaapkamer, de keuken, de living en de papierbak in de garage verspreid ligt opruimen. Want ik ga mijn facturen op tijd leren betalen in plaats van te wachten op nen rappel.
De -tig lege wijnflessen waar ik in de garage op weg naar een volle elke keer weer bijna mijn benen over breek naar de glascontainer brengen.
De overjaarse spullen uit mijn frigo halen. En ook uit den diene in de garage. Den diepvries uitkuisen gaat me nu net iets te ver. Nie overdrijven hé....
Genieten van mijn verlof dat nog lang gaat duren, want zo direct hebben ze toch geen plaats voor mij.

En nu zijn we vrijdag. En moet ik mijn bloeikens deze namiddag al gaan halen.

Wat ik gedaan heb???
Euhhhh...

De kleren in de dressing opzij geschoven. D'er kan gerust nog ewat bij.
Op maandagmorgen wakker geworden van de vuilkar die het papier kwam ophalen. Niet het mijne, nee. Dat staat nog in de garage.
Op de lappen geweest en foto's gemaakt.
De vent die moest gaan werken en 's morgens meer dan 2 keer op de snooze-knop mept, uit mijn bed gesjot, zodat ik kon verder slapen.
Hele dag op't strand met vriendin liggen roddelen.
Bloedrood thuisgekomen.
De rappels betaald.
De collectie lege wijnflessen in de garage aangevuld.
En gisteren wakker geworden uit mijne droom van nog 2 maand verlof, want moet in september al starten.

Dju toch. Nog maar drie weken verlof.
Da gaat hier echt niet goed komen.

Logica

Er was eens een broodjeszaak in het Gentse.

Met een schoooone rondborstige broodjesprinses die er de plak zwaait en afficheskens, geschreven met sierlijk krullende letters aan de muur bevestigt, alwaar op geschreven staat: "Bij aankoop van tien broodkens, elfde broodken gratis ende voor niets (ter waarde van 2 goudstukskens)"

Maar op de lange lijst met verkrijgbare broodkens, staat er geen enkel ter waarde van 2 munten. Voor 't goedkoopste moette 2,3 goudstukken uit uwen geldbeugel opdiepen. Deze kunt ge ruilen voor een volle spaarkaart, mits ge nog een paar koperstukken betaalt. Voor de echt lekkere broodkens eist de broodjesprinses zelfs 3 goudstukken. En hier heeft ze beslist dat die niet in aanmerking komen voor de 'gratis ende voor niks' formule, wegens te duur en dan verdient de prinses niet genoeg. (Kunde nog volgen?)

Op een dag kwam er een onwetende secretaresse de met mooie jonkvrouwen en intelligente ridders gevulde broodkenszaak binnen. Ze bestelde een assortiment van 5 lekkere broodjes. Heel fier gaf ze haar vol met glinsterende plakkers geplakte robijnrode spaarkaart (die gevuld geraakt was met het veroberen van de duurste broodjes) af, om iets minder goudstukken in haren versleten geldbeugel te moeten gaan zoeken.

De broodjesprinses maakte terstond duidelijk dat de kaart niet kon worden gebruikt in ruilhandel voor de dure broodkens. De domme secretaresse kwam op het dwaze idee te zeggen dat de broodkensprinses toch gewoon 2 goudstukken "korting" kon geven op eender welk broodje.

Dat zal ze niet gauw meer doen.
De toorn der broodjesprinses is namelijk niet te onderschatten. Vuur en bliksem komt er aan te pas. Want deze geeft geen "KORTING" en wel "BROODJES GRATIS ENDE VOOR NIETS" maar niet de "DURE"!

De secretaresse begrijpt het nog altijd niet. Prinsessenlogica is duidelijk te hoog gegrepen voor haar. Maar misschien kan iemand in blogland het wel uitleggen???

Duidelijk

Brilsmurf: " Sabie-ieeeen? Weette gij hoe Grote Smurf en Bazin Smurf die eindejaarsdoosjes afgeven als ze naar klanten gaan?"

Ikke (na lang en diep nadenken wegens de zeer moeilijke aard van de vraag):
"Awel. Da's een beetje lastig, maar als ge uw gedachten erbij houdt, lukt da wel."

"Huh?"

"Ah ja, ge moet dat eerst goed vasthouden, en dan de hand waarmee ge het vasthebt uitsteken naar de persoon aan wie ge het wilt geven. Die zal dan zijn (of haar) hand uisteken om het aan te nemen. Maar ge moet goed opletten dat hij (of zij) plaats heeft om het vast te pakken én - héééél belangrijk - ge moogt het niet te vroeg loslaten. Want dat dondert het op de grond. En dan zitte in de pattaten. Want dan moet ge opletten dat als ge het allebei wilt oprapen, ge niet met uwe kop tegen de zijne (of den haren) botst."

" Vrolijke Smuuuuurf! Kom mij hier NU helpen!!!"

Alé.

Om hulp roepen.
Wat voor een reactie is da nu??
Na zo'n mooie, duidelijke uitleg. Ik wou zelfs nog een demonstratie ten beste geven!

Die bazen van tegenwoordig zijn toch ook niet rap content zenne.

Strandjeanet

Deze week, toen ik beslist had niet naar de fotoles te gaan, wegens geen zin, kwam Bjorn de strandjeanet-slash-babysit opeens binnen trippelen.

"Halooo-ooooo! Ik moest vandaag komeuh!"
"Euh....nee, Bjorn, gij moest niet kome(euhhhh)n."
"Oe??? Jaaa-aaa???"
"Ja. Bjorn. Ik zou u bellen."
"Mij belleuh?? Of smseuh? Aaa-aaah... Dus ik moest vandaag niet komeuh???" Zwaai-zwaai met het handje.

Hij snapt 't! Zijne Euro valt!

"Nee. Dus ge moogt NU naar huis. Ben zeker dat ge het heeeel druk hebt en andere dingen te doen hebt." HINT HINT HINT
"Neuu...Ik heb het niet druk zeuhhhhh."

Ikke wel verdomme!!!

"Hebt gij een nieuw brillekeuh? Jaaaa. Het stááát u. Maar wel een beetje donker. Hmmmm. Jaaaa."
" Mmmmh. Ok. Ik bel wel als ik weer een babysit nodig heb. Zal waarschijnlijk pas in september zijn."
"Oooooh. Zooooo laaaaaang?? Aleuh, amusseert u deze zomeur. Ik zal da óók doèn! Ik gaaa naar de Caraaiiebeuh. Da's zeker 2 uur vliegeuh. Jaa. met een vriendin. Maar ik moet wel eerst mijn hareuh lateuh knippeuh. Beejte korteur. Daar sta ik mee. Maar ik sta met alleusss." Zwaai-die-zwaai.
"Fijn Bjorn. Goe verlof."
"Maar eerst nog mijn exameuhs. Oooh... jaaa....amaaaai."
"Mmmmhh."
"En moette gij de heleu zomer werkeuh???"
"Nee Bjorn. Ik heb ook verlof."

Maakt dagge buiten zijt verdorie.

"Dada!!!"
"Yes! Eindelijk....."

Gezocht tegen september: een andere babysit. Eentje die geen half uur blijft plakken om zijne zeg te doen. Gene Bjorn-de-strandjeanet, want die krijgt bovendien de kinderen niet op tijd in bed.

Kwijt

Dju toch.

Ik loop hem hier al een hele week te zoeken, dacht dat gezien ik zonder zijn gps-hulp heeldhuids tot bij Zap geraakt was en ik luidop en duidelijk articulerend gesproken heb over een nieuwe aanschaf, hij wel al pruilend uit zijn schuilplaats zou kruipen, maar twee dagen en een opgeruimd huis verder (wegens disndag-poetsvrouw-dag... duh-uh!) nog altijd geen spoor.

De kinderen zijn er niet aan geweest.
Poetsvrouw wist met moeite wat ik bedoelde.
't Nieuwe konijn doet ook of zijn neus bloedt.
En 't ander volk dat hier gepasseerd is, had hem niet van doen.

Zucht. Ongelooflijk hoe je zo'n stom ding kan missen.
Een onnozel baksken met adressen, telefoonnummers, nen agenda en nen TOMTOM op.

Ik zal maar een kaars branden voor Sint-Antonius.
En den heiligen die mijn pda vindt, mag bellen naar't GSM-nummer dat bij de 'owner' (ikke dus!!) vermeld staat.

Ge krijgt er zelfs ne kus voor.
Of twee.

Van mijn eigenste mooooooooie rooooooode suuuuperzachte (als ge de droge kroeten even wegdenkt) lippen.

Bank vooruit

Grote Smurf doet raar.
Al een tijdje eigenlijk.
Als ik er goed over nadenk, sinds Bazin-Smurf met bevallingsverlof vertrokken is.
Hmmm.

Dacht eerst dat hij iets verkeerds gegeten had. Maar 4 weken aan een stuk verkeerde dingen eten is weinig waarschijnlijk. Vooral omdat Grote Smurf niet erg avontuurlijk is in wat hij eet.
Maar toch...

In de meeting gisteren heeft hij zijn preek over 'prioriteiten stellen' niet boven gehaald. Vond het niet erg dat ik dingen nog niet had afgewerkt.
Sterker nog. Hij vroeg wanneer IK dacht daar tijd voor te hebben. Geen sprake van wanneer HIJ dat wou.

En dan die opmerking over een kennis die in detachering van management assistants (ofte secretaressekes, maar dan chiquer) doet. Grote Smurf heeft in een meeting met het hele bedrijf (3 man en een paardenkop) gezegd dat hij dat niet nodig had, want de PERFECTE secretaresse al gevonden heeft!
Ik was effe stil.
Maar niet lang.
Kon het niet laten te vragen of hij mij het telefoonnummer van die man niet kon geven.

Denk dat hij mij efkens niet meer zo 'perfect' vond. Lachte maar een beetje groen.

Maar hij is zooo vriendelijk en beleefd. Maakt zelfs grapjes en geeft commentaar op mijn pas geknipte haar. Hij doet echt wel zijn best.

Hij mag een bank vooruit en krijgt een kus van de juffrouw.

Alhoewel...
Die kus laten we bij nader inzien toch maar achterwege.

lol

Tegenlicht

Veel te weinig tijd om te bloggen, want veel te veel te doen.

Zoals foto's maken voor de opdracht 'tegenlicht' of 'portret'. Die van 'mode' vergeet ik gemakshalve maar wat. Wegens absoluut geen zin in.

Vandaag oa deze gemaakt:


Verder nog veel ideeën, maar of ik de tijd ga vinden om die allemaal uit te voeren, is nog maar de vraag. Ondertussen moet ik eigenlijk ook al met mijn eindopdracht beginnen.

Ge zult binnenkort weer mogen kiezen.

Sorry Freddy

Het spijt me Freddy.
Ik zal het nooit meer doen.
Echt niet.
Beloofd.

U zo bijna van de baan rijden ter hoogte van Gentbrugge.

Of allé, toch niet als gij de volgende keer niet gelijk een slak nog minder dan de aangegeven 90km op het middenvak rijdt.
Als ge trager wilt rijden, moette dat RECHTS doen. (Dat is de kant van uw vuist waar ge het hardst mee kunt meppen.)
Mijn bloeikens van kinderen zaten op mij te wachten Freddy. Ze moesten naar de dansles. Boksen is niet echt iets voor hen, anders zouden ze dat UITERAARD gaan doen. Ah ja!
En ik was al te laat door diene stomme pc die weer niet deed wat hij zou moeten doen. Stress jong Freddy! Manmanman!

En ik weet dat daar camera's staan. Jaaa-aaa twee keer vier.
Jaaa-aaaa-aaaa kort op elkaar.
Maar ge moest uw haar daar niet voor goed leggen zenne. Want volgens mij werken ze toch niet.

Anders had ik het wel al geweten.

Dus als gij de volgende keer niet meer zo gemeen en vies kijkt (het zonnetje schijnt toch??), zal ik lief lachen en zwaaien.
Gij rijdt rechts (weette nog wel, da van die vuist...éh??) en ik links.

En dan moette u zo niet meer opjagen.
Want da's niet goed voor u zenne.