Ontsierd

Ik had ze al gevoeld toen 's morgens de wekker veel te vroeg naar mijn goesting lawaai begon te maken.
Toen was't nog maar een kleine tinteling.

Effe dacht ik -ongeloofelijk naief- dat ik in de voormiddag nog op een rappeke tot bij de apotheek zou geraken. Maar 't was twee uur voor ik het wist en toen stond ze er al in volle glorie te pronken.

Op mijn onderlip.

Die ambetante dikke koorstblaar.