Geen zin, geen inspiratie, wel tijd, maar die besteed ik aan andere dingen, geen echt excuus...
Maar ge krijgt fotookens.
Is ook al lang geleden.
Heb mijn camera gisteren van onder het stof gehaald en geprutst.
'Kies een kleur' is het thema. En ik moet -oh-wat-zijn-we-nu-verwonderd- weer speciaal doen en kies in plaats van het makkelijke rood of blauw paars.
Waarom??
Dat weet ik toch zelf niet jong.
Maar dit zijn de eerste resultaten.
Het nadeel van erkelooooos zijn is dat ik mijn laptop terug moet geven aan mijn erk.
En dat de kinderen de vaste pc boven niet meer lossen.
Toeme toch.
Dus ofel moet ik rap erk zien te vinden aarbij ik een laptop krijg, ofel moet ik er toch maar zelf enen aanschaffen.
Eentje aarbij de el erkt.
Ge eet niet hoe lastig dat dat is. Een niet erkende.
Zeker als er drie 's in u achtoord staan.
Of als ge op het ilt surfen.
Of hoezeer ge die mist, bij het typen van blogstukjes of tijdens onnozel gechat.
Nóg lastiger ordt het bij het chatten met een halve fles ijn in u vingers.
Gegarandeerde hilariteit aan de andere kant.
Zou een mailtje kunnen sturen naar Dell.
Met de vraag mij een laptop te leveren aar de erkt.
Vrees alleen dat ik ventjes met itte jassen in de plaats zou krijgen.
Allemaal omille van die stoeme .
Dju toch.
Ik heb vandaag een antwoord gekregen op mijn vraag.
Omdat een job waar je af en toe een afschuwelijke-shit-dag hebt, nog altijd beter is dan geen job.
Daarom.
Had ik daar nu maar aan gedacht.
Dan had ik nu misschien niet op zoek moeten gaan naar een andere job-om-af-en-toe-een-shitdag te hebben.
Het lot wordt niet graag getart, ziet u.
Zeker als je enkel in het bezit bent van een tijdelijk contract.
En het bedrijf moet besparen.
Met de super-positieve evaluatie en de belofte-dat-ik-als-eerste-op-de-lijst-sta-om-terug-te-keren ben ik niks aan de kassa van den delijs. Zijn trouwens niet echt handig om in uw sjakosj mee rond te zeulen.
Bon.
Morgen nog een dag en in januari nog één en dan zien we wel weer.
Eerst de feestdagen.
En de pakjes.
Veeeeel mo-hoo-hoooie kadoos.
Want arme ik ben werkelooo-hoo-hooos.
(Ge moet altijd het positieve in een situatie vinden hé!)
Met een tas (of twee drie...) koffie mails sturen en chatten met vriendinnen. Vooral met men non dan...
Een uur of twee met mijn boek in bad liggen weken, zonder vijfendertig keer geërgerd naar de opengaande deur te kijken omdat er één in de arm/been/buik/schouder/whatever van de andere heeft genepen/gemept/geschopt/whatever.
Kijken of men non geantwoord heeft op mijn mail.
Nadenken over mijn foto-opdrachten-waar-ik-nu-heel-dringend-aan-moet-beginnen.
Misschien nog wel ergens tussen de kerstsfeer gaan lopen. Om inspiratie op te doen uiteraard...
Proberen om toch een paar foto's te produceren.
Kijken of er in de frigo tussen al de rommel ook nog iets eetbaars ligt.
En wat jammer nu.
Zo erg.
Zal ik toch wel geen tijd over hebben om die berg was weg te werken zeker.
Dju toch.
Ik heb mij vandaag ik-weet-niet-hoeveel keer afgevraagd waarom-in-godsnaam-en-ik-ben-niet-eens-gelovig ik ook weer wilde gaan werken.
En in welke vlaag van zinsverbijstering dat toen een goed idee leek.
Ik heb het antwoord nog steeds niet gevonden.
Die ene collega mag blij zijn dat ze vandaag verlof had. En morgen nog heeft.
Met een beetje geluk ben ik tegen maandag genoeg afgekoeld om mijn grieven op een beleefde manier op tafel te smijten.
Wat eigenlijk toch wel jammer is...
Ik een slecht karakter??
Waar haalt ge't??
Het is zoek.
Mijn gedacht over wat ik nu eigenlijk misschien zoek.
Of niet zoek.
Maar misschien zou moeten zoeken.
Of ook niet.
Zucht.
Moette weten dat ik tot een half jaar geleden niet zocht. En compleet content was met dat niet-zoeken. Had daar geen behoefte aan.
Alleen was dat buiten de vent gerekend die toen beslist heeft om mij te vinden.
En de enige zekerheid die me nu overblijft is dat -ook al had ik het niet zelf gezocht- dit niet was wat ik niet-zocht.
Dat en de twijfel.
Die knaagt aan het contentement over het niet-zoeken.
Ik weet niet of ik wil zoeken.
En al helemaal niet wàt ik dan wel zou zoeken.
Laat staan waar.
Weet wel heel goed wat ik níet wil zoeken, maar geef toe, daarnaar op zoek gaan zou pas onnozel zijn.
Tenzij ik op voorhand zou weten dat hetgene-ik-wel-zou-willen-zoeken ernaast zou staan.
Dàt zou de zoektocht vergemakkelijken.
Vooropgesteld dat ik dan tenminste weet langs welke kant van hetgene-ik-niet-zoek het staat natuurlijk. Liefst met duidelijke links-rechts instructies als't effe kan. Kwestie van vergissingen uit te sluiten.
Pfff.
Zoeken.
Het is zo mijn ding niet.
Ik had ze al gevoeld toen 's morgens de wekker veel te vroeg naar mijn goesting lawaai begon te maken.
Toen was't nog maar een kleine tinteling.
Effe dacht ik -ongeloofelijk naief- dat ik in de voormiddag nog op een rappeke tot bij de apotheek zou geraken. Maar 't was twee uur voor ik het wist en toen stond ze er al in volle glorie te pronken.
Op mijn onderlip.
Die ambetante dikke koorstblaar.
Consulente of zoals 't nu heet 'consultant' (same shit different name) zijnde, mag ik ontelbare keren per dag den telefon opnemen.
Met aan de andere kant van de lijn uitzendkrachten, den vakbond, de mama van den uitzendkracht-die-niet-uit-zijn-bed-kan-wegens-een-kater, de papa van 't-meisken-wiens-brommer-niet-rijdt, de vrouw van den uitzendkracht-die-half-dood-in-zijn-bed-ligt-maar-wel-nog-op-stap-kan-gaan of de teamleader om te vragen waar de boven vermelde brave menschen uithangen.
Die gesprekken beginnen dan meestal met 'Is't bij den interim??'
En vervolgens 'Ja maar welken interim zijde gij???' (En neen, het feit dat ze zelf gebeld hebben maakt dit géén domme vraag! Hoe komde erbij!?!)
Om dan verder te gaan met 'Madam. Het is voor't volgende.'
Mijn probleem?
Mochten ze hierna nu nog uitleggen wat het 'volgende' dan wel is, zou ik blij zijn. Maar meestal moet ik eerst een hele litanie aanhoren voor ik te weten kom wat ze willen.
En ik heb daar niet de tijd, noch het geduld voor.
Dus als ge de volgende keer naar 'den interim' belt. Zegt gewoon direct wat ge wilt.
Met zo weinig mogelijk woorden.
Is uwe vent ziek?
Ok dan.
Ik hoef niet alle details van de voorbije nacht in uw toilet.
Ik weet toch dat hij gewoon geen goesting heeft om te komen werken.
Start uwen brommer niet?
Het kan mij niet schelen welk kabelken ge nodig hebt en hoe lang de garage daar op moet wachten.
En ik hoef vooral niet te weten hoeveel dat gaat kosten, want NEEEEE ik bepaal uw loon niet!
Kort en bondig is de boodschap.
Want ook al denkte dat ik daar achter mijne bureau niks te doen heb, als uw contract gemaakt, uw maaltijdcheques uitgedeeld en uw ziektebriefkens verwerkt zijn, dat is niet zo.
Écht niet.
De consultants in Vlaanderen zullen u dankbaar zijn.
Maakt er voor mijn part uw kerstcadeau van.
Of uw goed voornemen voor 2009.
Tweede week op't kantoor in de fabriek.
Blij dat ze gedaan is.
En dat de derde pas overmorgen begint.
Of ik last heb van stress? Neuh zenne.
Of er veel te veel werk is? Neuh zenne.
Of't allemaal wel lukt? Neuh.
Donderdag en vrijdag was de enige collega die weet hoe het daar eigenlijk zit met verlof.
En is deze die er wel nog was gecrasht.
Diene ene gast van de MUG zag er yummie uit. Alé, toch zijne rug. Zijn gezicht was uiteraard gericht naar de op-de-grond-gedrapeerde collega. Die zo zot was dat toen ze eindelijk weer bij bewustzijn was, ze nog achter haren laptop wou kruipen, wegens 'nog veeeeel te doen'. Hebben als commentaar gekregen dat wij zeker nogal goed moeten verdienen, want dat de gasten van de MUG zoiets nog niet veel gezien hadden.
Huh.
We hebben ze rap uit hun dromen geschopt.
Wij worden gewoon geselecteerd op 'goe zot zijn' en vooral op dat voor weinig geld willen doen.
Vrijdagvoormiddag het kot daar alleen recht gehouden en 's namiddags vooral de slappe lach gehad met de twee collega's die ze mij ter versterking gestuurd hadden, maar het bedrijf nog minder kennen dan ik.
Maandag komt de ik-weet-het-wel-collega gelukkig terug.
En zal ze al mijne rommel moeten opkuisen.
En of ik daar nu wakker van lig?
Neuh.
Of toch niet zo heel lang, want ben veel te moe.
