't Stinkt

Gisteren de resultaten van de fotocursus gekregen en heel blij vastgesteld dat ik ondanks mijn alles-behalve-super-eindwerk en onbestaande-photoshop-kennis-op-een-photoshop-examen de tweede ben op onze 15-koppige groep.
Moet ik nog zeggen dat ik héél content ben??

Jeuj!
Wave!
Hoera!
Yessssss!

En jaaahaaa, kom nu maar vertellen dat het maar een onnozel avondschool cursusken is.
En dat die punten er niet toe doen.
Dat kan mij absoluut niet schelen.
Heb dat goed gedaan.
Ben goe bezig.
Yay!
Een rondedans is aan de orde.
Er is zelfs iemand zot genoeg om één van mijn foto's op canvas te willen voor zijne living.
Ha!

Eigen stoef stinkt, maar ik heb hier een hele doos wasspelden, pakt er maar één. Of gaat op een ander lezen.

Heb weer motivatie om elke dinsdag voor een babysit te zorgen en daar 3.5 uur in de klas te gaan zitten.
En nu eindelijk wel wat photoshopkennis op te doen.

En ervan te dromen dat ik ooit misschien later een keer één foto ga kunnen maken waarmee ik halverwege deze meneer zijn hielen kom.

Yay! Wave! Hoera!

't Is vrij-hij-hij-dag!

En neen, ik heb deze week niet gewerkt. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen recht heb om blij te zijn met het feit dat het vrijdag is.
Want op vrijdag begint ook voor niet werkenden het weekend.
En als dat dan ook nog een keer een kinderloos weekend is, ben ik dubbel blij!

Deze voormiddag op school gaan helpen.
Daarna gaan lunchen.
Straks op stap in Gent.
Morgen naar de sauna.
En 's avonds nog maar een keer op stap in Gent.

En zondag compleet afgepeigerd de kinderen bij Oma en Opa gaan afhalen.
Maar dat geeft niet.

Want dan is er de werkweek waarin ik kan uitrusten.

UPS

Morgen blijf ik de godganse dag thuis.
De kinderen blijven in de naschoolse opvang.
Er worden geen boodschappen gedaan.
En het haar in mijn ogen mag ook nog effe blijven hangen. Misschien zelfs lang genoeg tot ik er een speldje in kan steken.

Want volgens de site van UPS komen ze morgen met mijn spilsplinternieuwe laptop.
Ergen tussen 9 en 19 u.
Specifieker kunnen ze niet zijn.
Tsss. Sissies.

Dus zal ik zitten wachten.
En wachten.
En in sneltempo naar de wc spurten.
Zorgen dat de muziek niet te luid staat, zodat ik mijn bel zeker hoor.
Mijn oprit verwachtingsvol in de gaten houden.
Rechtspringen bij elk geluid van een naderend voertuig.

Tot vijf voor zeven waarschijnlijk.

Vandaag

Met een tas (of twee drie...) koffie mails sturen en chatten met vriendinnen. Vooral met men non dan...

Een uur of twee met mijn boek in bad liggen weken, zonder vijfendertig keer geërgerd naar de opengaande deur te kijken omdat er één in de arm/been/buik/schouder/whatever van de andere heeft genepen/gemept/geschopt/whatever.

Kijken of men non geantwoord heeft op mijn mail.

Nadenken over mijn foto-opdrachten-waar-ik-nu-heel-dringend-aan-moet-beginnen.

Misschien nog wel ergens tussen de kerstsfeer gaan lopen. Om inspiratie op te doen uiteraard...

Proberen om toch een paar foto's te produceren.

Kijken of er in de frigo tussen al de rommel ook nog iets eetbaars ligt.

En wat jammer nu.
Zo erg.
Zal ik toch wel geen tijd over hebben om die berg was weg te werken zeker.

Dju toch.

Two down

Eerste werkweek in't nieuwe kantoor.

Werd gisteren even afwachtend begroet, onder het motto 'wat hebben ze ons nu weer gestuurd'. Tot mijn directe collega opmerkte dat ik ziek was. "En gij komt toch? Yay! 't Is een echte!"

Super kantoor. Heel toffe collega's. En al na een halve dag had de consulente wiens unit ik kom versterken, maar een half woord meer nodig om te weten wat ik wou. Op 5 minuten de vakantieperiode fijn verdeeld. Ik was al supercontent dat ze op mij heeft gewacht om dit te regelen.

Blijkt vandaag dat de kinderen van de dienstencheques-consulente bij die van mij op school zitten. Dat mijn bazin vorige week haar expat-zus gaan bezoeken is en mijn vriendin en vroeger huis heeft gezien. Zal dus nog moeten opletten met wat ik uitkraam...

Als verrassing vandaag gehoord dat ik niet tot eind januari, maar tot eind februari geacht wordt daar te blijven.

De dees ziet het zitten.

Two down, lots to go.

Alé dan...

Gisterenavond gaan eten en naar Loft gaan kijken. Ik vind 'em goed. Maar gaat zelf kijken en maakt er uw eigen gedacht van zou ik zo zeggen...
Daarna nog op café gezeten.
Veel te laat in mijn bed en veel te vroeg wakker.

En morgen weer werken.

Maar volgend weekend...
Volgend weekend ben ik weer kinderloos.

Ah ja.
Want mijn zus en betere wederhelft gaan een weekendje weg. Dus gaat hun kroost bij Oma en Opa. Maar dat is veeeeeel leuker als alle vier de kleinkinderen er zijn (dixit Oma en Opa). Dus kwam de vraag of die van mij ook mochten gaan??

Wat antwoordt een mens daar nu op?
Goh... Pffff...Alé dan...Als't echt moet is't voor ene keer goed. ;-)

Ik start mijn werkweek met plannen maken voor volgend weekend. Dat trouwens een suuuuperlang is, want ik heb maandag ook een dag verlof en werk woensdag sowieso al niet.
Vijf dagen.
Yay.

Content

Gisteren Elle & Vedette op bezoek.
Veel gekletst, gelachen, Elle's visagiekunsten aan den lijve mogen ondervinden (yay!) en een paar keer de kinderen terug naar boven gestuurd. Kwestie van niet alles dat we vertelden binnen een paar dagen weer op onzen boterham te krijgen ;-)

Deze morgen is Opa de kreutels komen halen. Die gaan voor een blitzbezoek naar ginder, want ik moet ze morgenavond al weer terug brengen, gezien Hij en Trezebees er woensdagmorgen om komen.

En vermits alle kleinkinderen op't appel bij Oma en Opa waren, zijn m'n zus en ik gaan shoppen. Alweer yay!
Ik heb veel gekocht. Retail therapy op z'n best. En zowaar praktisch alles in de Triny-en-die-andere-kleuren.
Yup. Chance dat nét die kleuren deze winter in de mode zijn ;-).

Mijn op Amazon bestelde boeken zijn toegekomen. Ze liggen naast mijn glas wijn en fleece-dekentje op mij te wachten.

Woensdagavond ga ik naar een vriendin. Weer kletsen, koken en lachen.

En eind deze week waarschijnlijk nog op stap met een andere vriendin en een juf van't school en nog een keer met een kameraad.

Hier deze week geen gezaag en geklaag.
Ik ben content en geniet van mijn laatste week vrijaf.

En meer moet dat niet zijn.

Hoe erg toch.

Gisterenavond thuis telefoon gekregen van de OM. Ofte mijn directe "bazin" die ik nog van heel vroeger ken.
Met 'niet zo goed nieuws'.
Een collega die bij een ander bedrijf werkt is van zijne fiets gevallen en zal zeker drie weken afwezig zijn. En die moet dus vervangen worden. En dat het haar speet, maar dat ik de pineut was.

Ik mag maandag niet meer terug naar de plaats waar ik deze week zat.
Oooooh.
MOET naar een bedrijf op een kwartier van mijn deur. (in tegenstelling tot 50 km afleggen)
Dju toch.
Zal daar alleen zitten en dus ALLE werk moeten doen. (ipv 'verbeterde stagiar' te spelen)
Dubbele oooooh.
Zal aan het eind worden beoordeeld op de cijfers die ik heb behaald. (ipv op mijn tong te moeten bijten omdat collega mij zal beoordelen)
Hoe erg nu toch.

Ze besefte uiteraard wel dat dit veel gevraagd was en dat ik wel flex-consulente ben, maar dat dit wel héél erg flex is en dat dit echt niet zo vaak voorkomt, maar dit is nu een noodgeval en ...
Heb héél begrijpend gereageerd.
Gezegd dat het niet zo erg was en ik me wel zou aanpassen.
Dat ik mijn plan wel zou trekken.

En toen de telefoon was ingelegd een rondedansje gedaan.
Of zelfs twee.

Hiep Hiep Rahoe

Vandaag vier ik dat het tiental in mijn leeftijd nog (effe) géén vier wordt. Meer reden heeft een mens niet nodig om te feesten ;-)

En ook een beetje dat ik er dit jaar zelfs niet bij heb stilgestaan dat het twee jaar geleden was dat Hij zijn bom heeft gedropt. Die week was voorbij eer ik het wist.

Ik wéét dat iedereen me toen heeft gezegd dat het zou beteren en dat ik zou vergeten. Maar ik vond ulle allemaal maar trienen die goei raad wouden geven en niet wisten waarover ze't hadden. Die geen benul hadden van hoe moeilijk het wel was. En misschien hadden jullie dat ook niet, maar je had wél gelijk. Én ge hebt naar mijn gezaag geluisterd. ;-)

Een héél goei vriendin zei me 2 weken geleden "Ik zal de manier waarop hij dit gedaan heeft nooit kunnen begrijpen, maar eigenlijk was dit ondanks alle ellende het beste dat hij voor jou kon doen."

Dus geniet ik nu van de sms-jes, mailtjes en telefoons.
Maak ik plannen en zoek recepten en muziek voor mijn feestjen volgende week zaterdag.
Komt de Vent straks.
Weet ik dat het volgende jaar alleen maar beter wordt.
En krijgde van mij één van mijn goed-gezind-liedjes.



Drinkt er vandaag allemaal enen op mij en voor degenen die zaterdag komen, dan doen we't samen!

Go girl!

Einde van't schooljaar. Zoals vaak gaan de kinderen in groepjes iets doen in de klas, meestal een dansje of wat toneel. Naar goede traditie gaat dit bij 10-jarige-trienen gepaard met het nodige mag-wel-mag-niet-of-mag-toch-weer-wel-meedoen-machtsvertoon. Want alleen wie 'cool' is, mag erbij.

En wat doet mijn Oudste, die het hele gedoe beu is, dan? Bij de niet-coole-kinderen achteraan de klas triest zitten wezen, omdat zij nergens mocht aansluiten?
Vergeet het maar.
Met een als-ik-wil-dansen-dan-doe-ik-dat-houding gaat ze helemaal alleen voor de klas staan. Geen geleuter over welk liedje, welke pasjes en welke kleren en ze heeft er nog lol in ook. Komt stomverbaasd vertellen dat haar klasgenootjes niet geloofden dat ze echt meende... "Alé nu , mama, als ik dat zeg, doe ik dat toch gewoon, zo speciaal is dat toch niet??"

Dat weten wat ze wil heeft ze van mij.
Maar het absoluut ontbreken van enige schroom of verlegenheid en het pure gemak waarmee ze ongeacht de omstandigheden voor een groep haar ding doet, heeft ze zonder enige twijfel van hem.

't Kind beseft niet half hoe speciaal ze wel is.