zondag 12 april 2009

Leef

Ik kom hier nog af en toe... maar niet veel meer...

Ben hier beginnen schrijven omdat ik frustratie, gal en heel veel woede kwijt moest. Mijn relaas van hoe ik als naar-huis-gestuurde-expat-vrouw de brokstukken heb opgeraapt en opnieuw begonnen ben.

En nu?

Nu is Hij nog altijd dezelfde onnozelaar en Trezebees nog dezelfde trut.

Maar ik lééf in plaats van te overleven.
Soms aan 150km per uur en oh jaaa er vallen regelmatig ook brokken, maar ik heb op die 2.5 jaar terug in België weer een kring vrienden rond me opgebouwd die helpen puin ruimen als het van doen is. Sommigen daarvan zelfs via deze schrijfsels...

En ik zou mijn nieuwe verhalen hier ook kunnen droppen, mijn exploten in de zoektocht naar de vent-van-mijn-leven-die-zich-wel-heel-goed-verstopt hier tentoon kunnen spreiden, maar doe het niet.

Waarom?

Vooral omdat ze hier niet thuis lijken te horen.
Ook omdat ik er geen zin in heb.
Omdat iets me tegen houdt.
En omdat deze blog zo ver van mijn huidige leven staat, dat het wel lijkt alsof hij van iemand anders is...

Mijn foto's tonen?
Och, die staan elders op het web. Wie zoekt die vindt en wie het beleefd vraagt, krijgt misschien wel de link.

Dus laat ik het hierbij.

Dank je wel om te komen lezen.
Om commentaar achter te laten.
Om boos te zijn als ik het was.
En om te lachen met mijn onnozeleteiten.
Het was fijn.
Je hebt me geholpen om weer recht te staan.

En 2.5 jaar later geef ik iedereen die het toen zei gelijk.
Ik ben een sterke vrouw.
ROFL.