zaterdag 29 november 2008

This sucks

Een kinderloos weekend.
Vol met plannen.
Feesten.
Yay!

Of toch niet.

Want mijn lichaam heeft anders beslist.
Vindt dat ik beter thuis in mijne zetel of bed blijf. Heeft geen zin in feesten, ambiance en veel te laat gaan slapen.
Zegt dat ik moet rusten.

Meestal luister ik daar niet naar.
Roep dat het de pot op kan en dat pijnstillers voor iets uitgevonden zijn.
Maar morgen wordt Jongste 8. Zit mijn huis vol volk. En kan dat kind een prikkelbare, ambetante, doodvermoeide moeder wel missen.
Slingers en taart en cadeautjes wil ze.

Dus slik ik mijn frustratie en coleire in.
Want af en toe wint mijn moederinstinct.

woensdag 26 november 2008

Bweurk

Niks te vertellen.
Alleen gezaag.

Over't werk.
Over de kinderen.
Over 't weer.
Over het gebrek aan inspiratie.

Heb er weer effe genoeg van.
Moet de hele dag met een lach op mijn gezicht geplamuurd po-hoo-hoooo-sitief blijven.
Heb geen fut meer om dat hier ook nog effe te doen.
En zie niet in waarom dat zou moeten.

zaterdag 22 november 2008

Weekend

Met de laptop van't werk in de zetel.
Overgeplaatst worden naar een inhouse-kantoor heeft zo zijn voordelen. Ook al is't een oud carriot, het doet wat het moet doen.
Nu toch. Met dank aan mijn IT-hulplijn ;-)

Boodschappen gedaan, want deze avond is't hier kookclub. Weliswaar in een uitgedunde versie, maar 't zal toch smaken.

Morgen met de kinderen naar de cinema.
High School Musical 3. Ben ik weer voor een dag of twee de beste mama van de hele wereld.
Of in ieder geval toch tot dat ik hen weer onder hun voeten geef. Wat meestal geen twee dagen later is, maar we blijven positief denken.

En maandag starten op de nieuwe plek.
Maar dat is nog ver weg...

donderdag 20 november 2008

Moe

Ik ben moe.
Dus heb ik vandaag geslapen.

En wat op de pc geprutst.
Onnozele spellekens gespeeld.
En weer geslapen.

Om me daarna naar den delhijs te slepen. Kwestie dat die twee van mij hier niet naar de jeugdbescherming stappen, met als mededeling dat ze niet op tijd en stond gevoederd werden.

En dat was het dan.
Anders niks.

't Is van doen.
Dat slapen.

woensdag 19 november 2008

Loemp - Part II

Mijn vriendin (Ikke niet. Zij. Uh-huh.) verdient deze keer een prijs. Nen sjieken prijs. Voor het overtreffen van haar eerdere loempigheid.

Haar bankkaart-die-ze-op-de-Kouter-had-achtergelaten werd via haar oud kantoor waar ze nog aan gelinkt is van in den tijd voordat ze naar het buitenland vertrok, naar het filiaal van haar bank dichter bij huis gestuurd.
Waar ze deze gisteren heeft opgehaald.

Om in het voorbijgaan aan de self-bank nog even wat cash af te halen.

En een paar uur later in een winkel in Gent tot de vaststelling te komen dat de kaart alweer niet meer in haar portefeuille zat.
Maar in de selfbank-automaat.
Van de bank waar ze die kaart twee minuten voordien aan het loket had opgehaald.

Oeps.

Ze vraagt zich nu wel af of de man aan het loket in staat zou zijn zijne lach in te houden als ze die kaart vandaag gaat ophalen.

Ze zal het jullie laten weten.

Update: de mens heeft niet gelachen. Hij wou misschien wel, maar heeft zich serieus gehouden. (zegt mijn vriendin...)

zondag 16 november 2008

Feesboek

Zag er zo het nut niet van. Had geen zin om een profiel te gaan aanmaken. Wist niet waar ik de tijd vandaan zou halen om daar nog in te stoppen.

Het profiel is er na aandringen van een vriendin - alé-jong-zaagt-zo-nie-en-doet-da-gewoon! toch gekomen.
De tijd is gehaald uit het huishouden-dat-ik-sowieso-al-links-laat-liggen.

Mijn voordeel bij feesboek is dat ik veel vriendinnen uit mijn expattijd terug gevonden heb. Wist ik veel waar die zaten.
Nu weet ik 't wel.
Ver weg.

Maar gelukkig niet allemaal.
Want er zijn ook Hollandse die terug naar huis zijn gegaan. En dàt is niet ver. Heb je niet eens een vliegtuig voor nodig. Die mag nu in plaats van hier op mijn blog te lurken haar mening rechttuit op't internet gooien.
En hopelijk héél binnenkort samen met mij een fles wijn ledigen.
Of twee.
We hebben veel te vertellen ;-)

En verder?
Verder heb ik er gewoon lol mee.
Ga niet op zoek naar lang-uit-het-oog-verloren-klasgenoten-waar-ik-toch-geen-contact-mee-wil. Hoef niet zonodig opeens super-sociaal te gaan doen.
Heb geen ambities om mijn 'vriendenlijst' tot 150 te laten aangroeien.
Vul dwaze kwissen in.
Smijt cadeautjes onder andermans kerstboom.

En neem vooral de hele reutemeteut niet te serieus.

donderdag 13 november 2008

Changement de décor

Ik behoor in het grote geheel van het bedrijf waarbij ik werk tot het kleinere geheel van de flex-pool.
Flex als in "flexibel".

Ik moet dringend met die yoga starten.
Héél dringend.
Had toen ik besliste om dit te gaan doen niet door dat ik zó plooibaar zou moeten zijn. Maar toen liep de economie ook nog ietwat beter...

Zucht.

Deze morgen op kantoor een telefoontje gekregen van de flex-pool-coördinator of ik vandaag nog kon langskomen om 'verdere opportuniteiten' te bespreken.
En we zagen de bui al hangen. Geen kat op kantoor die geloofde dat ze zich nu zouden bezig houden met wat ik eventueel in februari zou moeten doen.
Bon.
Ik moet na twee weken op dit kantoor alwéér verkassen. Terug naar een inhouse-kantoor.
Alé vooruit.

De collega's van nu niet blij, want er komt blijkbaar geen vervanging. Ze moeten het zelf doen. Allemaal omwille van besparingen. Het gaat niet goed in den interimsector. Helemaal niet goed.

En ik?
Ik sta niet te springen van contentement, maar ben al blij dat ze voor mij nog altijd een andere plaats hebben. En geloof ook dat ze mij op die plaats zouden gelaten hebben als het budget het toeliet.

En het goede nieuws is dat deze opdracht tot juni zou moeten duren.
ROFL

woensdag 12 november 2008

Loemp

Een voorbeeldje in het grote-hoe-loemp-kan-een-mens-zijn-verhaal.

Op zaterdag gaan shoppen in Gent.
Uw auto parkeren in de enige parkeergarage waar je alleen met cash geld kan betalen, wat u nooit bij zich hebt. Terug moeten keren naar de Kouter, vermits zich daar de dichtbijzijnde geld-afhaal-faciliteit bevindt.
Uw bankkaart in den automaat laten zitten. En buiten zijn voor dat ding de kans heeft op te beginnen piepen van verontwaardiging.
Kan bij iedereen voorvallen.
Maar geen vier keer.
En al zeker geen vier keer in dezelfden stommen automaat.
U bent gewaarschuwd, geld afhalen op de Kouter in Gent is geen goed idee.

Op maandag naar de Makro gaan op zoek naar een verjaardagscadeau voor uw moeder. Zorgen dat je thuis op tijd vertrekt, wegens nog de kinderen moeten gaan ophalen ook. Onderweg vloeken over het slechte weer. En op de parking tot de vaststelling komen dat je, naast je ingeslikte bankkaart, ook geen Makro-kaart meehebt. Want die ligt ergens 'veilig' weggeborgen in een schuif. Twee exemplaren zelfs. Kwestie van ze niet kwijt te spelen.

Ook nog op maandag bij de uitvoering van plan B voor het cadeau de garage uitrijden nog voor uw super-deluxe-automatische-poort de kans heeft gehad om zich uit de voeten te maken.
Eén kapotte auto-antenne en een bluts in de poort als gevolg.

Oh en natúúrlijk gaat dit niet over mij.
Du-huh.
Gaat over een vriendin.
Mmm-hmm.
Wiens naam ik hier uiterààrd niet ga bekend maken.

Ze zal met haar gedachten elders gezeten hebben...

zondag 9 november 2008

Uitleg

Ik heb een vraag. En zoek een uitleg.
Een antwoord op het waarom.

Welke waarom?
Den dezen.

Waarom krijg ik in een weekend met 5 (vijf!!) vrije dagen enkel uitnodigingen om iets te doen op die ene dag dat ik al iets gepland heb??
Hmmmmm????

En kom nu niet met de dwaze uitleg dat mijn vrienden wisten dat ik die dag niet kon en me juist daarom meevragen.
Duh-huh.

Zoooooo triestig is het hier nu ook weer niet gesteld.
Nét niet.
;-)

vrijdag 7 november 2008

Not-so-super-papa

Gisterenavond aan tafel de pieren uit de kinderen hunne neus getrokken.
Ze hadden nog helemaal niks van hem en Trezebees verteld. En ik moet 't niet allemaal horen, maar niks is toch maar ééééél weinig.

Blijkt dat hij zelfs nu meer aandacht voor Trezebees had dan voor hen. Dat ze bij wandelingen altijd met z'n tweeën achteraan bleven. (ooooooh.....romantisch!!)
Dat hij zijn best gedaan heeft om hen onder hun voeten te geven.
Oudste heeft te horen gekregen dat het moest gedaan zijn met elke dag chips te eten en alleen frisdrank te drinken (het arme kind krijgt begot maximum één keer per week een half bekertje Fanta...), want dat ze 'te dik' is.
Ze mochten zich niet vuil maken (ah neen, want anders zou blijken dat ze idd meer kledij nodig hadden! LOL).
Hij was nog veel strenger en veeleisender dan ik ben (en volgens vriendinnen ben ik al de moeite...).
En tijd om een keer met hen te spelen had hij ook al niet.
Niks nieuws onder de zon dus.
Of zoals Jongste 't zegt "Papa is helemaal juist hetzelfde als Pepe."

Dat hij in december niet komt, vinden ze niet erg.
En in het krokusverlof nog een keer alleen het vliegtuig nemen om tot bij hen te gaan, zien ze niet zitten. Beginnen spontaan én absoluut synchroon traantjes te plengen. Daar hebben ze lang op geoefend, maar ze doen het sùùùpergoed.

Maar wat ik bizar vind aan de hele tralala, is dat hij er zelfs niet in slaagt om 5 dagen per jaar de ik-ben-de-beste-super-symphatieke-en-verwen-jullie-rot-papa te spelen.
Alé. Geef toe.
Zo moeilijk is dat anders toch niet?
Cadeautjes meebrengen. Laat mogen opblijven. Een keer iets extra van snoepjes. Niet kwaad worden. Niet zagen over onbenulligheden. Beetje spelen.

Misschien moet ik hem een keer een handleiding bezorgen?
Dat zou misschien helpen.
Of zou gewoon wat tips geven al voldoende zijn?

Of...

Misschien is hij gewoon bang dat de kinderen dan meer bij hem zouden willen komen?
lol

woensdag 5 november 2008

Lieve

Lieve Lieve.
Ik ben ontgoocheld. Echt waar.

Zaterdagavond hadden gij en uwe Nic-met-hoed-want-'t-was-koud-en-zonder-haar-waarschijnlijk-nog-vele-kouder ons zo mooi welkom geheten in't restaurant waar wij binnen en jullie buiten gingen. Ge hebt zowaar de deur voor mij open gehouden.
We mochten jullie plaats innemen. Naast de verwarming. Maar vooral weg van de deur.

Mijn gezelschap heeft zich op de stoel van uwen Nic gezet. Omdat ze dat ne knappen vind. Ik eerlijk gezegd niet zo, maar nen sympathieken is't zeker! Absoluut!
Ik heb op uwen stoel gezeten. En gehoopt. Maar duidelijk tevergeefs.
De kruimels van jullie kroepoek en brood hebben we gekregen. En de druppel gemorste kerrie-saus. (Was die trouwens lekker? Zo na één druppel was dat niet zo duidelijk...)

Maar ik... ik had liever wat anders gekregen.
Eén klein, ietsiepietsie mini kruimeltje van uw talent en inspiratie. Met een hééééél kleintje zou ik al zoooo content geweest zijn.
Ge hebt er toch meer dan genoeg? Moogt er zelfs mee op den televies komen showen.

Dàt hoef ik niet. Al kreeg ik nen helen boterham van uw talent. Echt niet. Ge moet dus niet eens bang zijn dat ik concurentie zou worden. Kom nog niet tot aan uw hielen. En zo'n kruimeltje of zelfs een heel brood zou daar nog niet voldoende voor zijn.
Gewoon niet meer mijn hoofd moeten breken over wat-ik-nu-weer-zou-kunnen-fotograferen-voor-de-cursus. En veel belangrijker. Hoe?? Want wat er op staat doet het uiteindelijk niet. 't Is de manier waarop.

En nu zijn we woensdag. Ge kunt dus niet zeggen dat ik niet geduldig gewacht heb.
Maar weette hoeveel foto's ik sindsdien al heb gemaakt?
Nul-komma-nul. Geen enkele.
Omdat mijn inspiratie op is. Weg. Foetsie.
En eigenlijk heb ik die wel nodig om een thema voor mijn eindwerk uit mijn mouw te schudden.

Dat ge geen kruimeltje aan mij gegeven hebt, dàt kan ik nog begrijpen. Als elke pseudo-fotografe-trien daarom komt vragen, hebt gij binnen de kortste keren alleen nog droge beschuiten over.
Maar dat ge het mini-beetje talent en inspiratie dat ik wél had in't voorbijgaan meegenomen hebt, dàt .... dàt vind ik nu echt te ver gaan.
Dus gelieve het terug te geven.

Vandaag nog als't kan.

Alstubelieft.

dinsdag 4 november 2008

Two down

Eerste werkweek in't nieuwe kantoor.

Werd gisteren even afwachtend begroet, onder het motto 'wat hebben ze ons nu weer gestuurd'. Tot mijn directe collega opmerkte dat ik ziek was. "En gij komt toch? Yay! 't Is een echte!"

Super kantoor. Heel toffe collega's. En al na een halve dag had de consulente wiens unit ik kom versterken, maar een half woord meer nodig om te weten wat ik wou. Op 5 minuten de vakantieperiode fijn verdeeld. Ik was al supercontent dat ze op mij heeft gewacht om dit te regelen.

Blijkt vandaag dat de kinderen van de dienstencheques-consulente bij die van mij op school zitten. Dat mijn bazin vorige week haar expat-zus gaan bezoeken is en mijn vriendin en vroeger huis heeft gezien. Zal dus nog moeten opletten met wat ik uitkraam...

Als verrassing vandaag gehoord dat ik niet tot eind januari, maar tot eind februari geacht wordt daar te blijven.

De dees ziet het zitten.

Two down, lots to go.

zondag 2 november 2008

Alé dan...

Gisterenavond gaan eten en naar Loft gaan kijken. Ik vind 'em goed. Maar gaat zelf kijken en maakt er uw eigen gedacht van zou ik zo zeggen...
Daarna nog op café gezeten.
Veel te laat in mijn bed en veel te vroeg wakker.

En morgen weer werken.

Maar volgend weekend...
Volgend weekend ben ik weer kinderloos.

Ah ja.
Want mijn zus en betere wederhelft gaan een weekendje weg. Dus gaat hun kroost bij Oma en Opa. Maar dat is veeeeeel leuker als alle vier de kleinkinderen er zijn (dixit Oma en Opa). Dus kwam de vraag of die van mij ook mochten gaan??

Wat antwoordt een mens daar nu op?
Goh... Pffff...Alé dan...Als't echt moet is't voor ene keer goed. ;-)

Ik start mijn werkweek met plannen maken voor volgend weekend. Dat trouwens een suuuuperlang is, want ik heb maandag ook een dag verlof en werk woensdag sowieso al niet.
Vijf dagen.
Yay.