Not-so-super-papa

Gisterenavond aan tafel de pieren uit de kinderen hunne neus getrokken.
Ze hadden nog helemaal niks van hem en Trezebees verteld. En ik moet 't niet allemaal horen, maar niks is toch maar ééééél weinig.

Blijkt dat hij zelfs nu meer aandacht voor Trezebees had dan voor hen. Dat ze bij wandelingen altijd met z'n tweeën achteraan bleven. (ooooooh.....romantisch!!)
Dat hij zijn best gedaan heeft om hen onder hun voeten te geven.
Oudste heeft te horen gekregen dat het moest gedaan zijn met elke dag chips te eten en alleen frisdrank te drinken (het arme kind krijgt begot maximum één keer per week een half bekertje Fanta...), want dat ze 'te dik' is.
Ze mochten zich niet vuil maken (ah neen, want anders zou blijken dat ze idd meer kledij nodig hadden! LOL).
Hij was nog veel strenger en veeleisender dan ik ben (en volgens vriendinnen ben ik al de moeite...).
En tijd om een keer met hen te spelen had hij ook al niet.
Niks nieuws onder de zon dus.
Of zoals Jongste 't zegt "Papa is helemaal juist hetzelfde als Pepe."

Dat hij in december niet komt, vinden ze niet erg.
En in het krokusverlof nog een keer alleen het vliegtuig nemen om tot bij hen te gaan, zien ze niet zitten. Beginnen spontaan én absoluut synchroon traantjes te plengen. Daar hebben ze lang op geoefend, maar ze doen het sùùùpergoed.

Maar wat ik bizar vind aan de hele tralala, is dat hij er zelfs niet in slaagt om 5 dagen per jaar de ik-ben-de-beste-super-symphatieke-en-verwen-jullie-rot-papa te spelen.
Alé. Geef toe.
Zo moeilijk is dat anders toch niet?
Cadeautjes meebrengen. Laat mogen opblijven. Een keer iets extra van snoepjes. Niet kwaad worden. Niet zagen over onbenulligheden. Beetje spelen.

Misschien moet ik hem een keer een handleiding bezorgen?
Dat zou misschien helpen.
Of zou gewoon wat tips geven al voldoende zijn?

Of...

Misschien is hij gewoon bang dat de kinderen dan meer bij hem zouden willen komen?
lol