zaterdag 28 juni 2008

Go girl!

Einde van't schooljaar. Zoals vaak gaan de kinderen in groepjes iets doen in de klas, meestal een dansje of wat toneel. Naar goede traditie gaat dit bij 10-jarige-trienen gepaard met het nodige mag-wel-mag-niet-of-mag-toch-weer-wel-meedoen-machtsvertoon. Want alleen wie 'cool' is, mag erbij.

En wat doet mijn Oudste, die het hele gedoe beu is, dan? Bij de niet-coole-kinderen achteraan de klas triest zitten wezen, omdat zij nergens mocht aansluiten?
Vergeet het maar.
Met een als-ik-wil-dansen-dan-doe-ik-dat-houding gaat ze helemaal alleen voor de klas staan. Geen geleuter over welk liedje, welke pasjes en welke kleren en ze heeft er nog lol in ook. Komt stomverbaasd vertellen dat haar klasgenootjes niet geloofden dat ze echt meende... "Alé nu , mama, als ik dat zeg, doe ik dat toch gewoon, zo speciaal is dat toch niet??"

Dat weten wat ze wil heeft ze van mij.
Maar het absoluut ontbreken van enige schroom of verlegenheid en het pure gemak waarmee ze ongeacht de omstandigheden voor een groep haar ding doet, heeft ze zonder enige twijfel van hem.

't Kind beseft niet half hoe speciaal ze wel is.

1 opmerking:

Anoniem zei

Geweldig toch het spel der genen?

Het was dus positief ;-)