GODVERDOMME!!!!!!

Ok ik schrijf hier niet veel meer. Geen tijd, geen zin. Whatever.

Maar kom nu effe gillen.
En krijsen.
En tieren.
Heeeeeeeel erg hard.
Want 't is van doen.

Die godverdomse lullige loser van een ex van mij heeft de kinderen de godganse krokusvakantie gouden croissants, kreeft en kaviaar en oesters te eten gegeven. En is er zeker mee naar een drie-sterren-restaurant geweest.
Uh-huh.

Hoe ik dat weet?

Gezien aan het bedrag dat ik deze maand NIET op mijn rekening krijg.
Hij heeft de alimentatie namelijk aangepast.
Omdat hij de kinderen 8 dagen eten heeft moeten geven.

Zal hem zegggen dat stomme Trezebees volgende keer naar den Aldi mag gaan. Of dat ik hen zelf wel een rantsoen zal meegeven.
Zal mij veel goedkoper uitkomen.

GODVERDOMMMMEEEEEEEE!!!!

Antwoord

Ik heb vandaag een antwoord gekregen op mijn vraag.

Omdat een job waar je af en toe een afschuwelijke-shit-dag hebt, nog altijd beter is dan geen job.
Daarom.

Had ik daar nu maar aan gedacht.
Dan had ik nu misschien niet op zoek moeten gaan naar een andere job-om-af-en-toe-een-shitdag te hebben.

Het lot wordt niet graag getart, ziet u.
Zeker als je enkel in het bezit bent van een tijdelijk contract.
En het bedrijf moet besparen.

Met de super-positieve evaluatie en de belofte-dat-ik-als-eerste-op-de-lijst-sta-om-terug-te-keren ben ik niks aan de kassa van den delijs. Zijn trouwens niet echt handig om in uw sjakosj mee rond te zeulen.

Bon.
Morgen nog een dag en in januari nog één en dan zien we wel weer.

Eerst de feestdagen.
En de pakjes.
Veeeeel mo-hoo-hoooie kadoos.
Want arme ik ben werkelooo-hoo-hooos.

(Ge moet altijd het positieve in een situatie vinden hé!)

Leeg

Ik heb de hele week m'n ik-kan-dit-absoluut-aan en mij-krijg-je-toch-niet-klein masker op gehad.
Maar dat ligt nu aan stukken in de hoek van de kamer.

Ik ben op.
Leeg.
En uitgeput.
Heb er genoeg van.
Wil in mijn bed kruipen met het deken over me heen en er niet meer uitkomen.

Maar moet morgenvroeg weer lachend en alsof er niets aan de hand is opstaan om die twee kinderen van mij niet met zorgen op te zadelen.

Life sucks.

Knoop

De kogel is door de kerk.
De knoop doorgehakt.

De vent is er nog wel, alleen is hij niet meer van mij.

Nee, 't was niet simpel.
En ja er zijn veel tranen aan te pas gekomen.
Maar om't met zijn eigen woorden te zeggen, als je niet 100% voor iemand kan kiezen, dan kies je beter niet.
Dus heb ik gekozen voor 'niet'.

Noem het wat je wil.
Bindingsangst voor mijn part. Onzekerheid misschien. Té rationeel zijn.
Maakt uiteindelijk niet uit welke naam je het geeft. Knagende twijfel in je achterhoofd is niet iets wat je wil in een relatie.

Mijne kop moet er nog aan wennen.
Het huis ligt nog vol met zijn spullen.
En we zullen elkaar nog zien.

't Is makkelijker uit elkaar gaan, als je razend coleirig op de ander bent.
Maar dan blijft er ook helemaal niets over.

Wat er van ons zal overblijven weten we nog niet.
Daarvoor is het nu nog te broos en breekbaar.
En zoeken we nog te veel onze weg.

Hij de zijne en ik die in de knoop in mijn hoofd.

Perspectief

Vorig jaar in de lente zou hij een paar weken afwezig zijn, omwille van rugklachten...of zoiets...de toffe meester van het zesde.

Het leek niet belangrijk.

Deze week is hij overleden aan kanker.

35 was hij nog maar.
Hij laat zijn vrouw, vier kinderen en een verweesde school achter.
Eén van de kinderen zit in de klas van Oudste, de jongste gaat zelfs nog niet naar de kleuterklas.

En dan bekijk je je eigen problemen weer vanuit een héél ander perspectief....

Shit happens

Stel.
Ge maakt de facturen op uw werk en blijkt dat in die van moeilijke-klant een fout staat. Ge weet dit, want moeilijke-klant heeft u daar zelf voor gebeld.

Credit nota opmaken, bellen naar klant, veel slijmen en verontschuldigen aan honderd in't uur, pissige baas over u heen laten gaan.
Afgehandeld.
Next.

Stel.
Die 'next' komt.
Moeilijke-klant heeft namelijk door uw fout niet alleen de pdf-versie van zijn factuur in zijn mailbox gevonden, maar ook die van de niet-of-minder-moeilijke-klanten. Die natùùùùùrlijk aan een lager tarief zitten.

Enig idee hoe dat zou voelen?

Ik wel.
En ik kan jullie verzekeren, 't is niet voor herhaling vatbaar.

I fucked up.
Big time.

Gezond verstand

Ik sta weer een stap verder in het oplossen van Oudste's pestprobleem.

Vorige week al mijn stoute schoenen aangetrokken en een paar moeders van meisjes uit haar klas aangesproken.
Zonder namen te noemen verteld wat er zoal gebeurde en dat het mij niet kon schelen hoe seuterig mijn dochter wel is, maar dat dit me echt te ver ging. Ook gezegd dat ik haar weerbaarder probeer te maken, uitleg dat ze het met bepaald gedrag uitlokt en dat ik niet verwacht dat alle kinderen haar vriendin zijn. Maar wel dat ze haar moeten gerust laten en tenminste een beetje respect voor anderen hebben en dat ik echt wel hulp nodig had om dit te kunnen oplossen.
Tot mijn grote verbazing heeft één van de moeders rechtuit gezegd dat ze aan de hand van mijn verhalen kon opmaken dat haar dochter en voor iets tussen zat. Bleek dat dit kind twee jaar geleden zelf gepest werd. De moeder was er niet goed van.

Die kinderen zijn thuis duidelijk een keer goed de les gespeld. De moeders zijn zelf zo ver gegaan dat ze ouders van andere kinderen uit de klas ook op de hoogte gebracht hebben, want een meisje wiens mama ik helemaal niet gezien heb, heeft zich bij Oudste verontschuldigd.
Geen scènes of beschuldigingen waar ik zo bang voor was, enkel gezond verstand en een oplossing.

Vandaag dan nog een keer bij de directeur geweest, die de leerkracht op de hoogte gaat brengen en alles in de gaten blijft houden. De mededeling gekregen dat ik zelf natuurlijk ook op tijd aan de alarmbel moet trekken, want hij gaf toe dat het vaak zo geniepig gebeurt, dat niemand er op school weet van heeft.
Met hem ook de testen van deze zomer besproken en me weer gerealiseerd waarom ik deze school gekozen heb ;-)

De voorbije week is alles heel goed gelopen. Oudste gaat weer zonder problemen naar school, verdraagt kritiek zonder zich constant geviseerd te voelen, speelt weer op de speelplaats, antwoord op opmerkingen zonder te beginnen janken en voelt zich duidelijk beter.

We kunnen er weer effen tegen...

Voice mail

Gisteren een berichtje van een vriendin...

Ik hoefde haar niet terug te bellen om te weten wat er scheelde, de toon van haar stem zei al genoeg. Toen ik haar hoorde, werd mijn vermoeden alleen maar bevestigd. En ook toen ze zei dat ik nog niet het hele verhaal kende, wist ik al wat ze bedoelde.
Heel even was het terug één jaar geleden en voelde ik weer waar zij nu door moet. Ook al zijn de omstandigheden compleet verschillend, de essentie blijft toch altijd hetzelfde en de pijn ook.

Plotseling zijn we van plaats verwisseld en ben ik degene die haar vertelt dat ze sterk genoeg is. En dat ze mij altijd mag bellen, want dat ik zal luisteren zonder te oordelen. En dat ze wel een regeling zullen uitwerken.

En dat het goed komt. Met tijd en boterhammen.

Ooit komt het goed. Echt waar.

Ik spreek uit ondervinding.