Zus en zo
Ik heb het deze week lastig.
Het feit dat ik horendol wordt van het geruzie van de kinderen, daarom meer en meer begin te roepen en zij nog lastiger worden helpt er ook niet aan. Ik zou zo graag 's avonds eens kunnen zeggen dat ik een uur 'vrijaf' neem en 'hij' ze maar eten moet geven en naar bed brengen. Niet dat ik dat vroeger zo vaak kon, hij was altijd laat thuis of in't buitenland, maar toch...
Bovendien is mijn 'sociaal' leven echt niet veel soeps. Ik mis mijn vriendinnen, het feit van altijd wel iemand te kunnen opbellen om iets samen te doen. Met het hele gezin bij elkaar gaan eten in't weekend, samen op restaurant gaan, iets leuks doen... Want dat is allemaal weggevallen.
's Avonds, tijdens vakanties en in het weekend doet iedereen dingen met het gezin of met een ander gezin, maar niet met alleenstaande mama's.
Als koppel wordt je veel gemakkelijker uitgenodigd, want dat heeft de man des huizes ook iemand om tegen te spreken. Ik vermoed in ieder geval dat dit de reden zou zijn. Of misschien klopt de tafelschikking niet als je iemand alleen vraagt?? Het ironische aan de hele situatie is dat we vroeger en zeker als expat, vaak uitnodigingen afsloegen, omdat we liever een keer gewoon thuis bleven.
Toen ik in het begin in het buitenland toekwam, was ik soms verbaasd over hoe vlug ik mensen leerde kennen en hoe sociaal iedereen wel was. Soms was het enkel oppervlakkig, maar ik had geen moeite om vrienden te maken.
Hier is dit veel moeilijker. Mensen zeggen goeiedag, maar dat is het ook. Iedereen heeft zijn vriedenkring en vaak gaat die heel ver terug, kennen ze elkaar al van vroeger op school. Ze hebben niet echt behoefte om nog tijd en energie in iemand anders te steken. Zeker niet als die dan nog midden in een scheiding zit.
Ik heb nog nooit zoveel gepoetst als de laatste weekends, gewoon omdat ik eigenlijk niks beters te doen heb. Erg toch?
Nadat een vriendin me opgebeld had, omdat ze gezien had dat ik compleet over mijn toeren was, vond ik dat het echt wel genoeg geweest was.
Ik heb de kinderen in de auto gezet, we zijn de zitzakken gaan kopen die ik ze al weken had beloofd en we zijn naar mijn zus getrokken. Daar heb ik eens goed mijn hart kunnen luchten, wat kunnen lachen met onnozele dingen, de kinderen hebben gespeeld en ze hebben ons zelfs te eten gegeven ;-)
En ik kan er weer even tegen.
Tot volgend weekend, want dan zijn de kinderen op kamp met de KSJ en nemen mijn zus en haar betere wederhelft mijn mee om een stapje in de wereld te zetten. Iets om deze week naar uit te kijken.
Toch fijn om een zus (met fijne betere wederhelft) te hebben. Wij maakten vroeger ook veel ruzie, misschien komt het voor die van mij ook nog goed ;-)
Dit las ik deze week in een boek:
'I'm smiling because you are my sibling, I'm laughing, because there's nothing you can do about it!'
6 opmerkingen:
Ja, een nieuwe vriendenkring opbouwen als je alleen bent, moet inderdaad niet gemakkelijk zijn... En je bent dan ook naar Belgie getrokken in de winter, dan blijven de mensen liever binnen, niet?
Ben ervan overtuigd dat het beter wordt in de zomer. Je kan al eens een terrasje doen, gaan wandelen, buitenactiviteiten doen... Dan kom je sneller mensen tegen.
Heb je er al aan gedacht om lid te worden van een sportclub (bv tennis), een wandelclub of eender welke andere club? Dat helpt om vrienden te maken...
Gelukkig heb je je zus en kan je af en toe eens met haar uit. Ik maakte vroeger ook altijd ruzie met mijn zus en ook wij zijn nu de beste vriendinnen. Ik denk wel dat dit eigen is aan zussen... Ook met je dochters komt het goed, hoor!
Veel sterkte! En hou de moed erin!
Groetjes,
Hilde
www.hilde.verenigdestaten.info
Hoi Sabine,
Het is zowiezo al niet evident de draad weer op te pikken als je in het buitenland geweest bent. Ik kan ervan mee spreken. Iedereen 'moved on' met zijn leven en jij komt daar ineens weer in terecht. Niet simpel. Het is weer een beetje opnieuw beginnen.
Daarbij komt nog je scheiding en dat maakt het nog eens extra moeilijk. Maar je slaat je er wel doorheen. Je bent duidelijk goed bezig en komt er wel!
Veel sterkte!
groetjes,
Annelies
Je weet dat je steeds welkom bent bij mij en mijn toch wel te doene wederhelft. We vinden het altijd leuk als je binnenspringt en de "klein mannen" vinden het ook iets hebben. Mijne "grootste kleine man" vroeg vandaag wanneer je nog eens kwam, want hij vind je echt wel lief.
En voor de lezers, dat eten stelde niet veel voor, toast voor de "klein mannen" en restjes van 's middags voor de "grote mensen".
Misschien moet ik beginnen om (zoals de echt goede huisvrouwen doen) een voorraad van essentials in te slaan zodat ik iets beters op tafel kan zetten.
Moet ik Nigella eens op naslaan, om een lijst op te maken. In ieder geval komen "the makings of comfortfood" bovenaan de lijst.
Sabine, het is heel herkenbaar wat je schrijft, én het geldt niet alleen voor alleenstaande vrouwen hoor! Ik ben na 15 jaar afwezigheid 'terug' verhuisd naar mijn geboortestreek, tesamen met man en zoon. Maar wij wonen hier nu 4 jaar, en ik ken van de 10 huizen rodom ons maar van 2 mensen de namen, en daar houdt het dan ook op: ze zijn ooit in 't begin bij ons op bezoek geweest toen we hier woonden nadat wij ze uitnodigden, maar er is nooit terug een uitnodiging gekomen.
Wij zullen wel rare mensen zijn zekers? LOL! (hoe komt het dan dat ik wél vrienden heb, maar zij wonen spijtig genoeg niet echt in de buurt)
Onze zoon is nooit naar de dorpsschool gegaan, maar wel naar 'de stad', en dat maakt ook al een verschil.
En ik denk dat het van dorp tot dorp afhangt, alhoewel het wel iets typisch uit de buurt is, denk ik. Ik sprak met een andere inwijkeling die hier 3 dorpen verder is komen wonen, meer dan 20 jaar geleden, en zij zei dat ze zich nog steeds een 'buitenstaander' voelde. Ook een andere dorpsgenote hier, die bijna 30 jaar geleden vanuit een naburig dorp naar hier verhuisde, zegt dat zij nooit het gevoel heeft gekregen er écht bij te horen.
Dus ach, ik heb het op gegeven. Met mijn meeste vrienden heb ik een schone 'virtuele' band: dagelijks spring ik bij ze binnen, en minstens 1 keer per maand zien we elkaar life, tijdens een etentje meestal. En daar zullen we het wel mee doen.
Ik kan het me wel voorstellen hoor dat het niet gemakkelijk is om die draad weer op te pikken nadat je van het buitenland komt.
Het is zoals Hilde schrijft, eens het weer mooier wordt zal het ook allemaal wel iets vlotter gaan.
Prijs je gelukkig met je zus en je twee toffe dochters. Van dat geruzie en gekibbel kan ik maar al te goed meespreken. Soms maken ze je horendol eh.
Seg, nu voel ik me wel héél erg schuldig...
Maarreeeeeeuuuh, wie was het ookw eer die kappersafspraken op onze date-dag plaatste? Of haar kinderen niet aan de kapstok wil hangen? :-)LOLOL
Soms ook niet verlegen zijn om een voorstel te aanvaarden - zoals jouw kids bij die van mijn zus laten om te spelen even if they haven't met before. Extra vriendjes, vinden alle partijen vast geweldig (behalve mijn zus dan, voor wie ik dit plan regel - tja, ze moet het ook al 28 jaar met mij stellen, dus is ze dat al gewend...)!!!
Een reactie posten