Begrijpen
Binnen twee weken komt hij naar België, want we moeten op woensdag bij de notaris papieren gaan tekenen.
Hij zou de kinderen dinsdagavond om 19.30h komen halen en woensdagmorgen dan naar school brengen. Het feit dat ze normaal tijdens de week om 20h in hun bed zitten en dat het alweer niet 'nodig' was om een dag verlof te nemen zodat hij ze langer kan zien, heb ik dan maar even zo gelaten.
Maar ik was uit het oog verloren dat het die week krokusverlof is en ze niet naar school moeten. Dus heb ik hem dat laten weten. Naief als ik ben, dacht ik dat hij content zou zijn ze enkele extra uren te kunnen zien.
Zijn (letterlijk) antwoord: 'Zal ik ze dan komen halen voor de woensdagvoormiddag, of heb je een ander voorstel?' Opeens is het blijkbaar niet meer nodig om ze de avond voordien al te zien en bovendien denkt hij nog dat ik hem ga vertellen wat hij moet doen.
Als ik mijn kinderen twee maanden niet zou hebben gezien, zou hij op zijne kop kunnen staan, maar ik zou ze zo vlug mogelijk gaan ophalen. Het half uurtje voor het slapengaan, voorlezen en babbelen in bed en het 's morgens samen opstaan (zeker in de vakantie) zou ik niet zomaar afgeven.
Hij vindt het misschien al genoeg ze om 10h te komen halen, waarschijnlijk naar een winkel te gaan, iets te gaan eten en ze weer af te zetten? Vermits hij bij zijn ouders blijft die op 10 min van mijn deur wonen, moet hij zelfs geen omweg maken, dus dat kan de reden al niet zijn. Misschien zal hij zooo moe zijn van de zeeeeer lange vlucht, dat hij tot de volgende dag wil wachten?? Of staat er in zijn boek dat je vooral uw ex moet laten beslissen over zo'n dingen en is dit zijn versie van 'niet moeilijk doen' ??
Misschien moet ik ook maar een keer die boeken lezen, dan begrijp ik het misschien.
5 opmerkingen:
Sabine, halverwege je tekst zat ik al aan zijn boeken te denken.. ik blijf het lachwekkend vinden dat hij die boeken nodig heeft.
Ik weet niet wat daar instaat maar echt goede raad geven ze hem toch niet.
Gemakkelijk toch voor een man om zijn knop om te draaien mbt de kinderen.
Hoe vinden de kinderen dat eigenlijk?
Ach, Sabine, je moet er wat geduld mee hebben, 't is een man. ;-)
Misschien voelt hij zich ongemakkelijk met de kinderen? Is hij bang dat ze vragen gaan stellen waarop hij niet goed weet te antwoorden? Bang dat ze hem verwijten gaan maken omdat hij hun mama niet graag meer ziet?... Ik denk dat de meeste mannen met zo'n gevoelsmatige dingen heel erg ongemakkelijk omgaan. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat dat een excuus mag zijn om je kinderen te 'verwaarlozen'.
Straf datte. Ik zou nu ook verwachten dat hij alles zou doen om zijn kinderen zoveel mogelijk te zien?
Vreemd, heel vreemde gedrag. Ik zou haast geneigd zijn dat wat kastele schrijft te geloven. Lijkt wel of hij de kinderen ontloopt. Je mag toch inderdaad vewachten dat hij ze vreselijk mist en zou staan te springen om ze weer te zien?
Kijk, wij vrouwen zullen nooit de mannen volledig begrijpen, net zo min als zij ons ooit volledig zullen begrijpen. Probeer er maar geen uitleg achter te zoeken, hij is sowieso al niet meer dezelfde sinds jullie uit elkaar zijn... Misschien zit zijn 'bimbo' er wel voor iets tussen?
Groetjes,
Een reactie posten