Loslaten
Een vriendin had me deze zomer gezegd dat ik echt terug moest beginnen schrijven. Zo zou ik op een moment dat ik het gevoel had niet vooruit te gaan, bij het herlezen van mijn schrijfsels merken dat er wel al veel zou veranderd zijn.
Ze had natuurlijk gelijk.
Ik merk inderdaad na twee maanden al een verschil met de posts die ik eerst schreef. Af en toe gaat het ook al niet meer over hem of de scheiding, maar gewoon over iets anders in ons leven.
Ik merk ook bij mezelf dat ik nu veel gemakkelijker dingen op de blog zet, terwijl ik eerst alles drie keer las. Hij heeft al een sterk vermoeden dat ik weer beginnen bloggen ben en of hij nu meeleest of niet, maakt me nog maar weinig uit. Ik zorg er bewust voor, dat men hem niet aan deze blog kan linken. Ik beweer ook niet objectief te zijn. Dit is mijn kant van het verhaal. Als hij de zijne wil laten horen, moet hij zelf maar een blog starten.
Dit toont aan dat mijn leven weer stilletjesaan vorm begint te krijgen. Dat we de goede richting uit gaan. En toch....
Heb ik het nog altijd ontzettend moeilijk om mijn vroegere leventje los te laten en verder te gaan. Ik blijf steeds weer omkijken, door spullen die ik zie liggen, herinneringen, foto's, mails van vriendinnen die ginder wel nog zijn. Ik houd bewust nog maar met enkele contact, omdat ik heel goed weet dat ik er nu niet meer bijhoor, maar daar niet elke keer weer met mijn neus op gedrukt wil worden.
Heb ik soms het gevoel dat ik alles in een waas doe en er niet altijd echt bij ben. Ik leef eerder op automatische piloot.
Voel ik me nog steeds zeer vaak alleen. Ook al zijn de pijn en het verdriet niet meer zo onmenselijk groot en duidelijk als eerst. Ze zittten er nog en lijken niet van plan vlug weg te gaan.
Het lichtje aan het eind van de tunnel is er wel, maar zit nog zo ver weg...
4 opmerkingen:
Hey Sabine, je schrijft: "Hij heeft al een sterk vermoeden dat ik weer beginnen bloggen ben en of hij nu meeleest of niet, maakt me nog maar weinig uit. Ik zorg er bewust voor, dat men hem niet aan deze blog kan linken."
Ik google "sabine scheiding polen belgie" en ik heb je al. Dit maar om je te laten weten. Als je het toch nog wat wil afhouden zou ik mijn naam en email veranderen wel veranderen en de hele blog herladen (als dat in beta kan).
Het schrijven doet je goed, doe zeker verder zolang je het zelf het gevoel hebt dat het je vooruit helpt, je bent goed bezig.
@Ann: Wat ik eigenlijk bedoelde is dat men niet via zijn naam op deze blog terechtkomt. Enkel degenen die weten wie hij is, of ons voor de scheiding volgden, kunnen hem aan mijn blog linken. Dus geen toekomstige werkgevers ed.
Het schrijven doet idd goed. Zoals je zelf zegt, het werkt therapeutisch.
Kan mij voorstellen dat het therapeurisch werkt. Ook ik moedigde je aan om vooral te blijven schrijven. En het doet me goed te lezen dat er al een stijgende lijn in zit. Oke je bent nog niet bovenaan, maar ook zeker niet meer op de bodem. Ik lees geinteresseerd je blogs met (volgens jou ongenuanceerde)verhalen. Het geeft open en eerlijk jouw visie op het leven tijdens en na een (onverwachte) scheiding. Voor een andere ook wel eens goed om te lezen dat het leven niet altijd eerlijk en vredig is. En wat als HIJ mee leest, so what? Hij heeft je dit toch ook aangedaan. Jij ervaart het toch zo!
Ik denk ook dat je er goed aandoet en dat het wel therapeutisch kan zijn.
Heb het zelf nog ondervonden na mijn mini-burenruzie, die niets voorstelt met jouw problemen. Maar het helpt om het op te schrijven eh.
Een reactie posten