Rekening
Als iemand hoort hoe weinig hij de kinderen nog ziet, krijg ik heel vaak de reactie dat hij later de rekening wel zal gepresenteerd krijgen door de kinderen.
En weette wa?
Volgens mij is dat niet zo. Ik geloof daar niet in.
Echt niet.
Ok. De band met mij zal veel sterker zijn, omdat hij slechts een stuk uit hun leven zal gekend hebben.
En ja, hij zal zich daar misschien ooit wel een keer als hij tot dat besef komt, slecht en schuldig bij voelen.
Maar dat de kinderen hem de rekening gaan presenteren?
Neen.
Ze zullen het naarmate ze ouder worden, steeds moeilijker krijgen. Omdat ze gaan beseffen dat het niet 'zijn werk' of 'de afstand' is waardoor hij 'geen tijd' heeft.
Een vriendin wiens vader gestorven is toen ze 10 was, zei me dat ze de situatie van mijn kinderen veel erger vindt. Want zij heeft nog steeds de zekerheid dat haar vader haar doodgraag zag. Die van mij zullen zich steeds blijven afvragen waarom hun vader hen niet belangrijk genoeg vindt om tijd aan te spenderen en daar nooit een antwoord op krijgen.
En toch.
Zal zeker Oudste telkens opnieuw moeite doen. Al loopt ze duizend keer met haar kop tegen een muur. En zal ik elke keer opnieuw de brokken oprapen.
Zal Jongste met haar ge-kunt-den-boom-in-mentaliteit minder laten blijken hoe het haar raakt, maar het er uiteindelijk even moeilijk mee hebben.
Zullen ze zich altijd optrekken aan elk sprankeltje aandacht van hem.
Zal ik vanop de kant toekijken en proberen de schade te beperken.
Want hij is en blijft hun vader.
En die bewuste rekening krijgt hij alleen als hij ze zelf maakt.
6 opmerkingen:
Dit lijkt me zeer moeilijk te voorspellen, elk geval is anders. Je kan je alleen proberen in te denken hoe je zelf zou reageren, mocht dit je als kind overkomen zou zijn. Maar dan nog...
Daarnaast kan het ook best zijn dat hij hen niet meer zal willen zien (mijn collega heeft dat probleem met haar biologische vader). Voor hem is het dan geen 'rekening'.
Afwachten, zou ik zeggen.
En zal je je dan achteraf beter voelen als hij de rekening gepresenteerd krijgt? Misschien wel, misschien ook niet. Uiteindelijk denk je in het belang van je kinderen want zij zijn de dupe van alles. Het enige wat je kan doen is proberen een goede moeder te zijn en hopen dat ze dit altijd zullen waarderen. Jij bent niet degene die hen achterlaat en ze zullen dat echt wel inzien.
(of ga ik nu voorbij aan de echte kwestie?)
En toch. Ik weet niet hoe oud jouw kinderen zijn... de mijne zijn ondertussen puber en pre-puber, en ze beginnen de dingen echt wel helderder te zien. Ze zien hun vader wel meer dan jouw kinderen de hunne, maar ze beginnen een aantal elementen samen te passen, en het staat hun niet aan.
Niet dat ik dat zoveel leuker vind hoor. Hem verafgoden vond ik vreselijk, maar dit is voor hen helemaal niet fijn.
En toch zal het zich wreken op het einde van de rit, wanneer de kinderen oud genoeg zijn om de figuurlijke som van 1 + 1 = 2 te maken, wanneer ze hun mening en gevoelsleven zelf vormen volgens de ervaringen tijdens hun opgroeiing.
Als hij er nu niet is voor hen, tijdens de belangrijkste periode in hun leven (hun persoonlijkheid wordt nu gevorm en is de bagage voor hun verdere leven) dan zal hij later ook niet moeten komen aandraven met zijn vaderlijke liefde want ze zullen maar al te goed begrijpen dat die is zo fake als wat. Hij zal later oogsten wat hij nu aan het zaaien is.
Tsja, 't "leuke" aan zulks is dat je niet alleen over jezelf gaat, maar dat de last in drievoud komt en toch op één paar schouders...
Ik ben het eens met je. Het is onvoorstelbaar hoe loyaal kinderen naar hun ouders toe zijn.
Loyaliteit gaat ver, heel ver. De 'aanwezige' ouder kan alleen proberen brokken te lijmen en schade in te perken. En dat misschien wel 50 jaar. Want over gaat het nooit. Jammer genoeg.
A.
Een reactie posten