Niet van mij

"Mamàààààà!!! Waar is dat roze briefje??"
"Euuhmmm....huh???"
"Om in te vullen!!"
"Wat invullen???"
Diepe zucht..."Awel mijne naam enzo."
"Mmmmmm. Jaaa. Mhhhh. Weet niet??"
"Maar mamààààà!! Dat briefje met die foto van de kinderen die lopen!!!"

En eindelijk zie ik een lichtje. Ze bedoelt het formuliertje voor de schoolveldloop.
"Oh, dat. Schatteken, dat ligt al lang in de papierbak."
En even denk ik nog dat ik dit probleem weer vlug van de baan gekregen heb. Tot Jongste haar ik-ben-super-boos-en-zal-het-u-laten-horen-huilbui bovenhaalt.

"Waarom ween je nu???"
"Morgen is wel de laatste dag dat we ons kunnen inschrijven en straks mag ik door ùw schuld niet meedoen!!"
"Qué???" "U bedoelt???" Even weet ik echt niet waar ik het heb, tot ik het begrijp.

"Maar schatteken, dat is op een woensdagnamiddag, dus die kinderen gaan daar niet minder voor in de klas moeten zitten. Ze moeten gewoon 's morgens naar school en daar dan langer blijven in plaats van naar huis te komen. Begrijp je?"

Zij wel, maar ik had het duidelijk toch niet begrepen. Haar blik heeft het me vlug aan mijn verstand gebracht.
Mijn Jongste gaat vrijwillig meedoen aan een veldloop. Ze gaat er zelfs een vrije woensdagnamiddag voor opofferen. En dat met een moeder die in haren tijd een keer ze oud genoeg was, haar ouders bewerkte om maanden op voorhand een oog- of tandartsafspraak te plannen om toch maar onder dat verdomde lopen uit te geraken. Ik wist effe niet waar ik het had.

Tot Oudste langskwam .
"Ga jij ook meedoen met de veldloop??"
Verontwaardigde blik. "Zijde zot ja??"

Er zijn toch nog zekerheden in't leven.