Nu...
Denk ik de ene dag dat het allemaal wel lukt, maar heb ik de volgende met moeite genoeg energie om me uit bed te slepen.
Ben ik blij dat we geen ruzie maken of via advocaten communiceren en alle afspraken zonder te veel problemen geregeld worden. Maar ook heel erg kwaad omdat ik niet eens de kans gekregen heb om tegen hem te roepen en tieren.
Hoor ik mezelf beleefd blijven terwijl ik met hem spreek, omdat ik mijn zelfrespect niet wil verliezen, terwijl ik eigenlijk de smerigste verwijten naar zijn kop zou willen gooien.
Woon ik met de kinderen bij mij ouders, omdat ik zelf geen huis heb, waardoor ik enorm veel steun heb en er niet alleen voor sta en waardoor de kinderen hopen aandacht en liefde krijgen. Wil ik toch mijn 'eigen' stek en 'mijn' spullen die nog altijd in het buitenlandse huis staan.
Ben ik bijna 10 kilo lichter, maar in tegenstelling tot misschien veel vrouwen compleet onverschillig ten opzichte van mijn 'nieuwe lijn'.
Mis ik het leven dat ik had opgebouwd, mijn vrienden en mijn omgeving ontzettend, voel ik me hier soms compleet verloren en wil ik terug. Maar voel ik ook aan dat terugkeren voor mij onmogelijk is geworden, niet enkel omdat hij dit niet wil, maar omdat het om alle verkeerde redenen zou zijn.
Wil ik wel vooruitkijken en de toekomst tegemoet zien, maar word ik daar ook doodsbang van.
Heb ik toch de moed gevonden om weer te bloggen en hoop ik zo wat van me 'af te schrijven'. Merk ik dat ik veel minder onbezorgd ben, elke zin drie keer lees en de stukjes een paar uur laat staan voor ik ze op de blog zet.
Voel ik me alsof ik vastgeplakt zit aan een jo-jo en constant op en neer ga...
5 opmerkingen:
Je eerste stap is gezet. We leven met je mee, met de ups en de downs, en zijn nooit veraf.
Succes, laat je compleet gaan, gooi die gal eruit en hou je vooral niet in, het zal je deugd doen! a.
yeah, goed meiske !! Nu nog dat huis op de kop tikken, de kindjes op een leuke school, en hop met de geit, de toekomst in !!!
Dank je voor je mail. Een wijze beslissing om door te gaan met bloggen.'T zal je goed doen om je gedachten, in
welke aard dan ook, te verwoorden.
En er zijn velen die met je meeleven en je steunen.
hee sabine, fijn dat je weer 'in de lucht' bent.
ooit moest ik voor mijn werk naar parijs. ik ging met een vriendin, terwijl al die tijd het plan was geweest dat Hij mee ging. oooo wat had ik een verdriet. in parijs, in de lente, met al die stelletjes hand in hand...
totdat het ineens tot me doordrong: zelfs al was hij daar met mij geweest, dan zou hij toch niet mijn hand hebben vastgehouden. dan zou ik evengoed hebben lopen kijken naar die stelltjes die wel hadden wat hij niet met mij wilde hebben.
sindsdien ging het beter.
wat goed van je dat je nu al inziet dat je dus even niet terug moet. je bent daar veel volwassener in dan ik was; je realiseert je dat het pijn doet, en dat het niet helpt om je verlangen naar voorheen uit te voeren. daar heb ik bewondering voor.
fijn weekeinde.
Een reactie posten