Rotdag
Ik heb vandaag officieel uitgeroepen tot 'rotdag'.
Het begon deze morgen al aan de ontbijttafel met 2 huilende kinderen, die 'terug' willen, hun vriendjes missen, de Amerikaanse school veel beter vinden.... Ik had gehoopt dat deze momenten zouden minderen naarmate de tijd verstrijkt, maar het wordt gewoon elke week erger. Toen we uit België verhuisden, hadden ze ook wel af en toe heimwee, maar toen kon ik ze afleiden met al het leuke dat we in ons 'nieuwe land' konden doen. Nu heb ik weinig te vertellen.
Ik weet ook niet meer wat ik daar op moet blijven zeggen. Veel meer dan 'ik weet het' en 'mama mist ook haar vriendinnen en spullen', kom ik niet. Heb er vandaag bijgezegd dat dit ook mijn keuze niet was, maar dat hun vader hiervoor gekozen heeft en wij daar nu niets aan kunnen doen. Ik ben het beu altijd maar positief te moeten blijven, uiteindelijk is het gewoon de waarheid.
Van ellende ben ik, toen ze naar school waren, gewoon terug in mijn bed gekropen om een keer goed te janken. Ik vrees dat er vandaag nog veel water gaat vloeien.
Deze voormiddag dan te horen gekregen dat de eigenaar van het huis dat ik echt graag wou huren na een maand eindelijk beslist heeft wie het krijgt. Ik niet natuurlijk. Ik had wel niet veel hoop, maar het zou toch wel een fijn zijn als ik af en toe wat geluk mag hebben.
Na 3 maand huizenjacht ben ik het kotsbeu. Ik wil een deftig huis, naar mijn goesting en waar ik mij goed kan voelen en ik wil het NU!!!
Gisteren was het weer een keer 'msn-dag'. Eén keer per week en als hij 'tijd' heeft héél af en toe twee keer, zet hij zich 20 minuten aan de pc om met de kinderen te 'spreken'.
Natuurlijk maken ze dan ruzie om 'wie nu iets mag intikken' of 'wie te dicht bij de webcam zit'. En hij??? Verbreekt dan gewoon de verbinding 'want ze luisteren toch niet'. Resultaat: 2 hysterisch huilende kinderen, want 'papa zet gewoon de computer uit!'.
Mama mag het weer oplossen, zeggen dat ze geen ruzie mogen maken, troosten. Hij komt vijf minuten later weer online, want weet dat de miserie dan ver gedaan is en zegt voor de duizendste keer 'Sorry hoor, ik doe ook mijn best!' G*dver.....
Life sucks. Big time.
3 opmerkingen:
Het betaamt misschien niet wat ik nu ga zeggen, maar het moet er óók efkes af.
Tot daar aan toe met "positief" blijven, naar hem toe en vooral voor de kinderen, dat begrijp ik. Maar als jij altijd degene bent die de sh*t mag opkuisen (ah ja, want hij zit ginder ver en kan gewoon wanneer het hem past het knopje - letterlijk! - aan- of uitzetten), dan zou ik me toch wel eens héél erg kwaad maken! Op hem, voor de duidelijkheid. Het zal je misschien opluchten. Veel verhelpen aan de situatie zal het mogelijks niet, maar...
Ik ben geen voorstander van vechtscheidingen, verre van. Vandaar: chapeau als je het kunt oplossen zoals je eerder schreef dat je bezig was. Jij staat immers ook duizendmaal sterker als je niet in hysterie vervalt (schuldgevoel van zijnentwege is wel het minste wat er zou mogen zijn). Allemaal die eieren onder zijn gat daarentegen, en jij het dan in je bed wegjanken, dat is toch ook niet de oplossing? Zijn verantwoordelijkheid tov de kinderen stopt toch niet bij de alimentatie?
Eens in je bed kruipen overdag en goed uithuilen kan geen kwaad denk ik, lijden kost veel energie, terwijl je vast gebroken nachten hebt door je vele zorgen. Je zit in een heel zware emotionele periode, dat moet je niet ontkennen, slapen heelt.
Voor de kinderen: ook zij zitten in een dubbel moeilijke periode.
Enerzijds door de scheiding en de hele problematiek errond, voor hen een groot verlies in hun leven, een rouwperiode die ze door moeten.
Anderzijds door de terugkerende culture shock. Kom je aan in een vreemd land dan verwacht je aanpassingsproblemen maar anderzijds begrijpt iedereen je, je wordt gesteund door andere expats en door de school, kom je terug neemt iedereen het maar voor normaal dat je je terug snel thuis gaat voelen en geen problemen gaat hebben, maar dat is niet waar, je bent ondertussen veel veranderd en hebt heel andere ervaringen, daarbij hadden de kinderen een fijne amerikaanse school en zitten ze nu weer in het strakke belgische systheem. Een tweede rouwreden waar zij door moeten. Niet simpel.
Wat msn betreft: ik zou dat laten en vervangen door een goed ouderwetse telefoon. Ik spreek ook niet graag langs de computer en bij kinderen geven het scherm en het typen extra afleiding. Het klaarzitten voor het afgesproken uur aan die computer en wachten tot hij er is, geven te veel spanning en misschien weten ze tegen dan toch niet meer wat te vertellen. Plus zien ze hem op de webcam en hij hen, de realiteit van het echte beeld is soms harder om mee om te gaan dan enkel een stem. Ook hij zal het wel moeilijk hebben om zijn kinderen verdrietig te zien, het is toch nog zijn eigen bloed niet?
Laat hem bellen voor het slapengaan, gewoon enkele minuutjes, dat moet niet lang zijn, even 'slaapwel' zeggen en vragen hoe de dag was, ook al antwoorden ze misschien enkel 'goed', dat is vaak genoeg. Misschien gaat hij dat wel elke dag doen, even zijn kindjes horen en zij hun papa, de meisjes elk om beurt aan de telefoon, elk om beurt wie eerst mag, gewoon van in hun bedje, even zijn stem.
Ik ga ook liever in een hoekje praten over de telefoon zonder de betrokkene te zien en zonder dat anderen het horen. Ook zou ik de kinderen laten weten dat je een nummer bij de hand hebt waar ze altijd naar mogen vragen zodat ze zelf naar papa kunnen bellen als ze daar zelf behoefte aan hebben, ook al stoor je hem op het werk. Dat zal hen rust geven te weten dat ze daar controle over hebben, misschien zullen ze het zelden of nooit doen, alleen te weten dat ze altijd kunnen bellen
.
Ik ben geen specialist, verre van, maar ook ik leefde een hele tijd met de kinderen in Belgie en hij in het buitenland omdat hij perse die job wou. Nooit praatte hij over msn, maar altijd belde hij, soms elke dag, soms een keer per week, soms minder. Kinderen vragen niet veel, gewoon te weten dat hij gebeld had en naar hen gevraagd had, was genoeg om content te zijn en weer verder te kunnen, te weten dat hij hen niet vergeten is.
Soms was ik boos dat ik er alleen voor stond om de problemen op te lossen, anderzijds gaf het rust, alleen mijn beslissing telde, ik wist hoe ik hen kon troosten, de kinderen wisten dat ik er voor hen was, 24 op 24, maar ze wisten ook dat ik daar soms best verdrietig om was, net zoals zij zelf.
Je mag verdrietig, boos, hopeloos en uitzichtloos zijn. Je zit in een zware rouwperiode. Je moet daar geen brokken voor maken, dat maakt het misschien alleen nog erger. Misschien moet je een brief schrijven waar je alle frustraties die je tegen hem zou willen zeggen eens rustig kunt opschrijven, verstuur die met de post, zodat hij iets echt in handen heeft om rustig te lezen. Mails zijn soms zo vluchtig en niets.
liefs.a.
@a: Die telefoon, dat vind ik ook een goed idee en dat was bij het begin ook de bedoeling, dat hij minstens 2 keer per week via msn zou praten en dat hij vaker even zou bellen. Alleen blijkt na 3 maand dat hij meestal 'geen tijd' heeft, vooral 's avonds dan. Als ze hem 1 keer per week horen is het al veel. Andere prioriteiten vermoed ik. Hem op het werk bellen is niet echt een optie. Heb ik in al die jaren nooit gedaan, wordt absoluut niet geapprecieerd, enkel als het echt heel dringend is.
Ik kan alleen maar hopen dat hij zelf gaat inzien dat dit niet de manier is om contact te houden met zijn kinderen.
Een reactie posten