Ontploft

Dez morgen, net nadat ik mij in zeven haasten vanuit mijn bed naar de badkamer had gerept om mij klaar te maken, kreeg ik een sms van hem.

"Is dat op de camping waar de kinderen zitten?"

Huh? Qué? U bedoelt???

"??Is wat op de camping??"
"Kompas Camping"

Ja, onnozelaar. Ik weet ook wel hoe die camping heet. En gij weet verdomme perfect op welke camping de kinderen zitten. Wa wilde nu eigenlijk?? Toch maar even naar Oma gebeld, en gehoord wat er daar deze nacht is voorgevallen.
En hem braaf een antwoord gestuurd.

"Ik wist nog van niks. Ja, dat is daar, maar knd hebben niks" Dat ik hem anders wel vannacht uit zijn bed had gebeld, heb ik er maar niet bij gezet.

"Mooi. Daarvoor moet ik híer zitten om dat wél te weten. Bedankt."

Het nadeel van iemand 15 jaar lang in uw buurt te hebben gehad is dat die pedante toon waarmee hij dingen zegt nooit uit uwen kop gaat en ge u bijgevolg veel te levendig voor uw eigen goed kunt voorstellen hoe dat zinnetje moet klinken.

Bon.
't Is niet mijn schuld dat hij om 9u op een zaterdagmorgen-zonder-kinderen-in-de-buurt niks beters te doen heeft dan op zijn pc te prutsen en 't nieuws te lezen. Kan er ook niet aan doen dat Trezebees waarschijnlijk koppijn had. Of dat ze vergeten is om brood te kopen en de muesli-pot leeg was.
Hij moet zijn frustratie over het feit dat zijn kinderen, die hij dit jaar al welgeteld 24 uur heeft gezien, er zomaar opeens niet meer zouden kunnen zijn niet op mij uitwerken.

Onder het motto 'anything he can do, I can do better' heb ik hem een antwoord gestuurd.

Pedant zijn kan ik ook.

En zelfs vele beter.