Bizar

Ex en Trezebees zijn geweest. En weer vertrokken.
Hij is de kinderen zaterdag om 9u stipt komen ophalen en ik heb ze gisterenavond na de dansshow weer mee naar huis genomen.

Hij is nog altijd even belachelijk afstandelijk en zij zo mogelijk nog kinderachtiger. Ik had eigenlijk medelijden met dat schaap.

Ze wist zichzelf met moeite een houding te geven. Heeft heel vlug een gigantische zonnebril (wilter iemand haar vertellen dat die archi-lelijk is astubelieft??) opgezet toen ik in de buurt kwam, haar rosse lokken voor haar gezicht gedrapeerd (en vertelt dan ook dan ze wel een anti-rimpelcrème zou kunnen gebruiken, maar da's niet verwonderlijk na anderhalf jaar met hem...) en zich veiligheidshalve met haren rug naar mij gedraaid. Ze heeft niet eens zelf afscheid genomen van de kinderen en is in paniek vlugger beginnen lopen toen we in de parkeergarage toch plots in hun buurt kwamen.

Hij zag er met zijn coole-als-ge-20-zijt-kleren en halven baard eerder uit als nen gangster. Hij kon niet lachen met het feit dat ik zei dat hij wel meer mocht komen babysitten. Want dat ik nog wel van die weekends gelijk dit wil. Flauwerik. Als hij niet oppast, wordt hij even flauw als Trezebees. Of.... ahhhh... misschien is dan net de bedoeling!!!

En ik??
Ik stond erbij en keek ernaar.

En had de zeer bizarre indruk dat ik er niks mee te maken had.
Een moment waarvan ik had verwacht dat ik het vreselijk ging vinden, raakte me uiteindelijk helemaal niet. Ik voelde me een buitenstaander die stond te kijken naar een hilarische opvoering.

Een héél bizar gevoel.

Bizar, maar voor herhaling vatbaar.