Niet hetzelfde

Oudste komt de laatste weken naar huis met verhalen van een vriendinnetje wiens mama een nieuw lief heeft. Die verhalen gaan dan vooral over het niet-zo-geliefde-zoontje van dat nieuw lief. Net 10 zijnde blijkt dat toch niet zo'n populaire aanwinst in de familie en veeeele belangrijker dan zijn vader. ;-)
Eigenlijk had die mama had beter een lief met een super-toffe dochter genomen. Dan zat ik nu niet met gezaag.

Jongste zag het allemaal simpeler. "Mama zal wel een lief kiezen dat wij ook leuk vinden. En enen zonder ambetante kinderen. En als wij hem niet leuk vinden, dan maakt ze het uit."
En dan volgt er zo een blik van "en als dat niet lukt, pest ik hem wel weg... nah!"

Ik luisterde al lang niet meer. Af en toe hummen of knikken doet het ook.
Tot ze de vraag nog maar een keer herhaalde. Want vriendinnetjes zijn vaak pas op de hoogte als het eigenlijk al te laat is.... "Maar jij gaat het ons onmiddellijk zeggen hé mama??? Ja hé????"

Euhmmmmm.... mmmmmpppppfff......eeuueueueueuehhhh...

Ik lieg niet tegen mijn kinderen. Uit principe. Doe niet mee aan dingen verbloemen of ze dom houden.

Dus als ze vragen of Hij en Trezebees nóg minder tijd zullen hebben als ze beginnen kweken, krijgen ze van mij een eerlijk antwoord.
Ja dus. Maar dat dat dan niet aan hen ligt, want zij nog altijd leuke (Kuch kuch) kinderen zijn.

En als Jongste wil weten waar een condoom voor dient, krijgt ze ook een deftiger antwoord dan het bewaren-verhaal .

Maar mijn pricipes gaan ook maar zo ver. Ben niet katholiek en dus al zeker niet heiliger dan de paus.

Trouwens niet vertellen en liegen zijn twee héééél andere dingen.
Kan je ABSOLUUUUT niet vergelijken.
Komen niet eens bij elkaar in de buurt.

En ge moet verdorie ook niet alles aan die moeiallen hunne neus hangen.