Jarig

Deze morgen was ze zeer vroeg wakker, zooooo benieuwd naar haar cadeautjes.
Vlug klaargemaakt, zodat we extra veel tijd hadden in de keuken. Gisterenavond toen ze al sliep, had ik nog vlug de pakjes gemaakt en balonnen aan haar stoel gehangen.

Toen ze naar beneden kwam, ging de telefoon. Haar papa die toch bij de eerste wou zijn om haar te feliciteren. Daarna pakjes opengemaakt, kaartjes bij de andere op de kast gezet, vlug vlug gegeten om toch nog even naar haar speelgoed te kunnen kijken.

Op school de zelfgebakken koekjes uitgedeeld en deze middag en na school heel veel genoten van wat ze gekregen heeft.
Straks gaan we traditiegetrouw bij de grote gele M eten.

Ze vond deze verjaardag nu al een 'SUPER' verjaardag, vooral omdat ze nu ook zes is zoals de anderen in haar klas.

Toch zalig om je kind zo gelukkig te zien.

Koekjes

Deze namiddag heel veel koekjes gebakken. Nu ze nog allemaal in zakjes steken met een strikje errond. Eentje heb ik al als probeersel gemaakt.

Dan kan mijn jongste ze op school uitdelen. Want morgen is de grote dag. Dan wordt ze (eindelijk) 6.

Op z'n Amerikaans

Een vriendin die les geeft op de Amerikaanse shool waar de kinderen vorig jaar zaten, heeft me een referentie bezorgd. Ik had gevraagd naar een papier om aan te tonen dat ik gedurende die twee jaar ook wel gewerkt had, want zo niks doen komt duidelijk niet goed over op een CV.

Dit heb ik vandaag gekregen, een hele pagina vol. Ik geef jullie enkele stukken:

Sabine became well-known for her competent, capable and thoroughly comprehensive talents in the role of a substitute teacher. The ability to work in this role can be challenging. However, Sabine always did an exceptional job identifying the organization of the classroom, following the lesson plans established by the teacher and working with the students in a positive and productive manner.
...
She also substituted as a Speech Therapist. Sabine was incredible! Her skills in speech and language development were apparent from the first time she worked with the children.
...
Overall, she was one of our 'favorite' Teacher substitutes. Her positive, well-organized, professional and knowledgeable manner made her an invaluable asset to students and staff. For this and many other reasons, I would highly recommend her for consideration of any educational or other jobs she may apply.
...
She is truly a 'winner' as a colleague...
Anyone hiring Sabine would be extremely fortunate to have her knowledge, skills and work ethic as well as her endearing and deeply caring personality.

Ik moest lachen als ik het las, doet me denken aan de report cards van de kinderen. Maar ben ook best wel trots om dit bij m'n CV te kunnen steken. Ze gaan hier nogal raar kijken als ze dit te lezen krijgen.

Misschien moet ik er het zout ook maar direct bijgeven???

Of nee.... toch maar niet.

Pannenkoeken

De kinderen gaan hier net als vroeger ook naar de dansles. Elke week springen en swingen...

Een paar weken geleden kwamen ze thuis met een brief om zoveel mogelijk pannenkoeken te verkopen. 'Want de naaimachine is kapot mama! En dan kunnen ze geen kostuums maken voor de show!!En ze gaan zeggen wie er de meeste verkocht heeft!'

Hmmm.
Voor zover ik weet, zijn het moeders die de kostuums naaien, ik neem aan dat die niet allemaal een nieuwe naaimachine krijgen?? Maar wat mij nog het meeste stoort is dat de oudste groep een week vroeger al van deur tot deur is gegaan met pannekoeken om 'zoveel mogelijk' te verkopen. Ook oma en opa hadden er gekocht. Ik kan nu toch moeilijk de buren nog een keer aanspreken? Vind het sowieso vervelend al die verkopen. Als je een hele hoop tantes en nonkels hebt, gaat dat misschien nog, maar zomaar overal gaan aanbellen laat ik mijn kinderen toch niet graag doen.

Bon. Ik koop er, tante Yvonne is ook gezien (Ahja!! Ik koop ook Klaaskoeken van uwe zoon!!), Moeke wil dit ook wel doen en Sofie's kinderen lusten ook pannenkoeken (eentje toch).
Een naaimachine koop je er niet van, maar 't zal moeten genoeg zijn.

Film

Deze namiddag met de kindjes naar een film gaan kijken.

Mij grandioos geërgerd aan de 'wie-is-da-die-kennen-we-niet' mentaliteit die er hier hoogtij viert. Dat en de 'wat-de-boer-niet-kent-da-fret-hij-niet' is hier echt nog wel van toepassing. Als ze dan nog horen dat ik Nederlands en geen dialect tegen de kinderen spreek, of mijn (nog steeds) buitenlandse nummerplaat zien, bekijken ze me helemaal alsof ik van Mars kom... Zucht.
Nog even en we kunnen uittesten hoe dit elders gaat... joe-pie. Die nummerplaat zal binnenkort ook wel weg zijn.

Maar we hebben wel een mooie film gezien. Bij momenten echt ontroerend, de kinderen hebben allebei een traantje (of twee) moeten wegvegen.

Beslist

Het is beslist. De kinderen gaan na de kerstvakantie naar deze school.

De directeur heeft een uur tijd voor me vrijgemaakt, misschien omdat ik aan de telefoon gezegd had dat het nogal een 'speciale' situatie was.
Bleek dat die man duidelijk tonnen meer begrip kon opbrengen dan het hele lerarenkorps van de huidige school samen. Hij haalde ook onmiddellijk materiaal boven dat ze in de klas gebruiken bij kinderen die een verlies moeten verwerken.
Ik heb hem ook verteld wat mij aan hun school in de westvlaanders stoorde en hij heeft zonder de school af te breken gewoon verteld hoe er op zijn school in zo'n situaties wordt gereageerd.

Het is nog kilometers verwijderd van het Amerikaanse systeem, maar een aantal aspecten vind ik wel terug. Vooral het feit dat er niet alleen belang gehecht wordt aan het academische, maar de kinderen veel breder en individueel bekeken worden. In de eerste plaats wordt hier getracht de kinderen graag naar school te laten komen, met als redenering dat ze dan sowieso leren. Verder werken ze veel meer rond projecten dan ik van Vlaamse scholen gewoon ben en lijkt de school veel 'opener' te zijn. Mijn jongste haar juf vroeg me wanneer ze kwam en toen ik zei 'na de vakantie' kreeg ik een rare blik en de opmerking dat ze toch vond dat je een kind niet zomaar op een maandag in een klas kon afzetten als ze daar nog nooit geweest was. Je kan toch zeker wel even tijd vrijmaken om te komen kennismaken???

Wat de doorslag gegeven heeft is dat de kinderen van een vriendin op deze school zitten en zij heeft ervaren hoe ze in 'moeilijke' situaties meewerken. Het gaat niet alleen om 'zeggen', ze doen het dus ook.

De kinderen kijken er enorm naar uit. Ik hoop alleen maar dat we de verhuis op tijd in België krijgen, anders zullen we een tijdje in het nieuwe huis moeten kamperen. Want ze na de vakantie toch nog terug naar de (bijna) oude school sturen is niet echt meer een optie.

Drukke dag

Vandaag een fijne, drukke dag.

Straks vertrek ik op 'prospectie' naar een school dichtbij het huis. Hopelijk valt dit mee en kunnen de kinderen daar na de kerstvakantie terecht.

Na de aanvaring die mijn jongste gisteren met de turnjuf had, heb ik besloten dat ze in januari absoluut niet naar de school hier terug gaan. Al moet ik haar een week laten ziek schrijven en er zelf thuis mee werken. Het is genoeg geweest.
Het kind heeft zich ooit enorm bezeerd toen ze een koprol moest doen en weigert (heel luid huilend) dit nu nog te doen. In plaats van na te gaan waarom dit zo is (toch wel raar, vermits ze veel moeilijkere dingen wel doet??), heeft de juf haar zeer boos gezegd dat ze zich dan maar weer moest aankleden en aan de kant gaan zitten. En dat ze niet meer naar de turnles mag komen. Tegen een kind van 5.... Psychologie zal ook haar sterkste vak niet geweest zijn.

Deze avond word ik door mijn zus en aanhang op sleeptouw genomen. Lekker gaan eten. Hier of hier... Mmmmm. Ik kijk ernaar uit!
Ik blijf bij hen slapen, want morgen moet zij niet werken. Dan gaan we cadeautjes kopen voor mijn jongste die volgende week 6 wordt en de Sint zijn zak al wat vullen met leuke dingen voor ons 'klein mannen'.

Zo geraakt een mens weer uit een 'dip'. Vooral door dingen te doén en niet te veel te denken.

Dip

Ik zit in een ongelooflijke dip.

Natuurlijk ben ik opgelucht dat ik eindelijk een huis gevonden heb. Maar 'blij' omdat ik eindelijk mijn 'nieuwe leven' mag beginnen??? Vergeet het. Ik zie er als een berg tegenop. Zoveel stelt dat 'nieuwe leven' anders ook wel niet voor.
Huis inrichten, spullen kiezen...pfff. Ik heb er eigenlijk geen zin in. Dan denk ik nog niet aan alle formaliteiten die geregeld moeten worden.
De school zoeken is hetgene waar ik nog de meeste motivatie voor vind, omdat dit voor de kinderen is.

Zucht. Ik wou dat ik evenveel vertrouwen had als degenen die mij altijd voorhouden dat alles goed komt. Zou wel eens willen weten hoe jullie daar zo zeker van kunnen zijn.

Advocate

We moesten gisteren om 11h bij de advocate zijn om de EOT (echtscheiding in onderlinge toestemming) af te werken. Omdat we zaterdag zelf al het meeste bekeken hadden, hebben we haar eigenlijk gewoon gezegd wat we wilden. Het enige dat ze moest doen is ervoor zorgen dat dit binnen de wet kan en het deftig verwoorden.
Ze had als opmerking dat een groot deel van onze overeenkomst op wederzijds vertrouwen en communicatie berust. Maar dat is toch bij elke scheiding zo?? Zelfs als de rechter beslist wanneer een kind waar moet zijn, doen de ouders daar vaak nog hun goesting mee. Als je voor een gesloten deur staat, helpt een papiertje van de rechter ook niet. Als de ene niet betaalt, moet je toch ook niet aan de kassa van de supermarkt staan zwaaien met het vonnis??

We hebben dus een 'creatieve' oplossing voor de kinderen. Maw hij mag ze zien zoveel hij wil, wanneer hij wil, de enige voorwaarde is dat we de afspraken minstens 14 dagen op voorhand maken en we rekening houden met hun activiteiten. Niks van 'eerste volledige week van de huppeldepup-vakantie in de onpare jaren en tweede week in de pare jaren'. We hebben dat hele blad er mooi uitgehaald en alles tot 2 paragrafen herleid. Nu maar hopen dat hij er gebruik van zal maken.

Blijkt dat we een uitzondering zijn in 'echtscheidingenland'. Volgens de advocate slagen weinig koppels er in op 3 sessies een niet-standaard contract in mekaar te steken, zonder heftige discussies. Zeker al niet als er een derde persoon in het spel zit.
Bon, dan ben ik maar een uitzondering. Ik heb gewoon meer vertrouwen in mezelf dan in een advocate die het wel eens voor mij zal oplossen (sorry Ilse!!) en ben er nog altijd van overtuigd dat je met gezond verstand en rede verder komt dan met modder gooien.

Het resultaat is dat ik en de kinderen in een mooi huis, in een deftige buurt zullen wonen en ik enkel parttime zal moeten werken om de 'extraatjes' te betalen. We zullen absoluut niks te kort komen. En hij....hij houdt ook genoeg over voor zijn super-veel-beter-dan-mij-lief en gepland nieuw gezin. En meer moet dat voor mij niet zijn.

Glimp

Gisteren heb ik eventjes weer gezien waarom ik 15 jaar van mijn leven bij hem gebleven ben. Hij is nog altijd een egocentrische vent, maar heeft ook nog altijd goede kanten en principes.

Nadat hij mij in de voormiddag toch eerst nog een keer heeft uitgekafferd, heeft hij er ook wel echt alles aan gedaan om ons dit huis te bezorgen. Uiteindelijk hebben we niks moeten uivinden als reden voor mijn naam op het contract, want hij tekent mee. Heeft hier absoluut geen probleem mee. Hij doet dit vooral voor de kinderen, omdat hij heel goed beseft dat we anders dit huis nooit zouden krijgen en hij heel graag wil dat we in deze buurt gaan wonen. Zoveel verantwoordelijkheidsgevoel heeft hij dan toch. De voornaamste reden dat ik mijn huur niet zou kunnen betalen, is trouwens dat hij de alimentatie niet zou storten. Dus is hij ook wel verantwoordelijk voor het betalen. Hij zei verder dat hij mij 'helemaal vertrouwt'. Heb geantwoord dat dit wel makkelijk is, vermits ik niet degene ben die hem belogen en bedrogen heeft. Hij kon er nog om lachen.

Na de 'show' ben ik bij vrienden langgeweest, die mij 's middags zelfs al te eten hadden gegeven. Hij heeft me toen laten weten wanneer zijn ouders weg waren, want die wil ik echt niet zien, zodat ik de spullen van de kinderen die nog in mijn auto zaten kon langsbrengen.
Uiteindelijk hebben we meer dan een uur gepraat.

Over zijn belachelijke clausules, die ik toch niet in het contract laat opnemen. Heb hem gezegd dat dit eigenlijk geen 'scheiding in onderlinge toestemming' is, maar dat ik gewoon akkoord ga. Omdat het zijn keuze is, moet hij ook maar de gevolgen dragen.
Ik heb ook mij hart gelucht over het feit dat hij nu al niet meer naar de kinderen omkijkt en de onnatuurlijke msn-sessies. Hoewel het voor mij makkelijker is, als ik helemaal geen rekening met hem moet houden, wil ik dit niet voor mijn kinderen.
We hebben eigenlijk de meeste zaken die we morgen bij de advocate zouden bespreken al samen opgelost. Ze heeft een makkelijke job aan ons. Het enige dat zij moet doen is alles wat wij zeggen op papier zetten.

Wat nog het meeste deugd deed van de ganse dag is merken hoe de kinderen reageerden. Toen we zaten te praten, liepen ze eerst zenuwachtig heen en weer. Tot ze merkten dat we geen ruzie gingen maken en we zelfs nog aan hetzelfde zeil trekken als het gaat om wat zij wel en niet mogen. Uiteindelijk zaten ze zeer ontspannen in de zetel naar tv te kijken en riepen ze af en toe iets naar ons.

Daar doe ik het voor. Deze hele situatie gaat niet om mij, maar om hen. Als zij dit zonder al te veel kleerscheuren doorkomen, dan is al mijn energie die ik er moet instoppen om het op een beschaafde manier te kunnen oplossen niet voor niks geweest.

YESSSSSS!!!!!!!!

Yes!Yes!Yes!

We hebben anderhalf uur 'show' moeten opvoeren en ze zouden ons volgende week iets laten weten. Uiteindelijk heeft de eigenares deze avond nog gebeld om te laten weten dat we het huis hebben.
Bloed zweet en tranen heeft het gekost, maar begin januari kunnen we er in.

HOERA!!!!!!!

Moe

Ik ben het zo moe, kan niet meer, heb geen energie meer.

Ik zou zo graag een idee hebben van waar ik met mijn leven naartoe moet. Nu zie ik echt niks.
Ik probeer wel. Trek me op aan elk klein lichtpuntje, maar dat duurt vaak niet lang.

Het feit dat hij ginder zit en gezellig zijn leventje leidt met super-veel-beter-dan-mij lief, fijn op romantisch weekend gaat, één keer per week (als hij tijd en goesting heeft) 20 min met de kinderen spreekt en zich verder absoluut van niks iets aantrekt, terwijl ik hier alle ellende mag opkuisen, doet er ook geen goed aan. De hele situatie is zo verdomd onrechtvaardig.
Ik ben strontjaloers op mijn vriendinnen die met hun gezin hun leuke expatleven verder zetten. Ze mogen mij nog zo vertellen dat het ook niet allemaal rozegeur en maneschijn is. Ik wil onmiddellijk mijn miserie ruilen. Zij hebben tenminste een leven.

Ik kan alleen maar hopen dat ik morgen voor één keertje wat geluk heb en het huis kan huren. Anders weet ik echt niet hoe ik de volgende weken moet doorkomen.

Geheugenverlies

Mijn jongste moet nog 6 worden en het arme kind lijdt nu al aan geheugenverlies... zeer selectief geheugenverlies weliswaar.

Hoewel mijn beide kinderen al de waarheid achter het sinterklaasverhaal kennen, blijken ze er toch nog altijd enorm veel plezier aan te beleven. Dus had ik gisteren in de supermarkt voor elk een klein doosje met chocolade gekocht. Dan kon de Sint al een keertje voor 6 december komen.

Toen we gisterenavond aan tafel zaten, had ik iets nodig uit de kast. Dié kast waar ik de doosjes had weggestopt.
Mijn jongste: 'Hé mama!! Daar zit iets!! Chocolade van Kindersurprise, ik herken die blauwe kleur!!' Ze had exact 4 cm² centimeter van het karton gezien.... 'Maar nee, daar zit niks.' ' Jaaaawèl!!! Ik heb iets gezien!'
Dan maar toegegeven, ze zou me toch niet geloven... 'karakter' weet ge wel....

Een half uurtje later.
'En mogen we dan vandaag onze schoen zetten??'
'Maar schat, ge weet al wat er gaat inliggen, da's toch geen verrassing meer.'
'Oh, maar mama, dat ben ik al laaaaaaaang vergeten!!! Ik weet heeeelemaaaaal NIKS! Ik heb heeeeeelemaaaaal NIKS gezien!!! Welke kast??? Wat gezien???'

'Zal ik dan nu mijn schoen gaan halen mama?'

Denkwerk

Elke heeft het een tijdje geleden al aangegeven in haar commentaar.
Als, indien, in het geval dat, ( ik bekijk het puur hypothetisch, maar je weet maar nooit...) de eigenaars zaterdag zeggen dat we het huis mogen huren, moet ik een uitleg hebben over waarom ik het huurcontract enkel op mijn naam wil.

Ik heb er over nagedacht, heb geprobeerd een plausibele uitleg te vinden, zodat ze niet argwanend zouden worden en ben uitgekomen bij... niets. De echtgenoot van de mevrouw-eigenaar die ik aan de lijn had heeft blijkbaar zelf een kaderfunctie, dus blaaskens wijsmaken zal niet echt lukken vrees ik.

Een mogelijkheid is om het gewoon op twee namen te zetten (NEEEEEEEEEEEEN!!!!!!!) en te hopen dat super-veel-beter-dan-mij-lief hem niet buiten zwiert. Want dan zou ik hem nog moeten binnen laten ook......

Iemand een beter idee?

Anyone????

Show

Gisteren ben ik voor de verandering weer naar een huis gaan kijken.

Ik had heel veel goede moed, want ik was de eerste die gebeld had en ook de eerste die ging kijken. De zoon heeft me rondgeleid en even dacht ik dat het gelukt was en we een huis hadden.... tot de moeder me belde.
Ja maar mevrouw.... ge zijt wel nog maar de eerste en wij hebben graag meerdere kandidaten die zich komen voorstellen om dan te kunnen kiezen wie het mag huren. We geven mensen toch graag een tweetal weken de tijd om op de advertentie te reageren.
AAAAARRRRGHHHHHHHHHHHH!!!!! Alwéér verkiezingsshow.

Ge moet toch begrijpen, mervouw dat we niet zomaar gelijk wie in ons huis willen en we willen toch zekerheid ivm met betalingen. Wat voor werk hebben jullie??? Ge werkt toch wel allebei?? En wij willen toch wel de recentste loonfiche zien.

Zucht.
Ik heb mijn best gedaan. Mijn lesje opgezegd over 'mijn echtgenoot de workaholic' en hoe ik België miste (not!) en vooral veel 'geste' verkocht. Ik heb ook wel punten gescoord door te zeggen dat ik haar de contactgegevens van onze vorige huisbaas zou kunnen geven 'kwestie dat u toch een beetje weet wat voor mensen wij zijn, want ik begrijp wel dat dit voor u niet gemakkelijk is...' Dàt kwam goed aan. Mijn cursussen psychologie waar we altijd weer met 'empathie' rond de oren werden gesmeten, hebben ook iets uitgehaald.

'Hij' komt zaterdag naar België, omdat we maandag een afspraak hebben bij de advocate. En hij is zooooo benieuwd, heeft de foto's gezien en is ook zooooo enthousiast. Mogen we toch dit weekend ook een keer komen kijken??? Ah ja, mevrouw, dan zien we u allebei en da's toch ook belangrijk dat we uw echtgenoot kennen.
Dus komt hij mee de show opvoeren. En eerlijk is eerlijk.... dàt kan hij wel.

Aan het einde van het gesprek zei ze dan nog... 'en misschien heb ik dit weekend dan al nieuws voor u....'

We leven op hoop. Alweer.

Driftbuien

Vannacht meer dan een uur in de badkamer gezeten met mijn 'geconstipeerde' jongste.

We zagen het de voorbije dagen al aankomen en hebben nog geprobeerd om met siroop de natuur een handje te helpen. Haar vooral niet dwingen, want hoe meer je ze tot iets aanzet, hoe meer mevrouw gaat tegenstribbelen. Maar het mocht niet baten.
Toen ik ging slapen, was zij nog wakker en ik ben om het half uur mogen opstaan omdat ze buikpijn had..... Tot ik het na twee uur beu was en haar op het toilet gezet heb.

Hysterische huilbui met als gevolg dat het hele huishouden wakker was. Ik heb heel kalm alles geprobeerd, maar juffrouw kon en wou niet... Oma is uiteindelijk ter hulp geschoten met een laxeermiddel. We hebben haar kunnen overtuigen om het te laten opspuiten (zal ook geen tweede keer lukken...)
Terwijl je normaal moeite moet doen om dit lang genoeg op te houden zodat het kan inwerken, zaten wij meer dan een kwartier later nog altijd onverrichter zake in de badkamer. Karakter heeft ze wel.
Uiteindelijk was ze zo boos en zo hard aan het wenen dat ze haar sluitspier niet meer onder controle had en de 'verlossing' er eindelijk kwam... Doodmoe en met betraande wangetjes heb ik haar weer in bed gelegd.

En deze morgen.... Weer een driftbui omdat de bloes die ik haar gaf om bij haar rokje aan te doen niet naar haar goesting was. Huilen, stampen, tieren, brullen..... Niet makkelijk om kalm te blijven als je op tijd op school moet zijn. 'Time out' en haar negeren is allemaal goed en wel, maar duurt veeeel te lang.
Na een gevecht van een half uur, heb ik gewoon besloten haar thuis te houden en terug in bed te leggen. Waar ze nu als een prinsesje ligt te slapen.

Kinderen....zucht.

Computer

Ik kreeg bij het opstarten van mijn blog al een paar keer de vraag om over te schakelen naar een nieuwe versie van Blogger.

Gezien mijn non-kennis van computers, 'hij' deed dit allemaal, zag ik dit niet zo goed zitten. Vooral toen ik las dat aspecten die je aan de template veranderd had zouden kunnen verloren gaan. Niet dat ik zo'n spectaculaire aanpassingen had aangebracht, maar die links, klok en tellers er op krijgen was voor mij al een prestatie, gezien je de html codes toch op de juiste plaats moet krijgen.

Gisteren probeerden ze mij met een ander middeltje te lokken. Het uploaden van je posts zou veel makkelijker gaan. Geen gespannen wachten meer om te zien of-ie d'er nu wel of niet opgeraakt...geen draaiend streepje meer om naar te zitten kijken en geen tergend traag stijgende percentages...... Dat deed het hem. Ik kan dit ook alleen!

Dus heb ik vol goede moed op het icoontje geklikt, heb even mijn hart vastgehouden, toen ze me meldden dat ik niet meer terug kon naar de 'oude' versie, een google account aangemaakt (vraag het mij niet, waarom dit moet werd wel uitgelegd, maar is compleet aan mij voorbij gegaan...) en mijn blog overgeschakeld.

Wat blijkt? Deze versie is voor 'dummies' gelijk ik. Geen html codes meer waartussen je moet gaan zoeken om een link erbij te plaatsen, maar vakjes die je heen en weer kan slepen om ze te verplaatsen op je blog. Heel simpele knopjes om kleurtjes en lettertypes te kiezen.
En ik ben er zelfs in geslaagd om tussen de html code van de 'oude' versie de tellers te kopiëren en op de 'nieuwe' blog te plaatsen, zonder er een eeuwigheid op te moeten zoeken.

Yes!! Al is het maar een kleinigheid, we gaan erop vooruit! En een post publishen... aaaaah... zaaa-lig snel.

Slapen

Ik zou zooooo graag eens één nacht doorslapen. Niet wakker worden, niet onrustig dromen.... gewoon slapen.

De kinderen slapen zeer onrustig. Er is altijd wel één van de twee die een nachtmerrie heeft of uit bed valt, of dorst heeft, naar het toilet moet..... Of zo luid droomt dat de andere wakker wordt.
Het samen op de kamer slapen leek in het begin een goed idee, maar blijkt dit absoluut niet te zijn. Het is al een hele heksentoer om ze gewoon rustig in bed te krijgen, laat staan dat ze dan ook gaan slapen. En dan te weten dat dit vroeger gelijk een fluitje van een cent ging. Tanden poetsen, een knuffel, ze mochten nog even lezen.... en dat was het. Geen enkel probleem. Ze werden ook niet zo vaak wakker 's nachts.

Het ergste is dat ik de nachten dat zij me niet uit mijn bed roepen toch steevast wakker word. Tussen 2 en 3 uur is het gedaan. Dan lig ik klaarwakker in mijn bed, om rond 6.30h weer in een onrustige slaap te sukkelen.
Denken, denken, denken... als ik dit, dan misschien.... had ik maar.... wat als ik.... of misschien toch beter zo.... zou ik daar misschien.... dat huis, of toch niet...nu beslissen... of nog even afwachten... en rekenen..tellen! Ik heb zo al een hele nachtelijke boekhouding opgesteld. En nog kom ik er niet uit. Weet ik niet wat te doen.

Terwijl ik vroeger zeer vlug en beredeneerd beslissingen nam. Eén, twee, drie...hop gedaan. Zelden had ik ergens spijt van en als dan vond ik dat je daar dan maar gewoon het beste van moest maken en niet te veel zagen en klagen.

Misschien ligt het gewoon aan het feit dat ik zo slecht slaap dat mijn hersenen op vakantie zijn.

Dan is er tenminste nog hoop dat ze ooit terugkomen...

Rode lap

Maandag telefoon, 'hij': 'Ik had gezegd dat ik vandaag met de kinderen zou spreken, maar ik ben op terug weg van mijn werk (OM 17.30 AL?!?!?) en het is zoooo druk op baan (voor die 20 min die hij moet rijden....) én ik moet nog naar de apotheek (die ginder tot 21h open zijn) dus ik denk écht niet dat ik dat ga halen.....Ik ga écht mijn best doen, maar anders zal het misschien morgen zijn en ik ga proberen om voor de verjaardag van onze jongste in België te zijn. Want dat is toch belangrijk.
Whatever..

Dinsdag: niksmendalle

Woensdag sms om 17.22H 'Gaan jullie nu op msn komen of niet?' (Ik zat te kletsen en had mijn gsm niet horen biepen) Om 17.28h 'Ja, 't zal dan voor morgen zijn.'

Vandaag om 11.40h telefoon: 'Wat moet er nog in uw pakket, ik ga dat dan opsturen.' (euh, was dat zaterdag niet al vertrokken??? 'Dan' is inderdaad een zeeeeer ruim begrip.) Ik kom volgend weekend naar België, want dan past het voor mij en kunnen we naar de advocate gaan. Maar voor de verjaardag kom ik niet. Ik zal haar kadootje wel al meebrengen. (Had niks anders verwacht) En ik kom vanavond om 18h op msn, want morgen is het hier verlof en dan kan het niet.... (net zoals hij op 1 nov geen tijd had, zeker met super-de-luxe-veel-beter-dan-mij-lief naar het kerkhof geweest, terwijl hij zo tegen de kerk is.... Hij heeft enkel af en toe tijd op werkdagen en eventueel de zondagavond, weekend en verlof... vergeet het.)
Ik heb hem ook gevraagd of hij al naar de advocate gebeld had voor en afspraak. 'Hoe kan ik dat doen als ik niet met u heb overlegd!!!' Hij is écht veeel te goed.....Zo veel rekening houden met mij.....

Daarnet weer telefoon. Van de advocate. Om te vragen of we het ontwerp al gezien hadden en of we toch de gevraagde papieren konden opsturen.
Euh...Ja... Hij heeft u een mail gestuurd met opmerkingen bij het contract en hij zou vorige week de gevraagde papieren kopiëren en op de post doen. Ik kan dit niet, want die liggen allemaal ginder in het huis.
'Dan bel ik hem wel een keer' (HOERA!!!! Krijgt hij ne keer van iemand anders op zijne kop!)

Twee minuten later...Boze telefoon...
'We gaan die dag om zo laat naar de advocate. En ze heeft die mail niet gekregen. (oei, ze heeft de suggesties dus nog niet kunnen 'incorporeren'...) Ik spreek u vanavond. Tot dan.'

Ik word hier compleet onnozel van. Als ik alleen nog maar zijn nummer op het schermpje van de telefoon zie staan, wil ik al gillen. Zelfs als hij probeert 'vriendelijk' te doen en vraagt hoe het met mij gaat, want dat zijn 'indirect' nog altijd zijn zaken.... misselijk word ik daarvan. Hoe hij belooft dingen voor de kinderen te doen en toch weer voor zichzelf kiest. Hoe hij als de jongste vijf minuten iets grappigs vertelt, zegt 'Het gaat al veel beter met jou hé??'
Het werkt allemaal op mij als een rode lap op een stier. Ik word heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg

KWAAD.

Moeke

Gisterenamiddag met de kindjes op bezoek geweest bij 'Moeke'. Dat was voor de verhuis onze onthaalmoeder, waar we nu nog steeds veel contact mee hebben. Ze heeft de kinderen echt gemist (heb ik meermaals moeten horen ;-)) toen we verhuisd waren.

Een ouder die een kindje kwam ophalen vond het blijkbaar 'raar' dat we nog steeds contact hadden, vooral na een tijd in het buitenland te hebben gewoond. 't Is toch maar de 'opvang'.

Omdat ik als zelfstandige werkte (6 dagen per week, een 60-tal uur, GOED ZOT!!!!), waren de kindjes nog heel klein toen ze de eerste dag bij Moeke kwamen. De oudste was 8 weken en de jongste 10. Bovendien waren ze daar 5 dagen per week, tot 18.30h 's avonds. Als er geen file was, want 'hij' ging ze toen halen. En vanuit Brussel is er altijd wel file.....
Voor mijn kinderen is dit altijd hun 'tweede thuis' geweest. Toen ze naar school gingen, bleven ze nooit na 16h, maar gingen gezellig 'naar huis', bij Moeke.... Tijdens de vakantie... bij Moeke. Waren ze een keer wat ziekjes...bij Moeke. Gingen wij de zaterdagvond een keer op stap dan gingen ze vaak logeren...bij Moeke! Kwamen we in de zomer naar België moesten ze zeker één nacht naar...Moeke.

Zij heeft de kinderen mee opgevoed en zien opgroeien, maar vooral veel liefde gegeven en er een heel sterke band mee gevormd. Volgens haar ligt daar het verschil. Dat veel moeders niet eens willen dat het kind een sterke band heeft met haar, want zij zijn toch de 'echte moeder' en zij zorgt 'maar' voor de 'opvang'.

Ik kan alleen maar heel dankbaar zijn voor alles wat ze voor ons doet (zelfs naar mijn gezaag luisteren). Want als ik zie hoe de kinderen zich daar nog steeds thuis voelen, dan kan ik daar alleen maar blij om zijn. Ze willen ook absoluut weer bij haar in de buurt wonen en ik kan ze geen ongelijk geven. Ik zal haar hulp trouwens geod kunnen gebruiken, om die twee te helpen opvoeden, alleen zie ik het mij soms echt niet halen....

En ja, ik ben hun 'mama' en dat is altijd speciaal, maar Moeke er extra bij, dat is pas luxe en niet 'maar' opvang!

Retail therapy

Ik heb het de laatste dagen nogal moeilijk.

In plaats van in mijn bed te kruipen en zielig te wezen, heb ik beslist om dan maar te gaan winkelen. Vind ik persoonlijk een veeeeeel beter besluit.
Ik had nog een kadobon van Mer du Nord die ik in augustus van een vriendin voor mijn verjaardag gekregen had. In die winkel vind ik altijd wel mijn goesting, alleen zal ik daar nu met mijn budget heel wat minder naar binnen gaan (lang leve de solden!!). Dus ben ik deze namiddag naar Gent getrokken. Ik hoefde niet eens op de tijd te letten, want 'opa' gaat de kindjes op school afhalen. Pure luxe.

Toen ik uit de parkeergarage kwam gestapt, reed de vriendin net weg. Bleek dat we hetzelfde idee hadden en allebei even getwijfeld hadden om mekaar op te bellen om te vragen om mee te gaan. Ik heb het niet gedaan, omdat ik weet dat ze veel werk heeft en ik bang was dat ze niet nee zou durven zeggen, als ze hoorde dat het niet zo goed met me ging. Ik besef zelf wel dat dit stom is, maar zo ben ik nu eenmaal. In het expatmilieu heeft het ook zeer lang geduurd voor ik vrienden om hulp wou vragen. Vaak werden ze dan boos, omdat ze merkten dat ik weer ziek was en toch alles zelf wou doen. Zal wel mijn koppig trekje zijn zeker???

In ieder geval was dit de eerste keer dat ik echt fijn gewinkeld heb, zonder de hele tijd gefixeerd te zijn op de prijzen. Missschien omdat ik de Belgische prijzen nu al iets meer gewoon ben? Of omdat ik vandaag beslist heb dat dit even tijd voor mij was en al de miserie nu even niet telde.
Resultaat: een héél mooi truitje voor mij (bedankt S&H!!), twee T-shirts (ook voor mij) en wat kleren voor de kinderen. Ik heb niet eens veel geld uitgegeven. Bovendien kan ik er weer even tegen en heb nieuwe moed om een huis te gaan zoeken.

Retail therapy werkt echt!

Getrouwd (deel 2)

Gisteren ben ik dus vroeg genoeg opgestaan. Ik heb in plaats van mijn gemakkelijk zittende oude jeans, mijn merkkledij uit de kast gehaald en ben met 'mijn-dure-die-niet-mag-vervormen-handtas' vertrokken.

Toen ik bij het huis aankwam, stond er al een groepje mensen binnen en zat er nog een vrouw in haar auto te wachten. Die zag dat ik gewoon naar binnen ging (ze dacht misschien dat de eigenaar haar persoonlijk zou komen roepen?!?) en is mij dan maar zoals een schoothondje gevolgd. De hele tijd liep die achter mij aan. Bizar. De mensen die net vertrokken, wouden het huis al absoluut huren.

Ik dacht dat ik een appelflauwte kreeg. Niet alleen omwille van de 'concurrentie', maar omwille van het huis. Dat was een complete bouwwerf. Het was duidelijk een 'buitengewoon' huis... in de ogen van de verhuurder dan wel...
Die man was zeer symphatiek maar ongeloofelijk hilarisch. Ik stond in de tuin tussen omgevallen betonmolens, stenen en vuil naar de 'eindeloos uitgestrekte weilanden' (één aardappelveld) te kijken en hij sprak over 'buitensauna's' en 'jacuzzis' 'Daar kunde zooooo van genieten jong!!!' In de zeer kleine slaapkamers werd hij bijna lyrisch over 'bankirai terassen met ligzetels en cocktails', terwijl ik mij afvroeg hoe je kleren weghangt in een 'dressing' die maar 20 cm diep is....
Ik dacht dat ik in een VT4 aflevering van 'The Block' zat en wou vragen of hij geen 'hamam' kon regelen.... (Maar moet toegeven dat hij gelukkig toch wel meer stijl had dan die 'hamam-gasten')
Ik ben bewust langer blijven hangen dan de andere kandidaat-huurders, (waar mijn volgzaam hondje niet zo blij mee leek, ik denk dat ze mij opzettelijk in de gaten hield) en heb nog veel meer toffe voorstellen gekregen, over hoe ik de gevel in verschillende kleuren zou kunnen laten schilderen, of hopranken of druivelaars over de bouwvallige garage kon laten groeien (de garage zelf??? Nee die blijft zo...) We hebben bijna een half uur staan kletsen en ik mocht uiteindelijk mee beslissen over wat ik allemaal wou als 'afwerking', en dan zou hij de huurpijs gewoon 'herberekenen'.

Het goede nieuws??? Mijn opzet is gelukt. Die man zei dat hij het belangrijk vond om mensen met een 'zeker niveau' als huurders te hebben en zei dat hij dit wel onmiddellijk zag, door zijn goede mensenkennis. Ik mag het huis dus huren.

Het slechte nieuws??? Ook al wil mijn zus wel graag dat ik dit huis neem, zodat ze als er iets kapot is en de eigenaar moet langskomen, met een fles wijn en chips bij mij in de zetel kan komen zitten. Een avondvullend programma gegarandeerd.... Het huis gewoon de huurprijs niet waard is, er met de Franse slag aan wordt gewerkt, veel en veeeeeeel te klein is met twee kinderen en nooit in januari af zal zijn.

Ik heb er toch nog over getwijfeld, ik wil zoooo graag een huis, maar vandaag de fijne man gebeld om te zeggen dat ik het niet zou huren. Bleek dat de andere mensen al gebeld hadden, dus het nu wel weg is. Hij zei wel dat hij me zou bellen mocht hij iets ruimer hebben in de omgeving..... Dan ga ik zéker kijken, al is het maar voor de lol.

Getrouwd

Mijn post die 'verdwenen' is, ging inderdaad over eventjes weer getrouwd zijn. Want dat is hoever ik moet gaan om toch naar een huis te mogen gaan kijken.

Eergisteren zag ik op een immosite een huis in de stad waar ik wil gaan wonen. Met drie slaapkamers, op 2 km van de school waar ik de kinderen wil naartoe sturen, met een tuin... En niet 'gezellig', 'karatervol' of 'charmant'. Dit huis wordt effenaf als 'buitengewoon' beschreven.
Ik heb dus onmiddellijk gebeld. Bleek dat ik al de derde was, terwijl het nog maar een tweetal uur online stond. De eerste twee waren 'relocation' bureaus. De brave man aan de lijn wou mij nog uitleggen wat die deden...been there, done that.

Wat meer info gekregen en toen ik vroeg of ik mocht gaan kijken, begon het weer... En wat voor werk hebben u en uw echtgenoot dan wel? En hoeveel verdienen jullie???
Toen heb ik maar verteld wat mijn echtgenoot doet (zonder te liegen) en gezegd dat we omwille van familiale omstandigheden terug keren (klopt toch?). Ik heb er alleen niet bijgezegd dat hij niet meekomt....
De brave man (geen makelaar, HOERA!!!) heeft zelfs op een zondag even tijd gemaakt om mij het huis te tonen, omdat ik meer dan een week wachten toch wel lang vond.
Dus heb ik vandaag mijn trouwring weer aangedaan en mijn fototoestel meegenomen om alles aan mijn 'echtgenoot' te kunnen tonen.

En 'hij', hij heeft bij mij weer een paar punten krediet gekregen. Omdat hij zijn loonfiche heeft doorgestuurd om aan de eigenaar te tonen.
Ik weet wel dat hij het uit eigenbelang doet. Omdat hij niet verder kan met de verhuis, zolang ik geen huis heb om de spullen naartoe te brengen. Omdat hij mijn gezaag over het bij mijn ouders wonen beu is. Omdat hij alles zo vlug mogelijk wil regelen om er vanaf te zijn. Omdat hij zich schuldig voelt over onze situatie....

Maar soms moet een mens ook de positieve dingen kunnen zien tussen al het zwart, ook al is het maar een heel klein lichtpuntje.

Raar

Ik heb gisteren een stukje gepost en vond het heel raar dat er geen commentaar kwam... Blijkt dat dit stukje verdwenen is. Ik kijk nochthans altijd of het er wel deftig opstaat.
Raar.
Maar jullie zullen moeten wachten op mijn nieuws, want nu moet ik weg....

Nummertjes

Ik ben het beu. Echt beu.

Het ge-heen-en-weer over hoeveel hij ons maandelijks aan alimentatie zal geven.

Het gepalaver over zijn 'nieuwe familiale situatie' en dat hij, 'super-veel-beter-dan-mij-lief' en die kinderen recht hebben op een deftige levensstandaard. Twee weken nadat hij mij had buitengezet, sprak hij al over zijn 'nieuw gezin'. Ik word daar misselijk van. De levensstandaard van de kinderen die hij al heeft, is blijkbaar veel minder belangrijk dat van deze die nog niet eens geboren zijn.

Het feit dat ik niet vind, dat als hij een huis koopt en hiervoor een lening moet aangaan, dit een gegronde reden is om de alimentatie te verminderen.

Dat als hij er zelf voor kiest een job aan te nemen waarbij hij geen expat meer is en dus minder voordelen zou hebben, ik en de kinderen daar ook niet voor gaan opdraaien.

Of als hij bewust minder gaat werken om zo meer tijd te hebben voor 'super-veel-beter-dan-mij-lief' (That'll be the day!As if!!!) en voortplantingen, mijn kinderen dat niet moeten bekopen.

Het feit dat hij geen beslissingsrecht over de kinderen hoeft te hebben (dat vindt hij niet nodig). Maar vooral dat hij dit dan zo draait alsof ik daar blij om zou moeten zijn, want dat toont toch hoezeer hij mij vertrouwt??

Ik heb al genoeg toegevingen gedaan. De meesten denken dat ik nu ik bij mijn ouders woon wel wat kan sparen. Ha! Neen, zenne! Ik krijg niet het volle bedrag alimentatie, want ik betaal geen huur!

Als hij dan ook nog naar mijne kop smijt dat ik dan maar fulltime moet gaan werken, terwijl hij verdomd goed weet dat ik dit om gezondheidsredenen onmogelijk kan, dan is het genoeg geweest.

Tot nu toe heb ik tegen iedereen gezegd dat ze d'er niet op moeten gaan kloppen. Wel, ik ben van gedacht veranderd.
Iedereen die wil mag er op slaan. Zelfs een 'virtuele djoef' vind ik al goed.

Ik deel nummertjes uit.

Logica

'Het pakket' is gisteren eindelijk toegekomen. Hoera.

Natuurlijk heb ik het onmiddellijk geopend om te kijken of alles er wel in zat. Jassen, laarzen, mutsen en sjaals. Zelfs die van hem... wat moet ik daarmee?? Suggesties?
Mijn handtas, broeken... euh... waar zijn die dan???

Een mail gestuurd om te laten weten dat het pakket er was, maar mijn broeken er niet in zaten. Die stonden toch ook in het lijstje dat ik had doorgestuurd?
Antwoord: 'Dat komt omdat die niet op de lijst stonden die je het eerste hebt doorgestuurd.'
Aaaaaah. Mmmmmh.

Het zal wel aan mij liggen zeker, dat ik niet begrijp waarom alleen het eerst doorgestuurde bericht telt? Maar ik ben al blij dat het toegekomen is. Eén ding minder om me over te ergeren. Maar er zijn nog genoeg over. Echt waar.