Show

Gisteren ben ik voor de verandering weer naar een huis gaan kijken.

Ik had heel veel goede moed, want ik was de eerste die gebeld had en ook de eerste die ging kijken. De zoon heeft me rondgeleid en even dacht ik dat het gelukt was en we een huis hadden.... tot de moeder me belde.
Ja maar mevrouw.... ge zijt wel nog maar de eerste en wij hebben graag meerdere kandidaten die zich komen voorstellen om dan te kunnen kiezen wie het mag huren. We geven mensen toch graag een tweetal weken de tijd om op de advertentie te reageren.
AAAAARRRRGHHHHHHHHHHHH!!!!! Alwéér verkiezingsshow.

Ge moet toch begrijpen, mervouw dat we niet zomaar gelijk wie in ons huis willen en we willen toch zekerheid ivm met betalingen. Wat voor werk hebben jullie??? Ge werkt toch wel allebei?? En wij willen toch wel de recentste loonfiche zien.

Zucht.
Ik heb mijn best gedaan. Mijn lesje opgezegd over 'mijn echtgenoot de workaholic' en hoe ik België miste (not!) en vooral veel 'geste' verkocht. Ik heb ook wel punten gescoord door te zeggen dat ik haar de contactgegevens van onze vorige huisbaas zou kunnen geven 'kwestie dat u toch een beetje weet wat voor mensen wij zijn, want ik begrijp wel dat dit voor u niet gemakkelijk is...' Dàt kwam goed aan. Mijn cursussen psychologie waar we altijd weer met 'empathie' rond de oren werden gesmeten, hebben ook iets uitgehaald.

'Hij' komt zaterdag naar België, omdat we maandag een afspraak hebben bij de advocate. En hij is zooooo benieuwd, heeft de foto's gezien en is ook zooooo enthousiast. Mogen we toch dit weekend ook een keer komen kijken??? Ah ja, mevrouw, dan zien we u allebei en da's toch ook belangrijk dat we uw echtgenoot kennen.
Dus komt hij mee de show opvoeren. En eerlijk is eerlijk.... dàt kan hij wel.

Aan het einde van het gesprek zei ze dan nog... 'en misschien heb ik dit weekend dan al nieuws voor u....'

We leven op hoop. Alweer.