Glimp

Gisteren heb ik eventjes weer gezien waarom ik 15 jaar van mijn leven bij hem gebleven ben. Hij is nog altijd een egocentrische vent, maar heeft ook nog altijd goede kanten en principes.

Nadat hij mij in de voormiddag toch eerst nog een keer heeft uitgekafferd, heeft hij er ook wel echt alles aan gedaan om ons dit huis te bezorgen. Uiteindelijk hebben we niks moeten uivinden als reden voor mijn naam op het contract, want hij tekent mee. Heeft hier absoluut geen probleem mee. Hij doet dit vooral voor de kinderen, omdat hij heel goed beseft dat we anders dit huis nooit zouden krijgen en hij heel graag wil dat we in deze buurt gaan wonen. Zoveel verantwoordelijkheidsgevoel heeft hij dan toch. De voornaamste reden dat ik mijn huur niet zou kunnen betalen, is trouwens dat hij de alimentatie niet zou storten. Dus is hij ook wel verantwoordelijk voor het betalen. Hij zei verder dat hij mij 'helemaal vertrouwt'. Heb geantwoord dat dit wel makkelijk is, vermits ik niet degene ben die hem belogen en bedrogen heeft. Hij kon er nog om lachen.

Na de 'show' ben ik bij vrienden langgeweest, die mij 's middags zelfs al te eten hadden gegeven. Hij heeft me toen laten weten wanneer zijn ouders weg waren, want die wil ik echt niet zien, zodat ik de spullen van de kinderen die nog in mijn auto zaten kon langsbrengen.
Uiteindelijk hebben we meer dan een uur gepraat.

Over zijn belachelijke clausules, die ik toch niet in het contract laat opnemen. Heb hem gezegd dat dit eigenlijk geen 'scheiding in onderlinge toestemming' is, maar dat ik gewoon akkoord ga. Omdat het zijn keuze is, moet hij ook maar de gevolgen dragen.
Ik heb ook mij hart gelucht over het feit dat hij nu al niet meer naar de kinderen omkijkt en de onnatuurlijke msn-sessies. Hoewel het voor mij makkelijker is, als ik helemaal geen rekening met hem moet houden, wil ik dit niet voor mijn kinderen.
We hebben eigenlijk de meeste zaken die we morgen bij de advocate zouden bespreken al samen opgelost. Ze heeft een makkelijke job aan ons. Het enige dat zij moet doen is alles wat wij zeggen op papier zetten.

Wat nog het meeste deugd deed van de ganse dag is merken hoe de kinderen reageerden. Toen we zaten te praten, liepen ze eerst zenuwachtig heen en weer. Tot ze merkten dat we geen ruzie gingen maken en we zelfs nog aan hetzelfde zeil trekken als het gaat om wat zij wel en niet mogen. Uiteindelijk zaten ze zeer ontspannen in de zetel naar tv te kijken en riepen ze af en toe iets naar ons.

Daar doe ik het voor. Deze hele situatie gaat niet om mij, maar om hen. Als zij dit zonder al te veel kleerscheuren doorkomen, dan is al mijn energie die ik er moet instoppen om het op een beschaafde manier te kunnen oplossen niet voor niks geweest.