Kaartje

Gisteren zat er een kaartje in mijn bus. Van een vriendin waar ik 20 jaar (ouch....) geleden mee op internaat zat en die ik ruwweg zo'n 17 jaar al niet meer heb gezien.

Ik had geen flauw idee hoe ze in godsnaam te weten gekomen is waar ik woonde, dacht effe dat ze met veel moeite via via op zoek was gegaan, maar ze heeft me naar goede gewoonte weer fijn met mijn voeten op de grond gezet en uit die illusie geholpen. Madam werkt bij de polies. Duurt dus maar 10 minuten om dat even op te zoeken. Why the hell ze dat dan niet vroeger gedaan heeft, laten we maar even in het midden... ;-)

En wat doe je dan als je zo'n kaartje krijgt?
Bellen natuurlijk. En lang aan den telefon hangen. Iedereen van vroeger de revue laten passeren en zagen over 'de venten'. Zij vooral dan. Ze is de enige die er in slaagt om mij geen speld tussen haar geratel te laten steken.
En dat wil wat zeggen....

En beslissen dat we absoluut dringend moeten afspreken.
Of de rest van de bevolking zo blij gaat zijn met het feit dat wij samen de straten weer onveilig gaan maken, doet niet ter zake. Als er nog een fractie overblijft van de lol die we 20 jaar geleden hadden, is't genoeg.

Ik zal jullie op voorhand waarschuwen.

Not.