Nostalgie

Vorige week een mailtje van de foto-leerkracht. Met de opdrachten en een belangrijke mededeling.

Blijkbaar was er iemand (en we hebben er natúúrlijk ABSOLUUT geen idee van wie) van de groep na de les bij hem gaan klagen over het feit dat bepaalde mensen te veel lachen en babbelen. Dus heeft hij die vier met naam in de mail gezet, met de mededeling dat ze storend zijn in de les.

Ik stond erbij.
Ja ik weet het.
Jullie vallen even erg uit de lucht als ik. Compléét verbaasd was ik.
Te veel babbelen???? Moi????
Hoe komen ze erbij.

't Moet bijna 30 jaar geleden zijn dat ik nog onder mijn voeten heb gekregen voor te veel kwetteren in een klas. Ergens in het tweede leerjaar. En dan ook maar omdat die juf mij niet kon uitstaan ;-) Pure nostalgie.
't Is ook wel 30 jaar geleden dat er naar de meester werd gegaan met die dingen. Ietsiepietsie klein mini beetje kinderachtig toch.

Dus hebben we gisteren gezwegen. Niks gezegd.
En 't was stil. Héél stil. Bijna onnatuurlijk stil.

Vorige keer kon ze nog horen waarom we plezier hadden. Ook al apprecieerde ze onze humor niet.
Nu kon ze zich alleen maar afvragen wat we op die papiertjes hebben zitten krabbelen.

Benieuwd wat ze erger vond.

Wij hadden in ieder geval nog altijd lol.