Simpel

Ik had het gevonden.
Het licht gezien.
Bijna eureka geroepen.

Want ik wist na een goddelijke ingeving opeens welk thema ik voor mijn examenopdracht zou nemen.
Minimalisme.
Ta-daaaaah.
Simplisme.
Yay.

Of toch niet.
Simpel van geest moette zijn om te denken dat het makkelijk is om een foto-met-praktisch-niets-op interessant te maken.
Héél simpel.
Het feit dat een medecursiste u er op moet wijzen dat ge nog juistgeteld één week hebt om vijf foto's te produceren én te laten printen, zorgt ervoor dat uw simpel-van-geest-heid nog een ietsiepietsie minimalistisch klein beetje wordt uitvergroot.
Oeps.

Ik realiseer me nu uiteraard dat ik die goddelijke ingeving alleen gekregen heb, omdat ik een afvallige ongelovige ben, die dezelfde-ongeloof-leer aan haar kinders verkondigt.

Maar ik ben niet alleen simpel en ongelovig.
Ik ben ook koppig.
En zal niet toegeven dat ik het niet kan.
Nah.

Dus krijgt mijn camera de volgende dagen meer aandacht dan hij gewend is.

En zal dat op-zoek-gaan-naar-nieuw-werk toch nog effe moeten wachten.
Dju toch.
Niks aan te doen.

Ik herken overmacht als ik hem zie.