Lap.

Ik heb het weer voor. Vrees dat ik het nooit zal leren.

Elke keer opnieuw hoor ik mezelf 'ja' zeggen, terwijl mijn drie hersencellen gillen dat het 'nee' moest zijn.

De buren wouden een late nieuwjaarsreceptie organiseren. Tof idee. En wie heeft de boel geregeld? Uh-huh.
Of zoals een buurman het zegt: "Ge woont hier begot een jaar en hebt de buurt al meer in uw huis gehad dan wij!" De buren na dat ene jaar al een beetje kennende, zullen ze hier tot een gat in de nacht blijven plakken.

Op zich allemaal niet erg.
En eigenlijk doe ik dat allemaal ook graag. Heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat ik altijd graag in de belangstelling heb gestaan. Of is genetisch bepaald. Opa was ook altijd voorzitter van gelijk welke club hij lid was ;-)
't Is trouwens toch vrijdag en ik heb het hele weekend om uit te slapen en op te ruimen.

Not.

Want morgenvroeg komt de mama van Jongstes beste vriend ons om 9u oppikken. Om naar een pretpark te gaan. En ondertussen haar hart te luchten over haar scheiding, waar ze ocharme nog maar 4 weken ver in zit. Pure ellende.
En ik hoorde mezelf antwoorden dat wij wel zouden meegaan. Terwijl mijn linkse hersencel de rechtse probeerde wakker te schudden om te kunnen protesteren.
Tevergeefs.
Ze waren te laat.
Reactiesnelheid is ook niet hun sterkste kant.

Dus zal ik zondag mijnen opkuis doen, de manden was en strijk negeren, pijnstillers nemen om te gaan slapen en maandag na mijn 'verlof' doodmoe gaan werken. 'k Zal op kantoor wel wat rusten ;-)

Ik zou moeten leren 'nee' zeggen. Niet elke uitnodiging waar ik halvelings tijd voor heb aannemen. Het rustiger aan doen.

Zucht.
Not me.

Veel te saai.