De kunst van het negeren

Deze morgen ben ik eindelijk in het douanekantoor geraakt om mijn auto in België te laten inschrijven.

Eerst heb ik vijf minuten gewacht voor iemand mij binnenliet en de weg wees.
Links, rechts, rechts, trappen, tot het einde van de gang, links, rechts en dan staat het aangeduid... of zoiets toch.

Ik heb het loket uiteindelijk nog makkelijker gevonden dan ik verwacht had. En toen stond ik daar, en stond ik daar, en stond ik daar nog een beetje en stond ik daar nog wat langer .... te kijken naar 6 mensen die aan het 'werken' waren. Veel gezucht, geblaas, commentaar over hoe moe ze wel waren, tergend traag typen met 2 vingertjes, gezever over de voetbal, heen en weer sleffen, papieren verschuiven, maar geen enkele die mij zou verder helpen. Eentje heeft per ongeluk even naar mij gekeken, maar herinnerde zich dan weer de cursus 'Hoe negeer ik mensen' (vooral geen oogcontact maken!!!) en draaide zich vlug om. Het was mij al duidelijk dat ik niet aan hun loket stond en zij dus absoluut niks met mij te maken hadden.

Na een dik kwartier (de koffiepauze was gedaan) kwam de dame die mij moest helpen, al was ze daar niet blij mee. Eerst al de papieren bekeken, veel gezucht, hmmm, jaa..... hmmmm.
'Madam, hebt gij al een Belgische identiteitskaart?' Ah nee, anders had ik die wel gegeven in plaats van dat papiertje (duh-uh!).
'Jaa.... dan zult ge toch ne keer moeten terugkomen, want dat is niet voldoende. Ik moet een kopie van uw identiteitskaart of een attest van de gemeente hebben.'
Allé, vooruit. Ik vroeg of ze toch niks anders meer nodig had?? Eerst een boze blik omdat ik nog iets durfde vragen...'Neenee, da's al.'
'Dus als ik dat heb, kan de auto op mijn naam ingeschreven worden?'
'Ja...tenzij ge zelf terug komt en niet uw echtgenoot. Want als ge zelf komt, moet hij wel een toelating schrijven om dat op uwen naam te zetten hé!! Ah ja, da's logisch! En ge moet cash geld meehebben, 10 Eurocent!'
'De volgende!!'
Als ik mij niet zo had staan ergeren, was ik waarschijnlijk beginnen lachen.

Maar het meest hilarisch vond ik de nota die boven het raampje hing, in verband met 'maatregelen met betrekking tot aggressie ten overstaan van ambtenaren van het ministerie van financiën'. Een directeur-generaal (of zo) heeft besloten een meldpunt op te richten waar men 'in naam van zichzelf of een collega kennis kan geven van dergelijke feiten'. Hij bedoelt hiermee 'zowel fysiek als verbaal geweld of enige andere vorm'.

Ik kan mij écht niet voorstellen dat er mensen zijn die daar uit hun krammen schieten.
Echt niet!