Invasie

Dinsdagavond tijdens de fotografieles begon er een gsm te rinkelen.

Het duurde even voor ik door had dat het de mijne was, hoewel het feit dat iedereen mij raar aankeek een hint had kunnen zijn. Het duurde nog langer voor ik die gsm gevonden had, vermits hij de gewoonte heeft zich ergens in een verre uithoek van mij sjakos-gevuld-mé-brol terug te trekken. (Waarschijnlijk om te mokken over het feit dat hij zelden uit die bewuste sjakos mag komen)

Eerst dacht ik dat het Bjorn-de-strandjeanet-ik-krijg-uw-kinderen-niet-in-bed (oftewel mijn nieuwe babysit voor dinsdagavond) was. Die had de vorige week Oudste laten bellen dat ik naar huis moest komen, want Jongste wou niet slapen en bleef huilen, om bij mijn thuiskomst te zeggen "Dat ik toch wel schooooon woonde. Amaai, ja! En dat ik schooooone meubels had."en "Oudste kan beter Engels dan ik...amaaaaai. Zo raaaar!" (en zwaaien met het handje...). Dat Jongste nog altijd op was en compleet met zijn voeten had gespeeld, deed er niet meer toe.

Maar hij was het dus niet.
Wel mijn poetsvrouw-met-zelfde-naam-als-Trezebees (ik weet het, ik weet het.... maar een mens moet écht wel content zijn met onnozele dingen) om te zeggen dat er een invasie in mijn woonkamer aan de gang was. En dat ik stappen zou moeten ondernemen als ik niet wou dat mijn hele huis werd overmeesterd.

Dus ben ik gisteren moordend product gaan kopen en heb ik overal waar ze maar durfden komen gespoten. Moordlustig als ik ben, zelfs meer dan één keer.

Deze morgen lagen ze er allemaal.
De mieren.
Morsdood.
Yes!

Die zullen niet tot in mijne keuken geraken.