Plakkers

Ik kan mij er ongeloofelijk aan ergeren. Aan van die plakkers. Vre-se-lijk.

Vorige zaterdag met de kinderen iets gaan eten. Natuurlijk zitten we net aan die tafel met zicht recht op een koppel plakkers. Alhoewel, ze zaten zo centraal dat iedereen er zicht op had ;-)
De godganse tijd hand in hand, benen verstrengeld, ze zaten bijna op elkaars schoot. Fluisteren in elkaars oor, niet aanwezige haarlokken uit het gezicht wrijven, uit hetzelfde glas drinken, 't mankeerde niet veel of ze zaten te kwijlen. Met véééél moeite toch de handen uit mekaar kunnen trekken om hun bestek vast te nemen toen het eten kwam. 't Verwonderde mij al dat ze eten besteld hadden. Als die nog niet van de liefde kunnen leven... ;-)
De dochter die er blijkbaar bijhoorde werd met wat Euro's weer de regen ingestuurd om zich nog wat bij de opgestelde kermiskraampjes bezig te houden. Opgeruimd staat netjes.

En deze middag in de broodjeszaak. Net voor mij in de rij natuurlijk. Alwééééér.
Ze hadden zich beter staan afvragen welk broodje ze nu eigenlijk wouden, dan zou de rest van de rij een half uur vroeger bediend zijn geweest.

En nee, het is niet omdat ik nu een jaar alleen ben, dat mij dat ergert. Ik heb dat altijd al gehad. Vroeger zou ik nog 'get a room ' gezegd hebben. Vandaag de dag bijt ik op mijn tong. En geloof me, dat kost moeite.

Veel moeite.

Zoveel moeite dat ik me eigenlijk afvraag waarom ik zo op mijn tong bijt...

En nee, ik ben niet jaloers. Nooit moeten weten van mannen die constant in mijn haar zaten te friemelen of niet van mijn lijf konden blijven. Ik heb blijkbaar een nogal uitgestrekte 'personal space' cirkel rond mij ;-)

't Zal wel weer aan mijn 'curiosum'-gehalte liggen zeker?