Unicum

Het unicum in mijn ex-schoonfamilie heeft een vervolg gekregen.

Zijn broer, die peter is van mijn oudste, heeft gisteren voor de eerste keer in haar leven gebeld om haar een gelukkige verjaardag te wensen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Gesterkt door zijn moeders succes heeft hij dan ook maar meteen gevraagd of ze de kinderen volgende week vrijdag na school mochten ophalen en meenenem. Dan zouden ze haar cadeautje gaan kopen... Toen ik zei dat dit kon, vroeg hij of ze er dan ook mee mochten gaan eten??? Ik moest bijna lachen.

Ik heb niks tegen zijn jongste broer en zijn vrouw heeft mij al helemaal niks misdaan, ik heb ze met moeite vier keer gezien. De kinderen willen graag mee, dus waarom zou ik dan nee zeggen?? Zo slecht ben ik nu ook wel niet.
Ik moet zelfs toegeven dat zijn broer een stapje in mijn achting gestegen is. Hij heeft specifiek gevraagd naar hoe het met mij ging en verwachtte niet dat ik automatisch 'goed' zou antwoorden.

Toch blijft het raar dat dit nu opeens allemaal kan en toen ik nog met hem getrouwd was, ze nooit naar de kinderen omkeken. We zullen zien wat het wordt.
Oh, maar voor't geval dat ze meelezen, zijn andere broer en schoonzus moeten niet afkomen. Daar ligt toch wel mijn grens.

De bloemen zijn ondertussen toegekomen.
Het is een ENORM boeket witte rozen, een stuk of 30 denk ik. Voor een kind van 9 dat eigenlijk Diddl-spullen wil. Moet kunnen. Misschien ben ik wel de enige die dit belachelijk vind.
Op het kaartje staat een zelfgemaakt gedichtje waarvoor hij een jaar geleden zou plat gelegen hebben van het lachen omwille van de dwaasheid ervan. Zo'n midlifecrisis doet toch iets met ne mens...

Het komt er dus op neer dat hij geen 25€ extra kan betalen voor een vliegtuigticket, zodat hij de kinderen kan zien, maar wel genoeg geld heeft om een supergroot boeket bloemen te bestellen?

Daar moet ik toch nog eens héél diep over nadenken, misschien dat ik het dan begrijp.