Eindelijk...

ben ik weer 'online'.

Na bijna drie weken zonder pc heb ik het wel gehad. Nu merkte ik pas hoe vaak ik dingen ging opzoeken, mails verstuurde of gewoon via Skype met vriendinnen kletste. Maar we zijn dus weer aangesloten op het WWW. Hoera.

De laatste weken is er zo veel gebeurd, dat ik zelfs niet alles kan neerschrijven. Maar ik zal toch een poging doen om een beetje weer te geven hoe ons 'nieuwe leven' er nu uitziet.

Het aantal dozen in huis is fel geminderd (de garage telt niet als deel van het huis) en de zolder staat al goed vol. Ik moet nog op zoek naar een kast voor m'n servies, vermits hij de kast uit de eetkamer gehouden heeft, dus die dozen staan er nog. En dat zal nog wel even zo blijven, vermits wat ik mooi vind, niet binnen mijn budget valt. Dus laat ik ze liever nog wat staan dan vlug-vlug iets te kopen (heb trouwens toch geen zin meer om dozen uit te pakken)

De school van de kinderen valt echt super-goed mee. Ze gaan graag naar school, het contact met de leerkrachten verloopt zeer vlot, ze hebben al vriendjes, zijn allebei al uitgenodigd op een verjaardagsfeestje... héél positief dus. Mijn oudste was vorige vrijdag ziek, maar de jongste ging vrolijk alleen de speelplaats op. Bij de vorige school zou ze waarschijnlijk ook plotseling 'heeeeeel ziek' geweest zijn...

Ze hebben ervoor gekozen om naar de turnclub en de KSJ (soort scouts, maar minder bruut) te gaan, dus mijn weekends zijn eraan. Zaterdag om 10h turnen en de zondagnamiddag van 14 tot 17h naar de jeugdbeweging. Zelf ben ik daar niet zo blij mee, activiteiten in het weekend... en al de rest moet je er dan rond plannen. En dan willen ze nog gaan dansen ook, eens zien wanneer we dat nog gaan doen.
Ik klaag nu wel, maar ben toch heel blij dat ze zo vlug ingeburgerd zijn en dingen willen doen. Kinderen die altijd zielig thuis zitten, dat zou pas erg zijn.

Ik zelf heb de indruk dat ik de voorbije weken eindelijk vooruit gegaan ben. Eindelijk een 'eigen stek', beginnen met een schone lei... Het klinkt allemaal klef, maar het is wel zo. Ik heb meer voldoening dan ik had gedacht van het huis in te richten, doe alles zoals ik het wil, regel alles zelf... zalig. Hij belt (heel) af en toe eens naar de kinderen, zo'n 10 minuten, één keer per week en dat is het dan. Verder heb ik er geen last van. Nu bijna alles geregeld is, hoef ik ook bijna geen contact meer met hem te hebben en dat vind ik absoluut niet erg. Of zoals een vriendin vorige week opmerkte 'je spreekt bijna niet meer over hem...'

Misschien is het omdat hij niet gelinkt is aan wat we nu doen, of omdat ik nu het gevoel heb weer een stuk van 'mij' te hebben dat hij helemaal op de achtergrond is verdwenen.
Zelfs de woede en frustratie is bijna verdwenen ten opzichte van een paar weken geleden. Ik gebruik mijn energie nu voor andere dingen, vind het niet meer nodig om kwaad te zijn.

Ik weet wel dat de voorbije weken ook makkelijker waren, omdat het zo druk was en ik geen tijd had om te piekeren en dat er wel nog moeilijke dagen zullen komen. Maar ik weet ook dat er mensen zijn waarbij ik terecht kan en die dan nog naar mijn gezaag willen luisteren. Bovendien heeft iedereen moeilijke dagen, onafhankelijk van hun situatie.

Het gaat de goede richting uit. Stap per stap, maar we komen er.